Οι παρεξηγήσεις εντείνονται όταν περιπλέκουμε τα πράγματα έτσι. Όταν δεν απλοποιούμε τη ζωή μας και αυτή των γύρω μας εκφράζοντας αυτό που θέλουμε με λόγια απλά, απέριττα και λιτά. Το συναίσθημα θα είναι ακόμα εκεί και ίσως να ναι και πιο κατανοητό.
Η αλήθεια είναι πως το ποιος πραγματικά είσαι φαίνεται όταν αφεθείς στην οργή και στη μέθη. Όταν ξεπεράσεις τα όρια σου και δε συγκρατείς πλέον τις κινήσεις και τα λόγια σου. Όταν οι σκέψεις σου ξεχειλίζουν και γίνονται λόγια που ρέουν απερίσκεπτα. Όταν πράττεις και μιλάς χωρίς να σκέφτεσαι πολύ. Τότε διαφαίνεται τι πραγματικά υπάρχει στο υποσυνείδητο σου. Τι νιώθεις και τι σκέφτεσαι αληθινά. Τι φοβάσαι αλλά και πρωτίστως τι θες.
Γιατί είναι αυτά που καταπιέζουμε που βγαίνουν στην επιφάνεια όταν αφεθούμε, όταν κατεβάζουμε τις ασπίδες της άμυνας μας, όταν χαιρόμαστε πολύ και νιώθουμε άτρωτοι, όταν χαλαρώνουμε πολύ και όλα μας φαίνονται όμορφα, αλλά κι όταν οργιζόμαστε και θυμώνουμε με τα πάντα και όλους και μας φταίει ο κόσμος όλος.
Υπάρχει όμως μια διαφορά στις δυο περιπτώσεις: όταν χαλαρώνεις λες αλήθειες, μιλάει η καρδιά και το συναίσθημα. Αλλά όταν εξοργίζεσαι, θολώνει το μυαλό και πετάς λόγια που ίσως να μην θες καν να πεις απλά γιατί σου το βγάζει η πίεση της στιγμής, πράγματα που το μυαλό σου αναμοχλεύει και σε πείθει πως είναι αληθινά. Λες λόγια που δε θες και σωπαίνεις σε αυτά που πραγματικά εννοείς. Ρίχνεις τις ευθύνες στους άλλους και δεν αποδέχεσαι ποτέ τις συνέπειες των πράξεων σου.
Το καταλαβαίνεις όταν μετά το ξέσπασμα νιώθεις την ανάγκη για απομόνωση στη σιωπή. Για μια επανασύνδεση με όσα καταπίεζες εσωτερικά και σου έτρωγαν τα σωθικά. Γιατί ίσως καταφέρεις να δεις πως λόγω των παρωπίδων που βάζουν τα πιστεύω μας παύουμε να αφουγκραζόμαστε τον άνθρωπο δίπλα μας.
Συχνά πληγωνόμαστε από τον πόνο που προκαλούμε εμείς στον εαυτό μας, από σκέψεις που κάνουμε και σενάρια που πλάθουμε λόγω παρερμηνείας, λανθασμένης επικοινωνίας και ασαφή προθέσεις. Πλακωνόμαστε γιατί δεν καταλαβαινόμαστε, όχι γιατί δεν νοιαζόμαστε ο ένας για τον άλλον. Και αποτυγχάνουμε σε αυτό γιατί ο καθένας επιμένει στις δικές του απόψεις με τρόπο απόλυτο, μιλάμε για να απαντάμε χωρίς να ακούμε και να λαμβάνουμε τον άλλον υπόψη, και οξύνονται τα ήδη φορτισμένα πνεύματα μας.
Η αγάπη παίρνει πολλές μορφές και ο καθένας έχει τον δικό του τρόπο να αντιδρά, να συμπεριφέρεται και να χειρίζεται καταστάσεις. Κάνουμε το λάθος να πιστεύουμε και να προσδοκούμε πως ο άλλος θα πράξει με τον τρόπο που θα θέλαμε εμείς. Και απογοητευόμαστε βαθύτατα όταν δεν γίνεται αυτό.
Αλλά δεν το λέμε. Και συνεχίζουμε να μην καταλαβαινόμαστε.
Και η σιωπή φέρνει περαιτέρω ρήξη.
Γιατί ανάμεσα σε αυτά που ειπώθηκαν αλλά δεν εννοούσαμε και σε αυτά που εννοούσαμε αλλά ποτέ δεν είπαμε χάνεται η αγάπη.
Γιατί αν απλά λέγαμε αυτό που πραγματικά θέλαμε, χωρίς να περιφράζουμε αυτό που θα θέλαμε να πούμε, όλα θα ήταν πολύ πιο εύκολα.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου