Φανατισμένοι και πιο αποβλακωμένοι οι Ελληνες.
Η λέξη φανατισμός προέρχεται από τη λατινική λέξη “fanum” (=ιερό) και σημαίνει την μετ’ εγωισμού και εμπάθειας προσήλωση σε κάποιες αντιλήψεις, ανεξάρτητα απ’ το αν αυτές είναι ορθές ή όχι.
Επομένως, ο φανατισμός έχει εξ’ ορισμού αρνητική σημασία, είτε είναι θρησκευτικός, είτε πολιτικός, είτε αθλητικός, είτε εθνικός. Σε κάθε του μορφή, ο φανατισμός αποβλακώνει. Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα, ώστε πολλές φορές δεν καταλαβαίνεις καν τη διαδικασία μετάλλαξης.
Βασικό εργαλείο υποκίνησης του φανατισμού είναι η προπαγάνδα η οποία χρησιμοποιείται από τον πομπό για την πραγματοποίηση συγκεκριμένων σκοπών, πάντα μέσω της χειραγώγησης του δέκτη.
Ο φανατισμός επηρεάζει / διαμορφώνει την κοινή λογική, δηλαδή τη λογική που, όπως είχα γράψει και παλιότερα, περισσότερο σχετίζεται με το συναίσθημα παρά με την ορθολογική σκέψη. Η προπαγάνδα που έχει στόχο να φανατίσει γίνεται ακόμα πιο αποτελεσματική όταν ανακατεύει τον θρησκευτικό με τον πολιτικό φανατισμό, τον πολιτικό με τον πατριωτικό, τον αθλητικό με τον πατριωτικό και ούτω καθεξής.
Κι αν τέτοια φαινόμενα αντιμετωπίζονται από πολλούς ως γραφικά, έχουν εν τούτοις μεγάλη επίδραση στην ψυχολογία των μαζών και τρέφουν συναισθήματα φανατισμού. Αλλωστε ο φανατισμός είναι κύριο γνώρισμα του όχλου.
Σκέψου την αντικαπνιστική εκστρατεία, κανένας δεν ξέρει αν το κάπνισμα κάνει κακό ή καλό, κανένας δεν ξέρει τι εννοεί όταν μιλά για το τσιγάρο, ποιο τσιγάρο, υπάρχουν χιλιάδες εταιρίες τσιγάρων και καμία δεν είναι ίδια με την άλλη. Ποιο απ όλα τα τσιγάρα σκοτώνει και γιατί σκοτώνει αυτό και όχι το άλλο; Καμία σκέψη, απλά ο όχλος σαν αγελαίος που είναι, ακολουθεί όποια εντολή του δίνει η προπαγάνδα, «πετάει ο γάιδαρος … πετάει» Μάλιστα ο μαζάνθρωπος το πάει ακόμα πιο πέρα, «πετάει ο γάιδαρος και κάνει και κολοτούμπες στον αέρα, εγώ τον είδα σου λέω» αυτό σημαίνει ότι ο φανατισμός έχει αδελφή την ηλιθιότητα.
Τα πράγματα δεν είναι πολύ διαφορετικά στην πολιτική. Παρατηρείται ένας σχεδόν προπαγανδιστικός φανατισμός πολύ πιο γενικευμένος ο οποίος προχωρώντας προς τις εκλογές θα μεγαλώνει όλο και περισσότερο.
Φανατικοί αντικομμουνιστές, αντισυριζαίοι, αντιμνημονιακοί, μνημονιακοί και λαϊκιστές ξεπηδάνε από παντού υποκύπτοντας στην προπαγάνδα που δέχονται ή εφαρμόζοντάς την στους γύρω τους. Δηλώσεις οι οποίες παλιότερα θα μας άφηναν παγερά αδιάφορους ή θα μας προκαλούσαν γέλιο, όπως αυτές του Πανούση, του Λαζόπουλου, του Γεωργιάδη, του Μαρκογιαννάκη, βρίσκουν φανατικούς θιασώτες ή πολέμιους και γίνονται αντικείμενο δημοσίου διαλόγου.
Ειδήσεις διαστρεβλώνονται και διαδίδονται χωρίς επιβεβαίωση,
Σκέψου οποιοδήποτε επίκαιρο θέμα και θα δεις ότι ο φανατισμός και η βλακεία περισσεύουν. Παρόμοια παραδείγματα αποτελούν καθημερινό φαινόμενο κι έχουν ως μοναδικό αποτέλεσμα τον φανατισμό, την προπαγάνδα, τον αποπροσανατολισμό κι εν τέλει την καταστροφή της λογικής και του διαλόγου, πάντοτε εσκεμμένα. Δεν υπάρχει πια κριτική, δεν υπάρχει πια διαχείριση θυμού και συναισθήματος. Ούτε στα social media, ούτε στα παράθυρα των τηλεοράσεων, ούτε στη Βουλή, ούτε πουθενά.
Δε συζητάμε πια για πραγματικά, πρακτικά καθημερινά και ΛΟΓΙΚΑ θέματα.
Οτιδήποτε, εκτός από ρεαλιστικές λύσεις σε υπαρκτά καθημερινά προβλήματα.
Έτσι θα πάει ο μαζάνθρωπος μέχρι τις εκλογές κι έτσι θα συνεχίσει και μετά από αυτές.
Φανατισμένος κι αποβλακωμένος
Η λέξη φανατισμός προέρχεται από τη λατινική λέξη “fanum” (=ιερό) και σημαίνει την μετ’ εγωισμού και εμπάθειας προσήλωση σε κάποιες αντιλήψεις, ανεξάρτητα απ’ το αν αυτές είναι ορθές ή όχι.
Επομένως, ο φανατισμός έχει εξ’ ορισμού αρνητική σημασία, είτε είναι θρησκευτικός, είτε πολιτικός, είτε αθλητικός, είτε εθνικός. Σε κάθε του μορφή, ο φανατισμός αποβλακώνει. Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα, ώστε πολλές φορές δεν καταλαβαίνεις καν τη διαδικασία μετάλλαξης.
Βασικό εργαλείο υποκίνησης του φανατισμού είναι η προπαγάνδα η οποία χρησιμοποιείται από τον πομπό για την πραγματοποίηση συγκεκριμένων σκοπών, πάντα μέσω της χειραγώγησης του δέκτη.
Ο φανατισμός επηρεάζει / διαμορφώνει την κοινή λογική, δηλαδή τη λογική που, όπως είχα γράψει και παλιότερα, περισσότερο σχετίζεται με το συναίσθημα παρά με την ορθολογική σκέψη. Η προπαγάνδα που έχει στόχο να φανατίσει γίνεται ακόμα πιο αποτελεσματική όταν ανακατεύει τον θρησκευτικό με τον πολιτικό φανατισμό, τον πολιτικό με τον πατριωτικό, τον αθλητικό με τον πατριωτικό και ούτω καθεξής.
Κι αν τέτοια φαινόμενα αντιμετωπίζονται από πολλούς ως γραφικά, έχουν εν τούτοις μεγάλη επίδραση στην ψυχολογία των μαζών και τρέφουν συναισθήματα φανατισμού. Αλλωστε ο φανατισμός είναι κύριο γνώρισμα του όχλου.
Σκέψου την αντικαπνιστική εκστρατεία, κανένας δεν ξέρει αν το κάπνισμα κάνει κακό ή καλό, κανένας δεν ξέρει τι εννοεί όταν μιλά για το τσιγάρο, ποιο τσιγάρο, υπάρχουν χιλιάδες εταιρίες τσιγάρων και καμία δεν είναι ίδια με την άλλη. Ποιο απ όλα τα τσιγάρα σκοτώνει και γιατί σκοτώνει αυτό και όχι το άλλο; Καμία σκέψη, απλά ο όχλος σαν αγελαίος που είναι, ακολουθεί όποια εντολή του δίνει η προπαγάνδα, «πετάει ο γάιδαρος … πετάει» Μάλιστα ο μαζάνθρωπος το πάει ακόμα πιο πέρα, «πετάει ο γάιδαρος και κάνει και κολοτούμπες στον αέρα, εγώ τον είδα σου λέω» αυτό σημαίνει ότι ο φανατισμός έχει αδελφή την ηλιθιότητα.
Τα πράγματα δεν είναι πολύ διαφορετικά στην πολιτική. Παρατηρείται ένας σχεδόν προπαγανδιστικός φανατισμός πολύ πιο γενικευμένος ο οποίος προχωρώντας προς τις εκλογές θα μεγαλώνει όλο και περισσότερο.
Φανατικοί αντικομμουνιστές, αντισυριζαίοι, αντιμνημονιακοί, μνημονιακοί και λαϊκιστές ξεπηδάνε από παντού υποκύπτοντας στην προπαγάνδα που δέχονται ή εφαρμόζοντάς την στους γύρω τους. Δηλώσεις οι οποίες παλιότερα θα μας άφηναν παγερά αδιάφορους ή θα μας προκαλούσαν γέλιο, όπως αυτές του Πανούση, του Λαζόπουλου, του Γεωργιάδη, του Μαρκογιαννάκη, βρίσκουν φανατικούς θιασώτες ή πολέμιους και γίνονται αντικείμενο δημοσίου διαλόγου.
Ειδήσεις διαστρεβλώνονται και διαδίδονται χωρίς επιβεβαίωση,
Σκέψου οποιοδήποτε επίκαιρο θέμα και θα δεις ότι ο φανατισμός και η βλακεία περισσεύουν. Παρόμοια παραδείγματα αποτελούν καθημερινό φαινόμενο κι έχουν ως μοναδικό αποτέλεσμα τον φανατισμό, την προπαγάνδα, τον αποπροσανατολισμό κι εν τέλει την καταστροφή της λογικής και του διαλόγου, πάντοτε εσκεμμένα. Δεν υπάρχει πια κριτική, δεν υπάρχει πια διαχείριση θυμού και συναισθήματος. Ούτε στα social media, ούτε στα παράθυρα των τηλεοράσεων, ούτε στη Βουλή, ούτε πουθενά.
Δε συζητάμε πια για πραγματικά, πρακτικά καθημερινά και ΛΟΓΙΚΑ θέματα.
Οτιδήποτε, εκτός από ρεαλιστικές λύσεις σε υπαρκτά καθημερινά προβλήματα.
Έτσι θα πάει ο μαζάνθρωπος μέχρι τις εκλογές κι έτσι θα συνεχίσει και μετά από αυτές.
Φανατισμένος κι αποβλακωμένος
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου