Το αν πρέπει ή όχι να παίρνουμε το παιδί στις εξόδους μας έχει να κάνει και ανάλογα με την ηλικία του αλλά και με το μέρος της εξόδου στο οποίο αναφερόμαστε. Μιλάμε για έξοδο σε ένα εστιατόριο που είναι κοινωνική υποχρέωση ή απλά οικογενειακή βόλτα; Μπορεί οι γονείς να θέλουν να βγουν μαζί με το παιδί σε ένα θέατρο ή σε έναν κινηματογράφο. Φυσικά μια τέτοια οικογενειακή έξοδος δεν θα βλάψει το παιδί. Αρκεί όμως η έξοδος αυτή να έχει ένα νόημα για το παιδί. Μια έξοδος η οποία είναι πιο προσωπική και αφορά το ζευγάρι, όταν δηλαδή οι σύντροφοι έχουν ως στόχο να διασκεδάσουν οι δυο τους, να βγουν σε ένα κέντρο διασκέδασης εκεί το παιδί ίσως πρέπει να παραμείνει στο σπίτι.
Οποιαδήποτε έξοδος μπορεί να βοηθήσει στην κοινωνικοποίηση του παιδιού και δεν το βλάπτει ( μήπως ο χώρος ας πούμε για παράδειγμα δεν είναι κατάλληλος; Μήπως είναι πολύ κλειστός και οι ενήλικες καπνίζουν;) είναι θεμιτή. Δεν είναι κακό να βγαίνουν όλοι μαζί σαν οικογένεια απλά αυτό που πρέπει να κάνουν οι γονείς είναι να διαφοροποιήσουν τις εξόδους που αφορούν το ζευγάρι και εκείνες που αφορούν την οικογένεια. Υπάρχουν και οι έξοδοι με φίλους ενηλίκους του ζευγαριού. Και εδώ θα πρέπει να προσέχουν οι γονείς. Μήπως δεν αφορούν καθόλου το παιδί; Γνωρίζουμε βέβαια ότι δεν έχουν όλα τα ζευγάρια τη δυνατότητα να αφήσουν κάπου το παιδί τους αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν πρέπει να διαχωρίζουμε ποτέ το χρόνο του ζευγαριού και τον προσωπικό χρόνο που αφιερώνουμε στους φίλους μας με τον χρόνο που περνάμε με την οικογένεια. Τα κάθε ζευγάρι χρειάζεται τις δικές του στιγμές, τις οποίες το παιδί μάλλον δεν τις έχει ανάγκη. Τις εξόδους με το παιδί σαφώς και τις προτείνουμε αλλά θα πρέπει να υπάρχει και μια ισορροπία.
Η έξοδος θα πρέπει να περιλαμβάνει και κάποιο στοιχείο που να τραβήξει και την προσοχή του παιδιού. Η ταινία που θα επιλέξουμε στον κινηματογράφο θα πρέπει να είναι τέτοια που να μπορεί να την παρακολουθήσει το παιδί. Πολλές φορές θυμώνουμε με τα παιδιά όταν εκείνα γκρινιάζουν στις εξόδους. Μήπως όμως η αντίδραση αυτή των παιδιών είναι λογική; Μήπως το παιδί βαριέται και δεν έχει να ασχοληθεί με τίποτα ουσιαστικό για το ίδιο; Μήπως δεν έχει τι να κάνει εκεί που το πηγαίνουμε και αυτός είναι ο λόγος που είναι άτακτο και ξεσηκώνει όλο τον κόσμο; Σε τέτοιες περιπτώσεις, όταν μάλιστα δεν έχουμε να αφήσουμε κάπου το παιδί, αυτό που οφείλουμε σαν γονείς είναι να συζητάμε πριν την έξοδο με το παιδί για το τι πρόκειται να συμβεί εκεί που θα πάμε και για ποιο λόγο πρέπει να πάμε. Του λέμε ότι δεν θα υπάρχουν άλλα παιδάκια εκεί. Δεν είναι κακή ιδέα να εφεύρουμε και έναν τρόπο για να απασχοληθεί το παιδί. Πάρτε μαζί ένα παιχνίδι. Σκεφτείτε : Εκεί που θα πάτε υπάρχουν άνθρωποι που ενδεχομένως θα μπορούσαν να ασχοληθούν με το παιδί να παίξουν μαζί του ακόμα και αν δεν μιλάμε για παιδιά της ίδιας ηλικίας αλλά μεγαλύτερους; Το παιδί δεν μπορεί να κάθεται σε μια καρέκλα ήσυχο, αν δεν έχει κανένα ενδιαφέρον στην κοινή έξοδο με τους γονείς.
