Σ’ έναν κόσμο όπου η εσωτερική δύναμη δε συναντά σημεία σύνδεσης με άλλους ανθρώπους, καλύτερα να διανύσουμε τον σίγουρο δρόμο του «άσε, τι έπαθα». Έτσι, θα νιώσουμε πως μας καταλαβαίνουν, μας συμπονούν και μας προστατεύουν. Στην κοινωνία που ζούμε, ο πόνος κι η δυστυχία φέρουν προνόμια, διότι πώς θα ελέγξω ή πώς θα χειραγωγήσω, αν όχι μέσω του πόνου μου ή της πληγής μου; Αν πω και δείξω ότι είμαι καλά, τότε τι θα κερδίσω; Ίσα-ίσα που μπορεί και για κάποιους η δύναμή μου να μοιάζει απειλητική.
Στα παρασκήνια αυτής της αόρατης συνωμοσίας, βρίσκεται η πεποίθηση πως η δυστυχία ή ο πόνος δε θα έπρεπε να μας συμβαίνουν. Πολύ βαθιά μέσα μας πιστεύουμε πως εφόσον είμαστε καλοί άνθρωποι, από πού κι ως πού να μας επισκέπτονται οι κακοτυχίες κι η δυστυχία; Ως εκ τούτου, ποτέ δε θα έπρεπε να μας συμβαίνουν κακά πράγματα! Αν όμως συμβούν, τότε οι πληγές μπορούν να γίνουν όπλο. Ένα όπλο που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε άμεσα για να κερδίσουμε προσοχή, χάδι, φροντίδα, ειδικά προνόμια, έλεγχο, συμπόνια κι άλλα.
«Δεν μπορείς να περιμένεις πολλά από μένα γιατί δεν είμαι δυνατός. Θα πρέπει να με προσέξεις κι επίσης δε θα πρέπει ν’ αναλάβω τις ευθύνες μου, γιατί δεν αισθάνομαι καλά. Στην πραγματικότητα είμαι έξω φρένων με τον Θεό γιατί μ’ ενοχλεί αφόρητα το ότι μου συμβαίνουν πράγματα που ποτέ δε θέλησα. Έτσι, με τον θυμό μου, θα μπορέσω ν’ αλλάξω τα δεδομένα και θα λάβω από τον Θεό όσα θέλησα.» Αυτό είναι μια τόσο πρωτόγονη και βαθιά ριζωμένη συμπεριφορά και προσφάτως αρχίσαμε να παίρνουμε χαμπάρι ότι ίσως, τελικά, υπάρχει κι άλλος τρόπος να συνδεθούμε.
Και τώρα προκύπτει το εξής ερώτημα. Τι σημαίνει να είμαι δυνατός; Ίσως και να μη σημαίνει τίποτα άλλο από το ν’ αφεθείς. Η φύση όπως αναλαμβάνει να κλείσει την πληγή στο δέρμα μας στέλνοντας λευκά αιμοσφαίρια ώστε να μη μολυνθούμε, έτσι και με τις εσωτερικές πληγές έχει τη δυνατότητα να μας γιατρέψει. Όλη η φύση γιατρεύεται κι ανακάμπτει. Το να αφεθούμε στη φυσική ροή των πραγμάτων μπορεί και να αποτελεί εν τέλει τη μεγαλύτερη πρόκληση. Έχει ποτίσει η προσωπικότητά μας με τόσα απόβλητα, που αν δε μάθουμε να κρατάμε μόνο ό,τι μας κάνει καλό, θα χαθούμε μέσα στις ιστορίες των τραυμάτων που ρουφάνε τη δύναμή μας. Είμαστε το μόνο είδος που μπορεί να επεξεργαστεί μια εμπειρία κι αν το αποφασίσουμε, να τη μετατρέψουμε από πληγή σε λόγο εξέλιξης. Αυτό μας κάνει ανθρώπους. Το να καλλιτεχνούμε πάνω στα γεγονότα της ζωής μας, δίνοντας μορφή στον εαυτό μας.
Προσοχή! Η δύναμη δεν έχει καμία σχέση με την αναισθησία, την αδιαφορία, την αδιαλλαξία ή την ακαμψία. Ένας πραγματικά δυνατός άνθρωπος έχει βιώσει τραύματα, πόνο κι ενίοτε έχει νιώσει και δυστυχής. Αυτό που τον διαφοροποιεί είναι πως όλα αυτά μέσα του δεν τον αλλοιώνουν σε βαθμό που να δηλητηριάζεται, αλλά επιλέγει να τα περάσει από τα φίλτρα του μυαλού και της καρδιάς του, ώστε να του φανούν με κάποιο τρόπο χρήσιμα. Αποζητά έμπνευση μέσα από τον πόνο κι επιδιώκει να την προσφέρει όπου χρειαστεί. Δεν αγανακτεί. Παίρνει μια βαθιά εισπνοή κι αναρωτιέται αν αξίζει να χάσει τον έλεγχο του εαυτού του. Όταν οδηγεί κι έχει κίνηση, χρησιμοποιεί τον χαμένο χρόνο για ενδοσκόπηση ή ανεβάζει την ένταση της μουσικής. Ένας δυνατός άνθρωπος ενισχύει την αυτοπεποίθησή του και δεν ψάχνει, ούτε παραμένει σε συζητήσεις που αναπόφευκτα οδηγούν στην αυτολύπηση.
Ο δυνατός κοιτάζει μέσα του και ψηλά. Οι υπόλοιποι κοιτάζουν έξω και πίσω. Η μεγάλη αλήθεια είναι πως δεν είναι φυσικό παραμένουμε πληγωμένοι. Απλώς τα προνόμια είναι άκρως δελεαστικά!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου