Δεν υπάρχει πολιτισμένος έρωτας

Αν ρωτάς, όχι, δεν σου εύχομαι το καλό. Δεν ήμουν ποτέ ο “καλός άνθρωπος” στις σχέσεις μου. Ούτε συγχώρεσα εύκολα, ούτε ευχήθηκα με χαμόγελο στους ανθρώπους που διάλεξαν να φύγουν. Σου εύχομαι να πνιγείς στη σιωπή που άφησα πίσω. Να σε πλακώνει η ρουτίνα, να μετράς τις μέρες και να μη σε μετράει καμία. Να σου λείπω, τόσο όσο δεν με εκτίμησες.

Μη μπερδεύεις τον έρωτα με την αγάπη. Η αγάπη συγχωρεί, ο έρωτας τιμωρεί. Ο έρωτας είναι άγριος, σάρκινος, εγωιστικός. Δεν έχει χλιαράδα, δεν έχει λογική, δεν χωράει σε «ίσως». Έρχεται να τα κάψει όλα. Κι όσοι έχουν καεί, το ξέρουν. Δεν είναι για όλους. Δεν το αντέχουν όλοι.

Είναι ωραίο να μιλάς για συναίσθημα, αρκεί να έχεις νιώσει πραγματικά. Να σου έχει λείψει το δέρμα κάποιου. Να έχεις μετρήσει τους χτύπους της καρδιάς σου στο άγγιγμά του. Να έχεις χάσει τον ύπνο σου για μια λέξη. Να θες να του πεις “φύγε” κι όμως να ουρλιάζεις μέσα σου “μείνε”.

Ο έρωτας θέλει ψυχή, όχι μισό μέτρο. Θέλει να αφήσεις κάτω τον εγωισμό και να γονατίσεις. Να πατήσεις το “στείλε” στις 3 το πρωί, να χτυπήσεις πόρτες, να ρισκάρεις γελοιοποίηση για ένα βλέμμα. Δεν είναι πολιτισμένος. Είναι καταιγίδα που σε καταπίνει. Δεν χωράει σε “λογικά πλαίσια”, δεν εξηγείται, μόνο συμβαίνει.

Κι εγώ, σε ερωτεύτηκα. Με όλα μου. Και με τίποτα δεν θέλω να το ξανακάνω. Αλλά αν κάποτε το ξανάκανα, θα το έκανα το ίδιο. Χωρίς μέτρο, χωρίς φρένα. Γιατί στο “έρωτας ή τίποτα”, η απάντηση είναι και θα είναι πάντα: έρωτας.