Η Βουδιστική Μεταφυσική

Αυτό που Βίωσε ο Βούδας την Στιγμή που Αφυπνίσθηκε (και Βίωνε από την Στιγμή που το Ένοιωσε) είναι ότι «Αυτό που Υπάρχει», «Αυτό που Είμαστε Πραγματικά», δηλαδή η Πραγματικότητα σαν Βίωμα και σαν «Περιεχόμενο Βιώματος», Κατανόησης, κι όχι σαν σύλληψη κάποιας αντίληψης, σαν μια αντικειμενοποιημένη πληροφορία, Είναι Μια Μοναδική Πραγματικότητα που Είναι Εδώ, Τώρα (όχι κάπου αλλού ή σε κάποιο άλλο χρόνο, στο μέλλον). Αυτή η Πραγματικότητα (που Είμαστε Εμείς οι Ίδιοι, όχι κάτι αφηρημένο που συλλαμβάνουμε ή πληροφορούμαστε για αυτό) γίνεται Άμεσα Αντιληπτή όταν Παραμένουμε Ήσυχοι και Βλέπουμε Μέσα μας (θα εξηγήσουμε τι σημαίνει αυτό πιο κάτω), όχι με κάποια δραστηριότητα (που είναι πάντα κάτι «εξωτερικό»). Αφού Είμαστε Ήδη Αυτό, Αυτό Είμαστε Εμείς, όχι κάτι διαφορετικό. Δεν πραγματοποιείται. Απλά το Νοιώθεις ή δεν το νοιώθεις. Τα όντα παραπλανούνται νομίζοντας ότι είναι κάτι άλλο αναζητώντας να γίνουν κάτι ή ψάχνοντας κάπου αλλού (κι όχι Μέσα τους).

Αυτή η Μοναδική Πραγματικότητα (που Είμαστε, που Είναι Όλα) είναι το Ασαμσκρίτα, το Μη δημιουργημένο, το Μη κατασκευασμένο, το Μη συνθεμένο. Είναι η Αληθινή Φύση, η Αληθινή Ουσία. Κι Αυτό Είναι Χωρίς Ιδιότητες. Είναι Μια Ανοιχτή Αχανής Ζωντανή Παρουσία που «Υπάρχει» Πέρα από Χώρο, Εξέλιξη, Χρόνο, οτιδήποτε. Είναι το Ντάρμα, το Θεμέλιο των Πάντων (το Ντάρμακάγια των μετέπειτα βουδιστών).

Ταυτόχρονα, ενώ Αυτό Είναι Έτσι, Απεριόριστο, «Βρίσκεται» στο πιο απειροελάχιστο σημείο που μπορεί να συλληφθεί (από κάποια αντίληψη), σε άπειρα απειροελάχιστα σημεία, παντού. Αυτές οι Αντανακλάσεις του Πραγματικού, του Όλου, σε άπειρα απειροελάχιστα σημεία, παντού, είναι τα ντάρμας. Το Ντάρμα Αντανακλάται σε άπειρα ντάρμας, παντού. Αυτό το Παντού δεν είναι Χώρος, είναι Πέρα από τον Χώρο, ακριβώς γιατί είναι παντού. Ο Χώρος είναι κάτι κλειστό, κάτι που κλείνεται σε μια αντίληψη ή γίνεται αντιληπτός από μια αντίληψη κι έχει μια τοπική σημασία ακόμα κι αν φαίνεται απεριόριστος, ή «ανοιχτός».

Η Πραγματικότητα όπως βιώθηκε κι έγινε αντιληπτή από τον Βούδα (κι όσους Βιώνουν την Πραγματικότητα) Είναι Μια και Μοναδική κι Είναι Ολογραφική. Το Όλον Αντανακλάται Ακέραιο, με όλες τις «Ιδιότητές» του (ή «Μη-Ιδιότητες»), παντού, στο πιο απειροελάχιστο σημείο. Οντολογικά μιλώντας δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο Ντάρμα και τις Αντανακλάσεις του, τα ντάρμας. Είναι Χωρίς Ιδιότητες, «Κενότητα» (Σουνιάτα), είναι Απλά Έτσι (Ταθάτα).

Αυτή η Ολογραφική Φύση της Ουσίας επιτρέπει την Εμφάνιση των Φαινομένων (όλων των φαινομένων της ύπαρξης, αντικειμενικών και υποκειμενικών.. Το Όλον, το Σύνολο των ντάρμας, είναι η Οντολογική Βάση των Φαινομένων. Είναι η Αρχική Πρωτογενής Ουσία, η Δημιουργική «Ύλη» από την Οποία προκύπτουν τα Φαινόμενα. Τα Φαινόμενα δεν προκύπτουν σαν οντολογικοί μετασχηματισμοί της Ουσίας (του Νταρμαντάτου, του συνόλου των ντάρμας). Στην πραγματικότητα από τον συνδυασμό , τις επιλογές και την «χρήση» των ντάρμας (που καλούνται να παίξουν αντιληπτικό, νοητικό ή μορφοποιητικό ρόλο) προκαλούνται τα Φαινόμενα. Με άλλα λόγια αυτό που Εμφανίζεται σαν Δημιουργία (το Σαμσάρα, με τα επίπεδα ύπαρξης και τα όντα) δεν έχει οντολογικό χαρακτήρα αλλά λειτουργικό. Είναι μόνο δραστηριότητα, πράξεις, ροή. Το Φαινόμενο, τα φαινόμενα, υπάρχουν μόνο την στιγμή που εκδηλώνονται. Έχουν προκληθεί από προηγούμενα που έχουν χαθεί ήδη και χάνονται μεταδίδοντας την «ορμή» του σε επόμενα που γεννιούνται αμέσως μετά. Υπάρχουν μόνο εδώ, τώρα, στον πραγματικό χρόνο, το απόλυτο παρόν. Αν θέλαμε να τα συλλάβουμε, να τα ακινητοποιήσουμε, έχουν ήδη χαθεί κι υπάρχουν μόνο οι στάχτες της μνήμης. Έτσι τα Φαινόμενα σαν ρέοντα και παροδικά δεν έχουν κάποια ουσιαστικότητα, έχουν την Φύση της Κενότητας.

Έτσι, ουσιαστικά η Μία Μοναδική Πραγματικότητα Εντός της Οποίας Εκδηλώνονται οι Δραστηριότητες, τα Φαινόμενα, οι κόσμοι, οι υπάρξεις, Παραμένει Μία και Μοναδική στο Βάθος της. Όλες οι Δραστηριότητες, όλα τα Φαινόμενα, δεν είναι πραγματικά, είναι Μονάχα ένα Όνειρο, μια «οφθαλμαπάτη». Κι οι Κόσμοι που δημιουργούνται πάνω στην Πραγματική Οντολογική Βάση ακολουθούν το ίδιο Ολογραφικό Παράδειγμα. Ακόμα κι ο Φυσικός Κόσμος που ερευνούν οι φυσικοί επιστήμονες. Όλα αυτά έχουν εξηγηθεί στα πλαίσια της Σχολής Αβαταμσάκα (και στην Σούτρα Αβαταμσάκα και σε άλλα κείμενα, σχόλια της Σχολής). Οι σύγχρονοι φυσικοί σαν τον Μπομ κι άλλους προσπαθούν να εφαρμόσουν το Ολογραφικό Παράδειγμα στην φυσική πραγματικότητα. Μονάχα έτσι μπορούν (για την ώρα) μπορούν να ερμηνευθούν κάποια φαινόμενα όπως τα ευρήματα του Άσπεκτ κι άλλα.

Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει καμιά οντολογική διαφορά ανάμεσα σε αυτό που βιώνουμε σαν Ασαμσκρίτα, Νιρβάνα, Απόλυτο και το Σαμσάρα, την Δημιουργία, τα Φαινόμενα. Έχουν την Ίδια Κενή Φύση (δηλαδή κάτι ασύλληπτο από οποιαδήποτε αντίληψη που δεν μπορεί να ανιχνεύσει κάποια «χαρακτηριστικά». Ακόμα κι όσα τα όντα συλλαμβάνουν σαν φαινόμενα, ουσίες, υπάρξεις, γεγονότα, εμπειρίες, όλα έχουν την ίδια κενή φύση.

Από την άλλη μεριά, μπορεί η Πραγματικότητα να Είναι Μία και μπορεί όλα τα φαινόμενα να αναδύονται (με την Δραστηριότητα) από την Μοναδική Οντολογική Βάση σαν ένα «Όνειρο», όμως τα όντα που υιοθετούν την Δραστηριότητα (την Αντίληψη, την Διανόηση, την Αίσθηση, την εξωτερική εμπειρία σαν μοναδική πραγματικότητα και αποκλειστική πηγή «πληροφόρησης» επειδή δεν νοιώθουν την Μοναδική Απεριόριστη Φύση της αλλά περιορίζονται στην φανταστική τοπική ύπαρξή τους βιώνουν την δυαδικότητα και ξεχωρίζουν τον εαυτό τους από τον κόσμο και τους άλλους. Τα όντα (οι άνθρωποι) ζουν ένα ζωντανό όνειρο, έχουν εμπειρίες και πορεύονται στην πλασματική πραγματικότητα σαν την απόλυτη πραγματικότητα. Θα πρέπει ακριβώς, όπως δίδαξε ο Βούδας, να εγκαταλείψουν όλες αυτές τις παραπλανητικές δραστηριότητες και να Βιώσουν την Πραγματική Απεριόριστη Φύση τους, Μέσα τους, στην Ησυχία και την υπέρβαση των αισθήσεων, της νόησης, της ίδιας της αντίληψης.