Είναι συνεχώς στο πίσω μέρος του μυαλού σου και περιμένει την αφορμή που θα κάνει τα πόδια σου να τρέξουν μακριά, όσο πιο μακριά γίνεται από αυτό που ασταμάτητα σε πληγώνει.
Θες να πιστεύεις ότι είναι η τελευταία φορά που κάποιος άνθρωπος που αγαπάς, σε πονάει. Εθελοτυφλείς. Κανείς δε νοιάζεται αν κάποιος πεθαίνει διπλά του, αρκεί να γίνεται το δικό του.
Είτε μείνεις, είτε φύγεις ο πόνος ίδιος. Απλά πρέπει να κάνεις αυτό που βλέπεις να σου δίνει τις περισσότερες ελπίδες να βρεις ξανά τον εαυτό σου, το γέλιο σου, τα όνειρά σου.
Όλα τα ξέχασες για τον έρωτα. Γιατί πίστεψες στον έρωτα περισσότερο από όσο θα έπρεπε.
Όλα τα έδωσες και ποτέ δεν ήταν αρκετά. Ποτέ δε θα γίνεις αρκετός/ή για έναν άνθρωπο που δεν μπορεί να δει τον εαυτό του στον καθρέφτη. Κι εσύ γίνεσαι καθρέφτης του. Όλα τα ελαττώματά του, όλη η σκουριά της ψυχής του βγαίνει μαζί σου, γιατί δεν μπορεί να προσποιηθεί όπως κάνει με όλους.
Έτσι είναι η αγάπη. Είναι αλήθεια! Γι’ αυτό πολλοί δεν την αντέχουν και την πολεμούν. Γι’ αυτό σε πολεμάει αυτός που σ’ αγαπάει. Πολεμάει τον εαυτό του κι εσύ μια παράπλευρη απώλεια.
Ξέρεις ότι η φυγή θα σου δώσει έστω μια ελπίδα κάποτε να τον ξεπεράσεις, αυτόν που σε θέλει μόνο με βάση τα δικά του δεδομένα, με τα δικά του μπορώ και τις δικές του ανάγκες. Αυτό δεν είναι αγάπη. Είναι φυλακή. Και νιώθεις ότι φταις τον εαυτό σου που δεν αγαπιέσαι, γι’ αυτό δίνεις όλο και περισσότερα, περισσότερα απ’ όσα αντέχεις. Μα ποτέ δεν γίνεσαι προτεραιότητα. Ποτέ δεν υπάρχει χρόνος και χώρος για σένα.
Και η φυγή μέσα σου μεγαλώνει. Την σχεδιάζεις σιγά σιγά. Δυναμώνεις μέρα με τη μέρα. Με κάθε πληγή που σου ανοίγει.
Μια τελευταία κουβέντα σου και κατάλαβα ότι πάλι προσπαθούσες με τον χειριστικό σου τρόπο να με πείσεις ότι είχα άδικο, ενώ απλά έλεγα την αλήθεια. Και τότε κατάλαβα ότι τίποτα δε θα αλλάξει. Προσπαθούσες απλά με ύπουλο τρόπο να περάσεις το δικό σου. Να το κάνεις να φανεί τυχαίο, σύμπτωση, κακιά στιγμή.
Ήθελα να σου δώσω ένα όμορφο φινάλε. Κάτι να με θυμάσαι για πάντα. Να σε φιλήσω τελευταία φορά, να σε νιώσω, να σε κάνω ευτυχισμένο, να αγγίξω το χέρι σου… να σε βλέπω να με πουλάς φτηνά για τελευταία φορά. Να σε βλέπω ξανά να αθετείς στεγνά τις συμφωνίες μας, να κάνω ότι δεν καταλαβαίνω για τελευταία φορά, να σε βλέπω να με σπρώχνεις στον γκρεμό για τελευταία φορά για να σωθείς.
Για τελευταία φορά… και θα έπρεπε να σπάσω τα δεσμά για να σώσω τον εαυτό μου. Το τέρας μέσα σου μεγαλώνει και με απειλεί. Δεν καταλαβαίνεις πως όλα τα κάνω για σένα, για μας. Δεν μπορείς να σταματήσεις να ζητάς. Πρέπει να φτάσεις τον πόνο στο τέρμα για να γίνει το δικό σου, για να νιώσεις ωραία και να πείσεις και μένα ότι θέλω ό,τι θέλεις. Εσύ θα είσαι το τέλος μου.
Γι’ αυτό πρέπει να φύγω. Τώρα ξέρω ότι ποτέ τίποτα δε θα αλλάξει μεταξύ μας γιατί δοκίμασα τα πάντα.
Είναι ή τώρα ή ποτέ…
Θες να πιστεύεις ότι είναι η τελευταία φορά που κάποιος άνθρωπος που αγαπάς, σε πονάει. Εθελοτυφλείς. Κανείς δε νοιάζεται αν κάποιος πεθαίνει διπλά του, αρκεί να γίνεται το δικό του.
Είτε μείνεις, είτε φύγεις ο πόνος ίδιος. Απλά πρέπει να κάνεις αυτό που βλέπεις να σου δίνει τις περισσότερες ελπίδες να βρεις ξανά τον εαυτό σου, το γέλιο σου, τα όνειρά σου.
Όλα τα ξέχασες για τον έρωτα. Γιατί πίστεψες στον έρωτα περισσότερο από όσο θα έπρεπε.
Όλα τα έδωσες και ποτέ δεν ήταν αρκετά. Ποτέ δε θα γίνεις αρκετός/ή για έναν άνθρωπο που δεν μπορεί να δει τον εαυτό του στον καθρέφτη. Κι εσύ γίνεσαι καθρέφτης του. Όλα τα ελαττώματά του, όλη η σκουριά της ψυχής του βγαίνει μαζί σου, γιατί δεν μπορεί να προσποιηθεί όπως κάνει με όλους.
Έτσι είναι η αγάπη. Είναι αλήθεια! Γι’ αυτό πολλοί δεν την αντέχουν και την πολεμούν. Γι’ αυτό σε πολεμάει αυτός που σ’ αγαπάει. Πολεμάει τον εαυτό του κι εσύ μια παράπλευρη απώλεια.
Ξέρεις ότι η φυγή θα σου δώσει έστω μια ελπίδα κάποτε να τον ξεπεράσεις, αυτόν που σε θέλει μόνο με βάση τα δικά του δεδομένα, με τα δικά του μπορώ και τις δικές του ανάγκες. Αυτό δεν είναι αγάπη. Είναι φυλακή. Και νιώθεις ότι φταις τον εαυτό σου που δεν αγαπιέσαι, γι’ αυτό δίνεις όλο και περισσότερα, περισσότερα απ’ όσα αντέχεις. Μα ποτέ δεν γίνεσαι προτεραιότητα. Ποτέ δεν υπάρχει χρόνος και χώρος για σένα.
Και η φυγή μέσα σου μεγαλώνει. Την σχεδιάζεις σιγά σιγά. Δυναμώνεις μέρα με τη μέρα. Με κάθε πληγή που σου ανοίγει.
Μια τελευταία κουβέντα σου και κατάλαβα ότι πάλι προσπαθούσες με τον χειριστικό σου τρόπο να με πείσεις ότι είχα άδικο, ενώ απλά έλεγα την αλήθεια. Και τότε κατάλαβα ότι τίποτα δε θα αλλάξει. Προσπαθούσες απλά με ύπουλο τρόπο να περάσεις το δικό σου. Να το κάνεις να φανεί τυχαίο, σύμπτωση, κακιά στιγμή.
Ήθελα να σου δώσω ένα όμορφο φινάλε. Κάτι να με θυμάσαι για πάντα. Να σε φιλήσω τελευταία φορά, να σε νιώσω, να σε κάνω ευτυχισμένο, να αγγίξω το χέρι σου… να σε βλέπω να με πουλάς φτηνά για τελευταία φορά. Να σε βλέπω ξανά να αθετείς στεγνά τις συμφωνίες μας, να κάνω ότι δεν καταλαβαίνω για τελευταία φορά, να σε βλέπω να με σπρώχνεις στον γκρεμό για τελευταία φορά για να σωθείς.
Για τελευταία φορά… και θα έπρεπε να σπάσω τα δεσμά για να σώσω τον εαυτό μου. Το τέρας μέσα σου μεγαλώνει και με απειλεί. Δεν καταλαβαίνεις πως όλα τα κάνω για σένα, για μας. Δεν μπορείς να σταματήσεις να ζητάς. Πρέπει να φτάσεις τον πόνο στο τέρμα για να γίνει το δικό σου, για να νιώσεις ωραία και να πείσεις και μένα ότι θέλω ό,τι θέλεις. Εσύ θα είσαι το τέλος μου.
Γι’ αυτό πρέπει να φύγω. Τώρα ξέρω ότι ποτέ τίποτα δε θα αλλάξει μεταξύ μας γιατί δοκίμασα τα πάντα.
Είναι ή τώρα ή ποτέ…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου