Γιατί οι ευθυνόφοβοι όλο φεύγουν

Πολλές φορές κατηγορήσαμε έναν άνθρωπο γιατί δεν ανέλαβε τις ευθύνες του, γιατί δεν είχε το θάρρος να υποστηρίξει μια επιλογή του, γιατί δείλιασε και δεν κυνήγησε κάτι ή κάποιον που ήθελε πολύ. Για σένα που είσαι άνθρωπος των πράξεων, άνθρωποι που φοβούνται να πάρουν αποφάσεις και ζουν μέσα στα ασφαλή τους πλαίσια, είναι κάτι που δύσκολα θα κατανοήσεις. Για έναν άνθρωπο που έχει μάθει όλη του τη ζωή να ακολουθεί την ασφαλή οδό και να πηγαίνει με τη ροή των πραγμάτων, του είναι δύσκολο να εκτεθεί συναισθηματικά και να ρισκάρει να αλλάξουν οι ισορροπίες στη ζωή του. Κι αυτό γιατί έχει συνηθίσει τα πράγματα να μένουν σχεδόν αμετάβλητα.

Όταν μεγαλώνει κανείς έχοντας τα πάντα στρωμένα, όταν δε χρειάζεται να αποφασίσει για τίποτα, γιατί έμαθε οι άλλοι να παίρνουν τις σημαντικές αποφάσεις αντί για αυτόν, πώς περιμένεις από έναν τέτοιον άνθρωπο να αναλάβει ευθύνες; Είναι σαν να του λες να διαγράψει το παρελθόν και να μάθει να ζει εκ νέου. Ποιος το έκανε αυτό μέχρι τώρα με τόση ευκολία για να το καταφέρει κι εκείνος;

Όταν έχεις μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον που σε κάθε πρόβλημά σου βρίσκεται πάντα κάποιος από πίσω, σαν από μηχανής θεός, και σου το λύνει, μαθαίνεις να είσαι στην αφάνεια, στις σκιές. Εφησυχάζεσαι, μιας και οι άλλοι έχουν τη λύση για σένα και μπορούν να βάλουν τα πράγματα στη σειρά που εσύ αδυνατείς. Για ποιο λόγο, λοιπόν, να αγχωθείς και να ψάξεις να βρεις τι χρειάζεται να κάνεις σε μια δύσκολη στιγμή όταν οι απαντήσεις σού παρέχονται -πολλές φορές χωρίς να τις ζητήσεις- σαν μασημένη τροφή από τους γύρω σου;

Κι έτσι τα χρόνια κυλάνε και μαθαίνεις πως τα πράγματα είναι απλά. Δε ζορίστηκες να πάρεις κάποια απόφαση και οι λύσεις ήταν πάντα παιχνιδάκι που σου ερχόταν έτοιμο, πολλές φορές χωρίς καν να το παραγγείλεις. Η ζωή όμως όσο κυλάει δεν παραμένει στο ίδιο επίπεδο. Οι πίστες που καλείσαι να περάσεις δυσκολεύουν και γίνονται πιο περίπλοκες. Και πλέον οι λύσεις δεν είναι τόσο εύκολο να βρεθούν από τους άλλους. Κι έτσι φεύγεις. Από πού; Από κάθε κατάσταση που νιώθεις ότι σε ζορίζει ψυχολογικά και νιώθεις ανίκανος να ελέγξεις. Προτιμάς να φεύγεις κι ας θες να μείνεις, γιατί αυτή η πίεση των πράξεων είναι ένα ξένο χωράφι για σένα. Και είναι λογικό. Ποιος μπορεί να σε κατηγορήσει άλλωστε που έμαθες έτσι;

Ποιος μπορεί να σε κατηγορήσει ευθαρσώς ως «βολεψάκια» και δειλό όταν ποτέ πριν δε σε έριξαν στα βαθιά και δε σου είπαν «Κολύμπα!»; Γι’ αυτό θα κατηγορηθείς. Θα ακούσεις πολλά σχόλια για τη συμπεριφορά σου από ανθρώπους που σχετίζονται μαζί σου άμεσα ή έμμεσα. Αλλά κι όταν κατηγορηθείς από αυτούς, πολλές φορές η αιτία δε θα είναι η κακία ή η υπεροψία τους ότι τάχα είναι καλύτεροι επειδή παίρνουν αποφάσεις και κάνουν πράξεις. Θα είναι η αγανάκτηση και το παράπονο από τις δικές τους προσδοκίες να ανταποκριθείς στις περιστάσεις όπως κάνουν κι αυτοί. Αλλά δεν καταλαβαίνουν ότι είναι λες και ζητούν από μια γάτα να πετάξει.

Σίγουρα αν κάποιος το θέλει, μπορεί να το προσπαθήσει και κάποια στιγμή να αλλάξει. Όμως για να φτάσει σε αυτό το σημείο, χρειάζεται να καταλάβει πρώτα το ίδιο το άτομο ότι η στάση του αποτελεί πρόβλημα που χρήζει διόρθωσης. Και το να μάθεις τον εαυτό σου, να γνωρίζεις τα σωστά και τα λάθη σου, είναι ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο που δεν ξεκινούν όλοι. Ευθυνόφοβοι και μη.

Για κάθε άνθρωπο είναι στο χέρι του να διαχειριστεί την προσωπικότητά του και να διαμορφώσει όσα δεν του αρέσουν ή πιστεύει πως δεν του ταιριάζουν. Δεν είναι μια εύκολη διαδικασία, αλλά με αργά και σταθερά βήματα μπορούν κάποια πράγματα να αρχίσουν να βελτιώνονται. Κι όχι επειδή οι άλλοι σου λένε ότι κάνεις λάθος. Αλλά γιατί εμμένοντας σε μια παθητική στάση, επιλέγοντας να ζεις μέτριες και επιφανειακές καταστάσεις, χάνεις την ουσία. Χάνεις ευκαιρίες να ζήσεις πιο μεγάλα πράγματα. Χάνεις σίγουρα στιγμές που θα μπορούσαν να πάνε πολύ λάθος, αλλά μαζί χάνεις κι εκείνες που θα μπορούσαν να πάνε πολύ σωστά.

Απομακρύνεσαι από τον εαυτό σου, μιας και δεν μπορείς να κυνηγήσεις τα θέλω σου. Κι αυτό γιατί έχεις συνηθίσει να τα αφήνεις στη μέση, επειδή δεν μπορούσες να τα διεκδικήσεις. Κι έφτασες να ζεις μια ζωή που δεν μπορείς να έχεις όσα θέλεις γιατί δεν μπορούσες να επιλέξεις τι πρέπει να κάνεις. Περίμενες με ένα μαγικό ραβδί να γίνουν όλα όπως τα θες, χωρίς να ζοριστείς, σαν να βρίσκεσαι σε παραμύθι. Αλλά ακόμα και στα παραμύθια, η Σταχτοπούτα ρίσκαρε και πήρε την απόφαση να πάει στον χορό που τόσο ήθελε. Σε αντίθετη περίπτωση, θα μπορούσε να κάτσει σπίτι, να συνεχίσει να κάνει την υπηρέτρια και κανένας δε θα πήγαινε να τη ψάξει και να της αλλάξει την τύχη προς το καλύτερο. Όλα επιλογές είναι, αρκεί να τις παίρνουμε.

Κάπως έτσι έμεινες κι εσύ μέχρι τώρα στην επιφάνεια, τη μοναξιά και τη δυστυχία. Γιατί όσα θέλησες και δε διεκδίκησες δε γίνεται να σου κάνουν απλώς τη χάρη να έρθουν κοντά σου από μόνα τους. Για όλα αυτά να θες, λοιπόν, να αλλάξεις. Για να αρχίσεις να ζεις πριν να είναι αργά. Για να μπορείς να δείξεις με πράξεις όσα και όσους θες στη ζωή σου και να μην αφήνεις μια δειλία να στα παίρνει μακριά. Για να έχεις την ευκαιρία να ζήσεις τις επιλογές σου όποιες κι αν είναι αυτές. Είτε σου βγουν σε καλό είτε όχι, είναι δικές σου, φέρνουν εμπειρίες και σε κάνουν να νιώθεις ζωντανός. Βρες, λοιπόν, αυτό που θες, τον άνθρωπο που θες, τη ζωή που θες, τον εαυτό που σου ταιριάζει και κάνε ένα βήμα πιο κοντά τους. Ξαφνικά θα αρχίσεις να καταλαβαίνεις γιατί η ζωή που έκανες μέχρι τώρα δε σε γέμιζε. Κι όλα θα αρχίσουν να αποκτούν το νόημα και την ουσία που πάντα ενδόμυχα ήθελες.