Χριστιανοί υπέρ του Αναρχισμού

Ακελδάμα – Ομάδα Χριστιανών Αναρχικών.  Πώς είπατε; Δεν γνωρίζετε τι εστί Ακελδάμα;
Είναι το πεδίο του αίματος. Εκεί που ξεχύθηκαν τα άντερα του Ιούδα του Ισκαριώτη, μετά την προδοσία του.
Αναρχικοί Χριστιανοί! Α, ναι. Ο Γιαχβέ είναι άναρχος θεός. Τώρα κατάλαβα. Διότι οι θεοί των υπολοίπων θεών δεν ήταν άναρχοι. Ο Ζεύς, φερ’ ειπείν, όταν του ζητήθηκε να επέμβει σε ζήτημα ζωής ή θανάτου από την Θέτιδα, την παρέπεμψε στην Θεά Ανάγκη, με το αιτιολογικό ότι υπόκειται κι αυτός στους αιώνιους νόμους της. Έτσι τουλάχιστον ισχυρίζεται ο Θείος Όμηρος. Αλλά ποιος να πιστέψει έναν παραμυθά.
Πρόκειται για αναρχικούς της πιο παλαιάς χριστιανικής επωδού, η οποία ουδέποτε έπαψε να ακούγεται από τα χείλη της χειρότερης πάστας του χριστιανικού όχλου: «Δεν φταίει ο Θεός για τα κακά των ανθρώπων αλλά οι άνθρωποι που δεν εφαρμόζουν τις εντολές του». Βρε όρνια, γίνεται ρε κάτι στον κόσμο αυτόν χωρίς την θέληση του Θεού του σύμπαντος κόσμου;

«Ο Θεός πέθανε!», Δόξα τω Θεώ!

Πριν από πολύ καιρό, κάποιοι αναφώνησαν: «Ο Θεός πέθανε!». Ανάμεσα σε αυτούς που χρησιμοποίησαν αυτή τη φράση (κυριολεκτικά ή μεταφορικά) ανήκουν κάποια από τα σημαντικότερα ονόματα της φιλοσοφίας και των ανθρωπιστικών επιστημών.

Η δήλωση αυτή ήρθε μαζί με τις νέες ιδέες ενός κόσμου που ξεδιπλώθηκε μπροστά στα μάτια και τον νου των ανθρώπων. Ήταν ο Διαφωτισμός, ο Αιώνας των Φώτων!
Η σκοτεινή εποχή που φίμωσε την επιστημονική γνώση αποτελούσε πλέον παρελθόν. Ο Μεσαίωνας, ο «σκοτεινός αιώνας», τελικά υποσκελίστηκε και ξεπεράστηκε.
Μια από τις κύριες οργανώσεις που κυριάρχησαν στο Μεσαίωνα, η Χριστιανική Εκκλησία, αποτέλεσε τώρα στόχο των ανθρώπων του πνεύματος. Με επαρκή επιχειρήματα επιτέθηκαν κατά των δογμάτων της εκκλησίας των Παπάδων, των προσταγών τους, των ιδεών και των διδασκαλιών τους.
Επιπλέον, άσκησαν σφοδρή κριτική στην ιεραρχική δομή της εκκλησίας και στο παπικό αλάθητο. Υπό ένα πρίσμα βιβλικό , είχαν δίκιο!
Ωστόσο, όλοι αυτοί που αναφώνησαν «ο Θεός πέθανε» δεν υπέπεσαν σε σφάλμα, απλά άργησαν. Ο «θεός» που αρνήθηκαν ήταν ήδη νεκρός, εδώ και καιρό, ένας ιδρυματικός θεός, δημιούργημα μιας διεφθαρμένης εκκλησίας, ποδηγέτης της ανθρώπινης ελευθερίας, ένας θεός που ήταν πάντα νεκρός. Ο υιός του, με απαλά και εξευρωπαϊσμένα χαρακτηριστικά, μπλε μάτια και όμορφο δέρμα, δεν θύμιζε σε τίποτα αραβοεβραίο ξυλουργό.
Ο ζων και σωτήρας Θεός ήταν παρών στις ζωές των καταδιωκόμενων, των φλεγόμενων στην πυρά της «Ιεράς» Εξέτασης, των πορνών, εκείνων που κατέφασκαν σε έναν αληθινό και ζωντανό δρόμο. Αυτή είναι η φιγούρα του Ιησού των Ευαγγελίων, του συμπορευόμενου με τους άπορους και τους παρίες μιας υποκριτικής και σκληρής κοινωνίας. Ενός Θεού που σίγουρα απουσίαζε από την πώληση των συγχωροχαρτιών, από τις ψυχρές και μηχανικές τελετουργίες, γραμμένες σε μια γλώσσα που οι μάζες αγνοούσαν, από τις σφαγές και τους πολέμους που έγιναν στο όνομά του. Όπως και σήμερα, που δεν συμπορεύεται με εκείνους που θησαυρίζουν εν ονόματι της λύτρωσης, ούτε με αυτούς που εξαπατούν μέσω των μίντια και των εκλογικών διαδικασιών, μέσα στις σχολικές αίθουσες και μπροστά από την αγία τράπεζα.