Υπήρχε ένα σκυλί, ένας μεγάλος επαναστάτης θα μπορούσε να πει κανείς, ο οποίος πάντα δίδασκε στα άλλα σκυλιά της πόλης ότι «Εξαιτίας του ανόητου γαβγίσματος σας δεν εξελισσόμαστε. Σπαταλάτε την ενέργειά σας γαβγίζοντας χωρίς λόγο». Περνάει ένας ταχυδρόμος, και ξαφνικά… περνάει ένας αστυνομικός, περνάει ένας σανιάσιν. Τα σκυλιά είναι εναντίον των στολών, κάθε είδους στολής, και είναι επαναστάτες – αρχίζουν αμέσως να γαβγίζουν.
Ο ηγέτης τούς έλεγε «Σταματήστε το! Μην σπαταλάτε την ενέργειά σας, επειδή αυτή η ενέργεια μπορεί να εφαρμοστεί σε κάτι χρήσιμο, δημιουργικό. Τα σκυλιά μπορούν να κυβερνήσουν όλον τον κόσμο, αλλά εσείς σπαταλάτε την ενέργειά σας χωρίς κανέναν σκοπό. Πρέπει να κόψετε αυτή τη συνήθεια. Αυτή είναι η μοναδική αμαρτία, η αυθεντική αμαρτία».
Τα σκυλιά ένιωθαν πάντα ότι είχε απόλυτο δίκιο. Λογικά, είχε δίκιο: γιατί συνεχίζεις να γαβγίζεις; Σπαταλάς πολλή ενέργεια· νιώθεις κουρασμένος. Και πάλι το επόμενο πρωί ένα σκυλί αρχίζει να γαβγίζει, και πάλι ως το βράδυ έχει κουραστεί. Ποιο είναι το νόημα όλων αυτών; Μπορούσαν να δουν το νόημα του αρχηγού, αλλά επίσης ήξεραν ότι ήταν απλά σκυλιά, φτωχά σκυλιά. Το ιδανικό ήταν σπουδαίο και ο ηγέτης ήταν γνήσιος – επειδή όλα όσα δίδασκε τα έκανε. Δεν γάβγιζε ποτέ. Μπορούσες να δεις τον χαρακτήρα του, ότι εφάρμοζε όλα όσα κήρυττε.
Όμως σιγά σιγά βαρέθηκαν τα συνεχή κηρύγματά του. Κάποια μέρα αποφάσισαν -ήταν τα γενέθλια του ηγέτη- και αποφάσισαν, ως δώρο, ότι τουλάχιστον για εκείνο το βράδυ θα αντιστέκονταν στον πειρασμό να γαβγίσουν. Τουλάχιστον για ένα βράδυ θα σέβονταν τον ηγέτη και θα του έκαναν ένα δώρο. Τίποτε δεν θα μπορούσε να τον κάνει πιο ευτυχισμένο από αυτό.
Όλα τα σκυλιά σταμάτησαν εκείνη τη νύχτα. Ήταν πολύ δύσκολο, κουραστικό. Είναι όπως όταν διαλογίζεσαι, και είναι δύσκολο να σταματήσεις να σκέφτεσαι – ήταν το ίδιο πρόβλημα. Σταμάτησαν να γαβγίζουν – πάντοτε γάβγιζαν, και δεν ήταν σπουδαίοι άγιοι, μονάχα συνηθισμένα σκυλιά. Όμως προσπάθησαν πολύ. Ήταν πολύ, πολύ κουραστικό. Κρύβονταν στις θέσεις τους με σφιγμένα δόντια, με κλειστά μάτια για να μην μπορούν να βλέπουν τίποτε. Προσπαθούσαν να μην ακούνε τίποτε. Χρειαζόταν μεγάλη πειθαρχία. Ο ηγέτης περπατούσε στην πόλη. Ήταν πολύ προβληματισμένος: σε ποιόν να κάνει κήρυγμα; Ποιόν να διδάξει τώρα; Τι έχει συμβεί; Υπήρχε απόλυτη σιωπή. Μετά ξαφνικά, όταν πέρασαν τα μεσάνυχτα άρχισε να ενοχλείται πολύ…. επειδή δεν είχε σκεφτεί ποτέ πραγματικά ότι τα σκυλιά θα τον άκουγαν. Ήξερε καλά ότι δεν θα άκουγαν ποτέ, ότι ήταν φυσικό για τα σκυλιά να γαβγίζουν. Η απαίτησή του ήταν αφύσικη, όμως τα σκυλιά είχαν σταματήσει. Ολόκληρη η ηγεσία του βρισκόταν σε κίνδυνο. Τι θα έκανε από αύριο; Επειδή το μόνο που ήξερε ήταν να διδάσκει. Ολόκληρη η διδασκαλία του βρισκόταν σε κίνδυνο. Και τότε, για πρώτη φορά, συνειδητοποίησε ότι επειδή συνεχώς δίδασκε από το πρωί μέχρι το βράδυ, δεν είχε νιώσει ποτέ την ανάγκη να γαβγίσει. Είχε στρέψει όλη του την ενέργεια στη διδασκαλία του, και αυτό ήταν ένα είδος γαβγίσματος.
Όμως εκείνη τη νύχτα, δεν μπορούσε να βρει κανέναν ένοχο. Και ο σκύλος-κήρυκας άρχισε να νιώθει μια τεράστια παρόρμηση να γαβγίσει. Άλλωστε, ένα σκυλί είναι ένα σκυλί. Μπήκε σε ένα σκοτεινό σοκάκι και άρχισε να γαβγίζει. Όταν τα άλλα σκυλιά άκουσαν ότι κάποιος είχε παραβιάσει τη συμφωνία, είπαν όλα τους, «Γιατί να υποφέρουμε;» Ολόκληρη η πόλη άρχισε να γαβγίζει. Ο ηγέτης επέστρεψε και είπε, «Ανόητοι! Πότε θα σταματήσετε να γαβγίζετε; Εξαιτίας του γαβγίσματος σας έχουμε παραμείνει απλώς σκυλιά. Διαφορετικά, θα είχαμε κυριαρχήσει σε όλο τον κόσμο».
Να θυμάστε ότι ένας επαναστάτης ζητάει το αδύνατο -όμως αυτό τον κρατάει απασχολημένο. Και όταν είστε απασχολημένοι με τα προβλήματα των άλλων, τείνετε να ξεχνάτε τα δικά σας προβλήματα. Πρώτα τακτοποιήστε αυτά τα προβλήματα – επειδή αυτή είναι η πρώτη σας, βασική ευθύνη.
Να θυμάστε, αυτή είναι απλή ψυχολογία: να μην χώνετε τη μύτη σας στις υποθέσεις των άλλων. Αν κάνουν κάτι λάθος, τότε πρέπει να το συνειδητοποιήσουν οι ίδιοι. Κανείς άλλος δεν μπορεί να τους κάνει να το συνειδητοποιήσουν. Μέχρι να αποφασίσουν να το συνειδητοποιήσουν δεν υπάρχει τρόπος, και θα χάσετε τον πολύτιμο χρόνο σας και την ενέργειά σας. Η πρώτη σας ευθύνη είναι να μεταμορφώσετε το είναι σας. Και όταν το είναι σας έχει μεταμορφωθεί, τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται μόνα τους. Γίνεστε ένα φως και οι άνθρωποι αρχίζουν να βρίσκουν τα μονοπάτια τους μέσα από το φως σας. Δεν πηγαίνετε εσείς, δεν τους αναγκάζετε να δουν. Το φως σας, που καίει δυνατά, είναι αρκετή πρόσκληση- οι άνθρωποι αρχίζουν να έρχονται. Όποιος έχει ανάγκη από φως θα έρθει σε εσάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου