Υπάρχει μια στιγμή στη ζωή που το πάθος σε χτυπάει σαν αστραπή. Έρχεται από το πουθενά, σε αναστατώνει, σου παίρνει τον αέρα και σε αφήνει εκτεθειμένη μπροστά σε μια δύναμη που δεν μπορείς να ελέγξεις. Εκείνη τη στιγμή, έχεις δύο επιλογές. Ή το ζεις ή το αφήνεις να φύγει.
Κι εδώ είναι το δύσκολο. Γιατί το πάθος δεν είναι λογικό. Δεν βγάζει νόημα. Σε ανατρέπει, σε δοκιμάζει, σε κάνει να χάνεις τον έλεγχο. Και αυτό ακριβώς είναι που μας φοβίζει. Θέλουμε τα πράγματα τακτοποιημένα, ασφαλή, να τα ελέγχουμε. Όμως, να σου πω κάτι; Η ζωή που ζούμε χωρίς πάθος είναι απλώς μια σειρά από ασφαλείς επιλογές που τελικά μας αφήνουν κενούς.
Τα πάθη δεν είναι για να τα καταλάβεις. Δεν έρχονται για να σου δώσουν εξηγήσεις, ούτε για να σε ρωτήσουν αν είσαι έτοιμη. Είναι εκεί για να σε ταρακουνήσουν. Να σε βγάλουν από την ασφάλεια του καθημερινού, να σου θυμίσουν πως ζεις. Και, ναι, μπορεί να σε πονέσουν. Αλλά είναι αυτός ο πόνος που αφήνει σημάδια που αξίζουν.
Γιατί να τα κρίνεις, λοιπόν; Τα πάθη δεν έχουν «σωστό» ή «λάθος». Δεν έχουν κανόνες, ούτε πρέπει. Είναι αυτά που είναι. Οι φλόγες που σου θυμίζουν πως μέσα σου υπάρχει κάτι περισσότερο από το βολικό. Και αυτά που αφήνεις να σε κατακλύσουν είναι εκείνα που μένουν.
Δεν είναι πάντα εύκολο να τα ζεις. Μερικές φορές θα πονέσεις, θα σπάσεις, θα νιώσεις ότι σε ξεπερνούν. Αλλά, ξέρεις κάτι; Όταν κοιτάξεις πίσω, θα θυμάσαι εκείνες τις στιγμές που το πάθος σε πήρε και σε σήκωσε. Που σου θύμισε πως, για λίγο, για όσο, ήσουν ζωντανός/ή.
Τα πάθη δεν είναι για να τα ερμηνεύουμε. Είναι για να τα ζούμε. Με όλη τη φωτιά, με όλο το ρίσκο. Γιατί εκεί βρίσκεται η αλήθεια μας. Στα «ναι» που είπαμε χωρίς φόβο. Στα βήματα που κάναμε χωρίς να ξέρουμε πού θα μας βγάλουν. Στις στιγμές που δεν σκεφτήκαμε πολύ, αλλά νιώσαμε τα πάντα. Και, τελικά, αυτό είναι ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου