Περπατάει το δρόμο της και προχωρά όσο κι αν εμείς αντιστεκόμαστε.
Η ζωή μας κατευθύνει εκεί που η ψυχή μας ζητά να ανασάνει και να δημιουργήσει.
Ακόμα και ό,τι πεθαίνει, έχει ζωή μέσα του.
Μέσα από αυτή τη διαδικασία, κάτι καινούργιο έρχεται,
Δύσκολο πολύ να το αντιληφθούμε με την πρώτη, αφού δεν φτάνει μόνο μια στεγνή νοητική επεξεργασία των καταστάσεων που μας συμβαίνουν.
Το συναισθηματικό κομμάτι χρειάζεται να πάρει τη σκυτάλη για να βιωθούν όλα τα συναισθήματα.
Να τους δώσουμε το χώρο τους να εκφραστούν για να θεραπευτούν.
Να αφήσουμε τα δάκρυά μας να τρέξουν για να ξαλαφρώσουν το βάρος της καρδιάς μας, να πάρουμε το χρόνο μας για να θρηνήσουμε την όποια αλλαγή στη ζωή μας.
Αλλαγή οποιασδήποτε μορφής, σημαίνει απώλεια.
Απώλεια αυτού που είχαμε και αλλάζει μορφή.
Απώλεια είτε στο προσωπικό κομμάτι που αφορά τις σχέσεις, είτε στο επαγγελματικό.
Η ζωή μας ρυθμίζεται με κύκλους. Άλλους ανοίγουμε και άλλους κλείνουμε. Μερικές φορές κάνουμε φαύλους κύκλους και τριγυρνάμε στα ίδια και στα ίδια μέχρι να πάρουμε το μάθημα και να αποσυρθούμε.
Δύσκολο να αποσυρθείς από έναν κύκλο αν δεν πάρεις την πληρότητα της έκφρασης των συναισθημάτων, του μοιράσματος, της αγάπης.
Οι αλλαγές τρομάζουν τους ανθρώπους γιατί τους βγάζουν από το σταθερό πλαίσιο που έχουν συνηθίσει που τους παρέχει ασφάλεια.
Η ασφάλεια είναι συνδεδεμένη άμεσα με την ανθρώπινη φύση.
Αναζητά πάντα τη σταθερότητα, τη στήριξη, τη φροντίδα.
Οι τραυματικές απώλειες στη ζωή ενός ανθρώπου είναι κυρίως ο θάνατος ενός αγαπημένου προσώπου, ένας χωρισμός, το διαζύγιο, μια απόλυση, μία αλλαγή στη μορφή μιας σχέσης, φιλικής ή όχι, οτιδήποτε καινούργιο που νιώθουμε να μας απειλεί.
Όλες οι αλλαγές μας δημιουργούν άγχος, αναστάτωση, ανησυχία. Ακόμα και οι όμορφες. Μία νέα σχέση, ένας γάμος, η γέννηση ενός παιδιού, η δημιουργία ενός σπιτιού, η αλλαγή ενός εργασιακού περιβάλλοντος.
Κάποιες αλλαγές επιλέγουμε οι ίδιοι να κάνουμε, κάποιες νομίζουμε πως μας επιλέγουν εκείνες.
Μα ότι κι αν συμβαίνει στη ζωή μας, έχει το λόγο του, είναι για καλό και φέρνει μια ευλογία!
Αρκεί να το δούμε έτσι.
Στη διάρκεια των αλλαγών νιώθουμε ευάλωτοι και συναισθηματικά ασταθείς γιατί χάνουμε αυτό που είχαμε, αυτό που ξέραμε.
Σε αυτή την περίοδο της ζωής μας αναζητάμε υποστηρικτικό περιβάλλον μέσα μας και έξω μας.
Ζητάμε να στηριχτούμε ψυχολογικά για να αντέξουμε αυτό που μας πονά.
Η σχέση με τον εαυτό μας παίζει τον πιο καθοριστικό ρόλο.
Ο βαθμός της επίγνωσης που έχουμε για το τι συμβαίνει, είτε μας επιτρέπει να δραστηριοποιηθούμε όταν θα είμαστε έτοιμοι, δημιουργώντας νέες προσωπικές και επαγγελματικές συνθήκες σε ένα βάθος χρόνου, είτε μας καθηλώνει σε ένα πένθος άλυτο.
Προσοχή στις συνεχόμενες και με ταχύτητα αλλαγές. Είναι παγίδα χωρίς να έχουμε στήριξη. Είναι βίαιο πολύ να τις αντιμετωπίσει ο ψυχισμός του ανθρώπου. Εδώ οπωσδήποτε χρειάζεται ένα φροντιστικό περιβάλλον που μας αγκαλιάζει και δεν μας αφήνει να νιώσουμε μόνοι μας.
Η αλλαγή που ανοίγει μπροστά της ένα άγνωστο πεδίο, πάνε χέρι χέρι με το φόβο.
Ακόμα και η ευχάριστη αλλαγή μας φοβίζει όπως είπαμε, όταν έχουμε συνηθίσει σε κάτι άλλο και την κοιτάμε ως ξένη.
Κοιτάξτε λίγο τις αλλαγές που βιώνει συνέχεια η φύση. Για παράδειγμα τα όμορφα ηλιοτρόπια!
Ανθίζουν και κάποια στιγμή μαραίνονται.
Πριν μαραθούν όμως, έχουν πρώτα δώσει τον καρπό τους, την ομορφιά τους, το άρωμά τους.
Οι ηλιόσποροι από το ώριμο ηλιοτρόπιο θα φυτευτούν στο χώμα για να δημιουργήσουν νέα ηλιοτρόπια που θα δώσουν νέους σπόρους, νέα ομορφιά, νέους καρπούς!
Έτσι είναι και οι σχέσεις μας!
Ανοίγουμε και κλείνουμε κύκλους.
Θρηνούμε, πονάμε, θυμώνουμε.
Περνάμε μέσα από τα σκοτάδια μας και κάποια στιγμή, βρίσκουμε πάλι την ενέργεια και τη διάθεση να αναζητήσουμε αυτό που πνευματικά είμαστε! Το Φως, όπως ακριβώς κάνουν και τα ηλιοτρόπια.
Έχουν το βλέμμα τους πάντα στραμμένο στον Ήλιο!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου