Τι στο καλό έχει συμβεί με το ανθρώπινο ζώο;
Τι έχει συμβεί στον άνθρωπο;
Η λογική, η αρμονία, η αγάπη, η έκπληξη και η ελευθερία είναι τώρα η κρυφή πλευρά της ζωής: Μια οπισθοδρομική και διαταραγμένη κατάσταση του νου.
Γιατί είναι αποδεκτό να μας εξουσιάζουν, να μας επιτρέπουν να υπάρχουμε, να μας λένε τι να κάνουμε και τι να μην κάνουμε, να μας αλυσοδένουν μεταφορικά και σε πολλές περιπτώσεις κυριολεκτικά με δρακόντειες εντολές, να μας περιορίζουν ως προς το τι να λέμε και τι να μην λέμε και να μας ελέγχουν “ηγέτες” και κυβερνήτες; Αυτή είναι η αληθινή φύση του ανθρώπου ή αυτή είναι η διαταραγμένη κατάσταση του νου είναι δημιούργημα κακών προθέσεων από εκείνους που επιδιώκουν την εξουσία για να κυριαρχήσουν στους άλλους;
Αυτή είναι μια πολύ σημαντική διάκριση, διότι αν αυτή η αδύναμη και αξιολύπητη κατάσταση της ύπαρξης είναι φυσική, τότε δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να διορθώσει την δυστυχία των κυριαρχούμενων. Αλλά αν είναι ένα σχεδιασμένο και επινοημένο αποτέλεσμα μακροχρόνιας κατήχησης, αποβλάκωσης και προπαγανδισμένης συνωμοτικής πλεκτάνης, τότε μήπως θα μπορούσε να αντιστραφεί αυτή η εκούσια δουλεία υπέρ της μαζικής ελευθερίας;
Όπως επισημάνθηκε πρόσφατα από τον Jacob Hornberger, υπήρξε μια εποχή στην ιστορία μας που δεν υπήρχε φόρος εισοδήματος ή IRS, δεν υπήρχε κυβερνητική πρόνοια, δεν υπήρχαν νόμοι για τα φάρμακα ή την ιατρική περίθαλψη, δεν υπήρχαν μεταναστευτικοί έλεγχοι, λίγοι οικονομικοί κανονισμοί και περιορισμοί, δεν υπήρχαν ξένοι πόλεμοι, δεν υπήρχαν διαβατήρια, δεν υπήρχαν υπηρεσίες επιβολής του νόμου με τρία γράμματα, δεν υπήρχαν κυβερνητικά ελεγχόμενες αγορές, δεν υπήρχαν ξένες στρατιωτικές βάσεις, λίγες ή και καθόλου κυβερνητικές γραφειοκρατίες, ελάχιστη ή και καθόλου υποχρεωτική “δημόσια” εκπαίδευση, δεν υπήρχε νόμισμα χωρίς αντίκρισμα ή κεντρική τράπεζα και απολύτως κανένας έλεγχος των όπλων.
Τα πράγματα σίγουρα δεν ήταν τέλεια, ούτε υπήρχε κάποια ουτοπία, αλλά υπήρχαν καλύτερες εποχές σε αυτή την χώρα και οι άνθρωποι ήταν για όλες τις προθέσεις και τους σκοπούς, προσωρινά ελεύθεροι. Αυτή ήταν μια ανώτερη εποχή και θα πρέπει να είναι διδακτική για το τι θα μπορούσε να γίνει, αντί για το αυτό που είναι σήμερα.
Έχει χάσει αυτή η κοινωνία όλες τις διανοητικές της ικανότητες, την επιθυμία της να είναι ελεύθερη και έχει υποκύψει πλήρως σε μια υποταγμένη θέση και ως εκ τούτου έχει συμβιβαστεί με ένα εξαρτημένο επίπεδο ύπαρξης; Έχουν αποδεχτεί οικειοθελώς οι μάζες την ιδέα ότι η ζωή είναι δουλοπαροικία, ή αυτό είναι ένα προσωρινό φαινόμενο και μπορεί να αντιστραφεί;
Θα ήθελα να σκεφτώ με βάση το τελευταίο, αλλά αυτή η τρέχουσα κατάσταση μου δίνει την μεγάλη παύση, καθώς το σύστημα ελέγχου που υπάρχει σε αυτή την χώρα και τον κόσμο επιτρέπεται να συνεχίσει την κίνησή του προς μια τεχνοκρατική δικτατορία. Αυτή είναι μια τραγωδία και αν γίνει αποδεκτό από το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας ως φυσιολογικό, κάθε ελπίδα για ελευθερία απλώς θα εξαφανιζόταν.
Φαίνεται ότι ζούμε σε μια εποχή που το μεγαλύτερο μέρος των πληθυσμών βρίσκεται στα πρόθυρα της «κλινικής» κατάθλιψης, είναι γεμάτο μίσος, διχάζεται σε κάθε πτυχή της ζωής, ανησυχεί και προβληματίζεται συνεχώς, βρίσκεται σε συνεχή κατάσταση φόβου, δυσαρεστημένοι με όλα τα καλά στην ζωή, ενώ συγκεντρώνονται μόνο στον θυμό και την άμεση ικανοποίηση, καταλαμβάνονται από αδιαφορία και έχουν χάσει κάθε ικανότητα βελτίωσης του εαυτού τους προκειμένου να αποκτήσουν μια πιο αρμονική σύνδεση με τα θαύματα που έχει να προσφέρει η ζωή.
Αυτή είναι μια θλιβερή κατάσταση πραγμάτων καθώς και μια ξεκάθαρη συνειδητοποίηση ότι η ανθρωπότητα βυθίζεται στα όρια του εκούσιου αφανισμού.
Ανεξάρτητα από όλες τις διαμάχες, την αβεβαιότητα, τον ανταγωνισμό, την ηθική παρακμή και την ψυχοπαθητική παραφροσύνη που αντιμετωπίζουμε καθημερινά, θα πρέπει να αναγνωριστεί ότι η ζωή συνεχίζεται και ο καθένας από εμάς έχει την ευθύνη να αναπτύξει και να ενισχύσει την ικανότητά του να επιβιώνει και να ευημερεί και να είναι ανεξάρτητος, ώστε να βρει ψυχική ηρεμία.
Οι πιο σημαντικές πτυχές της ζωής δεν μπορούν ποτέ να δοθούν, πρέπει να προέρχονται από μέσα και δεν μπορούν να τις βιώσετε εκτός και μέχρις ότου κάποιος είναι ασφαλής και ικανοποιημένος με τον εαυτό του. Αυτή είναι μια υποχρεωτική πτυχή της ανάπτυξης που μπορεί να οδηγήσει στο να γίνει φως για τους άλλους. Χωρίς αυτοέλεγχο, αυτοεξάρτηση, αυτογνωσία κι αυτοπεποίθηση, η αγάπη, η οικογένεια, η συμπόνια, η εν συναίσθηση και η χαρά δεν μπορούν να βιωθούν πλήρως κι αληθινά. Για να αποκτήσεις μια τέτοια ψυχική κατάσταση απαιτεί ειλικρίνεια και απεριόριστη αποδοχή της αλήθειας, ανεξαρτήτως κινδύνου.
Η γκρίνια, το παράπονο, η κατάρα, το ψέμα, το να κατηγορείς, η εξάρτηση, η ψήφος και η ικεσία για έναν αφέντη ή σωτήρα, θεό ή ημίθεο, για να σου δώσει χάρες, δεν θα ωφελήσουν ποτέ σε κανέναν αγώνα για να κερδίσεις ή να διατηρήσεις την όποια ελευθερία σου.
Η ελευθερία δεν μπορεί να δοθεί, πρέπει να την ζεις, να την παίρνεις και να την υπερασπίζεσαι.
Η ίδρυση των ΗΠΑ ήταν δομημένη με τέτοιο τρόπο ώστε να παρουσιάζεται μια λανθασμένη εικόνα ότι τα δικαιώματα είναι κατά κάποιο τρόπο συνδεδεμένα με την κυβερνητική περγαμηνή, κάτι που είναι μια κατάφωρη παραποίηση των γεγονότων. Κανένα δικαίωμα δεν προέρχεται από κανένα χαρτί, κανένα δικαίωμα δεν μπορεί να κατοχυρωθεί από τις κυβερνήσεις. Αν είναι έτσι, τότε δεν θα υπήρχαν ποτέ δικαιώματα εξαρχής.
Αυτή είναι μια από τις πιο κατάφωρες παρανοήσεις των εξαπατημένων ανθρώπων που έχουν κατακλυστεί από την ιδέα ότι κάποιο σύνταγμα υπάρχει για να προστατεύσει την ελευθερία τους. Δεν είναι έτσι!
Ναι, όσοι έζησαν σε αυτή την χώρα (την Αμερική) στο παρελθόν είχαν μια πολύ πιο ελεύθερη κοινωνία από ό,τι υπάρχει σήμερα, αλλά ακόμη και τότε, υπήρχαν επιθέσεις κατά της κυριαρχίας του ατόμου από το κράτος. Η επιθετικότητα κατά της ελευθερίας που επιβάλλεται από την άρχουσα τάξη με την πάροδο του χρόνου έχει αυξηθεί πολύ, αλλά μόνο επειδή επιτρεπόταν οικειοθελώς και οι μάζες συμφωνούσαν σε αυτό.
Επί του παρόντος, ελάχιστη, αν και καθόλου ελευθερία δεν έχει επιβιώσει και αυτό είναι φυσικά ένα προγραμματισμένο αποτέλεσμα, που έχει γίνει γενικά αποδεκτό από το υπάκουο και υποταγμένο κοπάδι.
Αυτή η θηριωδία μπορεί να διορθωθεί όχι φυσικά από τις κατατονικές μάζες, αλλά από μεμονωμένους αριθμούς ικανών ατόμων που με τον τρόπο ζωής τους, δεν υπολογίζουν, ούτε υποστηρίζουν την εξουσία της κυβέρνησης και των ελίτ.
«Είμαι ελεύθερος, ανεξάρτητα από τους κανόνες που με περιβάλλουν. Αν τα βρίσκω ανεκτά, τα ανέχομαι. Αν τα βρίσκω ανυπόφορα, τα σπάω. Είμαι ελεύθερος γιατί ξέρω ότι μόνο εγώ είμαι ηθικά υπεύθυνος για ό,τι κάνω». -Robert A. Heinlein
Θα έλεγα ότι ένα από τα αντίδοτα στην σκλαβιά και την υποτέλεια, είναι ο Frederick Douglass. Ενθαρρύνω τους ανθρώπους να διαβάσουν την αυτοβιογραφία του Frederick Douglass «My Bondage, My Freedom». Ο Φρέντερικ Ντάγκλας ήταν ένας άνθρωπος που γεννήθηκε στην σκλαβιά κάτω από μερικές από τις πιο ακραίες μορφές καταπίεσης και βαρβαρότητας στον Νότο. Του είπαν ότι η φύση του ήταν όλα τα αντίθετα με αυτό που ανακάλυψε ότι ήταν πραγματικά.
Και το ερώτημα ήταν πώς το έκανε αυτό ο Ντάγκλας, γιατί δεν είχε κανένα παράδειγμα στην ζωή του, κανενός είδους προτύπου Ελευθερίας. Ποτέ δεν του παρουσιάστηκε καμία διάψευση ότι δεν ήταν όντως εγγενώς γεννημένος για να είναι σκλάβος και ότι αυτή δεν ήταν η φυσική του κατάσταση και ωστόσο ήταν ακόμη σε θέση να το απορρίψει από πολύ νεαρή ηλικία.
Περνάει την διαδικασία σκέψης του στην αυτοβιογραφία του, η οποία είναι πραγματικά το κλειδί για να διαβάσουν τόσοι πολλοί άνθρωποι στις μέρες μας, προκειμένου να μας βοηθήσει στο ταξίδι μας να βγούμε από αυτό το ψεύτικο κατασκεύασμα στο οποίο βρισκόμαστε φυλακισμένοι.
Θέλω απλώς να διαβάσουμε ένα απόσπασμα από την αυτοβιογραφία του:
“Ένας άνθρωπος χωρίς βία είναι χωρίς την ουσιαστική αξιοπρέπεια της ανθρωπότητας. Η ανθρώπινη φύση είναι έτσι δομημένη, ώστε να μην μπορεί να τιμήσει έναν ανήμπορο άνθρωπο, αν και μπορεί να τον λυπηθεί, κι ακόμη και αυτό δεν μπορεί να το κάνει για πολύ, αν δεν εμφανιστούν σημάδια δύναμης. Μόνο εκείνος μπορεί να καταλάβει την επίδραση αυτής της μάχης στο πνεύμα μου, ο οποίος έχει ο ίδιος υποστεί κάτι, ή έχει διακινδυνεύσει κάτι, αποκρούοντας τις άδικες και σκληρές επιθέσεις ενός τυράννου. Ο Covey ήταν τύραννος και μάλιστα δειλός.
Αφού του αντιστάθηκα, ένιωσα όπως δεν είχα νιώσει ποτέ πριν. Ήταν μια ανάσταση από τον σκοτεινό και μολυσματικό τάφο της σκλαβιάς, στον ουρανό της συγκριτικής ελευθερίας. Δεν ήμουν πια ένας δειλός δούλος, που έτρεμε κάτω από το βλέμμα ενός σκουληκιού του χώματος, αλλά το από καιρό καταβεβλημένο πνεύμα μου είχε ξυπνήσει σε μια στάση ανεξαρτησίας. Είχα φτάσει στο σημείο στο οποίο δεν φοβόμουν να πεθάνω. Αυτό το πνεύμα με έκανε ελεύθερο άνθρωπο στην πραγματικότητα, αν και παρέμενα ακόμα σκλάβος στην μορφή. Όταν ένας σκλάβος δεν μπορεί να μαστιγωθεί, είναι περισσότερο από το μισό ελεύθερος.
Έχει να υπερασπιστεί ένα πεδίο τόσο ευρύ όσο η ίδια του η ανδρική καρδιά και είναι πραγματικά μια δύναμη στην γη. Από εκείνη την στιγμή μέχρι την απόδρασή μου από την σκλαβιά, ποτέ δεν μαστιγώθηκα δίκαια. Έγιναν αρκετές προσπάθειες, αλλά ήταν πάντα ανεπιτυχείς. Απέκτησα μώλωπες, αλλά η περίπτωση που περιέγραψα ήταν το τέλος της κτηνωδίας στην οποία με είχε υποβάλει η δουλεία.” -Frederick Douglass από την αυτοβιογραφία του.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου