“Κάθε κορίτσι που μεγαλώνει ως γυναίκα, χωρίς να γνωρίζει ότι η αγάπη είναι η υπέρτατη αξία της, έχει βιαστεί πνευματικά. Η θηλυκή πνευματικότητα εκφράζει μια στάση πνευματικής αναμονής, φροντίδας, και ετοιμότητας για την συνάντηση με το αντίθετό της, η οποία αποτελεί προϋπόθεση για την εσωτερική ολότητα. Χωρίς αυτό, γίνεται έρμαιο του αρσενικού μέσα της, ενός οργισμένου πνεύματος διανοητικής ή σωματικής δραστηριότητας με το οποίο κανένας άνδρας δεν μπορεί να σχετιστεί και με το οποίο ούτε η ίδια δεν μπορεί, σε καμία περίπτωση να σχετιστεί. Είναι μια γυναίκα δαιμονισμένη”. -Irene Claremont de Castillejo, “Γνωρίζοντας την γυναίκα: μια θηλυκή ψυχολογία”.
Ο φεμινισμός είναι μια συλλογή κοινωνικών θεωριών, πολιτικών κινήσεων και ηθικολογίας, σε σχέση με την κοινωνική, πολιτική και οικονομική κατάσταση των γυναικών. Ως κοινωνικό κίνημα, ο φεμινισμός έχει αφετηρία τον περιορισμό ή την εξάλειψη της έμφυλης ανισότητας και την προώθηση των δικαιωμάτων, των συμφερόντων και των ζητημάτων των γυναικών στην κοινωνία. Σήμερα, εντός ακαδημαϊκών χώρων, φεμινίστριες εστιάζονται στην τεκμηρίωση της ανισότητας φύλου και των αλλαγών στην κοινωνική θέση και εκπροσώπηση των γυναικών. Άλλοι ισχυρίζονται πως το κοινωνικό φύλο και το βιολογικό φύλο (gender & sex) είναι κοινωνικές κατασκευές, ερευνούν την κατασκευή του φύλου και της σεξουαλικότητας, και αναπτύσσουν εναλλακτικά μοντέλα μελέτης των κοινωνικών σχέσεων.
Ο φεμινισμός ισχυρίζεται πως υπάρχει μια “καταπιεστική πατριαρχία”, που είναι η ριζική αιτία των κοινωνικών προβλημάτων. Η βία εναντίον των γυναικών και η καταπίεσή τους, επειδή είναι γυναίκες, είναι πιο θεμελιώδης από τις καταπιέσεις που σχετίζονται με την τάξη, την εθνικότητα, την θρησκεία, κλπ. Μερικοί θεωρούν πως η προτεραιότητα στην καταπίεση και η διεθνοποίηση της ιδέας “Γυναίκα”, που ήταν μέρος της παραδοσιακής φεμινιστικής σκέψης, είναι πολύ γενική, και πως οι γυναίκες σε άλλες χώρες δεν θα βιώσουν ποτέ την ίδια εμπειρία του να είσαι “γυναίκα” όπως οι γυναίκες στις Δυτικές χώρες.
Μερικές φεμινίστριες συνηγορούν για τον διαχωρισμό – ένας ολοκληρωτικός διαχωρισμός του αρσενικού και του θηλυκού στην κοινωνία και τον πολιτισμό – ενώ άλλες αμφισβητούν όχι μόνο τη σχέση μεταξύ ανδρών και γυναικών, αλλά το ίδιο το νόημα του “άνδρα” και της γυναίκας. Μερικοί ισχυρίζονται πως οι ρόλοι των φύλων, η ταυτότητα φύλου, και η σεξουαλικότητα είναι από μόνες τους κοινωνικές κατασκευές (LOL). Γι’ αυτές τις φεμινίστριες, ο φεμινισμός είναι ένα βασικό μέσο για την ανθρώπινη απελευθέρωση (δηλαδή, η απελευθέρωση των ανδρών καθώς και των γυναικών, από άλλα κοινωνικά προβλήματα).
Άλλες φεμινίστριες πιστεύουν ότι μπορεί να υπάρχουν κοινωνικά προβλήματα ξεχωριστά ή που προηγούνται της πατριαρχίας (π.χ. ρατσισμός ή ταξικοί διαχωρισμοί). Βλέπουν τον φεμινισμό ως ένα απελευθερωτικό κίνημα μεταξύ πολλών, που το καθένα επηρεάζει το άλλο. Η ανωμαλία στο έπακρο δηλαδή.
Η ταινία “Παιχνίδια πολέμου” (1983) απεικονίζει το πως υπονομεύτηκαν οι ετεροφυλόφιλοι μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, μόλις 40 χρόνων. Στην ταινία, ο Μάθιου Μπρόντερικ είναι ένας ιδιοφυής έφηβος χάκερ, που ξεκινάει κατά λάθος μια πυρηνική αντίστροφη μέτρηση και κατόπιν τρέχει να αποτρέψει την καταστροφή. Η φίλη του, την οποία υποδύεται η Ally Sheedy, εμφανίζεται σε συμπληρωματικό ρόλο, ουσιαστικά βοηθώντας, ενθαρρύνοντας και θαυμάζοντάς τον. Αυτός είναι ο ηγέτης. Η παρουσία της ενημερώνει, επικυρώνει κι αναβαθμίζει ό,τι αυτός κάνει. Είναι σαν οι ενέργειές του να είναι αφιερωμένες σε εκείνη.
Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί η ετεροφυλοφιλία. Μια γυναίκα ενδυναμώνει τον άντρα της εμπιστευόμενη την δύναμή της σ’ αυτόν. Με αυτόν τον τρόπο αγαπάει, δηλαδή “εμπιστευόμενη”, κατατασσόμενη ως πρώτος σύντροφος στον καπετάνιο της. Αν αυτή η ταινία ξαναγυριζόταν σήμερα, εκείνη θα ήταν καπετάνισσα, εκείνος θα ήταν ευνουχισμένος και θα χώριζαν.
Από τον Τσώσερ μέχρι τον Φρόιντ, οι άνδρες αναρωτιούνται: “Τι θέλουν οι γυναίκες;”. Είναι πραγματικά πολύ απλό. Θέλουν να τις αγαπούν. Συγκεκριμένα, θέλουν την παθιασμένη δια βίου αγάπη ενός συζύγου. Αλλά τι κάνει έναν άνδρα να αγαπάει μια γυναίκα με αυτόν τον τρόπο; Η θυσία της. Ρίχνοντας την παρτίδα της μαζί με την δική του, την εντάσσει στον κύκλο του προσωπικού του συμφέροντος. Με αυτόν τον τρόπο δύο άνθρωποι γίνονται ένα.
Το αποκλειστικό σεξ είναι ένα σύμβολο αυτού του δεσμού. Το σεξ είναι μια πράξη ανδρικής κατοχής. Η συνουσία δημιουργεί έναν δεσμό σαν βέλκρο, ο οποίος καταστρέφεται από την ασυδοσία. Οι γυναίκες θέλουν να κατέχονται από τους συζύγους τους. Κατά την σεξουαλική πράξη, ο άνδρας “κάνει έρωτα” στην γυναίκα του, δηλαδή της προσφέρει ηδονή για να δείξει πόσο εκτιμά την θυσία της.
Οι γυναίκες χρειάζονται το σεξ όσο και οι άνδρες, αν όχι περισσότερο. Ο γάμος είναι το πιο αποτελεσματικό μέσο για την ικανοποίηση των σεξουαλικών αναγκών τόσο των ανδρών όσο και των γυναικών. Διδάσκοντας τις γυναίκες να είναι εγωκεντρικές αντί να θυσιάζονται, ο φεμινισμός τις έχει στερήσει από την φύση τους, την αγάπη. Το μόνο που τους έχει απομείνει να δώσουν είναι το σεξ. Επειδή δεν παραδίδονται σε έναν σύζυγο που τις αγαπάει, περιορίζονται στο να δίνουν τον εαυτό τους σε αγνώστους.
Η Ανατροπή.
Αν θες να αρρωστήσεις ένα δέντρο, στοχεύεις τα ριζά του. Αν θες να γκρεμίσεις ένα οικοδόμημα, στοχεύεις τα θεμέλια. Κι αν θες να διαλύσεις την κοινωνία, στοχεύεις την γυναίκα. Και αυτό έπραξαν…
Ο μύθος της ηθικής σουφραζέτας δεν είναι τίποτε άλλο παρά ωραιοποίηση της ιστορίας από τις φεμινίστριες. Οι σουφραζέτες του προηγούμενου αιώνα έβλεπαν τους εαυτούς τους ως πηγές φωτός που έλαμπαν μέσα στις οικογένειες, Η ωραιοποίηση της σουφραζέτας στην σημερινή ιστορία παραβλέπει τις ρατσιστικές και εθνικιστικές ρίζες του φεμινισμού. Την πολιτικοποίηση της μητρότητας και την αναγνώριση του ρόλου της γυναίκας ως φροντιστή. Τα ‘ίσα δικαιώματα’ δεν εξασφάλισαν στις γυναίκες τον παράδεισο που τους υπόσχονταν οι σουφραζέτες οι μαχητικές φεμινίστριες του περασμένου αιώνα. Μάλλον το αντίθετο συνέβη!
Οι πραγματικοί υπεύθυνοι πίσω από όλο αυτό το κίνημα είχαν ένα σκοπό. Να ελέγχουν υποβαθμίζοντας και διαφθείροντας. Όπως οι τερμίτες, τρώνε τις κολώνες στήριξης της κοινωνίας. Η οικογένεια είναι το ερυθρό αιμοσφαίριο μιας υγιούς κοινωνίας. Μας παρέχει τους ρόλους και την ταυτότητά μας, καθώς και την απαραίτητη συναισθηματική και υλική υποστήριξη. Εξασφαλίζει ότι οι νέοι γεννιούνται, αγαπιούνται και μεγαλώνουν σωστά και ότι οι ηλικιωμένοι φροντίζονται. Η οικογένειά μας είναι ο κρίκος μας στην αλυσίδα της αιωνιότητας. Γι’ αυτό και πάντα ήθελαν να την καταστρέψουν.
Κυνήγησαν τις γυναίκες, τις οποίες θεωρούσαν άστατες, ματαιόδοξες και αδύναμες.
“Δεν υπάρχει κανένας τρόπος να επηρεάσει κανείς τους άνδρες τόσο ισχυρά όσο μέσω των γυναικών. Αυτές θα πρέπει, λοιπόν, να είναι η κύρια μελέτη μας- θα πρέπει να εισχωρήσουμε στην καλή τους γνώμη, να τους δώσουμε υποδείξεις χειραφέτησης από την τυραννία της κοινής γνώμης και να υπερασπιστούν τον εαυτό τους- θα είναι τεράστια ανακούφιση για το σκλαβωμένο μυαλό τους να απελευθερωθεί από οποιονδήποτε δεσμό περιορισμού, και θα τους φουντώσει περισσότερο και θα τους κάνει να εργαστούν για μας με ζήλο, χωρίς να γνωρίζουν ότι το κάνουν- γιατί θα ικανοποιούν μόνο την επιθυμία τους για προσωπικό θαυμασμό”. Έγραψε ο Άνταμ Βάισαουπτ.
Ακόμη και ο Ρόκφελερ σε συνέντευξή του δήλωσε απλά και ξάστερα τους λόγους που τα ιδρύματα του στήριξαν την ισότητα των δυο φύλων.
“Το κάναμε για δυο λόγους. Ο ένας γιατί ο μισός πληθυσμός που δεν δούλευε (οι γυναίκες) δεν φορολογούντο, κι ο άλλος, γιατί όταν η γυναίκα δουλεύει, τα παιδιά πηγαίνουν από νωρίς στα σχολεία και τους σταθμούς, κι έτσι, μακριά από την μάνα, μπορούμε να ελέγχουμε καλύτερα το μεγάλωμα τους μέσω του εκπαιδευτικού συστήματος που είναι διαμορφωμένο όπως θέλουμε εμείς. Το όλο σκεπτικό, θυμίζει απόσπασμα από “Τα πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών” των οποίων η γνησιότητα αμφισβητείται από πολλούς, το αποτέλεσμα τους όμως δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από κανέναν.”
Έπεισαν τις γυναίκες ότι ο γάμος και η οικογένεια ήταν “καταπιεστικές”. Οι άνδρες μοχθούσαν στα εργοστάσια και πέθαιναν στον πόλεμο για να παρέχουν και να προστατεύουν, αλλά κατά κάποιο τρόπο οι γυναίκες ήταν αυτές που καταπιέζονταν. Έπρεπε να παρέμβουν στην φυσική στοργή και έλξη που έχουν οι άνδρες και οι γυναίκες ο ένας για τον άλλον και για τους απογόνους τους. Ο σκοπός τους ήταν να εξορίσουν την αγάπη.
Η ουσία της γυναίκας είναι η αγάπη, η δύναμη να παράγει αγάπη, αγαπώντας και λαμβάνοντας αγάπη σε αντάλλαγμα. Αυτή είναι η πηγή της δύναμής της. Η αγάπη μιας γυναίκας για τον σύζυγο και τα παιδιά της είναι το πολυτιμότερο πράγμα στον κόσμο. Για έναν άνδρα, αυτή η αγάπη είναι ο μεγαλύτερος θησαυρός του. Επιτρέποντας στον εαυτό της να την κοροϊδέψουν, επιδιώκοντας την υλική αντί της πνευματικής δύναμης, έχει ουσιαστικά χάσει την δύναμη να αγαπάει. Μπορεί να έχει δύναμη ή να αγαπάει. Δεν μπορεί να έχει και τα δύο.
Η Σταλινοποίηση της Αγάπης.
Κανείς δεν έχει πρόβλημα με την ισότιμη μεταχείριση των γυναικών με τους άνδρες. Όμως ο φεμινισμός αντιμετωπίζει τις γυναίκες σαν να ήταν άνδρες. Παρουσιάζει την ετεροφυλοφιλία ως παθολογία και κάνει διακρίσεις εις βάρος των ανδρών. Οι γυναίκες ευνοούνται για τις δουλειές ώστε να κάνουν καριέρα αντί για παιδιά και οι άνδρες να μην μπορούν να συντηρήσουν τις οικογένειές τους. Η κοινωνία σαμποτάρεται.
Όπως αποκάλυψε η Μπέλα Ντοντ, πρώην ηγέτιδα του Αμερικανικού Κομμουνιστικού Κόμματος: “Η αστική οικογένεια ως κοινωνική μονάδα επρόκειτο να καταστεί παρωχημένη”. Ο στόχος ήταν να “δημιουργηθεί ένας νέος τύπος ανθρώπου που θα συμμορφωνόταν με τον κόσμο που με αυτοπεποίθηση περίμεναν να ελέγξουν”.
“Πρώτα παίρνετε τις γυναίκες, μετά έχετε τα παιδιά, οπότε ακολουθούν οι άνδρες” -Αντόλφ Χίτλερ.
Οι Φεμινίστριες έχουν Λεηλατηθεί Πνευματικά.
Οι γυναίκες χρειάζονται την αγάπη ενός άνδρα όπως ένα λουλούδι χρειάζεται τον ήλιο και το νερό. Οι άντρες θρέφουν τις γυναίκες και οι γυναίκες ενδυναμώνουν τους άντρες με το να συναινούν στις λογικές απαιτήσεις τους. Αυτή είναι η ετεροφυλοφιλική δυναμική.
Η Sheila Jeffreys, 68 ετών, είναι περισσότερο γνωστή ως λεσβία φεμινίστρια ακαδημαϊκός και πολιτική ακτιβίστρια. Αυτό που η Sheila Jeffreys αποκαλεί “ερωτικοποίηση της αδυναμίας” είναι η ετεροφυλοφιλία. Αλλά είναι μια λεσβία που προφανώς δεν μπορεί να καταλάβει ότι ο έρωτας των γυναικών είναι η δύναμή τους. Θέλει να μετατρέψει όλες τις γυναίκες σε λεσβίες που όπως και εκείνη δεν μπορούν να καταλάβουν ότι το στυλ, η ομορφιά και η γοητεία της γυναίκας (η θηλυκότητά της) εξαρτώνται από την αποφυγή της υλικής εξουσίας.
Μια γυναίκα που δίνει τον εαυτό της στον σύζυγό της χαίρεται και αγαπιέται από εκείνον και τα παιδιά τους. Μια γυναίκα που επιδιώκει την εξουσία με ανδρικούς όρους είναι καταδικασμένη σε μια ζωή απομόνωσης και πικρίας.
Οι δυτικές φεμινίστριες έχασαν το πιο πολύτιμο δώρο τους για το τίποτα. Έγιναν χυδαίες και πραγματικά απωθητικές. Τους λείπει η προσωπικότητα, η γοητεία, το στυλ και η ουσία. Δεν μπορούν να αγαπήσουν. Δεν μπορούν να έχουν τίποτα άλλο παρά την δουλειά τους, τα κατοικίδια τους και την παρέα των ομοίων τους.
Η κοινωνία, οι δάσκαλοι και οι πολιτικοί και πολιτιστικοί ηγέτες έχουν κλέψει και έχουν προδώσει τις Δυτικές φεμινίστριες και κατά συνέπεια αυτές έχουν ενταχθεί στις προδοτικές τους τάξεις. Πρόδωσαν τα αγέννητα παιδιά τους, τον πολιτισμό τους, την οικογένειά τους και την υπόσχεση του μέλλοντος. Αλλά το χειρότερο απ’ όλα, έχουν προδώσει τον εαυτό τους.
Αλλά, αν αυτό τους παρηγορεί: Εξαπατήθηκαν από τους καλύτερους.
Η “αγάπη” είναι μια αφηρημένη έννοια, ειδικά όταν πρόκειται για άντρες. Τους αρέσει το εμπόριο, αλλά μόλις μπει στο τσουβάλι (συνήθως μέσω του γάμου) αρχίζουν και πάλι να φέρονται σαν τα παιδιά που εξακολουθούν να είναι -οι περισσότεροι από αυτούς τουλάχιστον.
Τουλάχιστον εδώ στον δυτικό κόσμο, οι άνδρες δεν έχουν ξεφύγει από την παιδική ηλικία, εξακολουθούν να σκέφτονται και να συμπεριφέρονται σαν θυμωμένα αγοράκια των οποίων οι ανάγκες δεν ικανοποιήθηκαν. Ορισμένοι φιλόσοφοι-ψυχολόγοι το αποδίδουν αυτό στο γεγονός ότι οι γυναίκες απλώς είναι, αλλά οι άνδρες πρέπει να γίνουν (μέσω τελετών μετάβασης με τους μεγαλύτερους ώριμους άνδρες σε κάθε συγκεκριμένη κοινότητα).
Μια γεροντοκόρη, τουλάχιστον στην προφεμινιστική εποχή, θα μπορούσε να είναι απόλυτα ικανοποιημένη με την σταδιοδρομία της βοηθώντας τους άλλους (δασκάλες, βιβλιοθηκονόμοι, νοσηλεύτριες κ.λπ.), αλλά οι άνδρες χωρίς γυναίκες, απλά τρελαίνονται.
Οι λευκοί άνδρες σε προηγούμενες εποχές περνούσαν από σκόπιμες και αναγκαίες τελετές μετάβασης, όπως γινόταν και σε άλλους πολιτισμούς. Αμέτρητοι άντρες συμπεριφέρονται άσχημα γενικά με τον δικό τους μοναδικό τρόπο, και απέναντι στις γυναίκες ειδικότερα, επειδή ασυνείδητα προσπαθούν να μεγαλώσουν, να γίνουν πραγματικοί άντρες. Κάποιοι πιστεύουν ότι είναι δουλειά της γυναίκας να “κάνει άντρα” τον άντρα της, αλλά είναι μια δουλειά για την οποία οι περισσότερες γυναίκες δεν είναι φτιαγμένες. Οι ώριμοι άνδρες πρέπει να πάρουν αυτό το αγόρι και να το μετατρέψουν σε άνδρα.
Αν ο φεμινισμός έχει τέτοια λυσσαλέα επιτυχία στις λευκές κοινωνίες, τα παραπάνω μπορεί να είναι μια εξήγηση ούτως ή άλλως. Οι άνδρες παραπαίουν τρελά και κατηγορούν τον φεμινισμό. Ο φεμινισμός, όμως, μπορεί να είναι το αποτέλεσμα και όχι η αιτία.
Η Marie N. Robinson MD, ψυχίατρος με σπουδές στο Cornell, αφιέρωσε το ιατρείο της στην Νέα Υόρκη στη θεραπεία της ψυχρότητας. Το βιβλίο της, The Power of Sexual Surrender (1958), είναι μια αποκαλυπτική μελέτη του γυναικείου ψυχισμού. Έχει εξαντληθεί. Γιατί; Είναι πολιτικά μη ορθό.
Η Δρ Ρόμπινσον λέει ότι εκατομμύρια Αμερικανίδες υποφέρουν από ψυχρότητα. Ενώ διερευνά πολλές διαφορετικές αιτίες, σημειώνει ότι οι ΄ψυχρές΄ γυναίκες υιοθετούν καθολικά την φεμινιστική άποψη. Αυτή η άποψη, ότι η καριέρα ως σύζυγος και μητέρα είναι υποτιμητική και ότι οι άνδρες εκμεταλλεύονται τη γυναίκα, δημιουργεί ένα “συναισθηματικό αδιέξοδο” που εμποδίζει τη σεξουαλική ανταπόκριση και την ψυχολογική ανάπτυξη.
Η Δρ Robinson γράφει ότι η ταυτότητα της γυναίκας έγκειται σε έναν “ουσιαστικό γυναικείο αλτρουισμό”. Η αυτοέκφρασή της και η δύναμή της βασίζονται στο να κάνει τον σύζυγο και τα παιδιά της την πρώτη της προτεραιότητα. Παρομοίως, η σεξουαλική της ικανοποίηση και η πνευματική της γονιμότητα εξαρτώνται από την αυτοπαράδοσή της.
Η Θήλυκη Υπότιμηση και το Μίσος.
Η Robinson γράφει ότι:
“Σε εκατομμύρια γυναίκες, η εχθρότητα προς το αντίθετο φύλο μοιάζει σχεδόν φυσικός νόμος. Παρόλο που η σύγχρονη γυναίκα μπορεί να αποδίδει τα εύσημα στο ιδανικό ενός παθιασμένου και παραγωγικού γάμου με έναν άνδρα, στο βάθος δυσανασχετεί βαθιά με το ρόλο της, αντιλαμβάνεται τον άνδρα ως θεμελιωδώς εχθρικό απέναντί της, ως εκμεταλλευτή της. Επιθυμεί κατά βάθος, και συχνά χωρίς την παραμικρή επίγνωση του γεγονότος, να τον αντικαταστήσει, να ανταλλάξει ρόλους μαζί του”.
Η Robinson λέει ότι αν ο φεμινισμός έφερνε στις γυναίκες την ευτυχία, το παιχνίδι ίσως να άξιζε τον κόπο. Αλλά τα πράγματα δεν ήταν έτσι. Το παιχνίδι αυτό έφερε την ψυχρότητα, την ανησυχία και την εκτίναξη του ποσοστού των διαζυγίων, την νεύρωση, την ομοφυλοφιλία, την νεανική παραβατικότητα, όλα όσα προκύπτουν όταν μια γυναίκα σε οποιαδήποτε κοινωνία εγκαταλείπει την πραγματική της λειτουργία. Η Δρ Ρόμπινσον γράφει ότι μόλις απομακρυνθεί το συναισθηματικό “μπλοκάρισμα”, τα φυσικά ένστικτα της γυναίκας θα ξεκινήσουν ξανά να ρέουν και η υγεία θα αποκατασταθεί. Ουσιαστικά αυτό περιλαμβάνει:
“Να επιτρέψει στον εαυτό της να εμπιστευτεί τον σύζυγό της με μια πολύ βαθιά έννοια. Σημαίνει ότι επιτέλους συνειδητοποιεί ότι δεν χρειάζεται πλέον να φοβάται ή να αντιτίθεται στη δύναμή του, αλλά ότι μπορεί να βασίζεται σε αυτήν για να την προστατεύσει, να της δώσει το ασφαλές κλίμα που είναι απαραίτητο για την πλήρη άνθιση της θηλυκότητάς της”.
Για έναν βαθύ κολπικό οργασμό, γράφει η Robinson, “Η διέγερση προέρχεται από την πράξη της παράδοσης. Υπάρχει μια τεράστια αναβράζουσα σωματική έκσταση στην ίδια την παραχώρηση, στην αίσθηση ότι είσαι το παθητικό όργανο ενός άλλου ατόμου”.
Από την άλλη πλευρά, η γυναίκα που δεν εμπιστεύεται την αγάπη του συζύγου της και, κατά συνέπεια, τη δική της θηλυκότητα έχει μια “δύσκολη, επώδυνη, φρενήρη” προσέγγιση στη ζωή. Βρίσκεται σε πόλεμο με τον εαυτό της. Στο κρεβάτι, πρέπει να αισθάνεται “ότι έχει τον έλεγχο όλη την ώρα”.
Η Δρ Ρόμπινσον λέει ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό στη ζωή από την αγάπη. Πιστεύει ότι ο γάμος είναι το κλειδί για την ανθρώπινη ανάπτυξη. Η δύναμη της αγάπης γίνεται αισθητή στον κόσμο μέσω αυτής της σχέσης.
“Αγάπη σημαίνει, με την πιο βαθιά της έννοια, ένωση. Την ένωση μεταξύ ατόμων… Είναι η πιο βασική και βαθιά παρόρμηση που έχουμε και η δύναμή της για το καλό είναι απεριόριστη… ο ερωτευμένος σύντροφος γίνεται εξίσου σημαντικός με τον εαυτό του… Αυτό το γεγονός είναι ο λόγος που η πραγματική αγάπη δεν οδηγεί ποτέ σε κυριαρχία ή σε αγώνα για εξουσία…”.
Διαφορές μεταξύ των δύο Φύλων.
Η Robinson λέει ότι οι άνδρες και οι γυναίκες είναι διαφορετικοί από την φύση τους. Οι άνδρες είναι σχεδιασμένοι για την κυριαρχία του εξωτερικού (φυσικού) κόσμου και οι γυναίκες για την κυριαρχία του εσωτερικού (πνευματικού) κόσμου και του σπιτιού. Αυτά δεν είναι κοινωνικά στερεότυπα, όπως λανθασμένα υποστηρίζουν οι φεμινίστριες.
“Οι γυναίκες είναι σχεδιασμένες για καθήκοντα διαφορετικά από εκείνα της αγοράς, ένα εξ ολοκλήρου διαφορετικό είδος άγχους”, γράφει η Robinson. “Έχουν την τάση να χάνουν την ουσιαστική γυναικεία τους υπόσταση, αν παραμείνουν στην αγορά, από επιλογή”.
Σύμφωνα με τη Robinson, το φεμινιστικό δόγμα απαξίωσε πλήρως τις γυναικείες ανάγκες και χαρακτηριστικά και αντικατέστησε τους γυναικείους στόχους με τους ανδρικούς.
“Η απαξίωση των στόχων της θηλυκότητας, βιολογικών και ψυχολογικών, έγινε αναπόσπαστο μέρος της εκπαίδευσης εκατομμυρίων κοριτσιών. Η νοικοκυροσύνη, η ανατροφή και το μεγάλωμα των παιδιών, το μαγείρεμα, οι αρετές της υπομονής, της αγάπης, της δοτικότητας στο γάμο, απαξιώθηκαν συστηματικά. Η ζωή των ανδρικών επιτευγμάτων έχει αντικατασταθεί από την ζωή των γυναικείων επιτευγμάτων”.
Συμπέρασμα
Με τον εξαναγκασμό των γυναικών να εγκαταλείψουν την θηλυκότητά τους και να σφετεριστούν τον ανδρικό ρόλο, ο φεμινισμός ρίχνει μια μαχαιριά στον φυσικό ετεροφυλόφιλο μηχανισμό της ανθρωπότητας. Οι γυναίκες έχουν στερηθεί τον φυσικό βιολογικό και κοινωνικό τους ρόλο και έχουν καταδικαστεί στην μοναξιά και την απογοήτευση. Ομοίως, οι άνδρες στερούνται το ρόλο του προστάτη και του τροφοδότη που είναι απαραίτητος για την ανάπτυξη και την ολοκλήρωσή τους. Ο θρίαμβος μιας τέτοιας λανθασμένης ιδεολογίας και η αποσιώπηση της αλήθειας σημαίνει ότι ο έλεγχος στον κόσμο έχει περάσει σε μια σκιώδη, κακοήθη δύναμη.
Η Robinson επιβεβαιώνει την άποψή ότι η ετεροφυλοφιλική ένωση βασίζεται στην ανταλλαγή της γυναικείας δύναμης με την ανδρική δύναμη που εκφράζεται ως αγάπη. Μια γυναίκα που επιδιώκει την εξουσία ευνουχίζει τον εαυτό της και τον σύζυγό της. Δεν θα λάβει αγάπη από έναν άνδρα του οποίου η ταυτότητα βασίζεται στην εξουσία. Δεν μπορεί να αγαπήσει κάποιον με τον οποίο ανταγωνίζεται. Αλλά και αυτός με την σειρά του δεν μπορεί να την αγαπήσει. Αυτό είναι το δίλημμα των φεμινιστριών σήμερα.
Όπως επιβεβαιώνει η Marie N. Robinson, η γυναίκα αγαπά εμπιστευόμενη την δύναμή της στον κατάλληλο άνδρα, τον σύζυγό της. Εκείνος την χρησιμοποιεί για να υπερασπιστεί τα συμφέροντά της. Έτσι και τον ενδυναμώνει και διοχετεύει την ανδρική δύναμη προς μια κοινωνικά εποικοδομητική κατεύθυνση. Η πραγματική δύναμη της γυναίκας είναι η αγάπη, η δύναμη της αυτοπαράδοσης.
Η θεραπεύτρια Kim Anami γράφει:
“Ο παράγοντας που αλλάζει το παιχνίδι και διαχωρίζει τα κορίτσια από τις γυναίκες (ή την κλειτορίδα από τον κόλπο) είναι η ικανότητα να ανοιχτείς, να ρίξεις την άμυνά σου και να παραδοθείς. Αν δεν μπορείτε να το κάνετε αυτό, δεν θα φτάσετε εκεί. Αυτοί οι βαθύτεροι, εσωτερικοί οργασμοί καλούν τα βαθύτερα, εσωτερικά μέρη του εαυτού σας. Η ευαλωτότητά σας, ο αυθεντικός σας εαυτός – πρέπει να είναι παρόντα. Δεν μπορείτε να κρυφτείτε πίσω από έναν τοίχο, γι’ αυτό και αυτοί οι οργασμοί είναι λιγότερο πιθανό να εμφανιστούν σε περιστασιακές σεξουαλικές καταστάσεις. Ή, αν έχετε άλυτα ζητήματα στο χώρο μεταξύ εσάς και του συντρόφου σας. Αν κάτι σας κρατάει πίσω, δεν θα φτάσετε εκεί.”
Όσο οι κοινωνίες αργούν να ωριμάσουν και να διεκδικήσουν την πραγματική ισότητα που είναι στην πνευματικότητα, όπου ο καθένας θα ξέρει τι και πως πρέπει να κάνει ανεξάρτητα με το φύλο, οι παλιές καλές αξίες δείχνουν πιο αποτελεσματικές και πιο δοκιμασμένες. Κράτησαν τα σπίτια ορθά και τα δέντρα ανθισμένα για πολλές χιλιάδες χρόνια.
Μέχρι να ‘ρθει κάποια αλλαγή, η παράδοση είναι οι ρίζες και τα θεμέλια της ζωής μας. Κρατηθείτε όσο μπορείτε από αυτήν. Είναι ο μόνος τρόπος να νικηθεί η παγκοσμιοποίηση και το κλαμπ των πεφωτισμένων (τρομάρα τους) με τα διεστραμμένα τους, παραφύση σχέδιά τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου