Πάντα θα φταίει ο νευρικός, ο εκνευριστικός ποτέ

Υπάρχει, αλήθεια κάποιος άνθρωπος που δεν ένιωσε ποτέ του τα νεύρα του να είναι σπασμένα; Να βρίσκεται σε μια κατάσταση που τα πάντα γύρω του να τον εκνευρίζουν; Αν εξαιρέσουμε το Βούδα, λογικά δε θα βρούμε κανέναν άλλο. Όλοι μας κάποια στιγμή νιώθουμε πως, όχι μόνο έχουμε τα νεύρα μας, αλλά κι αλίμονο σ’ αυτόν που θα τα πληρώσει.

Δε θέλεις να σου μιλήσει κανένας. Ακόμα και μια καλημέρα που θα σου πουν σού τρυπάει τ’ αυτιά κι αντί ανταπόδοσης της ευχής, εσύ αντεύχεσαι να πάει να… καταλαβαίνεις πού. Το μάτι σου γυαλίζει και περιμένεις αυτόν που θα κάνει το λάθος να σε προκαλέσει.

Είναι μαθηματικά αποδεδειγμένο πως τότε είναι που θα ακούσεις και τις πιο εκνευριστικές ατάκες που μπορούν να ειπωθούν. Φτάνεις ας πούμε στη δουλειά σου και τότε θα βρεθεί εκείνος ο συνάδελφος που με εκείνο το ηλίθιο ύφος θα σου κάνει την ακόμα πιο ηλίθια ερώτηση «Ήρθες;». Όχι ρε μεγάλε, σταμάτησα στο περίπτερο για τσιγάρα και θα έρθω σε πέντε λεπτά. Δε χρειάζεται ν’ απαντήσεις. Εκείνο το απότομο γύρισμα του κεφαλιού συνοδευόμενο με το πιο αιμοβόρο βλέμμα στα μάτια σου δίνουν τη δέουσα απάντηση. Και τότε είναι που γίνεται αντιληπτό πως έχεις τα νεύρα σου. Και τότε είναι που αρχίζουν τα σχόλια «Με νεύρα ήρθε αυτός σήμερα. Τι έπαθε μωρέ; Τι του είπα και τσαντίστηκε;».

Έτσι σου κολλάει και η ρετσινιά. Το στίγμα του νευρικού εκείνου ανθρώπου που κανένας όμως δεν μπορεί να καταλάβει γιατί έχει τα νεύρα του. Σαν να μην είχες τι να κάνεις σήμερα, οπότε θεώρησες καλό το να έχεις νεύρα. Λες και γεννήθηκες νευρικός σε έναν κόσμο γαλήνιο και ήρεμο. Κι αντί να σε αφήσουν στην ησυχία σου, για το δικό τους καλό κυρίως, όλο και περισσότερο σε τσιγκλίζουν. Πόσο ν’ αντέξεις πια.

Φυσικά κανένας δεν μπήκε ποτέ στη διαδικασία να σκεφτεί γιατί εσύ μπορεί να έχεις νεύρα. Η περίπτωση, δηλαδή να σ’ εκνεύρισαν αυτοί οι ίδιοι δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό τους. Όχι, ρε παιδιά, κανείς δεν ξύπνησε ένα πρωί βάζοντας σκοπό της ημέρας του το να έχει νεύρα. Ούτε και κανένας γεννήθηκε εκνευρισμένος. Αντιθέτως πολλοί είναι εκείνοι που γεννήθηκαν εκνευριστικοί. Που έχουν το χάρισμα, αν θέλεις, να προκαλούν τα νεύρα των άλλων. Γιατί πώς να το κάνουμε, όσο ευγενικός κι αν είσαι, όση υπομονή κι να έχεις δεν μπορείς να μπαίνεις στη διαδικασία του να ανέχεσαι εκνευριστικές συμπεριφορές. Δεν αντέχεις άλλο ν’ απαντάς σε ανόητες ερωτήσεις. Άνθρωπος είσαι με όρια κι αντοχές και κάποτε θα έρθει εκείνη η στιγμή που τα νεύρα σου θα σπάσουν. Κι όσο πιο πολλή υπομονή κάνεις τόσο πιο πολύ τα νεύρα σου χτυπάνε κόκκινο. Και τότε, βρείτε τρύπα να χωθείτε.

Νεύρα. Μια ενέργεια που όσο πιο πολύ συσσωρεύεται, τόσο πιο επικίνδυνη γίνεται. Κάτι σαν σεισμός. Όσο πιο συχνοί, τόσο πιο μικροί. Εκείνος ο ένας ο μεγάλος είναι ο καταστροφικός.

Συμπέρασμα; Μη φοβάσαι τα νεύρα σου και μην τα καταπιέζεις. Ένα τσιγάρο, βαθιές αναπνοές κι ίσως καταλαγιάσουν. Κι αν δεν καταλαγιάσουν, άφησέ τα να εκφραστούν. Θα νιώσεις καλύτερα και θα βάλεις στη θέση τους κι όλους αυτούς που σ’ εκνευρίζουν αλλά ποτέ δε φταίνε. Γιατί τα νεύρα είναι ενέργεια.