Νομίζω ότι είναι καλύτερο να μην ξοδεύει κανείς τον πολύτιμο χρόνο του σε αυτήν την ζωή κυνηγώντας πράγματα που δεν έχουν γίνει ποτέ και δεν μπορούν να γίνουν γνωστά. Τόσο η ομορφιά όσο και η ασχήμια της ζωής βρίσκονται στην στιγμή- η πραγματική ζωή είναι για να την ζούμε, όχι για να την αναλύουμε μέχρι να βρούμε κάποιο τελικό ή μυστικό νόημα. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να εγκαταλειφθεί η ατομική ευθύνη, αλλά σημαίνει ότι κανείς δεν ξέρει τι θα του φέρει η ζωή του, τι πόνο θα υποστεί, τι πλούτη μπορεί να αποκτήσει, ποια φυσική ευτυχία είναι δυνατή ή πότε θα πεθάνει.
Το να σπαταλάς την ζωή σου κυνηγώντας μελλοντικές επιθυμίες, το να ζεις κρύβοντας τον εαυτό σου προς όφελος του συλλογικού πλήθους, το να καταστρέφεις το ατομικό σου πνεύμα και το χρόνο σου σε αυτήν την γη, με την ελπίδα της αιώνιας ευδαιμονίας- είναι σαν να αναζητάς μια διαφυγή από αυτήν την πραγματικότητα που είναι στην ουσία η ίδια σου η ύπαρξη. Αυτός δεν είναι ο τρόπος για να αντιμετωπίσετε και να νικήσετε τις συγκρούσεις, να αποκτήσετε εσωτερική ειρήνη, να βιώσετε την αγάπη και την φύση ή να αποτελέσετε κίνητρο για όσους αγαπάτε και όσους μπορεί να συγκινηθούν από την παρουσία σας.
Το άτομο έχει τεράστια σημασία, καθώς κανείς δεν μπορεί ποτέ να αλλάξει ή να βελτιώσει τους άλλους, μπορεί μόνο να αναπτυχθεί και να βελτιώσει τον εαυτό του. Δεν μπορεί κανείς να ζήσει για τους άλλους, μπορεί να ζήσει μόνο για τον εαυτό του. Αυτό απαιτεί λιγότερη έκθεση στο πλήθος και περισσότερη μοναχικότητα, έτσι ώστε να μην σπαταλιέται ένα τεράστιο ποσό ενέργειας, απλώς προσπαθώντας να προσαρμοστεί ή να νιώσει «φυσιολογικός».
Ο καθένας από εμάς είναι μοναδικός, και ο μόνος τρόπος για να γνωρίσουμε και να είμαστε ο εαυτός μας, είναι να ξεφύγουμε από την τρέλα, την ένταση, το χάος, το κακό και τον παραλογισμό της ζωής σε αυτόν τον κόσμο. Να ανακαλύψουμε ποιοι πραγματικά είμαστε, και να γίνουμε αυτό το άτομο.Αυτό είναι ένα ζωτικό βήμα σε κάθε προσπάθεια να βρούμε την αλήθεια, είτε αυτή η αλήθεια είναι επιθυμητή είτε όχι.Μόλις η αλήθεια γίνει αποδεκτή, δεν μπορεί να απορριφθεί, και αυτό θέτει τα θεμέλια για το άτομο να αντιμετωπίσει και να αγκαλιάσει την ζωή πλήρως και χωρίς άγχος.
Είναι λάθος η άρνηση του να είσαι ο εαυτός σου, και ως εκ τούτου, ζεις μόνο για να επιβιώσεις και να υπακούσεις. Αυτό οδηγεί σε μια κενή ζωή, η οποία θα είναι γεμάτη από απελπισία, κατάθλιψη, μοναξιά, αβεβαιότητα και έλλειψη εμπιστοσύνης. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο το γεγονός πως το μεγαλύτερο ποσοστό της κοινωνίας έχει εγκαταλείψει την ιερότητα του εαυτού και του ατόμου- υπέρ της ψευδώς αντιλαμβανόμενης ασφάλειας και ανωνυμίας της συλλογικής αγέλης, όπου κατοικεί η αβίαστη πλασματική ικανοποίηση και ο οίκτος.
Οι μάζες αποτελούν τον κύριο όγκο της ανθρωπότητας και, ως εκ τούτου, είναι το πιο σημαντικό και ζωτικό μέρος της κοινωνίας, αλλά όταν ζουν και ενεργούν ως ένας όχλος, καθίστανται άσχετες με τον κύκλο της ζωής. Ελέγχονται εύκολα σε τέτοιο βαθμό ώστε να παραμερίζονται, να αντιμετωπίζονται ως κοπάδι που οδεύει στη σφαγή, αντί να γίνονται σεβαστές για την ανεξάρτητη δύναμη και την αποφασιστικότητά τους απέναντι στις αντιξοότητες.
Πολλοί θα έλκονται πάντα προς αυτή την θέση – πολλοί περισσότεροι θα αντιτίθενται κρυφά σε αυτήν την συγκατάβαση στην εξουσία, αλλά θα υποκύπτουν, προκειμένου να ενταχθούν και να αποφύγουν την σύγκρουση – ενώ κάποιοι θα μιλούν, αλλά μόνο όταν προστατεύονται από τους αριθμούς και μόνο μέχρις ότου η κρατική αντίσταση γίνει πιο επιθετική. Αυτή είναι η κοινωνική μετριότητα στο πιο βασικό της επίπεδο, και η μάστιγα της ανθρωπότητας. Μόνο οι πολύ λίγοι θα πολεμήσουν ενάντια σε αυτήν την επίθεση μέχρι τέλους, και θα σταθούν ενάντια στην κρατική τυραννία ως άτομα, είτε μόνοι τους, είτε μαζικά, έχοντας πλήρη επίγνωση ότι οι υπόλοιποι θα τρέξουν να κρυφτούν ή θα συνεχίσουν να υπακούουν στα αφεντικά τους.
Η κάθε είδους εξουσία δεν έχει καμία άλλη δύναμη εκτός από αυτήν που της δίνεται από έναν υποστηρικτικό, υποτακτικό και ληθαργικό πληθυσμό, αλλά όσο το άτομο βαδίζει στην δική του μουσική, ζει κάθε στιγμή της ζωής του σαν να είναι για πάντα ελεύθερο, και αγνοεί την ορδή των αρνητών, των οποίων ο μόνος στόχος είναι η επαναλαμβανόμενη πλήξη και η ασφαλής ύπαρξη, θα σωθεί από την αιώνια υποδούλωση του σώματος και του μυαλού του.
Μόνο όταν κάποιος ζει την ζωή στο έπακρο, αδιαφορώντας για την τάση να καταλάβει το νόημα όλων αυτών, και αγκαλιάζει κάθε στιγμή ως μια ευκαιρία να είναι ελεύθερος από την κυριαρχία των άλλων, και ελεύθερος από τις σκέψεις και τις απόψεις τους, μπορεί πραγματικά να γίνει ο ιδιοκτήτης του εαυτού του.
Ακριβώς τότε θεωρείται η επιτομή του ελεύθερου ανθρώπου. Είναι ειλικρινά ευτυχισμένος, είναι σαν φάρος για τους άλλους και αποτελεί παράδειγμα για το τι μπορεί να επιτευχθεί, σε αντίθεση με αυτό που φοβούνται οι περισσότεροι. Η ουσία της ύπαρξης, βρίσκεται στο ατομικό πνεύμα του ανθρώπου, όχι στο ακατάστατο σύμπαν του πλήθους και του αιώνιου φόβου, της σύγχυσης και των προσπαθειών του να ξεφύγει από την ευθύνη και την άγνοιά του.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου