Το μόνο που χρειάζεται να κατανοήσεις είναι όλα αυτά που ΔΕΝ είσαι!
Δεν είσαι οι σκέψεις σου, οι υποτιθέμενες «γνώσεις» σου, τα συναισθήματα σου, το «εγώ» σου.
Ό, τι πρόβλημα αντιμετωπίζεις είναι το αποτέλεσμα του τρόπου που κατανοείς & βιώνεις εσένα, τους άλλος, και την ζωή.
Το βασικό εργαλείο με το οποίο καταλαβαίνεις τον κόσμο και λειτουργείς –εντελώς προβλέψιμα- στην καθημερινότητά σου είναι η ατομική και συλλογική σου μνήμη.
Ό,τι διδάχτηκες από μικρός από τους γονείς σου, την εκπαίδευση, τα κοινωνικά δίκτυα ενημέρωσης. Η τεράστια δεξαμενή πληροφοριών απ’ την οποία δανείζεσαι την γνώση των αιώνων της ανθρώπινης ιστορίας, όλα, έχουν εγγραφεί στον «σκληρό δίσκο» του εγκεφάλου σου και καθορίζουν τις σκέψεις, την εικόνα που έχεις για τις δυνάμεις σου, τα όνειρα και την εμβέλεια των επιθυμιών και των ικανοτήτων σου για αυτοπραγμάτωση.
Έχεις ταυτιστεί τόσο ολοκληρωτικά με το μαζικό «όραμα» της μηχανιστικά κινούμενης ανθρωπότητας, που, στ’ αλήθεια, κοντεύεις τελείως να ξεχάσεις ποιος πραγματικά είσαι, και τις δυνατότητές σου.
Η γνωσιολογική προσέγγιση της εκπαίδευσης έχει τόσο διαποτίσει τους τρόπους με τους οποίους σκέπτεσαι και λειτουργείς, που έχεις καταντήσει α βιώνεις τον εαυτό σου περισσότερο ως «πιθηκίζουσα» μηχανή, παρά ως μοναδικό, αυτόβουλο κι αυτοδιάθετο πλάσμα…
Το πρόγραμμα που έχει σχεδιαστεί απ’ το «εργοστάσιο» είναι για όλους το ίδιο:
Όλοι ολοκληρώνουμε την πρωτοβάθμια, την δευτεροβάθμια και –πολλοί- την τριτοβάθμια εκπαίδευση, τις όποιες επιπλέον σπουδές κι εξειδικεύσεις, βρίσκουμε –στην καλύτερη- δουλειά, και μετά, για να ολοκληρώσουμε το ξένο όνειρο, πρέπει λέει να ερωτευθούμε, να αγαπήσουμε, και να παντρευτούμε…
Κι όλα αυτά, την ίδια στιγμή που δεν έχουμε ιδέα τι σημαίνει ζωή, γνώση, έρωτας, αγάπη, δημιουργικότητα, κι ολοκλήρωση…
Την στιγμή που δεν ξέρουμε καν τι είναι η γνώση. Που δεν γνωρίζουμε.
Η όντως γνώση πάντα εμφανίζεται ως επίγνωση.
Αν και διευκολύνεται, δεν στοιχειοθετείται από μνήμες που έχουν την ρίζα τους στο παρελθόν.
Προϋπάρχει σαν σπίθα που κοιμάται στον πυρήνα της ψυχής, κι ενεργοποιείται τις στιγμές που, σύσσωμη η ενότητα του ψυχοσωματικού οργανισμού αφυπνίζεται από ένα γεγονός στον παρόντα χρόνο.
Την ώρα που ο νους είναι αμέτοχος.
Η ενασχόλησή του με το παρελθόν και το μέλλον απουσιάζει.
Την ώρα που το υποκείμενο γίνεται μάρτυρας επιγνώσεων, η λειτουργία της μνήμης έχει επικουρικό ρόλο, ποτέ τον κυρίαρχο.
Ο χρόνος, ως πεδίο μνήμης, σταματά.
Η αμφιβολία, ως ελεγκτικός μηχανισμός του νου, απουσιάζει.
Η ασφάλεια και η σιγουριά της όντως γνώσης είναι τότε εκεί, παρούσα και ισχυρή.
Η αληθινή γνώση που ενεργοποιείται στο παρόν, ενώ ταυτόχρονα είναι άχρονη, αν και συμβατικά είναι δυνατόν να περιοριστεί σε λεκτικά σχήματα, επειδή είναι συνήθως προλεκτική ή υπέρλογη, είναι αδύνατον να δομηθεί, να βιωθεί, και να αποδοθεί ολοκληρωμένα μέσω του λόγου.
Οι περισσότεροι από μας, έχοντας χάσει προ πολλού την πρόθεση και τη δυνατότητα ψυχικής επένδυσης στην βιωματική εκδοχή της ζωής, εξαρτιόμαστε ανεπιφύλαχτα από το εργαλείο που έχει δημιουργήσει -με την συγκατάθεση μας- την πλειοψηφία των προβλημάτων μας: τον νου μας και τις κατασκευές του.
Φοβόμαστε το «τώρα», και το βίωμα, αφού αυτά υπονομεύουν τις νοητικές μας επενδύσεις.
Αμφισβητούν τον κυριαρχικό ρόλο του νου στον ορισμό της πραγματικότητας, εστιάζοντας στο παρελθόν και το μέλλον.
Η βίωση του παρόντος ανατρέπει την αξία των νοητικών υποσχέσεων, γιατί ανοίγει τον άνθρωπο στην δημιουργικότητα του, και από πειθήνιο πρόβατο που οδηγείται προς σφαγή τον κάνει σχεδιαστή, οραματιστή της ζωής του.
Τον απαλλάσσει από τις ψυχαναγκαστικές ιδέες μεγαλείου που έχει για τον εαυτό του ως επίκεντρο της ζωής και του σύμπαντος.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου