Τα βλέμματα, ούτε υποκρίνονται, ούτε σκηνοθετούνται

Τα μάτια μας, ο καθρέφτης της ψυχής δεν λένε; Αυτά τα άτιμα μας προδίδουν και δεν μπορούμε να κρυφτούμε. Οι περισσότεροι βέβαια δεν παίρνουν χαμπάρι και ευτυχώς δηλαδή. Λίγοι είναι αυτοί που μιλάνε στη ψυχή σου και λίγοι είναι αυτοί που θα καταλάβουν το βλέμμα σου. Αυτό το βλέμμα που κοιτάει να κρυφτεί μπας και το καταλάβουν και κοιτάει οπουδήποτε αλλού εκτός από εκεί που θέλει. Το βλέμμα όμως δεν τα πάει καλά με τη υποκριτική. Αργά ή γρήγορα θα κοιτάει εκεί που λαχταρά. Τα βλέμματα μόνο αλήθειες λένε σε αντίθεση με το χείλη που αραδιάζουν ένα σωρό μαλακίες μπας και καλύψουν τα νώτα τους.

Το αντικείμενο του πόθου είναι σαν μαγνήτης ματιών και βλεμμάτων. Εκεί την έβαψες. Γιατί την έβαψες; Γιατί κάποια βλέμματα είναι καλύτερα να μην τα ρίχνεις. Και να τα ρίξεις βέβαια, θέλει κότσια να αποκωδικοποιήσει κανείς ένα βλέμμα και να καταλάβει τι βρίσκεται πίσω από ένα υποτιθέμενο ψυχρό ή απαθές βλέμμα. Που να καταλάβει πως αυτά τα μάτια είναι ένας ωκεανός συναισθημάτων, ένα βάθος από καταπιασμένες αλήθειες. Δεν κρύβεσαι από το βλέμμα όσο και να προσποιείσαι. Όποιος σε ξέρει, καταλαβαίνει.

Τι γίνεται στην περίπτωση που τα βλέμματα συναντηθούν αλλά δεν συγχρονίστηκαν; Ή μπορεί να συγχρονίστηκαν και δεν ήξεραν να το διαχειριστούν; Όταν το βλέμμα σου συναντήσει αυτό που θέλει και δεν έχεις τα αναμενόμενα αποτελέσματα, τότε έχεις πρόβλημα. Το βλέμμα γίνεται υγρό, έτοιμο να αφήσει να κυλήσουν όλα τα γιατί και τα παράπονα του κόσμου. Δεν θέλεις να δουν ποτέ αυτό το βλέμμα, για αυτό επιλέγεις να το κρατήσεις μακριά από τα βλέμματα που δεν θα καταλάβουν. Το δάκρυ σου, το τόσο πολύτιμο δεν θα το σκουπίσει κανείς παρά μόνο εσύ, στην πιο μοναχική σου στιγμή.

Έτσι είναι μάτια μου, κοιτάζουμε εκεί που αγαπάμε και λαχταράμε και δεν πειράζει αν δεν μας κοιτάξουν πίσω. Κάποιοι φοβούνται μπας και δούμε μέσα τους αν τους κοιτάξουμε. Δεν φταίμε εμείς που μάθαμε να κοιτάμε τον άλλο μέσα στα μάτια, αν δεν το αντέχουν ας τα χαμηλώσουν αυτοί.