Για την Αφυπνισμένη Ελεύθερη Συνείδηση η Ελευθερία και η «Τοπικότητα» δεν διαφέρουν, δεν αλληλοαποκλείονται και μπορούν να λειτουργούν μαζί χωρίς προβλήματα. Υπάρχει Μία Παγκόσμια Ουσία Εντός της Οποίας Σταφταλίζουν σαν στιγμιαίες καταστάσεις που ρέουν όλα τα φαινόμενα. Όλα αυτά δεν είναι «ανύπαρκτα» αλλά δεν έχουν «δική τους ουσία» (αφού είναι Δραστηριότητες, Κινήσεις, της Μιας Ουσίας), ούτε «διάρκεια» (αφού υπάρχουν μόνο στο Τώρα, στο απόλυτο παρόν). Είναι η «διαδοχή» των φαινομένων που δημιουργεί στην μη-αφυπνισμένη συνείδηση την «αίσθηση της συνέχειας» και την ψευδαίσθηση του χρόνου (που κατασκευάζει η μνήμη κι η φαντασία),
Για την «Συνείδηση» όμως που «υιοθετεί την ίδια της την αντίληψη σαν «πραγματικότητα» κι εισέρχεται σε αυτή την «πραγματικότητα» (των φαινομένων, της αλληλουχίας τους και της συνέχειας της ύπαρξης σε αυτή την «πραγματικότητα») τα πράγματα φαίνονται διαφορετικά κι έχουν άλλη ερμηνεία. Όλα αυτά (τα φαινόμενα) φαίνονται «αποκομμένα» από την Παγκόσμια Βάση τους, σαν να έχουν δική τους ουσία, δική τους ύπαρξη, δική τους ζωή και συνέχεια.
Για τα περιορισμένα όντα δεν είναι κατανοητό πως μπορεί η Συνείδηση να Είναι Μία και ταυτόχρονα «Τοπική» και σε «Πολλά Μέρη» (γεγονός που δημιουργεί την «Πολλαπλότητα»). Στην πραγματικότητα αυτό απλά Συμβαίνει Έτσι και «συμβαίνει» από την «άποψη» της περιορισμένης συνείδησης. Η περιορισμένη συνείδηση που λειτουργεί τοπικά και δυαδικά «αντιλαμβάνεται» δύο διαφορετικές καταστάσεις (εκείνη της Απόλυτης Κατάστασης και την δική της παρούσα περιορισμένη κατάσταση), και «αντικειμενοποιεί» την Απόλυτη Κατάσταση σαν κάτι «διαφορετικό» (που δεν βιώνεται άμεσα, που πρέπει να βιωθεί, κλπ.).
Όμως από την άποψη της Αφυπνισμένης Συνείδησης, (δηλαδή στην πραγματικότητα), Κάθε Συνείδηση, όταν απελευθερώνεται από τους περιορισμούς της, Αναγνωρίζει στο Βάθος του Εαυτού της την Ίδια την Παγκόσμια Συνείδηση. Θέλουμε να πούμε πως εδώ μιλάμε για μια Εμπειρική Αλήθεια, για κάτι που Βιώνεται, Αναγνωρίζεται σαν Αληθινό, αλλά δεν «κατανοούμε» (από την άποψη της περιορισμένης συνείδησης). Απλά Είναι Έτσι.
Με αυτόν τον τρόπο επιβεβαιώνεται η Βασική Βουδική Αντίληψη στην οποία αναφερθήκαμε στην αρχή αυτών των άρθρων πως η Πραγματικότητα Είναι Μία, Μία Ουσία που Είναι Παντού, κι Εκδηλώνεται Παντού, μέσα στο Κάθε Τι, πως, τελικά, η Πραγματικότητα Είναι Ολογραφική. Υπάρχει μόνο Ένα κι Αυτό το Ένα Αντανακλάται Παντού (Όλο, με Όλες τις Ιδιότητές του), μέσα στο Κάθε Τι. Αυτό ακριβώς το γεγονός επιτρέπει την Εκδήλωση της Συνείδησης και σαν Όλο και «Τοπικά». Κι αυτό το γεγονός επιτρέπει να εμφανίζεται η ψευδαίσθηση της πολλαπλότητας. Έτσι το Όλον Είναι Μέσα σε Όλα, στο πιο ελάχιστο σημείο (Ακέραιο), μέσα στο πιο ασήμαντο μόριο σκόνης. Όλα Είναι Μια Ουσία. Αυτό είναι το Μεγάλο Μυστήριο της Μιας Ύπαρξης που δεν «εξηγείται». Απλά Είναι Έτσι.
Αυτό που βιώνουν τα περιορισμένα όντα δεν είναι η Πραγματικότητα αλλά οι δικοί τους περιορισμοί. Αμέσως μόλις ξεπεράσουν όλους αυτούς τους περιορισμούς Αναδύονται στην Μία Πραγματικότητα, Βιώνουν την Μία Μοναδική Βουδική Φύση. Έτσι, αφού υπάρχει μόνο Μία Πραγματικότητα, Μία Ύπαρξη κι η ίδια εμπειρία της «Τοπικότητας» που επαναλαμβάνεται άπειρες φορές (δημιουργώντας την «πολλαπλότητα»), γίνεται κατανοητό πως η Βουδική Μεταφυσική (Περί της Μιας Ουσίας) ταυτίζεται με την Βουδική Οντολογία (Αφού Όλα Είναι Εκδηλώσεις της Μιας Ουσίας) και τελικά με την Βουδική Ανθρωπολογία (Αφού τελικά Υπάρχει Μια Μοναδική Συνείδηση κι ο «ατομικός διαχωρισμός» δεν είναι παρά μια ψευδαίσθηση).
Ο Άνθρωπος Είναι στο Βάθος η Ίδια η Πραγματικότητα, η Ίδια η Ύπαρξη, η Ίδια η Συνείδηση που Βιώνει την Πραγματικότητα κι έχει εμπειρία της «Τοπικότητας» (και ζει την ψευδαίσθηση μιας ατομικής ξεχωριστής ύπαρξης). Αυτός ο Αληθινός Άνθρωπος, ο Ζωντανός Άνθρωπος, που Είμαστε (με θαυμαστό τρόπο) ο Καθένας, Εδώ, Τώρα, Μπορεί να Βιώσει την Αφυπνισμένη Βουδική Κατάσταση ή τις περιορισμένες καταστάσεις μέσα στην ψευδαίσθηση του Σαμσάρα. Με άλλα λόγια ο Άνθρωπος (ο Βουδικός Άνθρωπος, ο Βούδας, που Είναι ο Καθένας) μπορεί να Βιώσει το Χωρίς Ιδιότητες Ασαμσκρίτα, (Ντάρμα Κάγια), τις Χωρίς Μορφή Καταστάσεις στους Τέσσερις Ανώτερους Ουρανούς, (Σαμπχόγκα Κάγια), τις Καταστάσεις με Μορφή στους Νοητικούς Ουρανούς (Μανομάγια Κάγια), την Κατάσταση της εξωτερικής εκδήλωσης (Νιρμάνα Κάγια) και την ζωή στους «Έξη Κατώτερους Κόσμους». Όλες αυτές τις Καταστάσεις τα ενσαρκωμένα όντα (όπως ο άνθρωπος στον κόσμο των ανθρώπων, που ανήκει στους Έξη Κόσμους) μπορούν να τις βιώσουν μέσα στην Διαλογιστική Διαδικασία.
Όπως έλεγε συχνά ο Βούδας κι επαναλάμβαναν συχνά οι άνθρωποι που ακολουθούσαν την Οδό, μέσα σε αυτό το ανθρώπινο σώμα είναι Όλη η Πραγματικότητα, ο Βούδας, οι Κόσμοι, οι εμπειρίες κι οι ψευδαισθήσεις, όλα. Μέσα στην βουδιστική γραμματολογία γίνεται συχνά αναφορά στους Πέντε Μυστικούς Λωτούς, τον Υπέρτατο Υπερβατικό Λωτό του Ντάρμακάγια, τον Λωτό της Καρδιάς του Σαμπχόγκα Κάγια, τον Λωτό του εξωτερικού εγκεφάλου του Μανομάγια Κάγια, τον Λωτό του στήθους του Νιρμάνα Κάγια και τον Λωτό της «κοιλιάς» του υλικού σώματος. Όλα αυτά είναι Καταστάσεις της Συνείδησης που πρέπει να Βιωθούν, Λειτουργίες που πρέπει να Αφυπνισθούν, Περιοχές του Ανθρώπινου Σώματος (όπως το αντιλαμβάνεται η Βουδική Αντίληψη) που πρέπει να Ενεργοποιηθούν.
Στην πραγματικότητα, η Πραγματικότητα, η Βουδική Φύση, η Πνευματική Ενέργεια, το «Πνεύμα» (όρος που συναντάμε σε πολλά Κείμενα του Ζεν), Είναι Ελεύθερο και Ρέει όπου θέλει (αντίληψη που κατά «περίεργο» τρόπο συναντάμε και στον Ιησού των Εσσαίων). Ο Άνθρωπος Μπορεί από το Μυστικό Κέντρο της Καρδιάς, που είναι το Κέντρο Ισορροπίας για τα ενσαρκωμένα όντα, να Βιώσει την Εσωτερική Απεραντοσύνη του Χώρου και να Ανυψωθεί στο Υπέρτατο Χωρίς Ιδιότητες, ή να στραφεί «έξω», στην εξωτερική ζωή της σκέψης, της συναίσθησης, της εξωτερικής αίσθησης και της υλικής εμπειρίας. Συνήθως οι άνθρωποι είναι «εκτός Ισορροπίας» απορροφημένοι στην δραστηριότητα του νου, στον εξωτερικό εγκέφαλο. Έχουν την αυταπάτη ότι μέσω της ψευδαίσθησης της ατομικής ύπαρξης, (του εξωτερικού ψεύτικου εγώ, της «προσωπικότητας» που κατασκευάζουν με την σκέψη στον εξωτερικό εγκέφαλο), και μέσω του δυαδικού νου μπορούν να διασώσουν την ύπαρξή τους, να βρουν την Αλήθεια, να πραγματοποιήσουν την Φώτιση, να βιώσουν την Ευτυχία. Όλα αυτά δεν είναι παρά σαν το νερό που προσπαθούμε να πιάσουμε με το χέρι ή σαν μια κίνηση που θέλουμε να διαρκεί αιώνια. Οι άνθρωποι αρνούνται να κατανοήσουν ότι (δυστυχώς ή ευτυχώς) ζουν σε ένα φευγαλέο παρόν. Αντί να ζήσουν την Ζωή, Εδώ, Τώρα, όπως ξεδιπλώνεται κάθε στιγμή σκέπτονται την ζωή, ονειρεύονται την ζωή. Δεν ζουν στην πραγματικότητα, σε αυτό που συμβαίνει. Κυνηγούν συνεχώς αυτό που σκέπτονται, που επιθυμούν, που νομίζουν ότι χρειάζονται. Κι έτσι ξοδεύουν τον «πολύτιμο χρόνο του τώρα» ανταλλάσσοντάς τον με φαντασίες και ψευδαισθήσεις.
Τελικά, από την Ίδια την Φύση του Ανθρώπου (του Αληθινού Βουδικού Ανθρώπου) αναδύεται ο «προορισμός» και τα μέσα για την «αυτοπραγμάτωση» που βέβαια δεν έχουν καμία σχέση με τις δραστηριότητες του νου, τα όνειρα και τις προσδοκίες των ανθρώπων. Η Αληθινή Οδός είναι η Οδός της Εσωτερικής Ησυχίας που «εγκαταλείπει» όλους τους περιορισμούς μέσα στην Απεραντοσύνη της Ελευθερίας του Πραγματικού, πέρα από κάθε δραστηριότητα, πέρα από κάθε όνειρο στην Ανεξαρτησία που Αναγνωρίζει Μία Και Μοναδική Πραγματικότητα που τα Περιλαμβάνει Όλα, γιατί Όλα Είναι Αυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου