Τους τελευταίους αιώνες της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας παρουσιάζεται το εξής παράδοξο φαινόμενο: ενώ σε διοικητικό, οικονομικό και στρατιωτικό πεδίο επικρατεί μεγάλη παρακμή, στο πνευματικό επίπεδο έχουμε πρωτοφανή άνθιση.
Σε όσους έχουν εμβαθύνει την έρευνα, το φαινόμενο δεν προκαλεί εντύπωση.
Την περίοδο αυτή η πολιτική και πνευματική ελίτ της βυζαντινής αριστοκρατίας αναζητά νέα εθνική και πολιτιστική ταυτότητα.
Ο « αυτοκρατορικός ρωμαϊσμός » και ο « χριστιανικός σκοταδισμός » έχουν χρεοκοπήσει.
Γι” αυτό, όλο και περισσότεροι στρέφονται στην κλασσική αρχαιότητα.
Και το όνομα « Έλλην », που παλιότερα αρκούσε να σε στείλει στο εκτελεστικό απόσπασμα, τώρα βρίσκεται συχνά στα χείλη ακόμα και των μελών της αυτοκρατορικής οικογένειας των Παλαιολόγων…
Η Βυζαντινή Αριστοκρατία έχει αντιληφθεί πως για την επιβίωση τη δικιά της και του κράτους της απαιτείται μια διπλή στροφή:
α) Προς τη Δύση, για την εξασφάλιση πολιτικής και στρατιωτικής βοήθειας.
β) Προς την κλασσική ελληνική αρχαιότητα για την απαραίτητη ανανέωση των πνευματικών δυνάμεων.
Αυτοί οι δυο άξονες συγκροτούσαν το πολιτικό πρόγραμμα της παράταξης των « Ενωτικών ».
Στο μοναστικό-εκκλησιαστικό στρατόπεδο χτυπάει « κόκκινος συναγερμός ».
Τρέμουν και μόνο στην ιδέα της δρομολογούμενης περιθωριοποίησής τους.
Και παραλύουν μπροστά στον κίνδυνο της αναβίωσης του τρισκατάρατου « ελληνορωμαϊσμού ».
Γι” αυτό συγκροτούν την αντίπαλη παράταξη των « ανθενωτικών », με βασική πολιτική επιδίωξη την υποταγή στον οθωμανικό παρά στον « παπικό » ζυγό.
Πιστεύουν και ελπίζουν πως η οθωμανική κυριαρχία θα εξασφαλίσει τα προνόμιά τους και θα θάψει οριστικά τη λερναία ύδρα του « ελληνισμού », βυθίζοντας στο πνευματικό σκότος τους ραγιάδες.
Η νίκη των « ανθενωτικών » ήταν προσωρινή.
Το 1832 ιδρύεται « ελληνικό » κράτος και σε λίγα χρόνια καθιερώνεται το « αυτοκέφαλο » και η Εκκλησία ονομάζεται πλέον « ελληνική »!
Και μόνο η λέξη προκαλεί ρίγος στους ιουδαιο-χριστιανούς.
Γι” αυτό και οι Μεταλληνοί και οι Ζήσηδες φαγώνονται να μας αποκαλούν « Ρωμιούς » και λυσσάνε με τη « Ρωμιοσύνη » τους.
Θέλουν να βγάλουν απ” το λεξιλόγιό μας τη λέξη « Έλλην » και « Ελλάδα »!
Όμως το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω.
Η σημερινή γενιά των Ελλήνων θα ζήσει τον χωρισμό της Εκκλησίας απ” το Κράτος.
Και κάποια μελλοντική γενιά, όταν οι ιστορικές συνθήκες το επιτρέψουν, θα ζήσει την επιστροφή σε τούτη τη χώρα του ορθού λόγου και της καθαρής και ελεύθερης σκέψης.
Είμαι σίγουρος πως τελικά ο Διόνυσος θα νικήσει τον Γιαχβέ…
Σε όσους έχουν εμβαθύνει την έρευνα, το φαινόμενο δεν προκαλεί εντύπωση.
Την περίοδο αυτή η πολιτική και πνευματική ελίτ της βυζαντινής αριστοκρατίας αναζητά νέα εθνική και πολιτιστική ταυτότητα.
Ο « αυτοκρατορικός ρωμαϊσμός » και ο « χριστιανικός σκοταδισμός » έχουν χρεοκοπήσει.
Γι” αυτό, όλο και περισσότεροι στρέφονται στην κλασσική αρχαιότητα.
Και το όνομα « Έλλην », που παλιότερα αρκούσε να σε στείλει στο εκτελεστικό απόσπασμα, τώρα βρίσκεται συχνά στα χείλη ακόμα και των μελών της αυτοκρατορικής οικογένειας των Παλαιολόγων…
Η Βυζαντινή Αριστοκρατία έχει αντιληφθεί πως για την επιβίωση τη δικιά της και του κράτους της απαιτείται μια διπλή στροφή:
α) Προς τη Δύση, για την εξασφάλιση πολιτικής και στρατιωτικής βοήθειας.
β) Προς την κλασσική ελληνική αρχαιότητα για την απαραίτητη ανανέωση των πνευματικών δυνάμεων.
Αυτοί οι δυο άξονες συγκροτούσαν το πολιτικό πρόγραμμα της παράταξης των « Ενωτικών ».
Στο μοναστικό-εκκλησιαστικό στρατόπεδο χτυπάει « κόκκινος συναγερμός ».
Τρέμουν και μόνο στην ιδέα της δρομολογούμενης περιθωριοποίησής τους.
Και παραλύουν μπροστά στον κίνδυνο της αναβίωσης του τρισκατάρατου « ελληνορωμαϊσμού ».
Γι” αυτό συγκροτούν την αντίπαλη παράταξη των « ανθενωτικών », με βασική πολιτική επιδίωξη την υποταγή στον οθωμανικό παρά στον « παπικό » ζυγό.
Πιστεύουν και ελπίζουν πως η οθωμανική κυριαρχία θα εξασφαλίσει τα προνόμιά τους και θα θάψει οριστικά τη λερναία ύδρα του « ελληνισμού », βυθίζοντας στο πνευματικό σκότος τους ραγιάδες.
Η νίκη των « ανθενωτικών » ήταν προσωρινή.
Το 1832 ιδρύεται « ελληνικό » κράτος και σε λίγα χρόνια καθιερώνεται το « αυτοκέφαλο » και η Εκκλησία ονομάζεται πλέον « ελληνική »!
Και μόνο η λέξη προκαλεί ρίγος στους ιουδαιο-χριστιανούς.
Γι” αυτό και οι Μεταλληνοί και οι Ζήσηδες φαγώνονται να μας αποκαλούν « Ρωμιούς » και λυσσάνε με τη « Ρωμιοσύνη » τους.
Θέλουν να βγάλουν απ” το λεξιλόγιό μας τη λέξη « Έλλην » και « Ελλάδα »!
Όμως το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω.
Η σημερινή γενιά των Ελλήνων θα ζήσει τον χωρισμό της Εκκλησίας απ” το Κράτος.
Και κάποια μελλοντική γενιά, όταν οι ιστορικές συνθήκες το επιτρέψουν, θα ζήσει την επιστροφή σε τούτη τη χώρα του ορθού λόγου και της καθαρής και ελεύθερης σκέψης.
Είμαι σίγουρος πως τελικά ο Διόνυσος θα νικήσει τον Γιαχβέ…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου