Όλες οι άλλες έρευνες αποθαρρύνονται επιμελώς… Ο ίδιος ο Φορντ μας έκανε πολλά για να μετατοπίσει την έμφαση από την αλήθεια και την ομορφιά στην άνεση και την ευτυχία, αλλά οι άνθρωποι συνέχισαν να μιλούν για την αλήθεια και την ομορφιά σαν να ήταν τα κυρίαρχα αγαθά. Μέχρι την εποχή του Εννεαετούς Πολέμου. Αυτό τους έκανε να αλλάξουν την στάση τους εντελώς. Ποιο είναι το νόημα της αλήθειας ή της ομορφιάς ή της γνώσης όταν οι βόμβες άνθρακα σκάνε παντού γύρω σου;
Τότε ήταν που η επιστήμη άρχισε για πρώτη φορά να ελέγχεται -μετά τον Εννιάχρονο Πόλεμο. Οι άνθρωποι τότε έγιναν έτοιμοι να αποδεχθούν έλεγχο ακόμη και στις διατροφικές ορέξεις τους. Οτιδήποτε για μια ήσυχη ζωή. Από τότε συνεχίζουμε να ελέγχουμε. Αυτό δεν ήταν πολύ καλό για την αλήθεια, φυσικά. Αλλά ήταν πολύ καλό για την ευτυχία. Δεν μπορείς να έχεις κάτι για το τίποτα ή τσάμπα. Η ευτυχία πρέπει να πληρώνεται. Πληρώνετε γι’ αυτό κ. Γουάτσον -το πληρώνετε επειδή τυγχάνει να ενδιαφέρεστε υπερβολικά για την ομορφιά. Με ενδιέφερε πάρα πολύ η αλήθεια∙ πλήρωσα κι εγώ.»
-Ο Mustapha Mond (πρωταγωνιστικός χαρακτήρας στο μυθιστόρημα ο «Θαυμαστός Νέος Κόσμος» του Aldous Huxley
Ποιός θα είναι ο Άγριος στον “Θαυμαστό Νέο Κόσμο” του Χάξλεϊ;
Σε ένα ορατό μέλλον, η βιοεπιστήμη και η γενετική έχουν φτάσει σε τέτοιο σημείο που υποκαθιστούν την φυσική εξέλιξη του ανθρώπινου είδους, (αναζήτησε το άρθρο: Βιομηχανοποιημένη Ανθρωπότητα). Ο χαρακτήρας, ο ψυχικός κόσμος, η ευτυχία, η κοινωνική θέση κάθε ανθρώπου είναι προκαθορισμένα πολύ πριν την γέννησή του. Σε έναν κόσμο χωρίς φτώχεια, χωρίς πόλεμο και χωρίς ασθένειες, οι άνθρωποι παίρνουν ψυχοφάρμακα, η ακολασία και ο καταναλωτισμός είναι η καθημερινότητα και η αναπαραγωγή πραγματοποιείται σε «εκκολαπτήρια. Μέχρι που καταφθάνει ο Άγριος.
[Μελέτησε το βιβλίο, αλλά, αναζήτησε και την σειρά: Brave New World – Etats-Unis (2020)]
Ο Άλντους Χάξλεϋ, επηρεασμένος από τις επιστημονικές ανακαλύψεις της εποχής του, από τις κοινωνικές ανακατατάξεις στην Αγγλία και την τότε Σοβιετική Ένωση, αλλά κι από τον Ινδουισμό και τις ιδέες της Fabian Society όπου είναι εξέχων μέλος, παρουσιάζει/προφητεύει ένα ζοφερό αύριο που η πραγματικότητα έμελλε να το επιβεβαιώσει. Ένα ‘φανταστικό’ μυθιστόρημα για το μέλλον ή μια τρομακτική, ερεβώδη περιγραφή του, που ρίχνει ένα εκτυφλωτικό φως στο ζοφερό παρόν, (τόσο εκτυφλωτικό φως που το καθιστά αόρατο) και θεωρείται ένα από τα αριστουργήματα της λογοτεχνίας του εικοστού αιώνα που ‘χει αντέξει στον χρόνο. Δεν είναι και τόσο δύσκολο να Παρατηρήσει κάποιος το Ολοφάνερο και να προδιαγράψει προφητικά το μέλλον, ειδικά όταν κινείται στις ερμητικά κλειστές Μυστικές Εταιρίες, Στοές και Λαγούμια.
Το 1926 ο Βρετανός συγγραφέας Αλντους Χάξλεϊ πραγματοποίησε ένα ταξίδι στις ΗΠΑ όπου είδε από κοντά το σύστημα της «γραμμής παραγωγής» ή «γραμμής συναρμολόγησης» του μεγιστάνα της αυτοκινητοβιομηχανίας Χένρι Φορντ και συνέλαβε την ιδέα ότι ο φορντισμός, αν εφαρμοζόταν σε κάθε περιοχή του επιστητού και της κοινωνικής διαβίωσης, θα μπορούσε στο πολύ μακρινό μέλλον να αντικαταστήσει όχι μόνο τα πολιτικά συστήματα αλλά και τις θρησκείες. Αποδείχθηκε ότι σε μεγάλο βαθμό το μακρινό μέλλον δεν ήταν και τόσο μακρινό.
Φαντάστηκε λοιπόν, ένα παγκόσμιο κράτος όπου οι επιστημονικές κατακτήσεις θα εφαρμόζονταν σε όλους τους τομείς της ζωής και θα την άλλαζαν ριζικά. Και αυτό που φαντάστηκε, το οποίο δεν απέχει καθόλου από την πραγματικότητα που ζούμε σήμερα, το μετέφερε το 1932 στο διασημότερο μυθιστόρημά του, τον “Θαυμαστό Καινούργιο Κόσμο” ή “Γενναίο Νέο Κόσμο”.
Βρισκόμαστε στο 632 μ.Φ. (μετά Φορντ), σε ένα παγκόσμιο κράτος όπου έχουν εξαφανιστεί όλες οι «ασθένειες» του παρελθόντος: δεν υπάρχει παρελθόν, η σεξουαλική ελευθεριότητα είναι απόλυτη, δεν υπάρχει πείνα, πόνος και δυστυχία, τέχνη δεν υφίσταται, ούτε άγχος ή νευρώσεις και η οικογένεια έχει καταργηθεί. Το παρελθόν είναι πλέον ταμπού. Δεν γίνονται πόλεμοι, δεν υπάρχει Ιστορία, ούτε καν μνήμη της Ιστορίας. Ώστε όταν πολλά χρόνια αργότερα ο Φράνσις Φουκουγιάμα προέβλεπε το «τέλος της Ιστορίας» δεν έλεγε τίποτε καινούργιο.
Ευτυχία: Καταναλωτισμός και Παραισθησιογόνα.
Οι θρησκείες σε αυτή την ευτυχισμένη «μυρμηγκοφωλιά» έχουν εκλείψει. Ο καταναλωτισμός είναι η νέα και μοναδική θρησκεία. Οι άνθρωποι δεν γερνούν. Και όταν πεθαίνουν αποτεφρώνονται και η τέφρα τους χρησιμοποιείται ως λίπασμα για να αναπτυχθούν τα φυτά. Πεθαίνουν γαλήνιοι γιατί «είναι χρήσιμοι» και μετά τον θάνατό τους.
Η ανθρωπότητα αναπαράγεται τώρα στα κρατικά εργαστήρια με την χρήση της γενετικής μηχανικής και ανάλογα με την ποσότητα του οξυγόνου που παρέχεται στα έμβρυα παράγονται πέντε τύποι ανθρώπων: οι Άλφα, οι Βήτα, οι Γάμμα, οι Δέλτα και οι Έψιλον. Αφού οι ικανότητες και η ευφυΐα προκαθορίζονται, η ταξική διαστρωμάτωση της κοινωνίας πραγματοποιείται εκ των άνω μέσω της επιστήμης. Ο ρόλος του καθενός ορίζεται εξαρχής από τον προκαθορισμένο γενετικό κώδικα και επομένως όλα και όλοι ανήκουν σε όλους, γι’ αυτό και η σεξουαλική ελευθερία όχι μόνον είναι ανεκτή αλλά προπαγανδίζεται και από το κράτος.
Η κοινωνία είναι ένα στατιστικό και προκαθορισμένο καθεστώς όπου δεν υπάρχει τίποτε που να μην έχει προβλεφθεί. Οι πάντες παίρνουν ένα ναρκωτικό που αποκαλείται «Soma», το οποίο τους δημιουργεί αισθήματα ηδονικής ευφορίας και εξαφανίζει όλες τις δυσάρεστες συνέπειες που προκαλεί συχνά η αίσθηση του χώρου και του χρόνου. Τους χορηγείται και την ώρα που πεθαίνουν παρακολουθώντας πορνογραφικές ταινίες.
Αρχηγός αυτού του κράτους είναι κάποιος Μουσταφά Μοντ. Εχει υποστηριχθεί ότι το «πρότυπό» του ήταν ο Τούρκος ηγέτης Μουσταφά Κεμάλ, όμως και άλλα ονόματα που παρελαύνουν στο μυθιστόρημα παραπέμπουν σε ιστορικά πρόσωπα. Ο Μουσταφά Μοντ, αυτός ο ψυχρός «θεωρητικός της ευτυχίας», μοιάζει με μαριονέτα -αλλά έτσι μοιάζουν και άλλοι χαρακτήρες του βιβλίου.
Αυτός ο κόσμος, εν τούτοις, όπου έχει χαθεί η ουσία της ελευθερίας και της ατομικής ευθύνης, δεν είναι αλώβητος. Σε μια τοποθεσία του Νέου Μεξικού βρίσκεται ένα στρατόπεδο περιφραγμένο με ηλεκτροφόρο συρματόπλεγμα, μια αποικία «Αγρίων» που είναι κατάλοιπο του «παλιού» πολιτισμού. Κανείς, εκτός από κάποιους υψηλόβαθμους Άλφα, δεν επιτρέπεται να το επισκεφθεί. Και όταν ένας από τους «Αγρίους» (πρότυπο του οποίου είναι κατά κάποιον τρόπο ο «ευγενής άγριος» του Ρουσό) βρίσκεται σε αυτόν τον «Θαυμαστό Καινούργιο Κόσμο», αναφωνεί επαναλαμβάνοντας τα λόγια της κόρης του Πρόσπερο, Μιράντας, στην Τρικυμία του Σαίξπηρ (Πέμπτη πράξη, Α’ σκηνή):
«Τι πολλά, όμορφα πλάσματα είναι εδώ!
Τι ωραία που είναι η ανθρωπότης!
Ω εξαίσιος νέος κόσμος».
Ο τίτλος του μυθιστορήματος, που παραπέμπει στον Σαίξπηρ, είναι βεβαίως ειρωνικός, αφού το παγκόσμιο κράτος του Μουσταφά Μοντ δεν έχει καμιά σχέση με το νησί του Πρόσπερο. Για τούτο και σύντομα ο «Άγριος» διαπιστώνει πως τα θαύματα που τον εντυπωσίασαν είναι άκυρα. Ότι είναι πλασματική και επικίνδυνη αυτή η «απόλυτη» ευτυχία, αφού μας αποκόπτει από την αιτία των πραγμάτων. Ότι η αφθονία και η ποσότητα δεν μπορούν να αντικαταστήσουν την ποιότητα. Ότι η ζωή αποκτά το πραγματικό της νόημα όταν έχουμε έναν σκοπό, όταν αγαπάμε, όταν ανήκουμε κάπου, όταν έχουμε «δικαίωμα» ακόμη και στην δυστυχία. Και από την στιγμή που όλα αυτά παύουν να υπάρχουν, η ζωή χάνει κάθε νόημα. Γι’ αυτό και στο τέλος ο δυστυχής «Άγριος» αυτοκτονεί.
Ο Aldous Huxley (εξέχων μέλος της Fabian Society -περισσότερα γι’ αυτά τα εξωτικά φρούτα πιο κάτω) δεν λέει, φυσικά, πουθενά αν και πώς μπορεί να γεφυρωθεί το χάσμα ανάμεσα στον κόσμο του «Άγριου» και του παγκόσμιου κυβερνήτη Μουσταφά Μοντ. Το πρόβλημα παραμένει άλυτο και στην δική μας εποχή, επιβεβαιώνοντας αυτόν που έγραψε το χιλιοειπωμένο «το μέλλον είναι προβολή του παρόντος».
«Ενας συγγραφέας σαν τον Χάξλεϊ δεν έχει το δικαίωμα να προδίδει το μέλλον, όπως έκανε σ’ αυτό το βιβλίο» έγραψε για τον “Θαυμαστό Καινούργιο Κόσμο” ο Χ. Γκ. Γουέλς, (μέλος της Fabian Society κι ετούτος) τα ουτοπικά βιβλία και η πίστη στην πρόοδο του οποίου δεν άρεσαν διόλου στον Χάξλεϊ.
Όταν εκδόθηκε το δικό του δυστοπικό μυθιστόρημα, δεν ήταν λίγοι όσοι το αντιμετώπισαν αρνητικά, ιδιαίτερα στις ΗΠΑ. Η μεγάλη αξία του θα αναγνωριζόταν αρκετά χρόνια αργότερα. Εκείνοι που θα το εκτιμούσαν από την αρχή ήταν οι φιλόσοφοι και οι βιολόγοι. Αυτονόητο, θα έλεγε κανείς, αφού ο Χάξλεϊ προερχόταν από οικογένεια βιολόγων, στους οποίους ανήκε ο παππούς του Τόμας Χένρι Χάξλεϊ, αποκαλούμενος και «μπουλντόγκ του Δαρβίνου», και ο αδελφός του Τζούλιαν. Ο παρατηρητικός αναγνώστης διαπιστώνει από τις πρώτες σελίδες ότι η σκιά του Δαρβίνου και του Ινδουισμού πέφτει βαριά πάνω στον “Θαυμαστό Καινούργιο Κόσμο”.
Από πού να αρχίσει κανείς να συζητά για το διάσημο διήγημα δυστοπίας του Χάξλεϊ; Παρόλο που οι περισσότεροι συμφωνούν ότι το έργο έχει μια ξεκάθαρη λαμπρότητα ως το τελευταίο του κομμάτι, οι περισσότεροι είναι επίσης μπερδεμένοι ως προς το ποια ήταν η πρόθεση του Χάξλεϊ να γράψει αυτό το εξαιρετικά επιδραστικό, δυστοπικό δράμα. Είχε σκοπό να εκληφθεί ως προτροπή; Μια αναπόφευκτη προφητεία; Ή μήπως προοριζόταν να εκληφθεί ως μια “Τελετουργία σε Κοινή Θέα” …όπως μας έχουν συνηθίσει οι Επικυρίαρχοι όλων των επιπέδων, Μυστικών Εταιριών, Στοών και Λαγουμιών;
Τι νοείται με τον όρο “Τελετουργία σε Κοινή Θέα;”
Αν πρόκειται να μιλήσουμε για τέτοια πράγματα, η ιστορία μας αρχίζει με τον (επίσης μέλος της Fabian Society) H.G. Wells, από τον οποίο ο Aldous αναγνώριζε ότι επηρεάστηκε, ιδίως από τα μυθιστορήματα του Wells “A Modern Utopia / Μια Σύγχρονη Ουτοπία”, “The Sleeper Awakes / Ο Κοιμώμενος Ξυπνάει” και “Men Like Gods / Άνθρωποι σαν Θεοί”, όταν έγραφε το “Brave New World / Θαυμαστό Νέο Κόσμο”… άλλωστε έρπουν αμφότεροι στα ίδια Λαγούμια.
Παρόλο που ο Aldous έχει ειπωθεί οτι αναφέρεται στον Wells ως “φρικτό, χυδαίο ανθρωπάκι” (ο Wells δεν ήταν συμπαθή ως χαρακτήρας), αυτό δεν συνέβη για τους λόγους που θα μπορούσε κανείς να υποθέσει αρχικά. Ο Άλντους όντως συμμεριζόταν μια Γουελσιανή ματιά ότι η κοινωνία πρέπει να οργανώνεται με βάση ένα σύστημα καστών. Ίσως αυτός να ήταν ένας από τους λόγους που ο Άλντους γοητεύτηκε τόσο πολύ μαθαίνοντας για τις θρησκευτικές πεποιθήσεις και πρακτικές των Ινδουιστών της Ινδίας, οι οποίες συνυπήρχαν επί αιώνες με ένα βαθιά ριζωμένο σύστημα κάστας, το οποίο μέχρι σήμερα είναι Θεϊκό/Ιερό, γονιδιακό κι απαραβίαστο, παρ’ όλο που ‘χουν ψηφιστεί νόμοι που το απαγορεύουν, αλλά δεν εφαρμόζονται, ούτε καν στις σύγχρονες πόλεις.
Ο Ινδουισμός έχει φυσικά, προσφέρει πληθώρα σπουδαίων έργων και γνώσεων, αλλά κι έχει διαφθαρεί και είναι απόλυτα συνυφασμένος με την διατήρηση του θρησκευτικού συστήματος των καστών της Ινδίας, και χρησιμοποιήθηκε για να δικαιολογήσει ένα σύστημα αυστηρά δομημένης γονιδιακής ιεραρχίας από τον σκλάβο μέχρι την θεϊκή κατάσταση ενός Βραχμάνου και οι Βρετανοί ιμπεριαλιστές ήταν πάντα γοητευμένοι από αυτήν την μορφή κοινωνικής οργάνωσης και διακυβέρνησης.
Έχει τις ρίζες του στην προ-αρχαία Ινδία και υποβλήθηκε σε διαδοχικές μεταβολές από διάφορες κυρίαρχες ελίτ στην μεσαιωνική, πρώιμη νεωτερική και σύγχρονη Ινδία, ειδικά στην Μογγολική αυτοκρατορία της Ινδίας και στις Βρετανικές Ινδίες. Είναι και σήμερα η βάση του συστήματος εκπαιδευτικών και επαγγελματικών θέσεων στην Ινδία. Το σύστημα καστών αποτελείται από δύο διαφορετικές έννοιες, το Βάρνα και το Τζατί, οι οποίες μπορούν να εκληφθούν ως διαφορετικά επίπεδα ανάλυσης αυτού του συστήματος.
Η λέξη Βάρνα υποδεικνύει ένα “ιδανικό” μοντέλο διακυβέρνησης, έναν τρόπο σχεδιασμού της κοινωνίας, ενώ η λέξη Τζατί (Τζατί σημαίνει γέννηση) αναφέρεται στις κοινωνικές ομάδες που γεννιούνται οι άνθρωποι με τις οποίες ταυτίζονται και στην βάση των οποίων αλληλεπιδρούν, χωρίς να μπορούν να μεταπηδήσουν στην κάστα των Βάρνα. Η λέξη Βάρνα σημαίνει χρώμα. Το θρησκευτικό σύστημα των καστών κατηγοριοποιεί τους Ινδούς σε 4 βασικές κοινωνικές τάξεις.
Οι Βάρνα είναι μόνον τέσσερις από προ-αρχαιοτάτων χρόνων: Μπραχμάν, Κσατρίγια, Βάισυα και Σούντρα. Οι άνθρωποι που έχουν γεννηθεί έξω από κάθε κάστα αποκαλούνται Ανέγγιχτοι «Νταλίτ» κι είναι εκείνοι που ζουν στο κοινωνικό περιθώριο, κάπως όπως οι “Άγριοι” στον Χάξλεϊ. Οι Τζατί είναι πολλές στον αριθμό κι εσωτερικά διασπασμένες. Αν και διαφέρουν από θρησκεία σε θρησκεία και άλλαξαν πολλές φορές την ταυτότητά τους, συνεχίζουν να ασκούν θρησκευτική επίδραση στους Ινδούς και στους Ινδουιστές, αν κι ανάλογες μορφές καστών, υπάρχουν στον Ισλαμισμό, τους Σιχ, τον Βουδισμό του Νεπάλ κι άλλες θρησκευτικές ομάδες στην Ν. Ασία. Η χρήση του όρου από τους Δυτικούς προχώρησε και στην φυλετική διάκριση υπεροχής όπως στις ΗΠΑ την Νότια Αφρική και άλλες χώρες, ακόμη και στον χριστιανισμό, στον ιουδαϊσμό και τις διάφορες αιρέσεις τους σε Ανατολή και Δύση, ακόμη και στα φιλελεύθερα Ευρωπαϊκά κράτη, των “ανθρωπίνων δικαιωμάτων”.
Ο Aldous ενδιαφερόταν πάντα για το θέμα της θρησκείας, αλλά περισσότερο για τις χρήσεις της στον συμπεριφορισμό και την διανοητική προσαρμογή / τροποποίηση που επιτυγχάνεται μέσω τεχνικών όπως η εισαγωγή σε κατάσταση έκστασης, όπου η δεκτικότητα ενός ατόμου σε νέες υποβαλλόμενες παράλογες επιλογές μπορεί να χειραγωγηθεί. Η Hypnopædia / Υπνοπαιδεία δεν ήταν απλώς ένα ιδιόρρυθμο κατασκεύασμα επιστημονικής φαντασίας. Είναι επίσης ο λόγος για τον οποίο ο Aldous ενδιαφερόταν τόσο πολύ για το έργο του Dr. William Sargant, στον οποίο ο Aldous αναφέρεται επανειλημμένα στα γραπτά και τις διαλέξεις του και ο οποίος είχε εμπλακεί με το Ινστιτούτο Tavistock και το “MK-Ultra”
ΣΟΚ & ΔΕΟΣ
Ο William Walters Sargant (1907 – 1988) ήταν πλούσιος μεθοδιστής, από οικογένεια ιεροκηρύκων, Βρετανός ψυχίατρος που μνημονεύεται για τον ευαγγελικό ζήλο με τον οποίο προωθούσε αναποτελεσματικές “θεραπείες” όπως η ψυχοχειρουργική (λοβοτομή ή λευκοτομή), η θεραπεία βαθέως ύπνου, η ηλεκτροσπασμοθεραπεία και η θεραπεία σοκ με ινσουλίνη. Ο Sargant σπούδασε ιατρική στο St John’s College του Κέιμπριτζ και πτυχιούχος γιατρός στο St Mary’s Hospital του Λονδίνου.
Η φιλοδοξία του να γίνει γιατρός ματαιώθηκε από μια καταστροφική έρευνα και μια νευρική κρίση, μετά την οποία έστρεψε την προσοχή του στην ψυχιατρική. Έχοντας εκπαιδευτεί υπό τον Edward Mapother στο Maudsley Hospital, στο Νότιο Λονδίνο, εργάστηκε στην Ιατρική Υπηρεσία Έκτακτης Ανάγκης του Sutton κατά την διάρκεια του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου. Το 1938 ο Sargant έλαβε υποτροφία Rockefeller για να περάσει ένα χρόνο στην Ιατρική Σχολή του Χάρβαρντ στην Βοστόνη της Μασαχουσέτης, υπό τον καθηγητή Stanley Cobb. Ενώ εκεί έκανε κάποια πειράματα για την υπερβολική αναπνοή και ανέπτυξε μια θεωρία ότι η διαφορά μεταξύ φυσιολογικών και νευρωτικών ανθρώπων είναι ότι οι τελευταίοι έχουν χάσει την υποβλητικότητά τους. Ανάλογα με την παροχή οξυγόνου/αναπνοής έφτιαχναν τις κάστες στον “Θαυμαστό Νέο Κόσμο” του Χάξλεϊ.
Τα τελευταία χρόνια, ο συγγραφέας Gordon Thomas πρότεινε ότι τα πειράματα του Sargant με την ψυχιατρική “θεραπεία” βαθύ ύπνου ήταν μέρος της Βρετανικής συμμετοχής στο πρόγραμμα CIA MK-ULTRA για τον έλεγχο του νου. Ο Donald Ewen Cameron πειραματιζόταν σε παρόμοιες πρακτικές στον Καναδά, και αργότερα προέκυψε ότι το έργο του χρηματοδοτήθηκε εν μέρει από την CIA. Ο Cameron ζητούσε συχνά την συμβουλή του Sargant και σε μια περίπτωση ο Sargant έστειλε στον Κάμερον ένα σημείωμα λέγοντας: «Ό,τι καταφέρνεις σε αυτόν τον τομέα, το σκέφτηκα πρώτα». Βιβλία για τα πειράματα του Κάμερον έχουν σχολιάσει τους δεσμούς μεταξύ των δύο ψυχιάτρων. Ο Sargant ενήργησε ως σύμβουλος για την MI5, αν και δεν έχει προκύψει κανένα επίσημο στοιχείο ότι η εργασία του με την “θεραπεία” βαθέως ύπνου στο νοσοκομείο St Thomas είχε δεσμούς με τις υπηρεσίες πληροφοριών, αλλά… κοντά στον νου κι η γνώση.
Αυτές οι ψυχιατρικές / θρησκευτικές απάνθρωπες θέσεις είναι που διαμόρφωσαν την κεντρική θέση του βιβλίου του Aldous “Doors of Perception / Πύλες της Αντίληψης”, το οποίο είναι το εγχειρίδιο οδηγιών για την έναρξη του αντι-πολιτισμικού κινήματος. Ο τίτλος είναι επηρεασμένος από τον μεταφυσικό, ρομαντικό ποιητή William Blake που έγραψε το 1790 στο βιβλίο του “The Marriage of Heaven and Hell / Οι Γάμοι του Ουρανού και της Κόλασης”: (αναζήτησε το άρθρο: Οι γάμοι του Ουρανού και της Κόλασης: Ουίλιαμ Μπλέικ).
«…Αν οι πύλες της αντίληψης εκκαθαρίζονταν, τότε τα πάντα θα εμφανίζονταν στον άνθρωπο όπως είναι, Άπειρα. Γιατί ο άνθρωπος έχει περικλείσει τον εαυτό του, μέχρι που βλέπει τα πάντα μέσα από στενές χαραμάδες της σπηλιάς του…»
«…Οι περισσότεροι άνθρωποι που μπορούν και βλέπουν εικόνες στο μυαλό τους μεταμορφώνονται από τη μεσκαλίνη σε οραματιστές. Μερικοί απ’ αυτούς (…) δεν χρειάζονται καμιά αλλαγή ήταν και είναι οραματιστές. Ο Μπλέηκ ανήκε σ’ ένα πνευματικό είδος που είναι αρκετά πλατιά διαδεδομένο ακόμα και στις αστικο-βιομηχανικές κοινωνίες του καιρού μας. Η μοναδικότητα του ποιητή-καλλιτέχνη δεν βρίσκεται στο γεγονός ότι είδε πραγματικά, εκείνα τα αρχικά πλάσματα που στις Άγιες Γραφές ονομάζονται Χερουβείμ. Βρίσκεται μονάχα στην ικανότητα του να αποδίδει με λέξεις, ή με γραμμές και χρώματα, κάποια ένδειξη, τουλάχιστο, μιας όχι και τόσο υπερβολικά ασυνήθιστης εμπειρίας…» Aldous Huxley “Doors of Perception / Πύλες της Αντίληψης”
Μια άλλη σημαντική επιρροή για το “Doors of Perception / Πύλες της Αντίληψης” ήταν και πάλι ο H.G. Wells, από το βιβλίο του “The Door in the Wall / Η Πύλη στο Τείχος”, το οποίο εξετάζει την αντίθεση μεταξύ αισθητικής και επιστήμης και την δυσκολία επιλογής μεταξύ τους. Ο πρωταγωνιστής Λάιονελ Γουάλας αδυνατεί να γεφυρώσει το χάσμα μεταξύ της φαντασίας του και της ορθολογικής, επιστημονικής πλευράς του, γεγονός που οδηγεί στον θάνατό του.
Ο Aldous γράφει στο βιβλίο του “Doors of Perception”:
«Το ότι η ανθρωπότητα στο σύνολό της θα μπορέσει ποτέ να απαλλαγεί από τους Τεχνητούς Παραδείσους φαίνεται πολύ απίθανο… Τέχνη και θρησκεία, καρναβάλια και Σατουρνάλια, χορός και ακρόαση εκκλησιαστικής ρητορικής -όλα αυτά χρησίμευσαν, σύμφωνα με την φράση του H.G. Wells, ως Πύλες στο Τείχος… Υπό ενός πιο ρεαλιστικού, λιγότερο αποκλειστικού λεκτικού εκπαιδευτικού συστήματος από το δικό μας, σε κάθε Άγγελο (με την έννοια της λέξης αυτής του Μπλέικ) θα επιτρέπονταν ως μια Σαββατιάτικη απόλαυση, θα προτρέπονταν κι ακόμα, αν ήταν απαραίτητο, θα καθιστόνταν αναγκαστικό να κάνει ένα περιστασιακό ταξίδι μέσω κάποιας χημικής (με χρήση παραισθησιογόνων) Πύλης στον Τοίχο στον κόσμο της υπερβατικής εμπειρίας.
Αν τον τρομοκρατούσε, θα ήταν ατυχές αλλά μάλλον θεραπευτικό. Αν του έφερνε μια σύντομη αλλά διαχρονική φώτιση, τόσο το καλύτερο. Σε κάθε περίπτωση, ο Άγγελος μπορεί να χάσει λίγο από την αυθάδικη αυτοπεποίθηση που πηγάζει από την συστηματική λογική και την συνείδηση ότι έχει διαβάσει όλα τα βιβλία… Αλλά ο άνθρωπος που θα επιστρέψει από την Πύλη στο Τείχος δεν θα είναι ποτέ ο ίδιος με τον άνθρωπο που βγήκε…».
Και στο έργο του Carlos César Salvador Arana Castañeda (1925 – 1998) με τους συμμάχους (ανόργανα όντα) και τα “φυτά δύναμης” πεγιότ (είναι κάκτος που περιέχει την παραισθησιογόνο ουσία μεσκαλίνη) οι Σαμάνοι/Μάγοι και τα Ναγουάλ κινούσαν το Σημείο Συναρμογής (άνοιγαν νέα Πύλη στον Τοίχο) κι έμπαιναν σε νέους κόσμους αντίληψης, απροσπέλαστους για τον μαζάνθρωπο. Στα βιβλία του ο Castañeda αναφέρει ότι υπό την επίβλεψη του Ναγουάλ/Μάγου Δον Χουάν και με την χρήση μεσκαλίνης συνομίλησε με κογιότ, μεταμορφώθηκε σε κοράκι κι έμαθε να πετάει, σε μια «Μη Συνηθισμένη Πραγματικότητα», πέρα από αυτήν που αντιλαμβάνεται ο μέσος ορθολογιστής.
Κατά τα δύο πρώτα βιβλία ο Castañeda επικεντρώνεται στην χρήση της μεσκαλίνης, και την θεωρεί ως μια δύναμη/προστάτη κατά ανάλογο τρόπο όπως και τα φυτά/συμμάχους που ανήκουν στο είδος Datura και την χρήση των μανιταριών του είδους psilocybe (ψυχοτροπικά μανιτάρια), τα οποία χρησιμοποίησε ο Δον Χουάν ως μέσο για να δημιουργήσει στον Κάρλος Καστανιέδα αυτό που ονόμαζε “κατάσταση αυξημένης συνείδησης” μια “Πύλη στον Τοίχο”.
Ο Καστανέντα συχνά αναφέρεται στην «Μη Συνηθισμένη Πραγματικότητα», κάτι το οποίο δείχνει ότι αυτή η περιοχή αποτελεί μια πραγματικότητα, αλλά είναι θεμελιωδώς διαφορετική από την συνηθισμένη φύση της πραγματικότητας της οποίας την εμπειρία έχουν τα ανθρώπινα όντα τα οποία είναι απορροφημένα στις καθημερινές τους ασχολίες μέσω της κοινωνικής διαμόρφωσης κι εκπαίδευσής τους. Η συνηθισμένη πραγματικότητα όπως έχουν την εμπειρία της οι άνθρωποι είναι απλώς μια “περιγραφή” η οποία έχει τοποθετηθεί μέσω της “εξημέρωσης” στην συνείδησή τους από την στιγμή που ήταν βρέφη.
Ο Aldous κυνηγούσε πάντα το τέλειο ναρκωτικό που θα είχε ελάχιστες σωματικά καταστροφικές συνέπειες, αλλά που θα επέτρεπε στο άτομο να εισέλθει σε μια σχεδόν καταναλωτική κατάσταση θρησκευτικής / εξωσωματικής εμπειρίας, μια υπερβατικότητα που υπόσχονταν σύνδεση με το Άπειρο, εσωτερική γαλήνη και φώτιση. Διαφώτιση κι εσωτερική γαλήνη σε ένα χάπι, έτοιμο για όποτε χρειαζόταν κανείς σύντομες διακοπές από την ψευδαίσθηση της πραγματικής πραγματικότητας.
Το όνομα Soma, το οποίο ο Aldous χρησιμοποίησε για να ονομάσει το ιδανικό ναρκωτικό της φαντασίας του στο “Brave New World / Γενναίος Νέος Κόσμος”, βασίστηκε σε ένα φυτό του οποίου οι χυμοί χρησιμοποιούνταν για την δημιουργία του σαμανικού ποτού που περιγράφεται τόσο στις αρχαίες θρησκευτικές πρακτικές της Βεδικής παράδοσης όσο και στον Ζωροαστρισμό, ο οποίος ονόμαζε το φυτό και το ποτό με το ίδιο όνομα, Soma. Σήμερα, αποτελεί μυστήριο σε ποιο φυτό αναφέρονταν σε αυτά τα κείμενα. Ο Χάξλεϊ αναμφίβολα κυνηγούσε αυτόν το δράκο σε όλη την διάρκεια του δεύτερου μισού της ζωής του, και πράγματι, τα μανιτάρια psilocybin / ψιλοκυβίνης θεωρήθηκαν ως ένας από τους πιθανούς υποψήφιους για αυτό που θα μπορούσε να είχε ονομαστεί Soma πριν από αιώνες.
Σίγουρα στην χρήση των παραισθησιογόνων είναι που οι συνηθισμένοι στην υπνωτιστική συμπεριφορά άνθρωποι, είναι πιο μπερδεμένοι σχετικά με τον χαρακτήρα του Χάξλεϊ, όπως άλλωστε και του Καστανέντα. Εξάλλου, προφανώς περπατούσε κάποιο μονοπάτι, (είπαμε ήταν της στοάς της Fabian Society), άρα να θεωρούσε ότι πραγματικά τα ψυχεδελικά ήταν το μονοπάτι προς την ελευθερία μέσω της διαφώτισης ή απλώς ακολουθούσε εντολές άνωθεν (που είναι αδιαμφισβήτητες επί ποινή θανάτου) από την ανωτάτη ιεραρχία στης Fabian Society;
Λοιπόν, έχει διατυπωθεί το επιχείρημα ότι η προσέγγιση του Χάξλεϊ στο LSD και σε άλλα ψυχεδελικά ήταν ουσιαστικά ολιγαρχική, ότι έπρεπε να θεωρηθεί ως μια επικίνδυνη ουσία που θα έπρεπε να δοκιμάζεται μόνο από τόσο εκλεκτά και οραματιστικά μυαλά όπως το δικό του. Δηλαδή, από εκείνους που είχαν την διανοητική δύναμη, την διανοητική αντοχή για να φτάσουν στην διαφώτιση∙ εκείνοι που ήταν πολύ αδύναμοι για να αντέξουν τέτοιες διανοητικές σκληρότητες θα γίνονταν το ακριβώς αντίθετο και κινδύνευαν να πέσουν στο σκοτεινό πηγάδι της ολοκληρωτικής τρέλας, αν κι αυτό από μόνο του θεωρήθηκε από πολλούς ως μια μορφή δυνατότητας θέασης του αόρατου. Εξάλλου, τι σημαίνει να είσαι τρελός σε έναν κόσμο που είναι αρρωστημένα και απάνθρωπα “φυσιολογικός”;
«Ο σχιζοφρενής άνθρωπος δεν είναι μονάχα μια ψυχή που δεν πρόκειται να ξαναγεννηθεί, αλλά είναι κι απελπισμένα άρρωστος μέσα σ’ αυτήν την καταδίκη. Η αρρώστια του είναι η αδυναμία του να ξεφύγει από την εσωτερική κι εξωτερική πραγματικότητα (όπως κάνει συνήθως ένας υγιής άνθρωπος) και να βρει καταφύγιο στον αυτοσχέδιο κόσμο της κοινής λογικής, τον αυστηρά ανθρώπινο κόσμο των χρήσιμων εννοιών, των συμβόλων που μοιραζόμαστε με τους άλλους και των συνθηκών που είναι κοινωνικά αποδεκτές.
Ο σχιζοφρενής είναι σαν ένας ξένος άνθρωπος που βρίσκεται διαρκώς υπό την επίδραση της μεσκαλίνης κι επομένως δεν μπορεί ν’ αφήσει απ’ έξω την εμπειρία μιας πραγματικότητας με την οποία δεν μπορεί να ζήσει, γιατί δεν είναι αρκετά αγνός. Δεν θα μπορούσαν οι μοντέρνοι ψυχίατροι να κάνουν για τους παράφρονες ασθενείς τους αυτό που έκαναν οι Βουδιστές μοναχοί για τους νεκρούς και γι’ αυτούς που πέθαιναν; Ας υπήρχε μια φωνή να τους διαβεβαιώνει όλη μέρα, ακόμη κι όταν κοιμούνταν, ότι παρ’ όλο τον τρόμο, τον θυμό και την σύγχυσή τους η τελική Πραγματικότητα παραμένει αδιατάραχτα η ίδια και είναι φτιαγμένη από την ίδια ουσία που είναι φτιαγμένο και το εσωτερικό φως, (Εσωτερική Φλόγα στον Καστανέντα) ακόμα και του πιο σκληρά βασανισμένου νου. Ίσως να βοηθήσουμε με αυτόν τον τρόπο ορισμένες χαμένες ψυχές ν’ αποκτήσουν έστω κι ένα μικρό έλεγχο του κόσμου -που είναι σύγχρονα όμορφος κι αποκρουστικός, αλλά όχι πάντα ανθρώπινος, πάντα εντελώς ακατανόητος- μέσα στον οποίο ανακαλύπτουν ότι είναι καταδικασμένοι να ζουν». -Aldous Huxley “Πύλες της Αντίληψης”
Σίγουρα έτσι σκεφτόταν ο Ken Kesey όταν έγραφε το “One Flew Over the Cuckoo’s Nest / Κάποιος Πέταξε Πέρα από την Φωλιά του Κούκου”, εδώ έχουμε να κάνουμε να κάνουμε με έναν ύμνο στην ελευθερία και ενάντια στην καταπίεση κι ότι η ίδια η τρέλα είναι μια μορφή απελευθέρωσης από τα δεσμά των καπιταλιστικών κοινωνικών περιορισμών, μια κραυγή αγανάκτησης ενάντια στους άγραφους νόμους της κοινωνίας και σε εκείνους που τους επιβάλλουν. Ίσως η τρέλα να ήταν ο στόχος προς την πολυπόθητη ελευθερία, ήταν άλλωστε πολύ πιο εφικτός από την υποσχόμενη διαφώτιση…
Ο Δρ William Walters Sargant ξεχωρίζει ως σταθερός πρωταθλητής των πρακτικών θεραπειών στην Βρετανική ψυχιατρική του 20ου αιώνα. Σημειώνει ο William Sargant στο βιβλίο του “Battle for the Mind / Μάχη για τον Νου: Μια Φυσιολογία Μεταστροφής και Πλύσης Εγκεφάλου”, ότι ο J.F.C. Hecker μελετούσε το φαινόμενο της “μανίας χορού” που εμφανίστηκε κατά την διάρκεια της επιδημίας του Μαύρου Θανάτου, το οποίο ήταν ένα κοινωνικό φαινόμενο που δήθεν εμφανίστηκε στην Ευρώπη μεταξύ του 14ου και του 17ου αιώνα. Περιελάμβανε ομάδες ανθρώπων που άρχιζαν να χορεύουν τρελά κατά την διάρκεια της πανούκλας, μερικές φορές χιλιάδες κάθε φορά, μέχρι που έπεφταν κάτω από εξάντληση ή από τραυματισμούς. Λένε ότι εμφανίστηκε στο Άαχεν της Γερμανίας το 1374 και εξαπλώθηκε γρήγορα σε όλη την Ευρώπη, με μια από τις τελευταίες φορές που παρατηρήθηκε να συμβαίνει το 1518 στην Αλσατία της Γαλλίας.
Ο Hecker παρατήρησε στην έρευνά του για την μανία του χορού ότι: «Η αυξημένη υποβλητικότητα είχε την ικανότητα να κάνει ένα άτομο να αγκαλιάζει με την ίδια δύναμη, την λογική και την ανοησία, το καλό και το κακό, να μειώνει τον έπαινο της αρετής καθώς και την εγκληματικότητα του κακού». Μια τέτοια κατάσταση του μυαλού παρομοιάστηκε με τις πρώτες προσπάθειες του βρεφικού μυαλού, ο Sargant γράφει «αυτό το ένστικτο της μίμησης, όταν υπάρχει στον υψηλότερο βαθμό του, επίσης ενώνεται με μιαν απώλεια κάθε ισχύος επί της θέλησης, η οποία συμβαίνει μόλις η εντύπωση στις αισθήσεις έχει εδραιωθεί σταθερά, παράγοντας μια κατάσταση όπως αυτή των μικρών ζώων όταν γοητεύονται από το βλέμμα ενός φιδιού».
Αναρωτιέμαι αν ο Sargant φαντάζονταν τον εαυτό του ως φίδι… Αλλά, ο ξέφρενος “χορός του φιδιού” σε μαγικό-θρησκευτικές τελετές δεν είναι τόσο όψιμος ώστε να τοποθετείται στον Μεσαίωνα, είναι πολύ αρχαιότερος. Στην Αρχαία Ελλάδα π.χ. τον συναντάμε στον Θεό Διόνυσο και στις Βακχικές τελετές με τις μυθικές Μαινάδες του. Η λέξη μαινάς (στον ενικό) εμφανίζεται στον Όμηρο, όπου συσχετίζεται με την μανία. Και πράγματι, το κυριότερο χαρακτηριστικό των Μαινάδων ήταν η εκστατική χορευτική μανία, δηλαδή η πέρα από την λογική υπερκινητική και βίαιη κίνηση. Αναφέρονται κυρίως ως τροφοί του Διονύσου και ταυτίζονται με τις Βάκχες. Την καλύτερη περιγραφή τους την συναντάμε στην τραγωδία Βάκχες του Ευριπίδη. Στην Μακεδονία, σύμφωνα με τον «Βίο του Αλεξάνδρου» από τον Πλούταρχο, οι Μαινάδες αποκαλούνταν Μιμαλλώνες και Κλωδώνες. Στην υπόλοιπη Ελλάδα αναφέρονταν και με τα επίθετα Βασσαρίδες, Ποτνιάδες κ.ά., ενώ συγχέονται και με τις Θυιάδες.
Οι Μαινάδες φορούσαν στεφάνια από κισσό, σμίλακα και νεβρίδες (ελαφριά φορέματα από δέρμα νεβρού, δηλαδή ελαφιού). Διέτρεχαν τα βουνά και μπορούσαν να συναναστρέφονται με τα άγρια ζώα, τα οποία έπαιρναν στα χέρια τους και τα θήλαζαν. Λάτρευαν τον Θεό Διόνυσο με τραγούδια, με «μανικούς» χορούς και κραυγές. Πάνω στον ενθουσιασμό τους μπορούσαν να ξεριζώσουν δέντρα και να σκοτώσουν δυνατά θηρία. Τόση ήταν η δύναμή τους, που τους την χάριζε ο Θεός Διόνυσος. Κυνηγούσαν εξάλλου ζώα κι έτρωγαν το κρέας τους ωμό.
Οι Μαινάδες ακολούθησαν τον Διόνυσο ακόμα και στην εκστρατεία του στην Ινδία. Ωστόσο, συνδέονται και με ειρηνικά έργα, όπως ο τρύγος και η οινοποιία. Στην κλασική και μεταγενέστερη τέχνη, οι Μαινάδες απεικονίζονται επίσης μαζί με την Θεά Αφροδίτη και τον κύκλο της, ή μαζί με την Ειρήνη και τις Μούσες. Έχει προταθεί ότι οι λεγόμενες Καρυάτιδες του Τύμβου Καστά, στην πραγματικότητα αναπαριστούν, Μαινάδες. Οι Ινδιάνοι, οι Αβορίγινες, οι γηγενείς λαοί της Αφρικής ακόμη και σήμερα χρησιμοποιούν τον ξέφρενο “χορό του φιδιού” στις τελετές τους για πνευματική ανύψωση και δύναμη.
«Κανένας άνθρωπος, όσο πολιτισμένος κι αν είναι, δεν μπορεί να ακούσει για πολύ καιρό αφρικανικά τύμπανα ή ινδιάνικες ψαλμωδίες… και να διατηρήσει άθικτη την κριτική και συνειδητή προσωπικότητά του. Θα είχε ενδιαφέρον να πάρουμε μια ομάδα από τους πιο διακεκριμένους φιλοσόφους από τα καλύτερα πανεπιστήμια, να τους κλείσουμε σε ένα ζεστό δωμάτιο και να μετρήσουμε… την δύναμη της ψυχολογικής τους αντίστασης στις επιδράσεις του ρυθμικού ήχου… Εν τω μεταξύ, το μόνο που μπορούμε να προβλέψουμε με ασφάλεια είναι ότι, αν εκτεθούν για αρκετό καιρό στα ταμ-ταμ και το τραγούδι, κάθε ένας από τους φιλοσόφους μας θα κατέληγε να χοροπηδάει και να ουρλιάζει μαζί με τους άγριους». Aldous Huxley από ένα ειδικό παράρτημα του έργου του “Οι διάβολοι του Loudun” (που θεωρείται σήμερα το καλύτερο έργο του Huxley).
Δεν είναι περίεργο λοιπόν, που το Ινστιτούτο Tavistock και η CIA ενεπλάκησαν με την εξέταση των επιδράσεων του LSD και του τρόπου επιρροής κι ελέγχου του νου. Και σίγουρα δεν είναι τυχαίο ότι ο Άλντους Χάξλεϊ βρισκόταν σε στενή αλληλογραφία με τον William Sargant, ο οποίος μάλιστα αναφέρεται πολλές φορές στις «ιδέες» του Άλντους στο βιβλίο του «Μάχη για τον Νου».
Ο Aldous αναφέρεται επίσης σε μια διάλεξη που έδωσε στην ομάδα Tavistock της Ιατρικής Σχολής της Καλιφόρνια το 1961:
«Θα υπάρξει, στην επόμενη γενιά περίπου, μια φαρμακολογική μέθοδος που θα κάνει τους ανθρώπους να αγαπήσουν την υποτέλειά τους, και θα παράγει δικτατορία χωρίς δάκρυα, για να το πω έτσι, με παράγωγο ένα είδος ανώδυνου στρατοπέδου συγκέντρωσης για ολόκληρες κοινωνίες, έτσι ώστε οι άνθρωποι στην πραγματικότητα να τους αφαιρούνται οι ελευθερίες τους, αλλά μάλλον θα το απολαμβάνουν, επειδή θα αποπροσανατολίζονται από κάθε επιθυμία να επαναστατήσουν με προπαγάνδα ή πλύση εγκεφάλου, ή πλύση εγκεφάλου ενισχυμένη με φαρμακολογικές μεθόδους.
Και αυτή φαίνεται να είναι η τελική επανάσταση».
