Σούζη τρως

Σούζη τρως. Και ψεύδεσαι και τρως.
Ξέρουμε τη δίαιτα του αστροναύτη, των 7 ημερών, του Χόλλυγουντ, του Atkins, της θείας μου της Μαρίτσας, της λαχανόσουπας, του διατροφολόγου της απέναντι πολυκατοικίας, του, της… Δίαιτες, χιλιάδες δίαιτες επώνυμες και ανώνυμες.
Ξέρουμε όμως πότε μπήκε η έννοια της δίαιτας στην καθημερινότητα των ανθρώπων; Και για την ακρίβεια πότε η καθημερινότητά μας επιβαρύνθηκε, λόγω της κρατούσας αισθητικής, από ατελείωτες οδηγίες αδυνατίσματος;

Δίαιτα, με τη σημασία της σωστής διατροφής έχουμε στην αρχαία Ελλάδα με τον Πυθαγόρα και την στάση ζωής του που χαρακτηριστικά της είναι η ισορροπία ψυχής και η εγκράτεια σώματος, στηριγμένη σ’αυτό που σήμερα χαρακτηρίζεται ως μεσογειακή διατροφή.
Στην αρχαία Ελλάδα γενικότερα επικρατούσαν αυτές οι διατροφικές συνήθειες, με πρωινό και δυο γεύματα εκ των οποίων το βραδινό ήταν συμπόσιο, αφορμή δηλαδή για να βρεθούν και να δειπνήσουν με παρέα, χωρίς να αναγάγουν το φαγητό σε αυτοσκοπό. Εξ άλλου ο Πλάτωνας είχε στιγματίσει τις διατροφικές εκτροπές των εύπορων ως νοσηρές για την υγεία.

Οι Ρωμαίοι αντιθέτως, για να αντεπεξέλθουν στα ατελείωτα συμπόσια όπου η τέρψη προερχόταν ακριβώς από την κατανάλωση των πολυποίκιλων εδεσμάτων, είχαν δημιουργήσει τα vomitorum bulgaris, χώρους στους οποίους οι συνδαιτημόνες «άδειαζαν» τα σωθικά τους, όχι βέβαια για να κρατήσουν τη σιλουέττα τους αλλά για να σπεύσουν να τα ξαναγεμίσουν σε μια ηδονιστική παμφαγία.
Το ίδιο έπρατταν, όχι όμως τόσο διακριτικά, στον Μεσαίωνα. Η βουλιμική κατανάλωση φαγητών, κρεάτων για την ακρίβεια, ήταν ένδειξη υγείας (!) και κοινωνικού status. Σε κάθε περίπτωση και στον Μεσαίωνα, ο εμετός ήταν μέθοδος απαλλαγής από το φαγητό όχι για λόγους καλαισθησίας ή διαίτης αλλά για να ανοίξει χώρος στο στομάχι για περισσότερη κατανάλωση τροφών.
Την πρώτη δίαιτα για καλλωπιστικούς λόγους την συναντάμε, πού αλλού, στο Hollywood στα 1920 όπου οι γυναίκες μανιωδώς θέλουν να αποκτήσουν ένα ανδρόγυνο ύφος, a la garcon, και όπου φυσικά, οι καμπύλες ήταν κάτι απαγορευτικό.
Η δίαιτα του Hollywood, η γνωστή και σαν δίαιτα του grapefruit, υποσχόταν θεαματικά αποτελέσματα και συνεχίζει να ταλαιπωρεί τα γυναικεία στομάχια και στις μέρες μας.
Έκτοτε, μια ολόκληρη αγορά άρχισε να αναπτύσεται γύρω από το θέμα της απώλειας βάρους. Δίαιτες, χάπια, ροφήματα, σκευάσματα, διατροφολόγοι, ειδικές κλινικές και φυσικά η μόδα που με τις εκάστοτε επιταγές της οδηγεί τις γυναίκες στην απώλεια των περιττών κιλών -θεμιτό- αλλά πολλές φορές όχι μόνο αυτών.
Τις γυναίκες μόνο; Οχι, βέβαια. Με την πάροδο του χρόνου μπήκαν και οι άνδρες σ’αυτό το παιχνίδι της εμφάνισης. Παρά ταύτα, η κοινωνία παραμένει πιο ανεκτική απέναντι σ’έναν ευτραφή άνδρα απ’ότι σε μια γεμάτη γυναίκα.
Η εικόνα μιας ευτραφούς γυναίκας στη σημερινή εποχή είναι ταμπού. Τα μειωτικά σχόλια, η περιθωριοποίηση από την κρατούσα εικόνα περί γυναικείου κάλλους, ο αποκλεισμός της από την κανονική αγορά ρούχων και ο εξοβελισμός της στα μαγαζιά με ρούχα «για μεγάλα μεγέθη» είναι μερικά από τα προβλήματα που έχει να αντιμετωπίσει και που χρειάζονται τόνους αυτοπεποίθησης για να τα ξεπεράσει. Σε κάθε περίπτωση πολύ περισσότερους τόνους από τον αντίστοιχα ευτραφή άνδρα.
Η κλασσική ατάκα λοιπόν, προς τη συμπαθέστατη πλην όμως ευτραφή κυρία Σούζη δεν έχει το αντίστοιχό της σε ανδρικό.
Δεν υπάρχει «Μήτσο, Κώστα, Γιάννη τρως». Ο κάθε Μητσοκωστογιάννης μπορεί με προτεταμένη μια υπερμεγέθη κοιλιά, με ξύγκια που περισσεύουν από παντού να προεδρεύει, να διοικεί, να γοητεύει ή και, άκουσον άκουσον, να κριτικάρει τις γυναικείες παρουσίες γύρω του σε λεπτές, γεματούλες και τόφαλους. Ο τόφαλος.
Αχ, κυρία Σούζη μου, άδικος κόσμος!