Αλήθεια τώρα, πιστεύεις ότι κέρδισες αυτόν τον πόλεμο;
Είσαι τόσο βλάκας που θεωρείς ότι με κατατρόπωσες;
Λάθος κάνεις μεγάλε!
Μπορεί αυτήν την στιγμή, να είναι στο σπίτι σου και το δικό μου να είναι άδειο, μπορεί το σώμα της να γεμίζει τον χώρο σου και όχι τον δικό μου. Όμως, για ρώτησε την αν τολμάς που είναι το μυαλό της!
Θα σου πω κάτι, άλλα μην ξαφνιαστείς, μην τρομάξεις.
Οι γυναίκες φίλε μου, δεν είναι τρόπαια όπως λανθασμένα πιστεύεις, δεν είναι λάφυρα που κατέκτησες με το έτσι θέλω, δεν είναι προιόν που το αγοράζεις.
Οι γυναίκες μαλακά μου, δεν είναι έπιπλα να τα βάζεις σε μια γωνίτσα, για να ακουμπάς πράματα σου πάνω τους και εκείνες να μένουν εκεί, ασάλευτες και ακίνητες.
Τις γυναίκες δεν τις κρατάς με εκβιασμούς και τίτλους ιδιοκτησίας!
Και αυτή που τώρα κρατάς με τέτοια μέσα εκεί, εγώ την ξέρω καλύτερα από εσένα.
Δεν θα αντέξει η αλήτισσα ψυχή της!
Το μυαλό της είναι πλημμυρισμένο με την εικόνα μου.
Η ψυχή της ουρλιάζει το όνομα μου.
Η καρδιά της χτυπά στους δικούς μου ρυθμούς.
Το κορμί της τρέμει στην σκέψη μου.
Τα κύτταρα της έχουν ποτίσει από την μυρωδιά μου.
Αυτή η γυναικά βλάκα μου, που τώρα, σαν περιφερόμενος θίασος, την παρουσιάζεις σε δρόμους και πλατείες, έχοντας την δεμένη χειροπόδαρα, δεν είναι δικιά σου.
Δεν ήταν ποτέ δικιά σου!
Απόλαυσε λοιπόν για λίγο την προσωρινή νίκη σου, όμως μην βιάζεσαι να πανηγυρίσεις. Περίμενε λίγο.
Αργά η γρήγορα θα το καταλάβεις. Θα καταλάβεις ότι καμιά γυναικά δεν κρατιέται με πουστιές μέσα σε χρυσά κλουβιά, καλύπτοντας μονό υλικές ανάγκες της και βάζοντας την σε ένα όμορφο, αλλά, ψεύτικο κάδρο.
Δεν μπορείς να την αγοράσεις, γιατί δεν είναι για πούλημα!
Τι; Τρόμαξες; Κάτσε λίγο, σου έχω κι άλλα!
Εγώ και εσύ χαζέ, έχουμε χίλιες διάφορες και ούτε μια ομοιότητα.
Για εσένα είναι άπλα ένα τρόπαιο, για έμενα είναι η μάχη μου.
Για εσένα είναι άπλα κάτι που θα καλύψει τις χιλιάδες ανασφάλειες σου, για έμενα είναι η ζωή μου.
Για εσένα είναι ακόμη ένα αγαθό που απέκτησες, για μένα είναι τα πάντα.
Για εσένα είναι άπλα μια γεμάτη θέση στο κρεβάτι σου, για έμενα είναι ο λόγος για το αν θα πάω στο δικό μου κρεβάτι.
Για εσένα είναι το βόλεμα στην άδεια ζωούλα σου, για έμενα είναι η ίδια η ζωή.
Εγώ είμαι το μπουφάν της όταν κρυώνει, εσύ είσαι η παγωνιά της.
Εγώ είμαι η ασπίδα της κάθε φορά που φοβάται, εσύ είσαι ο φόβος της.
Εγώ είμαι τα καλοκαιριά της, η παράλια που θα ζεστάνει και θα ξεκουράσει το κορμί της, εσύ είσαι ο βαρύς χειμώνας της.
Εγώ είμαι το αεράκι στο πρόσωπο της, η βόλτα στη θάλασσα, το ποτό της στο μπαρ, η ανοιχτή αγκαλιά της. Εσύ;
Η κουβέρτα της όταν ξεσκεπάζετε τα βράδια, το φαγητό της όταν πεινάει, το χέρι που θα σκουπίσει τα δάκρυα της, το χάδι στα μαλλιά της. Εσύ;
Εγώ ρεζίλη του είδους, είμαι η ορθάνοιχτη πόρτα της μετά από κάθε λάθος που θα κάνει, τα αμέτρητα σ’ αγαπώ της, τα αξημέρωτα βράδια της, ο λόγος για να ιδρώνει το κορμί της, τα πιο όμορφα λόγια της, οι πιο πρόστυχες σκέψεις της, το σώμα του πόθου της.
Εσύ είσαι άπλα ο συμβιβασμός και ο εκβιασμός της μασκαρεμένος με την στολή της ασφάλειας.
Εσύ βολεύεσαι και αναπαύεσαι, εγώ στην θέση σου θα ντρεπόμουνα.
Έτσι την θες, τρομαγμένη και αιχμάλωτη;
Α! Και κάτι τελευταίο.
Κλείδωσε την πόρτα σου καλά, αν αυτό σε ησυχάζει, άλλα να φοβάσαι!
Να φοβάσαι, γιατί το μυαλό της δεν μπορείς, με κανένα κλειδί, σε κανένα κλουβί, με κανένα τίτλο ιδιοκτησίας και με κανένα εκβιασμό, να το κρατήσεις εκεί.
Να φοβάσαι, γιατί η ψυχή της θα λείπει πάντα από το καλά φτιασιδωμένο κάδρο σου, γιατί την αλήθεια για τον λόγο που είναι εκεί μέσα τώρα δεν θα την μάθεις ποτέ σου.
Και μην πιστέψεις ότι σε μισώ ή έχω κόντρα μαζί σου, ότι ζηλεύω την θέση σου και τα όπλα που έχεις.
Άπλα σε λυπάμαι…και εγώ και εκείνη!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου