Αξιότιμε κύριε/α.Σε έχω συναντήσει άπειρες φορές στη διάρκεια της ζωής μου να στέκεις ένα βήμα μπροστά από εμένα και να με εμποδίζεις. Παρακολουθείς τη ζωή μου πάντα από κοντά, κρυμμένος συνήθως σε όλα τα σκοτεινά σοκάκια του μυαλού μου. Ξέρω ότι όσο και να σε ξεγέλασα, πάντα γνώριζες τα κρυφά μονοπάτια που θα πάρεις για να με καταφέρεις.
Έχω φτάσει στο αμήν μαζί σου. Έλεγα ότι δεν πειράζει, στο τέλος θα σε ξεπεράσω, αλλά όποτε την πλάτη μου σου γυρνούσα πιστεύοντας ότι την πορεία μου θα διαβώ, εσύ, πισώπλατα μου έβαζες τρικλοποδιά σε όλα μου τα σχέδια. Να σταυρώσω σχέση δεν πρόκανα, να δω προκοπή δεν μπόρεσα, να σχεδιάσω τα όνειρά μου δεν κατόρθωσα! Ένα βήμα μπροστά μου, με το ειρωνικό σου χαμόγελο στα χείλη, τη ζωή μου σαμποτάριζες.
Έχει έρθει η ώρα σου, σε ενημερώνω. Ξέρω πια το τι εσύ τρέμεις. Κοίτα με στα μάτια, γιατί η συμβίωσή μας εδώ τελειώνει!
Παίρνω τώρα αγκαλιά το πληγωμένο παιδί που τόσα χρόνια μέσα μου φυλάω σε γωνιές απρόσιτες και το αποδέχομαι, αφήνοντάς το να εκφραστεί. Ρίχνω τώρα άπλετο φως στον σκοτεινό μου εαυτό που κρυφά σε βοηθούσε, αλλά που μόλις φωτιστεί θα τυλίξει την ύπαρξή μου, γιατί είναι κομμάτι μου και το αποδέχομαι πλήρως.
Και πάνω από όλα, αυτό που δεν αντέχεις, είναι ότι σε αναγνωρίζω, σε αποδέχομαι, σε παίρνω αγκαλιά τοποθετώντας σε δίπλα μου και σε κοιτώ πλέον ευθεία μέσα στα μάτια. Διάβασε τα χείλη μου: Επιλέγω να τραβάω το δρόμο μου, χωρίς τη συναισθηματική σου εξάρτηση.
…ένα γράμμα από εμένα, στο φόβο μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου