Εμείς οι άθεοι, οι καταραμένοι απ’ όλους τους Θεούς και τους ανθρώπους της υφηλίου, δεν μπορούμε να έχουμε αγίους –μεγάλη κατάρα να πούμε. Να, όπως για την περίπτωση που αρρωσταίνουμε. Αρρωσταίνει δηλαδή ο χριστιανός, κάνει τάμα μια λαμπάδα, ίσα με το μπόι του, στον άγιό του – πόσο να κάνει; ας κάνει δέκα ευρώ – και γλυτώνει εγχειρήσεις, επιπλοκές, φάρμακα, ταλαιπωρίες, φακελάκια στους γιατρούς και πολλά άλλα.
Κι όμως, εμείς οι άθεοι έχουμε κάτι κοινό με τους πιστούς. Έχουμε κι εμείς τους «προφήτες» μας. Πώς είπατε; Ναι, έχουμε. Δεν έχουμε τον Προμηθέα (τόλμησε ο αθεόφοβος να πει σ’ ολόκληρο Δία ότι οι μέρες του ήταν μετρημένες!!!); Τον έχουμε. Αλλά εδώ θα ασχοληθούμε με τον άλλο μας προφήτη, τον Τάνταλο.
Για να δούμε ποιος ήταν αυτός και τι έκανε του λόγου του. Και μάλλον αυτόν τον «προφήτη» μας πρέπει να τον βάλουμε σε ψηλότερο βάθρο από τον Προμηθέα, διότι εκείνος βρήκε, τέλος πάντων, κάποιον τρόπο και γλύτωσε μια και καλή από τα μαρτύριά του. Αλλά ο κακομοίρης ο Τάνταλος ακόμα υποφέρει τα φρικτά του μαρτύρια και θα τα υποφέρει εσαεί, αφού τώρα δεν υπάρχουν πλέον θεοί, ώστε κάποιος απ’ αυτούς να τον λυπηθεί και να αποτολμήσει να τον λυτρώσει. Όπως θα δούμε, τους έκανε μεγάλη κασκαρίκα ο αθεόφοβος, τέτοια που δεν επρόκειτο να του την είχαν συγχωρήσει εις τον αιώνα τον άπαντα.
Ποιο ήταν το θράσος, η ύβρις και η αναίδεια του Τάνταλου απέναντι σ’ όλους τους θεούς; Αμφισβήτησε την παντογνωσία τους!!! Στον Ομηρικό ύμνο στην Δήμητρα και την Κόρη υπάρχει ο στίχος: «Έλα Κόρη, σε καλεί ο παντογνώστης Δίας να μπεις στην οικογένεια των Θεών να μπεις».
Αλλά κι αυτοί οι χριστιανοί, παντογνώστη τον ανεβάζουν τον θεό τους τον Γιαχβέ, παντογνώστη τον κατεβάζουν. Μήπως λέω ψέματα;
Τι σκαρφίστηκε λοιπόν η περιέργεια του Ταντάλου, για να δοκιμάσει την παντογνωσία των θεών;
Προσκάλεσε στο παλάτι του τους θεούς, οργανώνοντας ένα συμπόσιο προς τιμήν τους. Και επιθυμώντας να βάλει σε δοκιμασία την παντογνωσία των θεών, έσφαξε το γιο του τον Πέλοπα, τον κομμάτιασε, έβρασε τα κομμάτια του σε μια χύτρα, τα ανακάτεψε με τα υπόλοιπα φαγητά και τα πρόσφερε στους θεούς. Οι θεοί κατάλαβαν αμέσως τι είχε συμβεί και αρνήθηκαν το φαγητό, εκτός από τη Δήμητρα (είπανε λόγω της αφηρημάδας της, από τον πόνο του χαμού της κόρης της Περσεφόνης), που έφαγε τη σάρκα της αριστερής ωμοπλάτης του Πέλοπα.
Ο Δίας φρόντισε να αναστήσει τον Πέλοπα, προστάζοντας τον Ερμή να μαζέψει τα κομμένα μέλη του και να τα βράσει στην ίδια χύτρα. Η μοίρα Κλώθω ανέλαβε να συνταιριάξει τα κομμάτια και η Δήμητρα αποκατέστησε το κομμάτι που είχε φάει μ’ ένα άλλο, φτιαγμένο από ελεφαντόδοντο. Έτσι ο Πέλοπας βγήκε ξανά ζωντανός μέσα από τη μαγική χύτρα.
Όσο για τον Τάνταλο, ο Δίας τον καταδίκασε σε αιώνια τιμωρία. Αφού τον σκότωσε, αφήνοντας όμως στην ψυχή του τις ιδιότητες του σώματος, όρισε τον τόπο του μαρτυρίου του δίπλα σ’ εκείνον του Σίσυφου (άλλος αμφισβητίας της αποκλειστικότητας την γνώσης των θεών. Έκλεβε λέει τα μυστικά των θεών και τα φανέρωνε στους ανθρώπους. Μάλιστα λέγανε γι’ αυτόν ότι αποπειράθηκε να αλυσοδέσει τον ίδιο τον θάνατο!).
«Τάνταλος», έργο του Τζοακίνο Ασερέτο, Πινακοθήκη του Όκλαντ, περ. 1630-1640
Από τότε ο Τάνταλος είναι καταδικασμένος να λιμοκτονεί αιώνια, ενώ βρίσκεται μέσα στην αφθονία. Είναι κρεμασμένος στο κλαδί ενός δέντρου κατάφορτου με νόστιμους καρπούς, όμως όποτε απλώνει το χέρι του να πιάσει κάποιον, ένα ρεύμα αέρα κουνά τα κλαδιά, απομακρύνοντας τα από κοντά του. Ταυτόχρονα, ενώ είναι βουτηγμένος μέχρι τη μέση στο νερό μιας ελώδους λίμνης, όποτε σκύβει για να πιει το νερό, αυτό υποχωρεί.
Τώρα να πω ότι, μήπως έχουμε κι εμείς οι άθεοι την αγία τριάδα μας Προμηθέα- Σίσυφο- Τάνταλο, φοβάμαι μη βρω κανέναν μπελά από τα φιλαράκια μου. Να με κατηγορήσουν, και με το δίκιο τους δηλαδή, για «θρησκευτικό» ψωνισμό.
Εδώ που τα λέμε, όταν ακόμη και την σήμερον ημέρα κανείς βρίσκει τον μπελά του, κάθε φορά που αμφισβητεί τους θεούς και τα παραμύθια που γράφτηκαν και λέγονται γι’ αυτούς – χώρια που μέχρι προχθές κινδύνευε να χάσει και το κεφάλι του ακόμη – είναι εύκολο να φανταστούμε τι τραβήξανε αυτοί που το αποτόλμησαν, κατά τους αρχαίους εκείνους καιρούς, όταν η παντοδυναμία των θεών έθαλλε σε υπερθετικούς βαθμούς.
Σίσυφος Ιξίων, Τάνταλος
Ταν-ταλ-ος (ν>λ). από το τάλ-ας (δις). Η πρωταρχική ρίζα τα- (α-τα-ομαι) η ίδια με την ρίζα του τύ-πτω (α>υ), από τον θόρυβο του τίπτειν (τα-τα), είναι και η ρίζα του τλάω (τάλας), το οποίο σημαίνει, προσέξτε παρακαλώ, τολμώ να πράξω κάτι, υπομένω, καρτερώ, ανέχομαι. Δηλαδή; Οι προϋποθέσεις της επιστημονικής φύσεως, αλλά και οι συνέπειές της από την μεριά της θρησκευτικής αντίστασης, η οποία απαιτεί την παραμονή των ανθρώπων στην ζωώδη κατάσταση, χάριν της καλοπέρασης των παμπόνηρων κηφήνων, που δεν είναι άλλοι από τους ιερείς της.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου