Σε εκείνους που δεν μπορείς ποτέ να τους κρατήσεις κακία, που τους συγχωρείς τα πάντα και σε εκείνους που ακόμα κι αν αναπνεύσουν λάθος, τους διαγράφεις οριστικά!
Και πώς να συναγωνιστούν οι μεν τους δε;
Πώς να καλύψουν το κενό;
Είναι αθόρυβοι αυτοί, στέκονται πάντα πλάι σου ακόμα κι από μακριά.
Ζείτε μαζί ακόμα και παγιδευμένοι σε διαφορετικές ζωές.
Ο ένας νιώθει κι ο άλλος αφουγκράζεται.
Ο ένας ζητάει κι ο άλλος τρέχει.
Που ακόμα και στις σιωπές, τίποτα δεν τελειώνει.
Γιατί εκεί που η ψυχή αλητεύει, εκεί που το μυαλό κατακτά, η λογική δεν έχει καμία δουλειά.
Εκεί τα πάντα τα ορίζει η καρδιά.
Και τους ανθρώπους εκεί να τους μετράς. Στην καρδιά.
Στην καρδιά που όταν σε καλεί, τρέχεις.
Στην καρδιά που στα δύσκολα φροντίζει να σου θυμίζει ποιος είναι προτεραιότητα, ποιον θα αναζητήσεις, ποιον θα φωνάξεις να σταθεί μαζί σου.
Σε ποιον στέλνεις το μήνυμα και θα εμφανιστεί χωρίς ερωτήσεις και συζητήσεις. Χωρίς γιατί και επειδή.
Τους ανθρώπους να τους κρατάς στο τέλος.
Ό,τι μένει μέσα σου ζωντανό δεν έχει και τόσο σημασία στην τελική πού είναι, σε ποια ζωή απόκληρο γυρίζει, όσο ένα κομμάτι του είναι μαζί σου.
Δεν ξέρεις πώς τα φέρνει η ζωή.
Το λίγο γίνεται πολύ όταν ακουμπάει την ψυχή.
Γι’ αυτό κλείσε τα μάτια και θα ρθει μόνη της η φιγούρα του ανθρώπου σου.
Κράτησε την, είναι η δική σου πληρότητα.
Και πού ξέρεις, ίσως κάποια στιγμή αγγίξει την πραγματικότητα.
Αν είσαι ο ένας και είμαι η μία, το “μαζί” είναι ο προορισμός τώρα ή κάποια στιγμή.
Μέχρι τότε, θα κλέβουμε στιγμές, όταν πέφτει το βράδυ!
Συνεπιβάτες στα όνειρα, λαθρεπιβάτης στα δικά σου, πλανόδιος στο σκοτάδι..
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου