Όλοι μας από την πρώτη μας ανάσα, είμαστε προορισμένοι στον θάνατο! Στην σήψη. Στον ολοκληρωτικό αφανισμό! Δεν θα μπορούσατε να φανταστείτε χειρότερη αρχή ως επιχείρημα για την εδραίωση του δόγματος ότι η ζωή είναι ωραία έτσι; … κι όμως αυταπατάσθε! Αυτό είναι το ισχυρότερο και ειλικρινέστερο επιχείρημα!
Αν δεν δώσουμε η ίδιοι την πιο δυναμική γροθιά στο φόβο μας, στο Εγώ μας πως θα τα ρίξουμε κάτω; Αν δεν ομολογήσουμε την τραγικότητα της ύπαρξης μας πως θα μετουσιώσουμε την τραγωδία σε ευτυχία; Με τι τρόπο θα ζήσουμε; Ναι, φίλτατε, είμαστε προορισμένοι να πεθάνουμε αυτή είναι η μόνη κάθετη αλήθεια.
Γι’ αυτό ως τότε ας ζήσουμε!
Ας χορτάσουμε ζωή!
Ας αγαπήσουμε!
Γιατί δίνοντας ενέργεια, φωτογενή, ειλικρινή, καθαρή, ανθρώπινη ενέργεια, την εισπράττουμε πίσω διπλή και την επιστρέφουμε και πάλι για να μας δοθεί ξανά και ξανά. Αυτός είναι ο υπέροχος φωτογενής επαναληπτικός κύκλος της ευτυχίας.
Αν προσέξεις γύρω σου προσεκτικά, μπορεί κάθε μέρα να βλέπεις την ευτυχία.
Να σκοντάφτεις πάνω της και να μην το καταλαβαίνεις.
Η ευτυχία είναι μια δυνατότητα.
Είναι ένα παιχνίδι.
Μια επιλογή και τίποτε άλλο.
Στην πραγματικότητα η ευτυχία δεν είναι τίποτε άλλο από την ειρήνη, την γαλήνη μέσα μας. Η ευτυχία είναι η απουσία του Εγώ, που μας καταδυναστεύει. Πρέπει το ένα στοιχείο της προσωπικότητας μας να μην μαλώνει με το άλλο. Πρέπει να έχουμε το θάρρος να ανακαλύπτουμε τα κόμπλεξ μας. Να δουλεύουμε με τις αδυναμίες μας. Να εξελίσσουμε τον εαυτό μας. Να γνωρίζουμε τον εαυτό μας κάθε μέρα. Δεν γίνεται να ζούμε μέσα στην ψευδαίσθηση ότι είμαστε τέλειοι. Ότι είμαστε σπουδαίοι. Αδικημένα όντα μέσα στην κοινωνία που δεν τα ανακάλυψε κανείς!
Πρέπει να συμβιβαστούμε ότι η αξία μας είναι ίση σημαντική (αν είναι). Να αναγνωρίσουμε και την αξία του απέναντι (αν υπάρχει). Ακόμη και αν ο απέναντι είναι ο βλάκας που μισούμε. Πρέπει να θυμόμαστε πάντα την θέση μας στο σύμπαν. Και να έχουμε πάντα επίγνωση ότι και να εξαφανιστούμε από τον χάρτη, αυτήν ακριβώς την στιγμή, δεν θα αλλάξει τίποτε στον χάρτη. Η γη συνεχίζει να κινείται και χωρίς εμάς. Η καθαρή επίγνωση αυτού του πράγματος, μπορεί να μας κάνει ευτυχισμένους, πέρα από κάθε προσδοκία.
Ο εγωισμός, είναι καθαρά μια τρύπα που μας χώνει με ο κεφάλι μέσα σε μια δίνη. Είναι μια αυτοκαταστροφική αγχόνη. Είναι το Λερναιοκέφαλο τέρας με τα πέντε χιλιάδες κεφάλια, που πρέπει να τα κόψουμε ένα ένα, μεθοδικά και με Ηράκλεια τέχνη. Ο ίδιος μας ο εαυτός, μας προσφέρει ασφυξία αν τον παραπάρουμε στα σοβαρά, αν αφήσουμε δηλαδή το Εγώ να κυριαρχίσει. Πρέπει να καταλάβουμε ότι κατ ουσίαν, είμαστε αστείοι. Φαιδροί. Όχι και τόσο σημαντικοί. Και όταν το ανακαλύψουμε αυτό, ω του θαύματος, ανυψωνόμαστε πρώτα στα δικά μας τα μάτια …αρχίζουμε να σκεφτόμαστε με τον Νου μας. Και ο Νους μας, θα μας βλέπει πάντα ως κάτι σημαντικότερο από έναν σίγουρο αναβάτη αν είμαστε αρσενικά και αν είμαστε θηλυκά, κάτι περισσότερο από ένα σέξι καταναλωτικό μοντέλο στην κοινωνία. Και αν η κοινωνία είναι καθρέφτης μας, καιρός να αλλάξουμε καθρέφτη. Γι’ αυτό ας αρχίσουμε από το είδωλο. Δηλαδή εμάς… Το δικό μας Εγώ είναι αυτό που μας καταδυναστεύει και οι σκέψεις μας που δεν είναι καν δικές μας. Από κει λοιπόν πρέπει να ξεκινήσουμε.
Η ευτυχία δεν είναι ένας σταθμός στον οποίο φτάνεις, αλλά ένα όχημα να ταξιδεύεις.
Παρ’ όλο που το θαύμα της ζωής συντελείται συνεχώς μπροστά μας, αρκετοί άνθρωποι δρουν ακόμη σαν μηχανές, χωρίς να καταλαβαίνουν τι κάνουν. Και στις μηχανές δεν υπάρχει χώρος για συνειδητή εμπειρία.
Άνθρωπος δε χωρίς αφυπνισμένο Νου γίνεται ένα ον επικίνδυνο για τον εαυτό του αλλά και για τους άλλους. Και αυτό το βλέπουμε σήμερα, μιας και πάνω στην γη τα δύο τρίτα περίπου του κόσμου ζουν σε συνθήκες υπανθρώπινες, πείνας, δίψας, πολέμου, φτώχειας, χωρίς αυτό να απασχολεί τους υπόλοιπους.
Ακόμη και στις αποκαλούμενες ως “προοδευμένες” χώρες πολλά εκατομμύρια ανθρώπων ζουν μέσα σε χαρτοκούτια ή κάτω από γέφυρες ή μέσα στον υπόγειο σιδηρόδρομο. Αυτό είναι ένα σημάδι για το πόσο λίγο έχουμε προοδεύσει ως ανθρώπινη κοινωνία και ως αφυπνισμένα όντα. Εάν όμως αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε ότι πράγματι υπάρχει κάποιο κενό στην σχέση μας με τον κόσμο, τότε έχουμε κάνει βήματα στο να αποκτήσουμε μια γνώση που δεν διατυπώνεται με λόγια. Έχουμε αλλάξει σ’ ένα βαθύτερο επίπεδο!
Αυτός ο άλλος τρόπος σκέψης που θα μας βοηθήσει να αλλάξουμε και καταδεικνύεται μέσα από την κβαντομηχανική, λέει πως ο κόσμος δεν είναι μια καλοκουρδισμένη μηχανή, αλλά ένας ζωντανός οργανισμός που εκτείνεται μέσα στο χώρο και τον χρόνο. Έτσι, από μια πολύ βασική άποψη που έχει να κάνει με κανόνες και ηθική, ό,τι σκέφτομαι, επηρεάζει τον κόσμο. Και αυτό αποτελεί πραγματικά το κλειδί του, γιατί η αλλαγή της κοσμοθεώρησης είναι σημαντική. Το θέμα είναι ότι βρισκόμαστε εδώ για να κάνουμε κάτι με τους εαυτούς μας. Είμαστε εδώ για να εξερευνήσουμε τα πλήρη όρια της δημιουργίας είμαστε εδώ για να καταστήσουμε το άγνωστο γνωστό.
Όχι, δεν είμαστε όλοι ίδιοι.
Είναι δίπλα σου, μιλάς καθημερινά γι΄αυτό, κι όμως δεν μπορείς να αντιληφθείς πώς μπορεί να είναι διαφορετικό.
Το αληθινό ταξίδι ανακάλυψης δεν είναι να αναζητήσεις καινούρια τοπία, αλλά να έχεις καινούρια μάτια. Αυτή την ικανότητα συνήθως την έχουν οι καλλιτέχνες και οι φιλόσοφοι, να μπορούν δηλαδή να δουν το καινούριο μέσα από το παλιό. Είναι πολύ σημαντικό να μπορεί να βλέπει κάποιος την ευκαιρία και την διαφορετικότητα σε κάτι που είναι ξαναϊδωμένο απ’ όλο τον κόσμο. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να ξέρει κανείς να βλέπει την ζωή χωρίς φίλτρα, να τον διεγείρει η περιέργεια.
Οι άνθρωποι λένε, ότι χρειάζεται να ταξιδέψεις για να δεις τον κόσμο. Είναι φορές που σκέφτομαι πως, αν μείνεις ήσυχος σε μια μόνη θέση και με τα μάτια ορθάνοιχτα, θα δεις όλα όσα μπορείς να χειριστείς.
Σκεφτείτε πόσες φορές σας έχει τύχει, ένας φίλος ή γνωστός να δει κάτι διαφορετικό, σε κάτι πολύ οικείο και για τους δύο σας. Είναι η τύχη που επηρεάζει του ανθρώπους αυτούς ή έχουν εκπαιδευτεί με κάποιο τρόπο ώστε να βλέπουν τα πάντα γύρω τους, πιο διευρυμένα; Εσείς πως μπορείτε να το καταφέρετε; Να οραματιστείτε κάτι διαφορετικό μέσα στην ρουτίνα της καθημερινότητας; Αλλά να βρείτε και τους τρόπους να το υιοθετήσετε. Χρειάζεται να πετάξετε τις παγ(ι)ωμένες πεποιθήσεις σας, είναι οι παρωπίδες που σας κρύβουν το πόσο ωραία είναι η Ζωή και το αναπόφευκτο του Θανάτου. Οι ελάχιστοι άνθρωποι που το πετυχαίνουν είναι αυτοί που χαίρονται την Ζωή και που συνήθως ο μαζάνθρωπος τους ζηλεύει, τους χλευάζει, πριν τους δολοφονήσει, γι αυτό το “Λάθρε Βιώσας” του Επίκουρου είναι σημαντικότατο.
Η ΖΩΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΕΔΟΜΕΝΗ
Πόσο εύκολα παίρνουμε την Ζωή για δεδομένη και τον ΧΡΟΝΟ ως ατελείωτο και την Αθανασία ως αναφαίρετο δικαίωμα.
Πόσα γεγονότα και καταστάσεις τα θεωρούμε δεδομένα τόσο που έχουμε ξεχάσει ότι υπάρχουν. Όταν λέω ζωή εννοώ κάθε μικρό και μεγάλο κομμάτι της. Από το ότι αναπνέουμε -που δεν είναι δεδομένο- μέχρι το ότι προσπαθούμε να ελέγξουμε την πορεία της -πόσο αστείο- αποδεικνύεται ότι είναι κομμάτι της ύπαρξης μας η στάση αυτή. Σίγουρα η καθημερινότητα μας θα ήταν πιο χαρούμενη, ουσιαστικότερη και πιο γεμάτη αν δεν παίρναμε τίποτα σαν δεδομένο και διαθέταμε περισσότερη Επίγνωση.
Θα γιορτάζαμε κάθε μέρα για το ότι ξυπνήσαμε και είμαστε Ζωντανοί, υγιείς και με όλες τις πιθανότητες ανοιχτές… Θα κοιτούσαμε τους ανθρώπους με αχόρταγη βιάση να γεμίσουμε από αυτούς, θα τους πλησιάζαμε χωρίς ντροπές και αναβολές. Θα ήταν όλα αμεσότερα, αληθινότερα! Θα αγκαλιάζαμε τους αγαπημένους μας χαιρετώντας τους και αποχαιρετώντας τους κάθε μέρα.
Και κάθε μέρα θα ήταν μια μικρή γιορτή που κερδίσαμε και έχουμε να την ζήσουμε για λίγο ακόμα. Αν θέλουμε να δούμε πόσο σημαντικό είναι να αναπνέουμε, να απολαμβάνουμε ένα εξαίσιο γεύμα π.χ. το αντιλαμβανόμαστε αν με κάποιον τρόπο δυσκολευτούμε να αναπνέουμε ή να μπορούμε να πληρώσουμε για ένα εξαίσιο γεύμα. Αν προσωρινά χάσουμε, έστω και κατ’ ελάχιστο, αυτό που λανθασμένα θεωρούμε δεδομένο.
Δεν θα ζούσαμε προσπαθώντας να προβλέψουμε ή να ελέγξουμε το μέλλον γιατί πολύ απλά θα δημιουργούσαμε το καλύτερο δυνατό παρόν- το μόνο που διαθέτουμε ως σχετικά βέβαιο. Δεν θα μας άγχωναν ούτε θα μας πλήγωναν οι καταστάσεις και οι γύρω μας γιατί κάθε μέρα θα ήταν ευκαιρία για αγάπη και δημιουργία. Ποσό ουτοπικό αλλά ποσό πολύ θα άγγιζε την ουσία της ύπαρξης μας.
Τι πιο μαγικό από το να ΖΕΙΣ ΣΤΟΝ ΠΑΡΟΝΤΑ ΧΡΟΝΟ
Στο ΤΩΡΑ, χωρίς να υπάρχει τίποτα άλλο στο μυαλό σου.
Χωρίς αναστολές και αναβολές.
Θα βλέπαμε τον κόσμο τόσο διαφορετικά. Θα αγαπούσαμε τα πάντα. Από το κρεβάτι μας μέχρι και τα αντικείμενα του σπιτιού μας, το φαγητό, τα λουλούδια, τους ανθρώπους γνωστούς και αγνώστους και η καρδιά μας θα ήταν ένα ανοιχτό τετράδιο έτοιμο να γεμίσει τις σελίδες του.
Κι αντί γι’ αυτό εσείς τι κάνετε;
Γεμίζετε την αβέβαιη ύπαρξη σας πιστώνοντας τα μέσα σε βάθος [ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΥ] ΧΡΟΝΟΥ που φυσικά και δεν μπορείς να προβλέψεις. Γιατί; Γιατί να έχει τόσο πολύ μεγάλη σημασία το ανύπαρκτο μέλλον, μεγαλύτερη από το βέβαιο -έστω και φαινομενικά- παρών; Υπάρχει απάντηση.
Ανατρέξτε στο Εγώ, το μόνο που νοιάζεται για τέτοιες ασημαντότητες.
Να επενδύσεις στο μέλλον, να προσπαθήσεις για να απολαύσεις στο μέλλον, να προσέχεις για να μην δειχτείς τις συνέπειες στο μέλλον, να κάνεις υπομονή και θα αποζημιωθείς στο μέλλον… και στο ΠΑΡΟΝ;
Γιατί το ΠΑΡΟΝ, που είναι ότι πιο βέβαιο έχουμε, πρέπει να μένει ἠ να περιμένει το μέλλον για να γίνει αρκετά κάλο, ουσιαστικό ή σημαντικό, ειδικά όταν το μέλλον δεν έρχεται ποτέ;
Υπάρχει απάντηση αν ανατρέξουμε στο Εγώ, το μόνο που το απασχολούν παράλογα και εξωφρενικά πράγματα για να νοιώθει υπαρκτό, ενώ γνωρίζει πως είναι ανύπαρκτο. Το μόνο που κάνουμε εμείς με αυταπάρνηση είναι να το ταΐζουμε σαν κάτι σημαντικό.
Μια κλασική φράση που ακούμε συχνά και ταυτόχρονα την ξεχνάμε, ότι δηλαδή «ζήσε το σήμερα σαν να μην υπάρχει το αύριο» είναι η πιο σοφή συμβουλή που θα μπορούσα να σκεφτώ. Μην περιμένεις το αύριο για να ζήσεις, μην περιμένεις το αύριο για να κάνεις αυτό που θέλεις, για να αγαπήσεις, για να δημιουργήσεις, για να πλησιάσεις τις επιθυμίες σου, για να δεις τα λάθη σου, για να τα διορθώσεις, για να πληγωθείς, να πονέσεις, να αγαπήσεις, να ζητήσεις, να ζήσεις, μην το περιμένεις γιατί το αύριο μπορεί να μην έρθει ποτέ ή μπορεί να έρθει μεθαύριο. Μην περιμένεις το αύριο για να δεις ότι η Ζωή είναι ωραία, εδώ και τώρα.
Μην σπαταλάς την ζωή σου σήμερα, περιμένοντας το αύριο, επίσης μην περιμένεις τις συγκυρίες να έρθουν στην πόρτα σου, δεν θα έρθουν ποτέ μόνες τους αν δεν τις προκαλέσεις, αν δεν τις γνωρίσεις, αν δεν τις ζήσεις σήμερα !
Δεν υπάρχει άλλος ΧΡΟΝΟΣ από αυτόν που έχεις σήμερα, ΤΩΡΑ, αυτήν ακριβώς την στιγμή. Λέγεται ΠΑΡΟΝΤΑΣ ΧΡΟΝΟΣ, το τι κάνεις στον ΠΑΡΟΝΤΑ ΧΡΟΝΟ είναι ένα θέμα που αξίζει αξιολόγησης και στόχευσης.
Πάρε ένα χαρτί και μολύβι και γράψε τι κάνεις λεπτό προς λεπτό σε ένα 24ωρο μετά σε μια εβδομάδα και σε έναν μήνα, με κάθε λεπτομέρεια. Αυτά που ‘χεις γράψει αυτά είναι η ζωή σου και μην πεις ότι «καλά αυτά τα ξέρω» γιατί ΟΧΙ δεν γνωρίζεις τι κάνεις με τον ΧΡΟΝΟ σου και δεν γνωρίζεις ό,τι θεωρείς την ζωή ως δεδομένη και τον εαυτό σου αθάνατο. Ξέρεις πόσο γελοίο είναι αυτό;
Είσαι ηττημένος από το εγώ, όταν πιστεύεις τον πολιτικό, τα νομοσχέδια του πολιτικάντη, τον παπά, τις γραφές του παπά, τον γκουρού της κάθε παλαβομάρας που σου λέει το ένα ή το άλλο.
Είσαι ηττημένος κάθε φορά που ικετεύεις, προσεύχεσαι, εκλιπαρείς, ζητάς, περιμένεις, από οποιονδήποτε το οτιδήποτε.
Είσαι ηττημένος όταν αντί να ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ τι να κάνεις με την ζωή σου και τον ΧΡΟΝΟ σου, εσύ ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ πως κάτι θα γίνει με την ζωή σου. Η απόσταση ανάμεσα στο ΝΑ και στο ΘΑ είναι τόσο μεγάλη που τις χωρίζει απεραντοσύνη. Όταν (κι αν) μάθεις αυτήν την τεράστια διαφορά των λέξεων, εκμηδενίσεις την απεραντοσύνη που τις χωρίζει, τότε μπορείς να είναι ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ εσύ και μόνον ΕΣΥ, της ζωής σου. Είσαι κερδισμένος όταν έχεις την ΕΥΘΥΝΗ της ζωής σου, ΕΣΥ και δεν σε επηρεάζει τίποτε και κανένας.
Δεν είσαι μόνος σου, το έχουν κάνει χιλιάδες άνθρωποι και δεν δίνουν δεκάρα για την κρίση τους, τις πανδημίες τους, τις αυξήσεις τους την κατάντια τους. Επικοινώνησε να βρεις τρόπους να ΚΟΨΕΙΣ την γόρδιο δεσμό της κρίσης και ανέλαβε ΕΥΘΥΝΗ.
Βρες τρόπο δηλαδή να μην τους έχεις ανάγκη, αυτό είναι το πρώτο βήμα στο μονοπάτι της Ευθύνης της ζωής σου, υπάρχουν δεκάδες τρόποι αλλά δεν θα στους πει κανένας, μόνος σου πρέπει να τους βρεις. Κάνε μότο της ζωής σου τον ακόλουθο αφορισμό, όταν τον σκεφτείς και τον εφαρμόσεις τότε το χάσμα ανάμεσα στο Να και στο Θα αρχίζει να μικραίνει, φρόντισε να το εξαφανίσεις.
Μην επιτρέπεις να σε επηρεάσει αυτό που δεν μπορείς να επηρεάσεις και Ζήσε Αναλόγως !
και το σπουδαιότερο…
ΚΑΝΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΣΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΟ ΚΑΙ ΦΙΛΟ ΣΟΥ.-
Τότε θα αντιληφθείς, για πρώτη ίσως φορά, πόσο ωραία είναι η Ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου