Υπάρχει Μία Μοναδική Ουσία (Συνείδηση) που είναι το ΒΑΘΟΣ. Υπάρχει Μία Δραστηριότητα-Ενέργεια-Αντίληψη (Όραση), η «Αντικειμενική Συνείδηση», η Αντικειμενική Αντίληψη που είναι το ΒΑΘΡΟ. Πάνω στην «Αντικειμενική Συνείδηση» (Αντίληψη) Υφαίνονται «Υποκειμενικές Οργανώσεις», που λειτουργούν σαν «Συστήματα Αντίληψης»: Παγκόσμια Συνείδηση (με Τρεις «Ποικιλίες»), Μη-Δυαδική Συνείδηση, Νους-Νόηση, Ενέργεια-Αίσθηση, Μορφή-Σώμα.
Όλα αυτά δεν λειτουργούν στο Αντικειμενικό Επίπεδο του Βάθρου, αλλά σε ένα Δευτερογενές Επίπεδο της «Οργάνωσης» (στην ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ). Έτσι, ενώ η Πραγματικότητα Είναι Μοναδική (στο ΒΑΘΟΣ), είναι Μία (στο ΒΑΘΡΟ), «Φαίνεται» να «Διαφοροποιείται» (στην ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ) σε Επίπεδα Ύπαρξης.
Στα Ανώτερα Επίπεδα Υποκείμενο-Αντικείμενο (Όραση-Ορόμενο) δεν Διαχωρίζονται. Υποκείμενο-Αντικείμενο «διαχωρίζονται» στους κατώτερους «κόσμους».
Επειδή λοιπόν όλα Υφαίνονται στο Ένα Κοινό Αντικειμενικό Βάθρο, της «Αντικειμενικής Συνείδησης (Αντίληψης) για αυτό όλο Αυτό (η Δημιουργία, το Όλον) έχει Ολογραφικό Χαρακτήρα. Δηλαδή και το Όλον και «κάθε τι» Υφαίνεται, Στηρίζεται κι Είναι στο Βάθος η «Αντικειμενική Συνείδηση» (Αντίληψη) κι ας φαίνεται σαν κάτι ξεχωριστό στην «Επιφάνεια). Με άλλα λόγια το «κάθε τι» Είναι η «Αντικειμενική Συνείδηση» (σαν ΒΑΘΡΟ) και μια Ιδιαίτερη προβολή-«οργάνωση»-«σύστημα» (στην ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ) ταυτόχρονα.
Ο Μοναδικός Δρόμος προς την Πραγματικότητα είναι να «Συνειδητοποιήσουμε», να «Κατανοήσουμε», να «Βιώσουμε» το ΒΑΘΡΟ της Ύπαρξης, την «Αντικειμενική Συνείδηση» (Αντίληψη), Μέσα μας. Με άλλα λόγια πρέπει να «Αναδυθούμε» από τον κόσμο των μορφών, της αίσθησης, της νόησης (τους κατώτερους κόσμους της πολλαπλότητας) στην Μη-Δυαδική Συνείδηση, στους Ουρανούς της Ενότητας της Παγκόσμιας Συνείδησης, στην Αντικειμενική Συνείδηση του ΒΑΘΡΟΥ, στην Εσώτατη Ουσία του Παντός, στο ΒΑΘΟΣ του Απολύτου.
Στην πραγματικότητα πρέπει να αλλάξουμε Επίπεδο Κατανόησης. Να Διευρύνουμε την Επίγνωσή μας, να Βαθύνουμε την Συνειδητότητά μας, να Περάσουμε Πέραν της Επιφανείας (των Δράσεων και των Δραστηριοτήτων της Επιφάνειας), στο Ακίνητο Βάθος της Αντικειμενικής Συνείδησης.
Γίνεται Κατανοητό λοιπόν ότι εδώ δεν μιλάμε για δράση, προσπάθεια, έλεγχο, πειθαρχία, στο επιφανειακό επίπεδο της εξωτερικής δραστηριότητας αλλά για μια «μετατόπιση» της Προσοχής, της Αντίληψης, του Κέντρου Βάρους της Ύπαρξης από την Επιφάνεια στο Ουσιαστικό Βάθος. Με άλλα λόγια το Εσωτερικό Ταξίδι δεν έχει καμία σχέση με εξωτερικές δραστηριότητες. Το αντίθετο.
Για τον δυαδικό, εξωτερικό, επιφανειακό νου, φαίνεται σαν Ακινησία, σαν Κενότητα, σαν το Τίποτα. Στην πραγματικότητα είναι η Πλήρης, Ζωντανή Ουσία που Διατρέχει το Αιώνιο Παρόν, Ανανεώνεται Συνεχώς χωρίς να Αλλοιώνεται είναι η Ζωή σε Πλήρη Αφύπνιση, είναι ο Κύκλος της Ολοκλήρωσης που Περικλείνει τα Πάντα κι Αναπαύεται στο Χωρίς Ιδιότητες Απόλυτο.
Η Πραγματική Ουσία είναι το Βάθρο του Αντικειμενικού. Πάνω στη Βάση του Αντικειμενικού «οργανώνεται» το Υποκειμενικό: Παγκόσμια Συνείδηση, Μη-Δυαδική Συνείδηση, νους, αίσθηση, μορφή.
Η Πραγματική Αφύπνιση Ολοκληρώνεται στον Κύκλο της Αντικειμενικής Συνείδησης.
Για τον δυαδικό επιφανειακό νου, στην «εξέλιξη» της Συνειδητότητας υπάρχουν δύο κοσμικά όρια. Η Μη-Δυαδική Συνείδηση που βιώνεται σαν «αντικειμενική» σε σχέση με το εγώ και τον δυαδικό νου. Το Όριο της Αντικειμενικής Συνείδησης που μας «διαχωρίζει από το ΒΑΘΟΣ, από την ΠΗΓΗ.
Τι είναι τελικά η Ατομικότητα (που εκδηλώνεται στους κατώτερους κόσμους σαν Άνθρωπος; Η Ατομική Ψυχή «οργανώνεται» στην Βάση του Αντικειμενικού, κατ΄ εικόνα και ομοίωση του Παγκόσμιου. Γύρω από το «κέντρο» (εγώ) συσσωρεύονται, αντιλήψεις, προκαταλήψεις, συνήθειες, συμπεριφορές. Αντίληψη (εγώ) και αντιλαμβανόμενο (πράγματα) διαχωρίζονται. Η Συνείδηση βιώνει την δυαδικότητα.
Στην πραγματικότητα η ατομική ψυχή είναι ένα «προσωπείο» του Παγκόσμιου, είναι το Αντικειμενικό Παγκόσμιο, που Πηγάζει από την Πηγή.
Το Υποκειμενικό, η «οργάνωση» (του εγώ) λειτουργεί όχι στο Βασικό Αντικειμενικό Πεδίο της Ενότητας, αλλά σε ένα δευτερεύον πεδίο, της δυαδικότητας.
Το Υποκειμενικό είναι «οργάνωση», σύστημα, μπορεί να αναδιοργανωθεί, αλλάζει «περιεχόμενο» αλλά ποιοτικά παραμένει στο ίδιο πεδίο της δυαδικότητας.
Αν οι άνθρωποι κατανοούσαν «πως» στο Βασικό Αντικειμενικό Πεδίο «οργανώνεται» το Υποκειμενικό, πως δομείται αυτή η οργάνωση και πως λειτουργεί και παρασέρνει τα όντα στους κατώτερους κόσμους (αν δηλαδή κατανοούσαν το μηχανισμό της ψυχικής συγκρότησής τους), θα μπορούσαν να απελευθερωθούν.
Για να αλλάξουμε πεδίο (από το πεδίο της δυαδικότητας στο Πεδίο της Ενότητας) πρέπει η «οργάνωση» να διαλυθεί. Εγκατάλειψη του «περιεχομένου», εξάλειψη του «κέντρου». Έτσι Αναδυόμαστε στην Μη-δυαδική Συνείδηση κι Ανοίγει ο Δρόμος για τους Ανώτερους Ουρανούς της Ενότητας και την Επιστροφή στην Πηγή.
Η Ερμηνεία της Εικόνας
Στην Εικόνα Φαίνεται:
Το ΛΕΥΚΟ ΒΑΘΟΣ,
Ο Μαύρος Κύκλος της Ολοκληρωμένης Αντικειμενικής Συνείδησης που Περικλείνει τα Πάντα, που Υφαίνει τα Πάντα, που Στηρίζει τα Πάντα, που είναι η Εσωτερική Ουσία των Πάντων, πέρα από τις επιφανειακές οργανώσεις που λειτουργούν στο Δευτερογενές Επιφανειακό Πεδίο της Εξωτερικής Δράσης.
Οι «Οργανώσεις» πάνω στο Βάθρο του Αντικειμενικού, η Παγκόσμια Συνείδηση (Ιώδες, Μπλε, Γαλανό), η Μη-Δυαδική Συνείδηση (Πράσινο), ο νους-νόηση (κίτρινο), η αίσθηση-ενέργεια (πορτοκαλί), η μορφή-σώμα (ερυθρό). Όλα αυτά είναι «οργανώσεις» πάνω στην Βάση του Αντικειμενικού, Πεδία ή κόσμοι, Επίπεδα Συνειδητότητας, Καταστάσεις Επίγνωσης.
Η Εικόνα (για όποιον γνωρίζει να «διαβάζει») δείχνει πολύ περισσότερα. Την Σχέση Αντικειμενικού-υποκειμενικής οργάνωσης. Την Οδό της Εσωτερικής Κατανόησης και την Ανάδυση στο Αντικειμενικό, την Τελική Ολοκλήρωση Στο Χωρίς Ιδιότητες. Αρκεί να «κατανοήσουμε» το «πως», το «γιατί» το «τι» της «υποκειμενικής οργάνωσης», το αληθινό περιεχόμενο και το πραγματικό νόημα όλης αυτής της επιφανειακής ύπαρξης. Μακάριοι όσοι κατανοούν, όσοι βλέπουν, όσοι βιώνουν την ΑΛΗΘΙΝΗ ΟΥΣΙΑ τους.
Η Θρησκειολογική Ανάλυση: Παγκόσμια Συνείδηση
Υπάρχει μία «ανώτερη επίγνωση», μία άμεση, υπερνοητική, εξωδιανοητική, αντίληψη, της Πραγματικότητας... Είναι μία διευρυμένη επίγνωση, που υπερβαίνει, αλλά συμπεριλαμβάνει τις κατώτερες αντιληπτικές λειτουργίες, της νόησης, που βρίσκονται όμως υπό έλεγχο, είναι διευθετημένες και λειτουργούν μόνο για να αφήσουν την ανώτερη επίγνωση να αντιλαμβάνεται στα κατώτερα επίπεδα αντίληψης.
Αυτή η ανώτερη επίγνωση λειτουργεί σαν κέντρο επίγνωσης του Παγκόσμιου Είναι: Αντιλαμβάνεται το Είναι (που υπερβαίνει και συμπεριλαμβάνει τον φυσικό κόσμο). Είναι μία αντίληψη Ενότητας της Πραγματικότητας (όπου υποκείμενο-αντικείμενο έχουν ξεπερασθεί). Είναι μία Παγκόσμια Συνείδηση, μία Κοσμική Συνείδηση.
Η ανώτερη επίγνωση καθώς υφίσταται και λειτουργεί πέραν της νοητικότητας, δεν μπορεί να γίνει εμπειρία ενός υποκειμένου, δεν μπορεί να περιγραφεί από την σκέψη, δεν μπορεί να γίνει αντιληπτή με φυσικά μέσα.
Όταν λοιπόν η ανώτερη επίγνωση πρέπει να εκφρασθεί στην περιορισμένη νοητικότητα με τον λόγο, χρησιμοποιεί τον λόγο συμβατικά: Μόνο για να δώσει κάποιες ενδείξεις της ανώτερης κατάστασης, μόνο για να υποδείξουμε την βίωση αυτής της κατάστασης. Αναγκαστικά εκφέρεται σαν μονόλογος κι αποτελεί υλικό για προσωπικό στοχασμό κι εφαρμογή των λεγομένων που μπορεί να οδηγήσει στην Πραγματοποίηση...
Όταν ο λόγος γίνεται αντιληπτός από την νοητικότητα, στο επίπεδό της και γίνεται αντικείμενο σχολιασμού και επεξεργασίας, χάνει την ουσία του, καθίσταται μόνο άδεια λόγια.
Εφ’ όσον η Πραγματικότητα, η επίγνωση της Πραγματικότητας, η ανώτερη επίγνωση, υφίσταται και λειτουργεί πέραν της νοητικότητας, όλη η σκέψη, ό,τι έχει σκεφθεί ο άνθρωπος (κι έχει καταγράψει), κι ό,τι μπορεί να σκεφθεί, είναι όλα άχρηστα, διανοητικά σκουπίδια.
Ο άνθρωπος πρέπει να εγκαταλείψει όλη την εξωτερική δραστηριότητα, την νοητικότητα, για να έχει επίγνωση, αληθινή επίγνωση της Πραγματικότητας... Όλες οι άλλες αντιλήψεις ανήκουν στο περιορισμένο, το υποκειμενικό, το φανταστικό...
Αληθινός Διαλογισμός είναι η ανώτερη επίγνωση που αναδύεται όταν πάψουν όλες οι εξωτερικές δραστηριότητες της νόησης (ή πιο σωστά, όταν «διευθετηθούν» ώστε να αφήσουν την επίγνωση να ελευθερωθεί, να διευρυνθεί, να λειτουργήσει ολοκληρωμένα και να έχει αντίληψη της Πραγματικότητας, του Είναι).
Αληθινός Διαλογισμός, ανώτερη επίγνωση, δεν μπορεί να υπάρχει, όσο υπάρχει αντίληψη διαλογιζόμενου, προσπάθεια, δραστηριότητα... όλα πρέπει να εγκαταλειφθούν. Τότε ανατέλλει το Φως της Ανώτερης Επίγνωσης, το Φως της Πραγματικότητας, τότε περνάμε από το γίγνεσθαι, στο Είναι, στο Αιώνιο, στο Άχρονο, στο Απέραντο, στο Υπερβατικό.
Η ανώτερη επίγνωση αποκαλύπτει ένα κόσμο, στον οποίο όλοι συμμετέχουν σε μία κοινή συνείδηση, ένα κόσμο σιωπής της νόησης, που υπερβαίνει τον κόσμο της σκέψης των ανθρώπων, της φλυαρίας και της ανοησίας... όλα αυτά γίνονται αντιληπτά σαν «θόρυβος»....
Η ανώτερη επίγνωση λειτουργεί έξω από τον χρόνο του γίγνεσθαι, της σκέψης, της φαντασίας, της μνήμης... σε ένα αιώνιο τώρα που ρέει συνεχώς, χωρίς να «αλλάζει».
Η ανώτερη επίγνωση είναι ένας κόσμος αθανασίας. Βιώνουμε το Είναι, κι Αυτό το Είναι, Είναι για πάντα, έξω από τον χρόνο και το γίγνεσθαι.
Η ανώτερη επίγνωση, σαν κέντρο επίγνωσης του Παγκόσμιου, είναι μία συμμετοχή του ατομικού, στο Παγκόσμιο, είναι μία νέα ατομικότητα, που δεν έχει σχέση με το υποκείμενο της σκέψης... Όσο η νέα ατομικότητα (ο πραγματικός εαυτός) «εξελίσσεται», σπάζοντας όλους τους περιοριστικούς παράγοντες, «συγχωνεύεται» με το Παγκόσμιο... (Κι αυτή είναι η Εξωτερική Όψη του Άπειρου Θείου... που απλώνεται πέραν...).
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου