Αξιοπρέπεια και φόβος

Το αξιοπρεπές κοστούμι, ο βλοσυρός διάκοσμος του προσώπου που τείνει από τον τρόμο του ενδεχόμενου να γίνει ιλαρός πίσω από τις σαχλές παραληρηματικές γνώριμες συγχορδίες, δεν καταφέρνει να κρατήσει ούτε τα προσχήματα. Εξακολουθεί.

Η λογική της άλογης πτώσης, της μετάπτωσης, από ένα επίπεδο σε κάποιο άλλο χειρότερο ελλοχεύει γεμάτη προσδοκία. Η (καταστροφή), σανίδα της σωτηρίας των από καιρό λεγομένων… Η απόδειξη. Ιδού ο μεσαίωνας καταφθάνει εν τω μέσω της νυχτός. Πάντες οι φοβούμενοι προσέλθετε.

Η καταστροφή αργεί, δεν έρχεται. Πού να είναι η ευλογημένη;

Η ιδέα-λαίλαπα της νοσηρής δια τρόμου εκμετάλλευσης του κάθε άνου πολίτη που δεν επιβεβαιώνεται με έργα, λυσσά ως ζώο εγκλωβισμένο σε μυαλό που δεν θέλει ή που δεν μπορεί (να αντιληφθεί). Ο δάσκαλος δεν αποδεικνύεται. Ο προφήτης κρίνεται ελάχιστος ή ακόμα χειρότερα, ανήκων.

Η Ελλάδα καράβι στα κύματα μέσα.

Οι Κασσάνδρες από τη μια, οι πλανημένοι της λογικής από την άλλη, οι εκούσιοι καταστροφείς, οι κλακαδόροι της συντήρησης, της δεδομένης λατρείας του γονυπετή υπηκόου –από τον φόβο της μάχης- στη μέση. Της συνήθειας οι οπαδοί… οι βολεμένοι της φθηνής ευαρέσκειας.

Οι αναμφισβήτητα τρομεροί, οι έλλογοι συζητητές της ακέραιης αλήθειας, οι μόνοι δικαιούχοι των πατροπαράδοτων αξιών, οι μαχητές της δεδομένα περήφανης διαλεκτικής, αναγκάζονται υπό το βάρος του αυταπόδεικτου, σε επιχειρήματα σαχλά στερουμένης της πλέον ήπιας λογικής.

Η αμφισβήτηση του Θείου Σώστη, του μόνου ισχυρού πάλαι ποτέ άριου, σακατεύει το ευγενές –κυρίου- είθισται, του κάθε ανθρώπου δηλωμένου, υποταγή. Η πιάτσα χαλνά (χαλάει). Οι αγενείς στο προσκήνιο τιτιβίζουν…

Κι όμως, η αξιοπρέπεια ψηλώνει.

Το κάνει δίχως δεύτερη σκέψη και το μόνο σωσίβιο αρετής για όλους εκείνους, η ανάληψη της ευθύνης και αποπομπής της μπούρδας εμμονής, απουσιάζει.

Κι όμως η διαχείριση απεδείχθη ορθή...

Ακόμα και την ύστατη ώρα, ο ηττημένος απολύει τη μόνη ελπίδα αξιοπρεπούς αποχώρησης. Αγνοεί την ομολογία και μάχεται το -έστω προσωρινό- αυταπόδεικτο, ευκλεές.

Η αποδοχή του λάθους, ως τίμια παραδοχή, ενέχει ανδρεία.

Κανείς άξιος δεν θα αφήσει το χέρι του ηττημένου… Δικαίωμα στο λάθος έχουν οι πάντες, στην εμπάθεια οι στρεβλοί θιασώτες της ελπίδας …πως αφού τα πάντα κινούνται, κάποτε θα έρθει η σειρά μας να σταθούμε ψηλά. Το παρακάλι μας έως τότε θα ακούεται γοερό ως κλάμα ψυχής αμετάνοης σε έσχατη κρίση.

Η εντιμότητα της παραδοχής, μια λέξη χαμένη. Το ‘’αξίως πρέπει’’ ομοίως κακά δοσμένο, δεμένο πισθάγκωνα στον βωμό της μαρτυρίας του άριστου υπηκόου της Ευρωπαϊκής πορείας των λίγων. Εκείνων που ονειρεύονται ορδές ανθρωπίνων σχημάτων που ακολουθούν, που τάσσονται, που ομολογούν, που πράττουν δίχως να απαιτούν.

Ορίστε μια κούπα ρύζι…

Ο φόβος τρομοκρατεί χαρακτήρες, αλλάζει την πάστα των ανθρώπων, τους αφήνει έρμαια* των ρηχών ποθημένων τους ή άβουλα όντα στο πιθανό ενδεχόμενο.

Θλίψη.

Το παράλογο γενικώς, μαζί με τη σοφιστεία, αποδεικνύονται ως τέτοια, δύσκολα, καθώς δεν υπάρχει κάτι που να καταφέρνει να πείσει τον δηλωμένο ‘’άπιστο’’ περί της όποιας πίστης. Χρειάζεται πρώτα από όλα ευγενής διάθεση και ανδρεία. Το είπαμε ήδη.

Η ‘’ανάποδη’’ κίνηση μπορεί να συμβεί ανά πάσα ώρα, μα αυτός δεν είναι λόγος οδυρμού. Το ‘’δυστυχές’’ έχει τη δύναμη να φωνάξει παρόν το κάθε πρωί, το κάθε μεσημέρι, το κάθε λεπτό, μα αυτός δεν είναι λόγος ταγής.

Η ζωή στο κλουβί μοιάζει πιο σίγουρη, αλλά δεν είναι ζωή. Αντιθέτως οι ώρες στην φύση όσο επικίνδυνες και εάν μοιάζουν, έχουν μια άλλη αίγλη, ενός άλλου τύπου ομορφιά, μια περηφάνια και ένα κομπασμό αλλιώτικο… Μια λάμψη στο βλέμμα. Έλληνας ρε…

Ο ήχος της φωνής που ακούγεται και μόνο, δηλώνει έντονη παρουσία. Το σκούξιμο μονάχα ανάγκη…
-------------
* Έρμαιο: η κομμένη κεφαλή του Ερμή.