Οι ζωές μας κρύβονται μέσα σε λίγες φωτογραφίες

Κι αν οι ζωές μας κρυβόντουσαν μέσα σε φωτογραφίες θα τις φροντίζαμε σαν το απόλυτο σημαντικό μας.

Δε θα τις κρύβαμε σε ένα ντουλάπι ούτε θα σκίζαμε το άλλο μας μισό.

Δε θα τις βρίσκαμε πεταμένες όπου υπάρχει κενό στο συρτάρι, ούτε και καταχωνιασμένες.

Γιατί η ζωή μας βρίσκεται σε εκείνες τις φωτογραφίες.

Αυτές που τραβήξαμε κι αυτές που δεν τραβήξαμε αλλά θυμόμαστε ακόμα σε ένα στιγμιαίο κλικ του μυαλού μας.

Πόσο σημαντικές και οι δύο.

Μόνο που στην μία περίπτωση τις βλέπεις πάντα μπροστά σου όταν τις αγγίζεις και τις άλλες τις φέρνεις στο μυαλό σου πάντα όταν νοσταλγείς.

Όταν νοσταλγείς τους ανθρώπους που βρίσκονται μέσα σε αυτές.

Κομμάτια, μέρες, εποχές και στιγμές της ζωής σου κρατημένες σε φωτογραφίες.

Πάντα λάτρευα τις φωτογραφίες.

Μου θύμιζαν την ζωή μου μέχρι τώρα όταν ξεχνούσα τα ασήμαντα που τελικά ήταν σημαντικά.

Όλα εκείνα τα άσχημα και τα όμορφα που συνέβησαν.

Τις πιο χαρούμενες και τις πιο λυπημένες μου στιγμές.

Τους ανθρώπους που έχασα, τους ανθρώπους που κράτησα, εκείνους που έφυγαν κι εκείνους που έμειναν χωρίς να χρειαστεί να πω κουβέντα.

Εκείνους που σήμερα τους αποκαλώ ανθρώπους μου κι αγαπημένους μου.

Εκείνους που μοιραστήκαμε στιγμές, μέρες, χρόνια ολόκληρα.

Με πολλά γέλια και πολλά κλάματα, με χορούς και πάρτυ.

Με τσακωμούς και παρεξηγήσεις.

Οι άνθρωποι μου βρίσκονται σε άπειρες φωτογραφίες.

Ντυμένοι καλά και μη, κρατώντας ποτά και τσιγάρα στα χέρια, να γελάνε, να τραγουδάνε, με μαγιω και με εγκυμοσύνες, με νυφικά και στολές αποκριάτικες.

Σε νησιά, παραλίες και τα πιο κόζυ μέρη που υπάρχουν.

Άλλοι πάλι δεν έχω ιδέα που μπορεί να βρίσκονται όμως εύχομαι να αγάπησαν την διαδρομή μας όσο κι εγώ.

Οι φωτογραφίες είναι από τα ωραιότερα αποσμάσματα της ζωής μας.

Δε λένε ποτέ ψέματα και δεν μπορούν να υποκριθούν για τίποτα.

Δεν μπορείς να κρυφτείς όσο κι αν τις κρύβεις.

Όσο κι αν τις καταχωνιάζεις σε μέρη που δεν χρησιμοποιείς συχνά.

Κι αυτή είναι η γοητεία της.

Όλα αυτά τα χρώματα που έχει και που δεν ξεθωριάζουν ποτέ, ακόμα κι αν στο μυαλό σου είναι ασπρόμαυρη.

Να κρατάς τις φωτογραφίες σαν φυλαχτό, σε όλα αυτά που συνέβησαν και σε όλα όσα έρθουν.

Να τις φροντίζεις και να τις βάζεις σε όμορφα μεγάλα κάδρα πολλές-πολλές μαζί.

Κυρίως όλες εκείνες που σε έκαναν να χαμογελάς πριν το κλικ.

Όλες εκείνες που είναι αυθόρμητες κι ευτυχισμένες.