Ο Aldous συνεχίζει δηλώνοντας ένα χρόνο αργότερα σε μια διάλεξη με τίτλο “The Ultimate Revolution / Η Απόλυτη Επανάσταση” στο UC Berkeley Language Center / Κέντρο Γλώσσας του Πανεπιστημίου Μπέρκλεϋ το 1962:
«Σήμερα βρισκόμαστε αντιμέτωποι, νομίζω, με την προσέγγιση αυτού που μπορεί να ονομαστεί η απόλυτη επανάσταση, η τελική επανάσταση, όπου ο άνθρωπος μπορεί να δράσει άμεσα στο σώμα-νου των συνανθρώπων του… βρισκόμαστε στην διαδικασία ανάπτυξης μιας ολόκληρης σειράς τεχνικών που θα επιτρέψουν στην Ελέγχουσα Ολιγαρχία η οποία πάντα υπήρχε και πιθανώς πάντα θα υπάρχει, να κάνει τους ανθρώπους να αγαπούν την υποτέλειά τους. Αυτό είναι, μου φαίνεται, το απόλυτο στις κακόβουλες επαναστάσεις ας πούμε, και είναι ένα πρόβλημα που με ενδιαφέρει πολλά χρόνια και για το οποίο έγραψα πριν από τριάντα χρόνια, ένα παραμύθι, τον “Θαυμαστό Νέο Κόσμο”, το οποίο είναι μια περιγραφή κοινωνίας που χρησιμοποιεί όλες τις διαθέσιμες μεθόδους και συσκευές και κάποιες από τις συσκευές που φαντάστηκα ότι είναι δυνατές, κάνοντας χρήση τους με σκοπό, πρώτα απ’ όλα, να τυποποιήσει τον πληθυσμό, να λειάνει δια σιδήρου τις ενοχλητικές ανθρώπινες διαφορές, να δημιουργήσει, ας πούμε, μαζικά παραγόμενα μοντέλα ανθρώπων ταξινομημένα σε ένα είδος επιστημονικού συστήματος κάστας».
Ναι, ναι, καλά το καταλαβαίνουμε. Όλα αυτά πρέπει να εκληφθούν ως προειδοποιήσεις προς το κοινό, μια τρομερή αναγκαιότητα που θα προκύψει αν δεν αντιμετωπιστεί ο υπερπληθυσμός (όπως ξεκαθαρίζει στο βιβλίο του “Brave New World Revisited / Θαυμαστός Νέος Κόσμος Αναθεωρημένο”). Με τον υπερπληθυσμό έρχεται η υπερ-οργάνωση, η οποία με την σειρά της οδηγεί στις επιστημονικές προόδους στην τεχνολογία, η οποία, όπως λέει ο Άλντους, μπορεί να οδηγήσει μόνο στον ολοκληρωτισμό. Κατά συνέπεια, η αύξηση του πληθυσμού και η πρόοδος των επιστημών αποτελούν την μεγαλύτερη απειλή για την ανθρωπότητα.
Αυτό ακούγεται τρομακτικά όμοιο με τους συλλογισμούς του Mustapha Mond, έχουμε κάνει ολόκληρο κύκλο, σαν τον σκύλο που κυνηγάει την ουρά του, με τι ακριβώς συμφωνεί και με τι διαφωνεί ο Aldous εδώ; Πάμε να έχουμε μια επιστημονική δικτατορία για να αποφύγουμε ένα ολοκληρωτικό σύστημα με την μορφή μιας επιστημονικής δικτατορίας! Μα τα ίδια σχεδόν ‘προφητικά’ λέει κι ο πολύς κ. Yuval Noah Harari προφήτης κι ετούτος της “Μεγάλης Επανεκκίνησης” και προερχόμενος από τις ίδιες Μυστικές Εταιρίες, Στοές και Λαγούμια.
«…Νομίζω ότι, όταν σε μερικές δεκαετίες οι άνθρωποι θα κάνουν μια ανασκόπηση στο παρελθόν τους, θα ανατρέξουν πρωτίστως στην κρίση της COVID-19, επειδή ήταν το χρονικό σημείο κατά το οποίο τα πάντα έγιναν ψηφιακά. Ταυτοχρόνως ήταν η στιγμή όπου όλα άρχισαν να παρακολουθούνται και εμείς συμφωνήσαμε να μας παρακολουθούν συνεχώς, ανεξάρτητα από το αν ζούσαμε σε αυταρχικά καθεστώτα ή σε δημοκρατίες…». Yuval Noah Harari, Ισραηλινός συγγραφέας και ιστορικός.
Από πού κι ως πού, όμως, συμφωνήσαμε εμείς με κάτι τέτοιο; Εγώ ποτέ δεν συμφώνησα να με παρακολουθούν ολοένα και περισσότερο, εγκαταλείποντας τις ελευθερίες μου. Ποτέ δεν μας ρώτησαν, ούτε καν τα κοινοβούλια. Το αντίθετο συνέβη. Και πώς είναι δυνατόν να προέβλεψε την ψηφιοποίηση των πάντων ήδη από το 2020 στην Αθήνα, όταν ακόμη υπήρχε η ελπίδα του εμβολίου; Ο Harari δήλωσε στην συνέχεια τα εξής:
«…Και ίσως το πιο σημαντικό ήταν ότι, κατά την στιγμή εκείνη, η παρακολούθηση άρχισε να εισχωρεί κάτω από το δέρμα μας. Και νομίζω ότι η μεγάλη διαδικασία που εξελίσσεται παγκοσμίως αυτήν την εποχή είναι το χακάρισμα των ανθρώπων. Η ικανότητα να χακάρεις τους ανθρώπους, να καταλαβαίνεις τι συμβαίνει βαθιά μέσα τους, τι τους κάνει να λειτουργούν, τι τους κινητοποιεί. Και γι’ αυτό, τα πιο σημαντικά δεδομένα των ανθρώπων δεν είναι τι διαβάζουν, ποιους συναντούν και τι αγοράζουν. Είναι αυτό που συμβαίνει μέσα στο σώμα τους…».
Ο Harari συνεχίζει να μας σφυροκοπάει:
«..Είχαμε δύο επαναστάσεις, την επανάσταση της επιστήμης των υπολογιστών ή της πληροφορικής και την επανάσταση των βιοεπιστημών. Είναι ακόμη ξεχωριστές, αλλά πρόκειται να συνενωθούν. Θα έλεγα ότι συγχωνεύονται σε έναν βιομετρικό αισθητήρα. Αυτό είναι το πράγμα, η συσκευή, η τεχνολογία που μετατρέπει τα βιολογικά σε ψηφιακά δεδομένα, τα οποία μπορούν να αναλυθούν από υπολογιστές. Και η δυνατότητα να παρατηρούμε τους ανθρώπους κάτω από το δέρμα τους, είναι η μεγαλύτερη αλλαγή που έχει γίνει ποτέ. Γιατί αυτό είναι το κλειδί για να γνωρίσεις τους ανθρώπους καλύτερα από ό,τι γνωρίζουν οι ίδιοι τον εαυτό τους. Σε δέκα χρόνια, ο μελλοντικός Στάλιν του 21ου αιώνα θα μπορεί να παρακολουθεί διαρκώς τα μυαλά, τους εγκεφάλους ολόκληρου του πληθυσμού. Θα έχουν επίσης την υπολογιστική ισχύ να αναλύουν τα πάντα. Σήμερα δεν χρειαζόμαστε πράκτορες ή αναλυτές με ανθρώπινη υπόσταση. Υπάρχουν απλώς ένα σωρό αισθητήρες και η Τεχνητή Νοημοσύνη για την ανάλυσή τους -και αυτό είναι όλο. Πρόκειται για το χειρότερο ολοκληρωτικό καθεστώς στην ιστορία της ανθρωπότητας. Και η COVID-19 είναι σημαντική, επειδή νομιμοποιεί ορισμένα κρίσιμα βήματα, ακόμη και σε δημοκρατικές χώρες…».
Στο βιβλίο του “Open Conspiracy: Blueprints for a World Revolution / Ανοιχτή Συνωμοσία: Σχέδια για μια Παγκόσμια Επανάσταση”, o H.G. Wells περιγράφει το όραμά του για μια Σύγχρονη Θρησκεία:
«…Αν η θρησκεία πρόκειται να αναπτύξει ενοποιητική και καθοδηγητική δύναμη στην σημερινή σύγχυση των ανθρώπινων υποθέσεων, πρέπει να αυτο-προσαρμοστεί σε αυτή την προς τα εμπρός και ατομικά-αναλυτική κατεύθυνση νοοτροπίας μυαλού∙ πρέπει να απεκδυθεί τις ιερές ιστορίες της… Η επιθυμία για υπηρεσία, για υποταγή, για μόνιμο αποτέλεσμα, για διαφυγή από την οδυνηρή μικροπρέπεια και την θνητότητα της ατομικής ζωής, είναι το αναλλοίωτο στοιχείο σε κάθε θρησκευτικό σύστημα. Έχει έρθει η ώρα να απογυμνώσουμε την θρησκεία μέχρις εκεί [η υπηρεσία και η υποταγή είναι το μόνο που θέλει να κρατήσει ο Γουέλς από το παλιό κατάλοιπο της θρησκείας]… Η εξήγηση του γιατί τα πράγματα είναι μια περιττή προσπάθεια… Το ουσιαστικό γεγονός… είναι η επιθυμία για θρησκεία και όχι το πώς προέκυψε… Η πρώτη πρόταση στο σύγχρονο δόγμα πρέπει να είναι, όχι ‘πιστεύω’, αλλά ‘παραδίδω τον εαυτό μου’».
Είναι αυτή η ίδια Επανάσταση για την οποία μιλάει ο Aldous; Εξάλλου, υπάρχει μεγάλη ομοιότητα μεταξύ της περιγραφής της “Σύγχρονης Θρησκείας” του H.G. Wells και αυτού που κηρύττει ο Aldous στο βιβλίο του “Πύλες της Αντίληψης”, στην οποία ο Wells είναι αναμφίβολα μεγάλη επιρροή και οι δύο μαζί συνεχίζουν υπό τον Yuval Noah Harari, συγγραφέα των δημοφιλών μπεστ σέλερ Sapiens: A Brief History of Humankind (2014), Homo Deus: A Brief History of Tomorrow (2016) και 21 Lessons for the 21st Century (2018). Τα γραπτά του εξετάζουν την ελεύθερη βούληση, την συνείδηση, την ευφυΐα, την ευτυχία και τον πόνο. Η επιθυμία να ξεφύγει κανείς από την οδυνηρή μικρότητα και την θνητότητα της ατομικής ζωής, ότι η εξήγηση για το γιατί κάνεις κάτι δεν έχει σημασία, παρά μόνο να κινητοποιείσαι από την επιθυμία για απελευθέρωση, για μια πλήρη κάθαρση που μόνο η θέρμη μιας ‘θρησκευτικής’, μιας ‘πνευματικής’ εμπειρίας μπορεί να επιφέρει.
Είναι η επιθυμία για (το επιδιωκόμενο ή επιβαλόμενο), όχι η φροντίδα για το γιατί. Το να πιστεύετε δεν είναι καν αποδεκτό, επειδή το να πιστεύετε αφορά στην σκέψη, είναι απλώς θέμα παράδοσης, το ότι παραδίδετε τον εαυτό σας. Δεν είναι το να ενεργείτε μέσω θέλησης ή πρόθεσης, αλλά να διακατέχεστε από το ακριβώς αντίθετό της∙ το να βρίσκεσθε σε μια κατάσταση ύπαρξης όπου δεν υπάρχουν λέξεις, και συνεπώς δεν υπάρχουν σκέψεις, παρά μόνο άμεσο αισθητηριακό συναίσθημα.
Η απόλυτη Επανάσταση που ευαγγελίζονται είναι το να παραδίδεται κανείς ολοκληρωτικά στον εξωτερικό κόσμο, σε μια δικτατορία χωρίς δάκρυα!
Το 1891, πολύ πριν το “Εμείς” του Γεβγκένι Ζαμιάτιν και το “1984” του Τζορτζ Όργουελ, ο Άγγλος σατιρικός συγγραφέας, Jerome K. Jerome, γνωστός κυρίως για το μυθιστόρημά του “Τρεις σε μια βάρκα (χωρίς να υπολογίσουμε τον σκύλο)”, έγραψε την “Νέα Ουτοπία”, ένα από τα πρώτα αντισοσιαλιστικά δυστοπικά λογοτεχνικά κείμενα. Στην Ελλάδα, το μετέφρασε ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης ήδη από το 1893, ενώ κυκλοφόρησε και μια νέα έκδοση από τις Εκδόσεις Nightread.
Ο ήρωας του διηγήματος γευματίζει στην “Εθνική Σοσιαλιστική Λέσχη” με κάποιους φίλους του, “σοσιαλιστές της σαμπάνιας”, (ναι, αυτή η σιχαμένη φάρα υπήρχε και τον 19ο αιώνα). Αφού έφαγαν φασιανό, γεμιστό με τρούφες, συνοδευόμενο από Σατώ Λαφίτ του ’49 και κάπνισαν τα πούρα τους (στην Εθνική Σοσιαλιστική Λέσχη ξέρουν πως να προμηθεύονται καλά πούρα), άρχισαν συζήτηση με θέμα την επερχόμενη ισότητα των ανθρώπων και την εθνικοποίηση του κεφαλαίου και η βραδιά τελείωσε με τις απαραίτητες προπόσεις:
“…Υψώσαμε τα ποτήρια μας και ήπιαμε στην ισότητα, στην ιερή ισότητα. Ύστερα παραγγείλαμε στον σερβιτόρο ένα πράσινο Σαρτρέζ και περισσότερα πούρα. Ο ήρωας του Τζερόμ, γυρίζει σπίτι του και πέφτει για ύπνο, βαθιά επηρεασμένος από την συζήτηση, σκεπτόμενος πόσο υπέροχη θα είναι η ζωή όταν υλοποιηθεί το σχέδιο των σοσιαλιστών φίλων του και το κράτος αναλάβει τις ζωές μας από την κούνια μέχρι το τάφο. Όταν ξυπνάει, διαπιστώνει πως κοιμόταν για χίλια χρόνια και βρίσκεται πια στον 29ο αιώνα. Η Επανάσταση έχει γίνει και η σοσιαλιστική κοινωνία που οραματίστηκαν αυτός και οι φίλοι του είναι μια πραγματικότητα. Αυτά που αντικρίζει όμως δεν του αρέσουν και τόσο. Όλοι, άνδρες και γυναίκες, κυκλοφορούν με τα ίδια ρούχα και το ίδιο κούρεμα, για να μην ξεχωρίζει ο ένας από τον άλλο και παραβιαστεί η αρχή της ισότητας.
Ιδιωτικά σπίτια δεν υπάρχουν πια, παρά μόνο τεράστια οικοδομικά τετράγωνα με κτίρια σαν στρατώνες. Κάθε κτίριο έχει χίλια κρεβάτια και όλοι ακολουθούν το ίδιο πρόγραμμα: ξυπνούν στις επτά το πρωί, στις οκτώ σερβίρεται το πρωινό, στην μία το γεύμα (αυστηρά χορτοφαγικό) στις πέντε το τσάι, στις δέκα σβήνουν τα φώτα και πέφτουν όλοι στο κρεβάτι. Ο έρωτας καταργήθηκε, γιατί καθιστούσε την ισότητα αδύνατη. Παντρεμένα ζευγάρια και οικογένειες δεν υπάρχουν, γιατί οι ιθύνοντες ανακάλυψαν πως …ο οικιακός βίος είχε εντελώς αντισοσιαλιστικές τάσεις.
Κάθε άνδρας νοιαζόταν περισσότερο για την γυναίκα και την οικογένειά του, παρά για το Κράτος… Οι θεμελιώδεις αρχές του Σοσιαλισμού απαξιώνονταν και περιφρονούνταν καθημερινά. Κάθε σπίτι ήταν ένα επαναστατικό κέντρο για την προώθηση του ατομικισμού και της προσωπικότητας. Το κράτος κανονίζει πόσα παιδιά πρέπει να γεννηθούν, τα αποσπά σχεδόν αμέσως από τις μητέρες τους και τα αναστρέφει το ίδιο. Μαγαζιά δεν υπάρχουν, αφού το κράτος τρέφει, ντύνει και στεγάζει τους πάντες.
Τα αθλήματα και τα παιχνίδια καταργήθηκαν γιατί προκαλούν ανταγωνισμό που οδηγεί στην ανισότητα. Αν κάποιος είναι πιο όμορφος ή πιο ψηλός από τον μέσο όρο, το κράτος του κόβει το ένα του χέρι ή το ένα του πόδι, ώστε τα πράγματα να γίνουν πιο ίσα. (ας πούμε πως τον κλαδεύουμε λιγάκι). Κοιτώντας τα πρόσωπα των ανδρών και των γυναικών που περνούσαν, παρατηρώντας αυτό το ομοιόμορφο πλήθος, ο ήρωάς μας σκέφτεται, είχαν μια καρτερική, σχεδόν αξιολύπητη έκφραση. Αναρωτήθηκα πού είχα δει ξανά αυτό το βλέμμα; Μου έμοιαζε οικείο. Ξαφνικά, θυμήθηκα. Ήταν ακριβώς η μειλίχια, θολωμένη, απορημένη έκφραση που ανέκαθεν παρατηρούσα στα πρόσωπα των αλόγων και των βοδιών που εκτρέφαμε και συντηρούσαμε στον παλιό κόσμο. Όχι, αυτοί οι άνθρωποι δεν θα σκέφτονταν καν να αυτοκτονήσουν.”
Ευτυχώς όμως, όλα αυτά ήταν ένα κακό όνειρο, που οφειλόταν στα …βαριά πούρα της “Εθνικής Σοσιαλιστικής Λέσχης”. Από το κρεβάτι του, ο αφηγητής ακούει ανακουφισμένος τον σαματά του δρόμου, ευγνώμων που ο παλιός κόσμος υπάρχει ακόμη “Οι άνθρωποι παλεύουν, μοχθούν, δουλεύουν, ο καθένας τους σμιλεύει την δική του ζωή με το σπαθί της δύναμης και της θέλησής του. Οι άνθρωποι γελούν, πενθούν, αγαπούν, κάνουν κακές πράξεις, κάνουν σπουδαία κατορθώματα- πέφτουν, αγωνίζονται, βοηθούν ο ένας τον αλλά ζουν!”
Ο αναγνώστης θα πρέπει να γνωρίζει ότι ο Γουέλς έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο “The New World Order / Η Νέα Τάξη Πραγμάτων” το 1940 και είναι ο πρώτος που, απ’ όσο γνωρίζω, πρωτοστάτησε σε αυτό τον κακόφημο πλέον όρο. Ο αναγνώστης θα πρέπει επίσης να γνωρίζει ότι ο Julian Huxley (αδελφός του Aldous Huxley) ήταν συν-συγγραφέας του “The Science of Life / Η Επιστήμη της Ζωής”, ενός μέρους της τριλογίας του Wells “The Outline of History / Το περίγραμμα της Ιστορίας” (1919), “Η Επιστήμη της Ζωής” (1929) και του “The Work, Wealth, and Happiness of Mankind / Η Εργασία, ο Πλούτος και η Ευτυχία της Ανθρωπότητας” (1932), για την οποία ο Wells δεν είχε κανέναν ενδοιασμό ότι θα πρέπει να θεωρείται ως η νέα Βίβλος. Ο Τζούλιαν ήταν επίσης εξέχον μέλος της Βρετανικής Εταιρείας Ευγονικής (British Eugenics Society), διατελώντας αντιπρόεδρός της από το 1937-1944 και Πρόεδρός της από το 1959-1962. Παράξενες επιλογές ζωής από τους συγγραφείς της “Νέας Βίβλου”.
Επιπρόσθετα, ο παππούς του Aldous, ο Thomas Huxley (αποκαλούμενος και ως “το μπουλντόγκ του Κάρολου Δαρβίνου”) ήταν ο δάσκαλος βιολογίας του H.G. Wells και ήταν μία από τις μεγαλύτερες επιρροές στην ζωή του Wells, προωθώντας τα έργα του Κάρολου Δαρβίνου και του Thomas Malthus. Παρόλο που ο Τόμας Χάξλεϊ έζησε πριν από την εποχή της “επιστήμης” της Ευγονικής, ήταν σταθερός Μαλθουσιανός και επομένως μπορεί κανείς με ασφάλεια να πει ότι θα ήταν ευγονιστής αν του προσφέρονταν η ευκαιρία.
Η Μαρξιστική/Σοσιαλιστική Fabian Society
«Να προωθήσουμε μεγαλύτερη ισότητα εξουσίας, πλούτου και ευκαιριών, την αξία της συλλογικής δράσης και της δημόσιας υπηρεσίας, μια υπεύθυνη, ανεκτική και ενεργή δημοκρατία, την ιθαγένεια, την ελευθερία και τα ανθρώπινα δικαιώματα, την βιώσιμη ανάπτυξη και την πολυμερή διεθνή συνεργασία». Fabian Society: Αρχηγείο: Λονδίνο, Αγγλία.
Η Fabian Society πήρε το όνομά της από τον Fabius the Delayer μετά από πρόταση του Frank Podmore.
Tο 1884 ο Βρετανός οικονομολόγος Sidney Webb ίδρυσε την Fabian Society. Τα μέλη της, οι Φαμπιανιστές, ήταν υπέρ της σταδιακής εισαγωγής και επικράτησης του Κομουνισμού/Σοσιαλισμού στην Βρετανική κοινωνία, περιμένοντας κι εκμεταλλευόμενοι προς αυτόν το σκοπό τις κατάλληλες στιγμές και συγκυρίες που αυτό θα ήταν εφικτό. Από την αρχή λοιπόν της ύπαρξης αυτής της Μυστικής Εταιρείας η συνομωσία ήταν στο καταστατικό της και στον τρόπο δράσης της.
Το 1922 ο Webb, επισκέφθηκε την Σοβιετική Ένωση και περιέγραψε την επανάσταση των Μπολσεβίκων ως τον θρίαμβο του ανθρωπισμού (ουμανισμού. Ο ενθουσιασμός του αυτός επηρέασε πάρα πολύ την ιδεολογία του εργατικού κόμματος της Βρετανίας, καθόρισε την αγγλική εξωτερική πολιτική τόσο ώστε αυτή να στηρίξει το σοβιετικό καθεστώς και επεκτάθηκε ως πανούκλα και σε άλλες προσωπικότητες της αγγλικής διανόησης και τέχνης.
Η Fabian Society ίδρυσε το London School of Economics το 1895. Σ’ αυτήν την σχολή κυρίαρχη ήταν και είναι η σύζευξη νεοκαπιταλιστικών και «προοδευτικών/κομουνιστικών κοινωνικό-ανθρωπιστικών ιδεών. Παράλληλα με την ίδρυση του L.S.E. η Fabian Society δημιούργησε διάφορα «κοινωνικό-πολιτιστικά ιδρύματα», που σκοπό έχουν να υποδείξουν/επιβάλλουν κομουνιστικά προγράμματα και στρατηγικές στην πολιτική εξουσία.
Πρότυπο όλων αυτών των ιδρυμάτων αποτέλεσε το φαμπιανικό «Royal Institute of International Affairs» (R.I.I.A.), το οποίο από πάντα υποστήριζε ότι:
«…Η επιτυχής δημιουργία ενός παγκόσμιου συστήματος υψίστως ενοποιητικού (Νέας Παγκόσμιας Τάξης, Νέα Επανεκκίνηση, Woke…) απαιτούσε και απαιτεί την ήττα των εθνικιστικό-λαϊκών δυνάμεων από τον διεθνιστικό κοσμοπολιτισμό».
Στις Η.Π.Α. είναι τόσα πολλά τα σχετικά με την Fabian Society ιδρύματα που είναι δύσκολο να τα απαριθμήσουμε. Φτάνει να αναφέρουμε τα πιο διάσημα, όπως το «Ιδρυμα Rockefeller», το «Ιδρυμα Ford», το «Council for Foreign Relations», το «Brooking Institution» κ.ά.
Χρηματοδοτούμενα από τραπεζικούς και πολυεθνικούς κολοσσούς αλλά και από τις μεγάλες οικογένειες του αμερικανικού κατεστημένου και επιπλέον «μη υποκείμενα σε φόρους» σύμφωνα με την αμερικανική νομοθεσία, τα ιδρύματα αυτά αποτελούν φορείς ιδεολογικής προπαγάνδας και ισχυρούς μηχανισμούς επιρροής της αμερικανικής πολιτικής, προς όφελος φυσικά της αμερικάνικης ολιγαρχίας.
Πρότυπο όλων αυτών των ιδρυμάτων αποτέλεσε το R.I.I.A. του οποίου την δομή αντιγράφοντας, δημιουργήθηκε το αμερικανικό «Council for Foreign Relations», με εμπνευστές της δημιουργίας του και χρηματοδότες του στην δεκαετία του ‘20 την οικογένεια Rockefeller (αλίμονο) και από το οποίο στην συνέχεια προήλθε η γνωστότατη σε όλους μας «Τριμερής Επιτροπή».
Όλα αυτά τα «ιδρύματα», οι «σχολές» και οι «επιτροπές», οι οποίες ανάγουν την ύπαρξή τους, την ιδεολογία τους και τις πράξεις τους στον Fabian Society, χρησιμοποίησαν και χρησιμοποιούν μια κοινότυπη «ξύλινη γλώσσα», προκειμένου να αποκρύψουν την πραγματική διεθνιστική φύση των ιδεών τους. Έτσι όταν οι Φαμπιανιστές και τα «ιδρύματά» τους τύπου L.S.E. μιλούν για «αντιδραστικές συμπεριφορές» εθνών και λαών που πρέπει να εκριζωθούν, εννοούν κυβερνήσεις και κινήματα εθνικιστικής ιδεολογίας, τα οποία πρέπει να εξαφανισθούν «καθ’ οιονδήποτε τρόπο» (κι ο νοών νοείτω), όπου κι αν υπάρχουν και δραστηριοποιούνται.
Προϊόν της Fabian Society, αποτελεί και η «καραμέλα» περί «ελαχίστου εγγυημένου εισοδήματος», το οποίο τα διάφορα «ιδρύματα», «σχολές» και τ’ αφεντικά τους προτίθενται να δώσουν άμα της πλήρους επικρατήσεώς τους στους ισοπεδωμένους υπηκόους τους, μια «καραμέλα» την οποία συχνά ακούμε να «πιπιλίζεται» και στην Ελλάδα εν είδη «κοινωνικό-οικονομικής προτάσεως» από τους διαφόρους αποφοίτους του φαμπιανικού L.S.E. υπουργούς και μη. Αυτό ακριβώς κάνουν με τα διάφορα pass- και τα ψίχουλα που μοιράζουν στα ανθρωπόζωα.
Ως ανθρωπόζωα εννοούμε αυτούς των οποίων, η ιδεολογία της μιαρής μαρξιστικής Σχολής της Φραγκφούρτης (της οποίας ένας και των ιδρυτών υπήρξε εξέχων μέλος της Fabian Society) και οι τωρινοί εκπρόσωποί της θα έχουν διαλύσει κάθε «αντιδραστική συμπεριφορά», προσδιορίζοντας ως τέτοια την εθνικιστική ιδεολογία και κοσμοθεωρία. Η μαρξιστική Woke χαβούζα είναι δικό της παρακλάδι κι αποσκοπεί στην Αποδόμηση της κοινωνίας των Εθνών/Κρατών κι ανθρώπων, στην Αποδόμηση κάθε φιλοσοφικού, καλλιτεχνικού, πολιτιστικού, κοινωνικού, θεσμικού… που έβγαλε τον άνθρωπο από τα σκοτάδια επιδιώκει η μαρξιστική Fabian Society να τον επαναφέρει στο επίπεδο του Βουντού. Μια χαρά τα καταφέρνουν αν Παρατηρήσουμε Ολοφάνερα πως ψήφισαν τα ανθρωπόζωα σε Ελλάδα και Τουρκία.
Σήμερα, η Fabian Society, φαινομενικά, λειτουργεί ως δεξαμενή σκέψης/προπαγάνδας και είναι μία από τις είκοσι σοσιαλιστικές κοινωνίες που συνδέονται με το Εργατικό Κόμμα. Παρόμοιες Fabian Society υπάρχουν στην Αυστραλία, στον Καναδά, στην Νέα Ζηλανδία και στην Σικελία. Θυγατρικές: «Young Fabians», «Fabian Women’s Network», «Scottish Fabians», περίπου 60 τοπικές Fabian Societies.
Η «Fellowship of the New Life» διαλύθηκε το 1899, αλλά η Fabian Society αναπτύχθηκε για να γίνει μια κορυφαία «κοινωνία» στο Ηνωμένο Βασίλειο στην εποχή του Εδουαρδιανού. Τυποποιήθηκε από τα μέλη της λέσχης συντελεστών πρωτοπορίας. Οι δημόσιες συναντήσεις της Μυστικής Εταιρείας γίνονταν για πολλά χρόνια στο Essex Hall, μια δημοφιλή τοποθεσία ακριβώς έξω από το Strand στο κεντρικό Λονδίνο.
Η Fabian Society ονομάστηκε -κατόπιν πρότασης του Frank Podmore- προς τιμή του Ρωμαίου στρατηγού Quintus Fabius Maximus Verrucosus (με το παρατσούκλι Cunctator, που σημαίνει ο «Καθυστέρηση»). Η Fabian στρατηγική του επεδίωκε σταδιακή νίκη ενάντια στον ανώτερο Καρχηδονιακό στρατό υπό τον διάσημο στρατηγό Αννίβα μέσω επιμονής, παρενόχλησης και ήττας του εχθρού λόγω φθοράς και όχι σκληρών, κορυφαίων μαχών. Ένα επεξηγηματικό σημείωμα που εμφανίζεται στην σελίδα τίτλου του πρώτου φυλλαδίου της ομάδας ανέφερε:
«Για την κατάλληλη στιγμή πρέπει να περιμένετε, όπως έκανε ο Fabius με μεγαλύτερη υπομονή όταν πολέμησε εναντίον του Hannibal, αν και πολλοί επέκριναν τις καθυστερήσεις του, αλλά όταν έρθει η ώρα πρέπει να χτυπήσετε δυνατά, όπως έκανε ο Fabius, διαφορετικά η αναμονή σας θα είναι μάταιη κι άκαρπη.»
Σύμφωνα με τον συγγραφέα Jon Perdue, «Το λογότυπο της Fabian Society, μια χελώνα, αντιπροσώπευε την προτίμηση της ομάδας για μια αργή, ανεπαίσθητη μετάβαση στον σοσιαλισμό/κομουνισμό, ενώ το εθνόσημό της, ένας «λύκος με ένδυμα προβάτου», αντιπροσώπευε την προτιμώμενη μεθοδολογία της για την επίτευξη του στόχου της». Ο συμβολισμός του λύκου με ενδύματα προβάτου εγκαταλείφθηκε αργότερα, λόγω της προφανούς αρνητικής του σημασίας και του Ολοφάνερου των προθέσεων της εταιρίας.
Τα ιδρυτικά μέλη του ήταν οι Frank Podmore, Edward R. Pease, William Clarke, Hubert Bland, Percival Chubb, Frederick Keddell, HH Champion, Edith Nesbit, και Rosamund Dale Owen, Havelock Ellis.
Fabian Society – Ο Άγριος στον Νέο Κόσμο του Χάξλεϋ.
Αμέσως μετά την ίδρυσή της, η Fabian Society άρχισε να προσελκύει πολλές εξέχουσες σύγχρονες προσωπικότητες που έλκονται από την κομουνιστική της υπόθεση, συμπεριλαμβανομένων των George Bernard Shaw, HG Wells, Aldous Huxley, Virginia Woolf, Annie Besant, Graham Wallas, Charles Marson, Sydney Olivier, Oliver Lodge, Ramsay Mac Donaldkhurst κι ο Bertrand Arthur William Russell, που έγινε μέλος, αλλά φαινομενικά, παραιτήθηκε αφού εξέφρασε την πεποίθησή του ότι η αρχή της σύγκρουσης της Εταιρείας (μεταξύ χωρών που συμμάχησαν εναντίον της Γερμανίας) θα μπορούσε να οδηγήσει σε πόλεμο.
Αν και ο HG Wells ήταν μέλος της Fabian Society από το 1903 έως το 1908, ήταν επικριτής των λειτουργιών της, ιδιαίτερα στην εργασία του (1905) “The Faults of the Fabian”, στην οποία περιέγραφε ότι η Εταιρεία ήταν ένα κατάστημα ομιλίας της μεσαίας τάξης. Αργότερα παρωδίασε την Fabian Society στο μυθιστόρημά του (1910) “The New Machiavelli”.
Εξέχων μέλος της Fabian Society ήταν επίσης και οι αποκρυφιστές/μυστικιστές Annie Besant, και Rudolf Joseph Lorenz Steiner, συνιδρυτές μαζί με την Elena Blavatsky της Στοάς της «Θεοσοφικής Εταιρείας» και του «Θεοσοφισμού». Σήμερα και της «Ανθρωποσοφίας» του Steiner. Ο «Θεοσοφισμός», αποτέλεσε το τεχνητό μείγμα ινδουιστικών θρησκευτικών στοιχείων και ενός «προοδευτικού σοσιαλίζοντος» αποκρυφισμού, ο οποίος δεν έκρυβε το ισχυρό ενδιαφέρον του για τον πνευματισμό/μαγεία. Ο Θεοσοφισμός ευθύνεται για το όνειδος του συγκρητισμού διαφορετικών σχολών σκέψεως με σκοπό την διαστρέβλωση και την σύγχυση του νου και της γνώσης. Οι αρλουμπολογίες του New Age κινήματος είναι δικό τους κατόρθωμα.
Μέλη της Fabian Society είναι και οι πρώην πρωθυπουργοί της Μ. Βρετανίας, Τόνι Μπλερ και Γκόρντον Μπράουν.
Στην περίοδο μεταξύ των δύο Παγκοσμίων Πολέμων, οι Fabians της «Δεύτερης Γενιάς», συμπεριλαμβανομένων των συγγραφέων RH Tawney, GDH Cole και Harold Laski, συνέχισαν να ασκούν μεγάλη επιρροή στην κομουνιστική/ σοσιαλιστική σκέψη. Ήταν εκείνη την στιγμή που πολλοί από τους μελλοντικούς ηγέτες του Τρίτου Κόσμου εκτέθηκαν στην σκέψη της Fabian Society, κυρίως ο Τζαουαχαρλάλ Νεχρού της Ινδίας, ο οποίος πλαισίωσε την οικονομική πολιτική για την Ινδία στις γραμμές του Fabian Society.
Μετά την “ανεξαρτησία” από την Βρετανία, οι ιδέες Fabian Society του Nehru δέσμευσαν την Ινδία σε μια οικονομία στην οποία το κράτος κατείχε, διαχειριζόταν κι έλεγχε τα μέσα παραγωγής, ιδιαίτερα βασικούς βαρείς βιομηχανικούς τομείς όπως ο χάλυβας, οι τηλεπικοινωνίες, οι μεταφορές, η παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας, η εξόρυξη και η ανάπτυξη ακινήτων. Η ιδιωτική δραστηριότητα, τα δικαιώματα ιδιοκτησίας και η επιχειρηματικότητα αποθαρρύνθηκαν ή ρυθμίστηκαν μέσω των αδειών, η εθνικοποίηση της οικονομικής δραστηριότητας και οι υψηλοί φόροι ενθαρρύνθηκαν, τα δελτία, ο έλεγχος των ατομικών επιλογών και το μοντέλο Feldman–Mahalanobis θεωρήθηκε από τον Νεχρού ως ένα μέσο για την εφαρμογή της εκδοχής του σοσιαλισμού της Fabian Society.
Το μοντέλο Feldman–Mahalanobis είναι ένα μαρξιστικό οικονομικό μοντέλο που δημιουργήθηκε από τον Σοβιετικό οικονομολόγο Grigory Feldman το 1928 και τον Ινδό στατιστικολόγο Prasanta Chandra Mahalanobis το 1953. Ο Mahalanobis έγινε ουσιαστικά ο βασικός οικονομολόγος της δεύτερης πενταετίας της Ινδίας. Η ουσία του μοντέλου είναι μια μετατόπιση του προτύπου των βιομηχανικών επενδύσεων προς την οικοδόμηση ενός τομέα εγχώριων καταναλωτικών αγαθών. Επομένως, η στρατηγική προτείνει για την επίτευξη υψηλού επιπέδου κατανάλωσης, απαιτούνται πρώτα επενδύσεις για την δημιουργία ικανότητας παραγωγής κεφαλαιουχικών αγαθών. Μια αρκετά υψηλή ικανότητα στον τομέα των κεφαλαιουχικών αγαθών επεκτείνει μακροπρόθεσμα την ικανότητα παραγωγής καταναλωτικών αγαθών της χώρας.
Ουσιαστικά το μοντέλο εφαρμόστηκε στην πράξη το 1956 ως η θεωρητική οδός του Δεύτερου Πενταετούς Σχεδίου της Ινδίας. Ωστόσο, μετά από δύο χρόνια, άρχισαν να εμφανίζονται τα πρώτα προβλήματα, όπως το απροσδόκητο και αναπόφευκτο κόστος συνέβαλαν στην αύξηση της προσφοράς χρήματος και στον αυξανόμενο πληθωρισμό. Το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν η πτώση του συναλλαγματικού αποθέματος λόγω της απελευθερωμένης πολιτικής εισαγωγών και της διεθνούς έντασης, που οδήγησε σε τροποποιήσεις στο Δεύτερο Σχέδιο το 1958. Τελικά εγκαταλείφθηκε και αντικαταστάθηκε από το Τρίτο Πενταετές Σχέδιο το 1961.
Ο Obafemi Awolowo, ο οποίος αργότερα έγινε ο Πρωθυπουργός της πλέον ανενεργής Δυτικής Περιφέρειας της Νιγηρίας, ήταν επίσης μέλος της Fabian Society στα τέλη της δεκαετίας του 1940. Ήταν η ιδεολογία του Fabian που χρησιμοποίησε ο Awolowo για να διοικήσει την Δυτική Περιφέρεια κατά την διάρκεια της πρωθυπουργίας του με μεγάλη επιτυχία, αν και δεν του επέτρεψαν να την χρησιμοποιήσει με παρόμοιο τρόπο σε εθνικό επίπεδο στην Νιγηρία. Είναι λιγότερο γνωστό ότι ο ιδρυτής του Πακιστάν, Muhammad Ali Jinnah, ήταν άπληστο μέλος της Fabian Society στις αρχές της δεκαετίας του 1930. Ο Lee Kuan Yew, ο πρώτος πρωθυπουργός της Σιγκαπούρης, δήλωσε στα απομνημονεύματά του ότι η αρχική του πολιτική φιλοσοφία επηρεάστηκε έντονα από την Fabian Society. Ωστόσο, αργότερα άλλαξε τις απόψεις του, θεωρώντας το Fabian ιδανικό του σοσιαλισμού ως μη πρακτικό. Το 1993, ο Lee είπε:
«Αυτοί οι Φαμπιανοί Σοσιαλιστές επρόκειτο να δημιουργήσουν μια δίκαιη κοινωνία για τους Βρετανούς εργάτες -την αρχή ενός κράτους πρόνοιας, φθηνές δημοτικές κατοικίες, δωρεάν φάρμακα και οδοντιατρική περίθαλψη, δωρεάν θεάματα, γενναιόδωρα επιδόματα ανεργίας. Φυσικά, για μαθητές από τις αποικίες, όπως η Σιγκαπούρη και η Μαλαισία, ήταν μια μεγάλη έλξη ως εναλλακτική λύση στον κομμουνισμό. Μέχρι την δεκαετία του 1970 δεν είδαμε ότι αυτή ήταν η αρχή μεγάλων προβλημάτων που συνέβαλαν στην αναπόφευκτη παρακμή της βρετανικής οικονομίας.»
Στην Μέση Ανατολή, οι θεωρίες του μαρξιστικού κινήματος της Fabian Society στις αρχές του 20ου αιώνα στην Βρετανία ενέπνευσαν το όραμα του Μπάαθ. Η προσαρμογή του φαμπιανισμού στην Μέση Ανατολή οδήγησε το κράτος στον έλεγχο της μεγάλης βιομηχανίας, των μεταφορών, των τραπεζών, του εσωτερικού και εξωτερικού εμπορίου. Το κράτος θα κατευθύνει την πορεία της οικονομικής ανάπτυξης, με απώτερο στόχο να παρέχει ένα εγγυημένο ελάχιστο βιοτικό επίπεδο για όλους. Ο Μισέλ Αφλάκ, που θεωρείται ευρέως ως ο ιδρυτής του Μπααθιστικού κινήματος, ήταν Φαμπιανός. Οι ιδέες του Aflaq, με εκείνες του Salah al-Din al-Bitar και του Zaki al-Arsuzi, καρποφόρησαν στον αραβικό κόσμο με την μορφή δικτατορικών/μαρξιστικών καθεστώτων σε Ιράκ και Συρία. Ο Salamah Musa της Αιγύπτου, ένας άλλος εξέχων υποστηρικτής του αραβικού σοσιαλισμού, ήταν ένθερμος υποστηρικτής της Fabian Society και μέλος από το 1909.
Τον Οκτώβριο του 1940, η Fabian Society ίδρυσε το Fabian Colonial Bureau για να διευκολύνει την έρευνα και να συζητήσει την βρετανική αποικιακή πολιτική. Το Αποικιακό Γραφείο Fabian επηρέασε έντονα τις αποικιακές πολιτικές της κυβέρνησης Attlee (1945–51). Η Ρίτα Χίντεν ίδρυσε το αποικιακό γραφείο και ήταν γραμματέας του. Οι ακαδημαϊκοί Fabian στα τέλη του 20ού αιώνα περιλάμβαναν τον πολιτικό επιστήμονα Sir Bernard Crick, τους οικονομολόγους Thomas Balogh και Nicholas Kaldor και τον κοινωνιολόγο Peter Townsend.
Μέλος της Fabian Society υπήρξε και ο οικονομολόγος John Maynard Keynes, που ηγήθηκε της βρετανικής αντιπροσωπείας το 1944 στο Bretton Woods, εκεί όπου ο ίδιος εισηγήθηκε την δημιουργία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, του γνωστού σε όλους μας Δ.Ν.Τ. Χαρακτηριστικό της εξάπλωσης σαν ιός των Φαμπιανιστών σε σημαίνουσες θέσεις και θέσεις κλειδιά του αγγλικού βίου, είναι το γεγονός ότι όταν το 1945 οι Εργατικοί νίκησαν τον Τσώρτσιλ στις εκλογές και σχημάτισαν κυβέρνηση, τα 45 από τα 82 μέλη της νέας κυβέρνησης, συμπεριλαμβανομένου και του πρωθυπουργού, ήτανε μέλη της Fabian Society.
Το 1900 η Εταιρεία παρήγαγε τον Φαμπιανισμό και την Αυτοκρατορία, την πρώτη δήλωση των απόψεών της για τις εξωτερικές υποθέσεις, που συντάχθηκε από τον Μπέρναρντ Σο και ενσωματώνει τις προτάσεις 150 μελών των Φαμπιανών. Κατευθύνθηκε ενάντια στον φιλελεύθερο ατομικισμό όσων όπως ο John Morley και ο Sir William Harcourt. Ισχυρίστηκε ότι η κλασική φιλελεύθερη πολιτική εθνική οικονομία ήταν ξεπερασμένη και ότι ο παγκόσμιος ιμπεριαλισμός ήταν το νέο στάδιο της διεθνούς πολιτικής. Το ερώτημα ήταν αν η Βρετανία θα ήταν το κέντρο μιας παγκόσμιας αυτοκρατορίας ή αν θα έχανε τις αποικίες της και θα κατέληγε σαν δύο νησιά στον Βόρειο Ατλαντικό. Εξέφρασε την υποστήριξή του στην Βρετανία στον πόλεμο των Μπόερς, επειδή μικρά έθνη, όπως οι Μπόερς, ήταν αναχρονισμοί στην εποχή των αυτοκρατοριών.
Για να διατηρήσουν την Αυτοκρατορία, οι Βρετανοί έπρεπε να εκμεταλλευτούν πλήρως τις εμπορικές ευκαιρίες που εξασφάλιζε ο πόλεμος. να διατηρήσει τις βρετανικές ένοπλες δυνάμεις σε υψηλή ετοιμότητα να υπερασπιστούν την Αυτοκρατορία· τη δημιουργία ενός στρατού πολιτών που θα αντικαταστήσει τον επαγγελματικό στρατό· οι Factory Acts θα τροποποιηθούν για να επεκταθεί στα 21 η ηλικία για μερική απασχόληση, έτσι ώστε οι τριάντα ώρες που αποκτήθηκαν να χρησιμοποιηθούν σε «συνδυασμό σωματικών ασκήσεων, τεχνικής εκπαίδευσης, εκπαίδευσης στον τομέα της ιθαγένειας … και εκπαίδευσης πεδίου στο χρήση σύγχρονων όπλων».
Σήμερα η Fabian Society διοικείται από μια εκλεγμένη εκτελεστική επιτροπή. Η επιτροπή αποτελείται από 10 τακτικά μέλη που εκλέγονται από έναν εθνικό κατάλογο, τρία μέλη που εκλέγονται εθνικά από έναν κατάλογο που ορίζεται από τοπικές ομάδες, εκπροσώπους από τους Young Fabians, το Δίκτυο Γυναικών Fabians και τους Fabians της Σκωτίας και της Ουαλίας. Υπάρχει επίσης ένας εκπρόσωπος του προσωπικού και ένας άμεσα εκλεγμένος επίτιμος ταμίας από τα μέλη. Οι εκλογές διεξάγονται κάθε δεύτερη χρονιά, με εξαίρεση τους νέους Fabians και την εκπροσώπηση του προσωπικού που εκλέγονται ετησίως. Η επιτροπή συνεδριάζει ανά τρίμηνο και εκλέγει έναν Πρόεδρο και τουλάχιστον έναν αντιπρόεδρο ετησίως για την διεξαγωγή των εργασιών της. Ο σημερινός πρόεδρος της Fabian Society είναι ο Martin Edobor. Η Fabian Society εκδίδει το Fabian Review, ένα τριμηνιαίο περιοδικό.
«…Αλλά η γενική ιδέα είναι ότι κάθε άνθρωπος πρέπει να έχει δύναμη ανάλογα με τις γνώσεις και τις δυνατότητές του. Και η βασική νότα είναι αυτή της πολιτείας των νεράιδων μου: Από κάθε άνθρωπο ανάλογα με τις δυνατότητές του· στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του. Ένας δημοκρατικός σοσιαλισμός, που ελέγχεται από την πλειοψηφία, καθοδηγείται από αριθμούς, δεν μπορεί ποτέ να πετύχει. Ένας αληθινά αριστοκρατικός σοσιαλισμός, ελεγχόμενος από το καθήκον, καθοδηγούμενος από σοφία, είναι το επόμενο βήμα προς τα πάνω στον πολιτισμό…» – Annie Besant, μέλος της Στοάς της Θεοσοφίας, της Fabian Society και Πρόεδρος του Ινδικού Εθνικού Κογκρέσου.
Οπότε, θα πρέπει να βλέπουμε την αναφορά του Aldous στην “Μαλθουσιανή ζώνη” στον “Θαυμαστό Νέο Κόσμο” του, υπό ένα πιο τρομακτικό φως και μάλιστα χορεύοντας όπως οι Μαινάδες τον χορό του φιδιού μπορεί να ανοίξουμε “Πύλη στον Τοίχο” και μάλιστα, χωρίς να χρειαστούμε μεσκαλίνη…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου