Οι υποσχέσεις κι οι προσδοκίες είναι το προσάναμμα που θα σε κάψει

Οι πληγές που σήμερα ματώνουν, αύριο θα είναι σημάδια ξεχασμένα από το χρόνο.

Μόνο τα σημάδια δεν φεύγουν ποτέ.
Κι αν ο χρόνος μπορεί να τα σβήνει, η μνήμη δεν τα διαγράφει.
Η μνήμη φροντίζει στις πιο ευάλωτες στιγμές, να σβήνει το χέρι που άνοιξε την πληγή...
Σου θυμίζει μόνο τη γλύκα του μαχαιριού και σε αφήνει να ξεχνάς τον πόνο.
Τον πόνο από κάθε στιγμή αμφιβολίας. Τον πόνο από κάθε στιγμή που δεν ήξερες σε ποια πλευρά της αγάπης στέκεσαι.
Τον πόνο από όλες εκείνες τις στιγμές που χρειάστηκε να συγχωρήσεις, να κάνεις τα στραβά μάτια, να αφήσεις να περάσει η μπόρα.
Τον πόνο που λέγεται απογοήτευση.. κι η απογοήτευση γεννιέται από τις προσδοκίες.
Τις προσδοκίες ενός έρωτα που ήρθε άλλη μια φορά για να σου θυμίσει.. πως οι υποσχέσεις κι οι προσδοκίες είναι το προσάναμμα που θα σε κάψει.
Άλλη μια φορά...