Οι στιγμές ξεγνοιασιάς που μέσα στο άπειρο της ζωής ξεχωρίζουν

Μέσα στο μυαλό μου κυριαρχεί μια σκέψη, μία εικόνα από τα παλιά, ίσως από τα πολύ παλιά από αυτά που δεν είχα την τύχη να γνωρίσω και άκουγα τους άλλους να τα διηγούνται και εγώ απλά σχημάτιζα εικόνες στο μυαλό μου όταν ήμουν παιδί. Αυτές οι εικόνες χαράχτηκαν στο μυαλό μου και καθώς μεγάλωνα ωρίμασαν μαζί μου, καθώς μεγαλώνουμε ξέρεις αντιλαμβανόμαστε διαφορετικά τις καταστάσεις της ζωής, ακόμη και αυτές που δεν ζούμε. Όπως όταν κάνουμε ένα ταξίδι, διαβάζουμε ένα βιβλίο ακόμη και αν είναι το ίδιο εμείς κάθε φορά το αντιμετωπίζουμε διαφορετικά, το αντιλαμβανόμαστε από άλλη οπτική γωνία. Κάθε φορά έχει κάτι καινούργιο να μας πει, κρύβει μία πραγματικότητα που δεν την είχαμε ανακαλύψει παλιότερα… Άλλωστε αυτή είναι η μαγεία της γνώσης, να μην την βαριέσαι αλλά να σε εκπλήσσει κάθε φορά, να σε εμπνέει.

Στο τελευταίο μου ταξίδι κάνοντας μία βόλτα ανάμεσα σε πετρόχτιστα σπίτια, εκεί που η πλάση μυρίζει μία άλλη εποχή που δεν είχα την τύχη να γεννηθώ, αλλιώτικη, διαφορετική από την δική μας, συνειδητοποίησα για άλλη μία φορά, πόσο απέχει η καθημερινότητα μας από την ηρεμία, τρέχουμε όλη μέρα και δεν προβαίνουμε να ζήσουμε, μέσα στο άγχος για όλα. Εκεί που η αύρα των σπιτιών που συναντώ είναι μεθυστική, εκεί βρήκα την ηρεμία που αναζητούσα μάταια στην καθημερινότητα μας, σε παρασύρει στο παρελθόν, εκεί που όλα βρίσουν τω ανήκει τους, την ιστορία τους. Ακόμη και εγώ σκέφτηκα έχω κάτι από αυτήν την εποχή, είναι ίσως αυτό που δεν με έκανε ποτέ να ταιριάξω με την δική μας.

Ο πλακόστρατος δρόμος που άλλοτε ανηφορίζει και άλλοτε κατηφορίζει θυμίζει τόσο το ταξίδι της ζωής που πάντοτε έχει κάτι να σου χαρίσει μέσα στο κακοτράχαλο δρόμο της… Άλλοτε ένα καταγάλανο ουρανό (ηρεμία), άλλοτε μία ανθισμένη αμυγδαλιά (ελπίδα), άλλοτε ένα πετρόχτιστο σπίτι (νοσταλγία), το κάθε τι συμβολίζει και από κάτι, έχει ένα μήνυμα να σου πει, διείσδυσε βαθιά μέσα του και θα καταλάβεις το νόημα του.

Πόσα κρυμμένα μυστικά έχει αυτή η ζωή μέσα στο διάβα της; Περπατάμε ο ένας σχεδόν δίπλα στον άλλον, έχουμε διαφορετική φυσιογνωμία και σκέψεις και ας βρισκόμαστε στο ίδιο μέρος και ας βλέπουμε τα ίδια πράγματα, είμαστε τόσο μακριά και ταυτόχρονα τόσο κοντά μεταξύ μας που αν το αναλογιστούμε μας τρομάζει.. Τα βλέμματα μας κάπου συναντιούνται, κοιταζόμαστε και μετά συνεχίζουμε την πορεία μας. Σε τέτοια μέρη που η μαγεία της φύσης συναντά την τέχνη, έχουμε την τάση να κάνουμε μία στάση, να πάρουμε μία ανάσα, να απαθανατίσουμε την στιγμή σε μία φωτογραφία, να έχουμε να την κοιτάμε, να αναπολούμε μέρες ξεγνοιασιάς σε μέρες που το άγχος της καθημερινότητας, μας πνίγει. Είναι που όλα μερικές φορές είναι τόσο μαγευτικά όσο αυτή η στιγμή και είναι φορές που όλα μοιάζουν τόσο μάταια που τίποτα δεν σου κάνει εντύπωση.

Τι σκέψεις κάνει το μυαλό μας άραγε όταν βρισκόμαστε σε μέρη βγαλμένα από παραμύθι;… Χάνεται και δεν αφήνει τα μάτια να χαθούν μέσα στο τοπίο. Είναι η νοσταλγία που αποπνέει αυτό το περιβάλλον, η ευωδιαστική μυρωδιά της κάθε εποχής που φέρνει τόσο αβίαστα το μυαλό μας να συναντηθεί με σκέψεις που δεν συλλογίστηκε ποτέ, περίμενε ίσως αυτή την στιγμή. Πόσο ανάγκη έχουμε αυτές τις ανάπαυλες, τις ανάσες από το καθημερινό ταξίδι της ζωής; Ίσως περισσότερο και από όσο φανταζόμαστε. Θα ήθελα τελειώνοντας αυτές τις σκέψεις να κάνω μία τελευταία που μοιάζει περισσότερο με ευχή: από κάθε τι που συμβαίνει να παίρνουμε ένα μήνυμα, κάτι που θα μας κάνει όταν νιώθουμε ότι όλα είναι μάταια πως κάτι έχει νόημα και είναι αυτές οι στιγμές ξεγνοιασιάς που μέσα στο άπειρο της ζωής ξεχωρίζουν.