Το 1980 ο Schmitt περιέγραψε τη φοβία του πυρετού και συνιστούσε στους γιατρούς να μην είναι επιθετικοί στην αντιμετώπιση του πυρετού διότι: «η επιθετική αντιμετώπιση θα έκανε τους γονείς να πιστεύουν ότι ο πυρετός είναι μια βαριά κατάσταση». Στη μελέτη του αυτή επιβεβαιωνόταν το μεγάλο άγχος που προκαλεί στους οικείους του, το παιδί που πυρέσσει.
Ο γιατρός, παρακινούμενος από τα συναισθήματα των γονιών και ορισμένες φορές για να γλιτώσει από ενοχλητικά τηλεφωνήματα, συστήνει αφειδώς αντιπυρετικά. Μια συνηθισμένη οδηγία για την αντιμετώπιση του πυρετού είναι η χρήση δύο αντιπυρετικών ουσιών εναλλάξ μέσα σε ένα 6ωρο (π.χ. παρακεταμόλης και ασπιρίνης, ή παρακεταμόλης και μεφαιναμικού οξέος). Οπως περιγράφεται σε άρθρο του Pediatrics, του Μαΐου 2000, όσο νεότερος ο παιδίατρος τόσο συχνότερα υποκύπτει στο άγχος των γονιών και συστήνει εναλλαγή δύο αντιπυρετικών ουσιών για να υφίεται ο πυρετός. Απ” ό,τι φαίνεται δεν υπάρχουν επιστημονικά δεδομένα που να δικαιολογούν τη χρήση αντιπυρετικών ουσιών σε συνδυασμό (εναλλάξ).
Δεν έχει αποδειχθεί με μελέτες ότι ένας τέτοιος συνδυασμός έχει καλύτερο αντιπυρετικό αποτέλεσμα, ούτε βέβαια ότι είναι ασφαλής για τον άρρωστο. Αντίθετα, σε πολλες μελέτες αναφέρεται ότι μια τέτοια ιατρική οδηγία για εναλλαγή αντιπυρετικών, δημιουργεί σύγχυση στους γονείς, με αποτέλεσμα υπερδοσολογία του φαρμάκου (δηλαδή λήψη μεγάλων δόσεων των αντιπυρετικών, είτε διότι δίδονται πολύ συχνά στη διάρκεια της ημέρας, είτε διότι αντιπυρετικά με διαφορετικό όνομα περιέχουν την ίδια φαρμακευτική ουσία κ.ά) και τοξικότητα που ορισμένες φορές απειλεί και τη ζωή του αρρώστου. Η ηπατοτοξικότητα (δηλαδή η τοξική δράση πάνω στο συκώτι) των αντιπυρετικών είναι η πιο συχνή και σοβαρή παρενέργειά τους.
Οπως είναι γνωστό πολλές πλέον δεκαετίες, ο πυρετός εκτός απο σημείο συναγερμού, από το οποίο ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται ότι ασθενεί, είναι και αμυντικός μηχανισμός εναντίον ιών και μικροβίων. Τα τελευταία χρόνια μάλιστα αποδείχθηκε ότι ο πυρετός ενεργοποιεί τις πρωτεΐνες θερμικού stress, που βρίσκονται στο κύτταρο και έτσι το κύτταρο γίνεται πιο ανθεκτικό στην εισβολή των μικροοργανισμών που προκαλούν νοσηρότητα. Η έρευνα προσανατολίζεται στην εξεύρεση πυρετογόνων ουσιών, οι οποίες θα εισάγονται στον οργανισμό, σε βαριές λοιμώξεις, θα προκαλούν άνοδο της θερμοκρασίας (πυρετό) και, έτσι, προστασία του κυττάρου. Με αυτά τα δεδομένα, δεν είναι δικαιολογημένη πια η τόσο ευρεία χρήση των αντιπυρετικών φαρμάκων.
Τα παιδιά ανέχονται πολύ καλά τον πυρετό. Εφόσον το παιδί δεν δείχνει σημεία ταλαιπωρίας (γκρίνια, κακουχία, υπνηλία κ.λπ.) και εφόσον δεν ανήκει στη μικρή κατηγορία των παιδιών που είναι επιρρεπή σε πυρετικούς σπασμούς (σ” αυτή την κατηγορία ανήκουν περίπου 3% των παιδιών, ηλικίας 6 μηνών έως 6 χρόνων, που κάνουν σπασμούς με την είσοδο του πυρετού και συνήθως το ίδιο πρόβλημα είχε και κάποιος από τους γονείς του) θα πρέπει ο γονιός να μη βιάζεται να δώσει αντιπυρετικά και να διατηρεί την ψυχραιμία του στην εμφάνιση του πυρετού. Μέχρι δε να αποδειχθεί επιστημονικά ότι ο συνδυασμός των αντιπυρετικών είναι ασφαλής, δεν πρέπει να εναλλάσσει αντιπυρετικές ουσίες στο ίδιο 6ωρο.
Μερικές χρήσιμες οδηγίες για την αντιμετώπιση του πυρετού είναι και οι ακόλουθες:
*Μην εστιάζετε την προσοχή στον πυρετό, αλλά στο ποια είναι η αιτία του πυρετού.
*Ο πυρετός είναι φίλος μας, θα πάρουμε αντιπυρετικό μόνον όταν μας προκαλεί άλλα συμπτώματα (όπως π.χ. κακουχία, δυσκολία στην αναπνοή, πονοκέφαλο, υπνηλία).
*Τα πολύ μικρά βρέφη, κάτω από 2 μηνών, δεν μπορούν να πάρουν αντιπυρετικά, παρά μόνον όταν ο παιδίατρός τους πάρει μια τέτοια ευθύνη.
*Τα βρέφη κάτω από 6 μηνών απαγορεύεται να πάρουν ορισμένα αντιπυρετικά.
*Μπάνιο θερμοκρασίας 37° C για 3 λεπτά (και όχι ντους), είναι ένα καλό αντιπυρετικό μέσον, εφόσον όμως το παιδί ζεσταίνεται και δεν έχει ρίγος.
*Η δόση των αντιπυρετικών στα παιδιά εξατομικεύεται ανάλογα με το βάρος σώματος και δίνεται με ακρίβεια, με τη βοήθεια δοσομετρητή. Να μην ξεχνάμε ότι το κουταλάκι του γλυκού ή της σούπας που έχουμε στο σερβίτσιο μας, έχει περιεκτικότητα ανάλογη με το σχέδιό του.
*Ολα τα αντιπυρετικά έχουν παρενέργειες, μερικές από τις οποίες είναι πολύ σοβαρές (ηπατοτοξικότητα, αλλεργία, νεφροτοξικότητα, γαστρεντερικές διαταραχές, δυσκρασίες αίματος, όπως μείωση των λευκών αιμοσφαιρίων και των αιμοπεταλίων κ.ά.).
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου