Καιρός: Ο νεότερος γιος του Δία

Στην Ελληνική μυθολογία ο Καιρός ήταν θεός, το πνεύμα που συμβόλιζε την ευνοϊκή χρονική στιγμή, την ευκαιρία, η οποία μπορούσε να αξιοποιηθεί μόνο όταν πλησίαζε. Γραπτή μαρτυρία για την ύπαρξή του εμφανίζεται για πρώτη φορά τον 5ο αιώνα π.χ. (στα ομηρικά έπη δεν συναντάται ο Καιρός, παρά μόνο το επίθετο «καίριος»)…

Προς τιμήν του Καιρού συνέθεσε ποίημα ο Ίων ο Χίος, όπου τον αποκαλεί «τον νεότερο γιο του Δία», μάλλον μία ποιητική έκφραση και όχι μαρτυρία μιας παλαιότερης γενεαλογίας.

Ονομαστό ήταν το χάλκινο άγαλμα του Καιρού του Λυσίππου, που βρισκόταν στην είσοδο της οικίας του διάσημου γλύπτη, στην Σικυώνα, όπως μαρτυρεί ο Ποσείδιππος.

Το Επίγραμμα του Ποσείδιππου αναφερόμενο στην αλληγορική μορφή του έργου του Λυσίππου που σώζεται είναι το παρακάτω:

-Από που είναι ο δημιουργός σου;
-Από την Σικυώνα είναι.

-Ποιο είναι το όνομά του;
– Λύσιππος.

-Ποιος είσαι εσύ;
-Είμαι ο Καιρός, που δαμάζει τα πάντα.

-Γιατί με τα άκρα των δακτύλων σου πατάς;
-Γιατί πάντα τρέχω.

-Γιατί έχεις φτερά στα πόδια σου;
-Γιατί σαν τον άνεμο πετάω.

-Γιατί κρατάς ξυράφι στο δεξί σου χέρι;
-Δείγμα προς τους ανθρώπους, πώς είμαι πιο κοφτερός από την αιχμή του.

-Γιατί πέφτουν τα μαλλιά μπροστά στο πρόσωπό σου;
– Για να με αρπάξει εκείνος που θα με συναντήσει.

-Γιατί είσαι πίσω φαλακρός;
-Γιατί αν δεν προλάβεις να με πιάσεις από εμπρός, είναι αδύνατον να με πιάσεις από πίσω

-Για ποιο σκοπό σε έκανε ο τεχνίτης;
-Για σένα ξένε, για να μάθεις και να γίνεις σοφότερος.