Όσο για την κατάλληλη ηλικία να αρχίσουμε τις κοινές εξόδους με το παιδί;
Η κοινωνικοποίηση του παιδιού ξεκινά επί της ουσίας όταν θα ξεκινήσει να περπατάει και να μιλάει και να μπορεί να έχει επαφή με τον περιβάλλοντα κόσμο. Μέσα από την εμπειρία μου από τα ζευγάρια που με επισκέπτονται μπορώ να πω ότι ακόμα και από ενάμιση ετών αρχίζουν να παίρνουν μαζί τα παιδιά σε εξόδους και δεν είναι κακό. Μετά όταν περπατάνε πια και μπορούν να έχουν μια αλληλεπίδραση με τον κόσμο τότε τα πράγματα είναι ακόμα καλύτερα. Και βέβαια πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι και για τη στιγμή που τα παιδιά μας δε θα θέλουν πια να βγαίνουν μαζί μας.
Tι συμβαίνει στην εφηβεία;
Είναι πολύ λογικό στην εφηβεία πια τα παιδιά να μη θέλουν να έρχονται μαζί μας και να αντιδρούν. Αυτό συνήθως συμβαίνει στα 14- 15 έτη. Ήδη από τα 12 συνήθως αρχίζουν να διεκδικούν τον δικό τους χώρο και χρόνο. Η αντίδραση του παιδιού έχει να κάνει και το κατά πόσο οι οικογενειακές έξοδοι ή οι οικογενειακές μέθοδοι είναι και στη φιλοσοφία της οικογένειας, με το κατά πόσο είναι συνήθεια της οικογένειας.
Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις που γονείς απαιτούν ξαφνικά από τα παιδιά τους να τους ακολουθήσουν και είναι λογικό και επόμενο εκείνα να αντιδρούν υπάρχουν και περιπτώσεις όπου οι οικογενειακές έξοδοι δεν ήταν ευχάριστες και τα παιδιά δε θέλουν να επαναλάβουν την τραυματική εμπειρία. Αν όμως οι οικογενειακές έξοδοι ιδίως στην παιδική ηλικία ήταν απολαυστικές και δεν υπήρχαν καβγάδες πίεση ή τσακωμοί, τότε τα παιδιά θα τις προτιμούν κάποιες στιγμές ακόμα και σε μεγαλύτερη ηλικία. Δεν θα πρέπει όμως να επιμένουμε όταν εκείνα δεν τις επιθυμούν, πρέπει να σεβόμαστε τις νέες ανάγκες τους. Ας σκεφτούμε, τι κίνητρο μπορεί να έχει ο έφηβος για να μας ακολουθήσει; Και γιατί εμείς είμαστε τόσο πιεστικοί στη συμπεριφορά μας;
Στην εφηβεία, όταν τα παιδιά αντιδρούν υπερβολικά μπορεί να συμβαίνουν πολλά πράγματα. Μήπως το παιδί μέσα από αυτήν την αντίδραση θέλει να εκφράσει θυμό προς τον γονέα για άλλους λόγους; Που οφείλεται αυτή η υπερβολική αντίδραση;
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου