Ζούμε… Αισθανόμαστε έντονη την ανάγκη της υπεροχής σ’ έναν κόσμο απείρως περπατημένο, που έχει απορροφήσει και δεχτεί όλων των ειδών τα βλέμματα, τόσες ιστορίες, τόσο πόνο, μα και τόση χαρά. Ζούμε;
Πηγαίνουμε πολλές φορές εκεί που θέλουν οι άλλοι, αντί να πάμε εξαρχής στον προορισμό μας, εκεί που επιθυμούμε βαθιά κι απόλυτα. Γινόμαστε θεατές μιας ζωής που δεν είναι δική μας, επιβάλλουμε στον εαυτό μας να ζήσει σαν κάποιος άλλος και παύουμε να είμαστε εμείς οι ίδιοι.
Πώς ζούμε;
Πολλές φορές χανόμαστε και χάνουμε με το να αποζητούμε εντονότερα κάθε φορά την αποδοχή από κάποιους οι οποίοι δε γνωρίζουν με ποιο χάδι αποκτά κατακόκκινο χρώμα η καρδιά μας. Βαλτώνουμε κάνοντας την πράσινη, μπλε, πορτοκαλί, στέλνοντας τη σε μέρη που μετατρέπεται σχεδόν σε άλλο όργανο.
Γινόμαστε κυνηγοί μιας ευτυχίας που απέχει κατά πολύ από τη δική μας… πολλές φορές, σχεδόν δε ζούμε.
Όμως, ναι, ζούμε… κι ασφαλώς και μπορούμε να ξεχωρίσουμε, να γίνουμε πρωτοπόροι, να αλλάξουμε τη ροή των πραγμάτων, αρκεί να μην έχουμε την αίσθηση του μεγαλείου, αρκεί να μην υιοθετούμε την αλαζονική συμπεριφορά που καταστρέφει και δεν υψώνει τον άνθρωπο, αρκεί σαν απλοί άνθρωποι να ζούμε…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου