Η μοίρα του αληθινού έρωτα, είναι το αμοιβαίο

Ένα “χαίρω πολύ”, ένα βλέμμα, και πήρε φωτιά η ζωή μας. Μια αγκαλιά σου, η ζωή μου όλη. Ένα χαμόγελό σου, χίλιες λέξεις κι άλλες χίλιες σιωπές.

Όσα δεν μπορούσαμε να πούμε, το είπαν τα μάτια μας. Όσα δεν τολμήσαμε να μαρτυρήσουμε, τα επιβεβαίωσε το άγγιγμά μας.

Μια αγάπη από το πουθενά. Ένας έρωτας που δεν τον είχα ανάγκη. Δεν τον χρειαζόμουνα στη ζωή μου.

Και το χαμόγελό σου εκεί, επίμονο να μου θυμίζει πως η ζωή, μπορεί να γίνει πολύ ωραία. Πως τα δύσκολα, μοιράζονται όταν το θέλουν κι οι δυο. Όταν το μπορούν κι οι δυο.

Τα στραβά, ισιώνουν, όταν τα μοιραστείς με τον άνθρωπό σου. Κι οι χαρές;

Οι χαρές μάτια μου, γίνονται ευτυχία. Όχι σκόρπιες στιγμές περίπου ευτυχίας. Κανονική ευτυχία. Ατόφια και ολόκληρη.

Πόσο απλή γίνεται η εξίσωση της αγάπης, όταν την μοιράζονται δυο, που το θέλησαν πολύ. Δυο που συναντήθηκαν, και σταμάτησε η γη για μια στιγμή να γυρίζει. Δυο, που ευθυγράμμισαν θέλω, πρέπει, μπορώ, παρελθόν και παρόν, και τα έκαναν όλα απλά.

Είχες ξεσυνηθίσει στην αγάπη που μοιράζεται. Είχες ξεσυνηθίσει στην αγάπη που εκφράζεται. Είχες ξεσυνηθίσει στην αγάπη που δεν σε ξεπουλά. Για χρόνια, ήταν πιο εύκολο να μετράς προδοσίες, ήταν πιο εύκολο να σπαταλιέσαι σε έρωτες περαστικούς και να σκορπίζεσαι στον άνεμο. Ήταν πιο εύκολο να μην αφήνεσαι.

Πόναγε το να αφήνεσαι. Πλήγωνε η πτώση.

Και τώρα; Τώρα τα παιχνίδια επιβολής, τα παιχνίδια εγωισμού, τα παιχνίδια στρατηγικής και επικράτησης, γίνονται μακρινή ανάμνηση.

Ξαφνικά ο χρόνος μετρά διαφορετικά. Το “μαζί”, είναι σαν από πάντα. Δεν θυμάσαι πόσοι μήνες, δεν θυμάσαι πόσες μέρες. Δεν μετράς. Δεν αναλώνεσαι. Δεν υποψιάζεσαι, δεν αμφιβάλεις, δεν αμφισβητείς.

Ίσως γιατί πρώτη φορά, εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου. Εμπιστεύεσαι αυτά που νιώθεις. Εμπιστεύεσαι τα μάτια που κοιτάς στον καθρέφτη. Τα δικά σου.

Εμπιστεύεσαι το δρόμο που χαράσσεται μπροστά. Δρόμος κοινός. Ζωή κοινή. Καθημερινότητα που την ζεις στο “εδώ και στο τώρα”. Όχι στο “όταν θα..” και “όποτε..”

Είστε δυο, που δεν γεννηθήκατε για να είστε μαζί, αλλά φτιαχτήκατε μέσα από την ζωή σας για να ζήσετε μαζί. Φτιαχτήκατε από λάθη, φτιαχτήκατε από πάθη, φτιαχτήκατε από επιλογές. Και φτάσατε στο σήμερα.

Στο σήμερα που σε μια ματιά, τα έχετε πει όλα. Στο σήμερα που το ζείτε. Κι ας μην είναι εύκολο. Κι ας έχει εμπόδια. Κι ας έχει δυσκολίες. Κι ας έχει επιλογές που πονάνε.

Η μοίρα του αληθινού έρωτα, είναι να τον ζήσεις. Να μην γίνει ποτέ απωθημένο. Να μην γίνει ποτέ ξενέρωμα. Η μοίρα του αληθινού έρωτα, είναι το αμοιβαίο. Είναι να μην σπαταληθεί σε δικαιολογίες για κακό timing.

Τον αληθινό έρωτα, τον ζεις! Τον ζεις μέχρι το τελευταίο κύτταρό σου. Τον αφήνεις να σε παρασύρει, να σε κάψει, και στο τέλος να σε λυτρώσει, όταν γίνει αγάπη.

Ο αληθινός έρωτας, αντέχει σε κάθε καιρό. Αντέχει κάτω από κάθε συγκυρία. Αντέχει τριγμούς, αντέχει καταιγίδες. Μην τον φοβάσαι. Μην τον μετράς. Μην τον βάζεις σε συγκρίσεις και ζυγαριές.