Το κακό με τις προσδοκίες που χτίζουμε για το μέλλον είναι πως αργά ή γρήγορα καταλήγουμε να γινόμαστε εμείς οι αιχμάλωτοι! Νομίζουμε πως προσδοκώντας τα πράγματα να είναι ακριβώς όπως εμείς τα θέλουμε, ή προσδοκώντας από τους άλλους να μας συμπεριφέρονται με τον τρόπο που εμείς επιθυμούμε, είναι και αρκετό για να συμβεί. Κι όταν φυσικά αυτό δεν συμβαίνει είμαστε έτοιμοι να κατηγορήσουμε εκείνους ή την κακή μας τύχη για τη δική μας δυσαρέσκεια. Αν μπορούσαμε όμως να βάλουμε αυτήν τη δυσαρέσκεια μπροστά σε έναν καθρέφτη, θα έδειχνε εμάς και όχι τους άλλους! Έτσι και οι προσδοκίες μας, είναι απλά η αντανάκλαση όσων εμείς επιθυμούμε από τους άλλους, από τον εαυτό μας ή και από την ίδια τη ζωή, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η πραγματοποίηση τους θα μας κάνει απαραίτητα και ευτυχισμένους.
Είναι σαν να έχουμε εναποθέσει την ευτυχία μας στα χέρια των προσδοκιών μας. Η κάθε κατάσταση όμως που βιώνουμε είναι απλά αυτή που είναι ανεξάρτητα από την όποια προσδοκία εμείς μπορεί να έχουμε χτίσει γι’ αυτήν. Όπως και ο κάθε άνθρωπος πλάι μας που βιώνει, αισθάνεται και συμπεριφέρεται όπως εκείνος επιθυμεί κι όχι όπως εμείς θα θέλαμε ιδανικά από εκείνον.
Κανένας άνθρωπος δεν είναι σε αυτόν τον κόσμο για να ανταποκριθεί στις δικές σου προσδοκίες όπως αντίστοιχα, ούτε κι εσύ είσαι εδώ για να ανταποκρίνεσαι στις προσδοκίες των άλλων. Είσαι εδώ για να είσαι ο εαυτός σου, για να ζήσεις ελεύθερος και να δημιουργήσεις τη ζωή σου όπως αληθινά επιθυμείς βγάζοντας ακόμη και τις δικές σου προσδοκίες απ’ έξω αν θέλεις να απολαύσεις αληθινά τη ζωή σου!
Όσο πιο πολύ εμμένουμε πεισματικά στην εικόνα των προσδοκιών μας τόσο περισσότερο δυστυχισμένοι γινόμαστε, αφού καταλήγουμε εντελώς αποκομμένοι από αυτό που η ζωή έχει να μας προσφέρει στο παρόν. Φαντάσου να πήγαινες να απολαύσεις το αγαπημένο σου συγκρότημα και να έμπαινες στη συναυλία φορώντας ακουστικά, ακούγοντας τα αγαπημένα σου κομμάτια ξανά και ξανά.
Θα ήσουν εκεί μα δεν θα είχες αληθινή πρόσβαση σε αυτό που συμβαίνει εκείνη τη στιγμή στη σκηνή, θα ήταν σαν να φορούσες παρωπίδες στ’ αυτιά σου και τα vibes της στιγμής δεν θα μπορούσαν να σε συνεπάρουν! Φυσικά κανείς μας δεν θα το έκανε αυτό σε μία συναυλία. Αναρωτιέμαι όμως. Γιατί το κάνουμε στη ζωή μας;
Στην πραγματικότητα η ανάγκη μας να δημιουργούμε προσδοκίες για το μέλλον κρύβει έναν φόβο μέσα της. Φοβόμαστε ίσως πως το μέλλον θα μας απογοητεύσει αν το αφήσουμε απλά να έρθει κι έτσι βιαζόμαστε να δημιουργήσουμε εμείς τα σενάρια που θα μας έκαναν ευτυχισμένους. Αυτό που δεν καταλαβαίνουμε είναι πως στην πραγματικότητα έτσι είναι πιο πιθανό να απογοητευτούμε και να καταλήξουμε δυσαρεστημένοι όταν τα πράγματα δεν έρθουν σύμφωνα με την τέλεια εικόνα που προστάζουν οι προσδοκίες μας. Ό,τι έχουμε κι ό,τι κρατάμε στα χέρια μας ανήκει αποκλειστικά στο παρόν.
Αν όλα τα υπόλοιπα τα αφήσουμε να έρθουν φυσικά και από μόνα τους με τον τρόπο που εκείνα επιθυμούν χωρίς να τα πιέζουμε να μπουν με το ζόρι στα καλούπια που θέλουμε, φροντίζοντας το παρόν μας όσο περισσότερο μπορούμε, τότε όταν θα έρθουν θα μπορούμε να τα χαρούμε απλά όπως είναι και να τα απολαύσουμε όπως τους αξίζει! Χωρίς να τα κοιτάμε με απογοητευμένο βλέμμα επειδή ίσως τα περιμέναμε κάπως αλλιώς.
Το καλύτερο που μπορείς να κάνεις για τη ζωή σου είναι να τη ζήσεις απαλλαγμένος από κάθε προσδοκία! Στην πραγματικότητα όσο εσύ φροντίζεις το τώρα σου, το μέλλον θα φροντίσει μόνο του για τα υπόλοιπα. Όσο λιγότερο απαιτούμε από τη ζωή να μας δώσει τις προσδοκίες που μας χρωστάει, τόσο περισσότερο θα μπορούμε να γευτούμε αυτό που έχει να μας δώσει την κάθε στιγμή χωρίς να το υπεραναλύουμε, χωρίς να το ζυγίζουμε, χωρίς να το συγκρίνουμε με οτιδήποτε άλλο! Έτσι η ευτυχία μας θα ανήκει περισσότερο στο παρόν, θα μπορούμε να την αγγίξουμε πιο εύκολα και να την έχουμε μέσα στα δικά μας χέρια…όχι των άλλων!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου