Οι άνθρωποι έχουν «μεταφυσική» (από τους αόρατους λεπτούς κόσμους) προέλευση… Ενσαρκώνονται στον κόσμο με την «ήδη τροποποιημένη» Φύση τους… Ανάλογα που «προσανατολίζονται», τι θέλουν, τι επιδιώκουν, γίνεται και χρήση των «δυνάμεών» τους… Όταν όλοι οι άνθρωποι, η ανθρωπότητα στο σύνολό της σχεδόν, είναι προσανατολισμένη προς τον εξωτερικό κόσμο, όταν αρπάζεται από την εξωτερική ζωή, μόνον, είναι φυσικό να χρησιμοποιεί το κατάλληλο όργανο για την εξυπηρέτηση αυτού του σκοπού, την σκέψη, τις εξωτερικές αισθήσεις, τις εξωτερικές δραστηριότητες… Εξαιτίας λοιπόν του προσανατολισμού, των επιλογών, των επιδιώξεών τους οι άνθρωποι εγκλωβίζονται στην σκέψη… Δεν φταίει η σκέψη, φταίει η βαθύτερη επιθυμία προσανατολισμού προς τον εξωτερικό κόσμο που ανακηρύσσει την σκέψη μοναδικό όργανο γνώσης, αντίληψης, δράσης… κάτι που τελικά αυτοδεσμεύει, σκλαβώνει, παραποιεί, διαστρέφει… και το αποτέλεσμα το βλέπουμε στις κοινωνίες που φτιάχνουν οι άνθρωποι, κοινωνίες εγωιστικών θηρίων…
Ακόμα και αυτοί που για διάφορους λόγους οραματίζονται ένα καλύτερο κόσμο, τον Θεό, την Ειρήνη, την Φώτιση… το επιδιώκουν με τον ίδιο παλιό τρόπο που έμαθε να χρησιμοποιεί η ανθρωπότητα, μέσω της σκέψης και της εγωιστικής προσπάθειας… Φτιάχνουν θρησκείες, διδασκαλίες, οργανώσεις… για να δημιουργήσουν στο τέλος μια «πνευματική» απομίμηση της κοινωνικής ζούγκλας τους… Όλες οι θρησκευτικές οργανώσεις τους είναι επίσης ζούγκλες άγριων θηρίων… πουθενά δεν υπάρχει Γνώση, Ειρήνη, Ενότητα, Αγάπη… διαχωρισμός υπάρχει, διαμάχη, συγκρούσεις και αίμα…
Ακόμα και μεμονωμένα άτομα που θέλουν να βρουν την Αληθινή Οδό, μέσα από το εγώ το κάνουν… κι οδηγούνται στα ίδια αδιέξοδα…
Ελάχιστοι άνθρωποι είναι ειλικρινείς, απαρνιούνται ολοκληρωτικά τον εξωτερικό κόσμο, την σκέψη, το εγώ, και βρίσκουν ΜΕΣΑ τους, την ΑΛΗΘΕΙΑ, την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΦΥΣΗ τους, τον ΘΕΟ.
Σπάνια είναι η Αληθινή Γνώση γιατί είναι σπάνιοι οι άνθρωποι που την ακολουθούν…
Είναι καθαρά θέμα προσανατολισμού, επιλογών, επιθυμίας και δραστηριότητας το ΠΟΥ ΘΑ ΠΑΜΕ… Δεν φταίει η ΦΥΣΗ μας, ούτε η σκέψη, το εγώ, είναι το εμπόδιο… Είναι το τι επιλέγουμε εμείς… Κι είμαστε απόλυτα υπεύθυνοι για τις επιλογές μας… Και κάθε επιλογή οδηγεί στο δικό της αναπότρεπτο αποτέλεσμα… Για αυτό Υπάρχει Δικαιοσύνη και Τάξη στην Δημιουργία… Εμείς καθορίζουμε την πορεία μας… δεν υπάρχει άλλος να καθίσουμε στο σκαμνί της δικαιοσύνης…
Όσα γράφω είναι αποτέλεσμα αυτών που έχω βιώσει, που έχω κατανοήσει.. Προέρχονται από την Μια Ίδια Φύση που έχουμε όλοι… Ο καθένας μπορεί να τα βιώσει, να ελέγξει την «αλήθεια» τους… λέω ακριβώς όσα έλεγαν ο Λάο Τσε, ο Βούδας, οι Δάσκαλοι του Ζεν, οι δάσκαλοι των Ουπανισάδ, οι μυημένοι στα Αρχαία Μυστήρια, οι χριστιανοί πατέρες της νηπτικής παράδοσης… δεν παρεκλίνω, ούτε μια ανάσα… Όλοι ήταν ουτοπιστές; Επειδή οι άνθρωποι δεν θέλουν να ακολουθήσουν αυτή την Οδό, να Νοιώσουν Μέσα τους, την Πραγματική Φύση τους;
Οι άνθρωποι προτιμούν τους εύκολους δρόμους… αλλά δεν πρέπει να κατηγορούν τον Δρόμο των άλλων… Καθένας κάνει τις επιλογές του κι έχει και τις ανάλογες συνέπειες… είναι τελείως απλό.
Ο τρόπος που εκφράζομαι είναι αντικειμενικός γιατί δεν αναμιγνύω κανένα εγώ… λέω αυτό που κατανοείται… Για μερικούς αυτό είναι τεχνητό, υποκριτικό, οτιδήποτε… Μιλώ ανάλογα την αίσθηση που υπάρχει κι όχι τις αντιλήψεις (και το εγώ) του καθενός… Πολλοί απορρίπτουν τα λόγια μου και μένα υποτίθεται (αλλά μόνο μέσα στο μυαλό τους)… ας βρουν αλλού καλύτερα, ποιος τους εμποδίζει; Μόνο που βλέπουν αυτά που θέλουν να δουν, όχι αυτά που υπάρχουν.
Αφού όλοι έχουμε την Μία Ίδια Φύση, πως μπορώ να διαχωρίσω εμένα; Στην Κατανόησή μου δεν υπάρχει εγώ να είναι φωτισμένο, δάσκαλος, γνώστης, ξεχωριστός από τους άλλους… Είμαι όπως όλοι… η χρήση της Φύσης διαφέρει… δηλαδή κάτι εξωτερικό… που είναι θέμα προσανατολισμού, επιλογών… Όχι! Δεν είμαι Φωτισμένος, Δάσκαλος, οτιδήποτε… δεν διαφέρω σε τίποτα από τους άλλους, μόνο σε αυτά που κάνω…
Αυτός που ονομάζω στα κείμενά μου Δάσκαλο, ήταν ένας κοινός άνθρωπος… ποτέ δεν επιδίωξε και ποτέ δεν έγινε τίποτα άλλο από ένα απλό άνθρωπο… Και γνώρισα αρκετούς «τέτοιους» ανθρώπους… Απλά έκαναν διαφορετικά πράγματα από τους άλλους ανθρώπους…
Από σεβασμό στην Αγάπη Αυτού του Ανθρώπου, του απευθυνόμουν με τη λέξη Δάσκαλος… Κι εκείνος γνώριζε ότι δεν είναι κάτι κι εγώ το γνώριζα… ανθρώπινα, από Αγάπη, έλεγα Δάσκαλε, κι από Αγάπη δεν το άκουγε…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου