«Οι άνθρωποι είναι εγωιστές και κακοί». Αλλά κι αυτό που λέμε κι αυτό μέσα από τον εγωισμό λέγεται. Τελικά πρέπει να αποδεχόμαστε και το καλό και το κακό. Είναι η ζωή που ζυγίζει και κρίνει κι αποδίδει δίκαιο, εμείς δεν μπορούμε να προσθέσουμε τίποτα. Σιωπηλά πρέπει να αποδεχόμαστε αυτό που συμβαίνει.
Ο θάνατος είναι τελείως φυσικός, σχεδόν γλυκός, για όποιον δεν έχει προσκολλήσεις στην ζωή. Όμως για εκείνον που δένεται με την ζωή και τα αντικείμενα ο αποχωρισμός είναι μια βασανιστική διαδικασία και μια βαθιά τραυματική εμπειρία για τα πιστεύω και τις ελπίδες του.
Από όλα τα μέρη της πόλης καλύτερο είναι… η εξοχή, έξω από την πόλη. Ίσως επειδή οι άνθρωποι σπανίζουν και δεν μολύνουν την ατμόσφαιρα με τις σκέψεις τους, δεν κομματιάζουν τον χώρο με τις δραστηριότητές τους, υπάρχει μόνο ηρεμία κι οι θόρυβοι της ζωής.
Ο σοφός κι ο εγωιστής μοιάζουν πολύ εξωτερικά. Είναι κι οι δυο βέβαιοι για αυτό που κάνουν, αλλά για διαφορετικούς λόγους. Ο σοφός είναι βέβαιος επειδή γνωρίζει, ο εγωιστής επειδή απλά πιστεύει (τις πιο πολλές φορές αβάσιμα). Έτσι τελικά είναι τελείως διαφορετικοί, ακολουθούν διαφορετικούς δρόμους.
Οι άνθρωποι έχουν κάθε δικαίωμα (κατά την αντίληψή τους) να ακολουθούν λάθος δρόμο… Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα αποφύγουν τις συνέπειες των επιλογών τους.
Όλοι γνωρίζουν το Σωστό. Αλλά όταν το Σωστό είναι ενάντια στο συμφέρον τους το θεωρούν λάθος και το καταδικάζουν κι ακολουθούν το δικό τους άνομο δρόμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου