Ο θυμιατισμός του ναού γινόταν μια φορά το χρόνο, την 10η μέρα του 7ου εβραϊκού μηνός.
Δηλαδή στις 10 του δικού μας Σεπτέμβρη.
Οπότε η εμφάνιση του Γαβριήλ στον Ζαχαρία έγινε 10 Σεπτεμβρίου.
Ο άγγελος του είπε να ονομάσει το γιο που θα γεννιόταν: Ιωάννη.
Ιωάννης = χαρά.
[13 ειπεν δε προς αυτόν ο άγγελος, Μη φοβου, Ζαχαρία, διότι εισηκούσθη η δέησίς σου, και η γυνή σου Ελισάβετ γεννήσει υιόν σοι, και καλέσεις το ονομα αυτου Ιωάννην.
14 και εσται χαρά σοι και αγαλλίασις, και πολλοι επι τη γενέσει αυτου χαρήσονται]
Αλλά και ΖΑ-ΧΑΡΙΑΣ = ο πολύ χαρούμενος [στα Ελληνικά].
Μας λέει ο ευ. Λουκάς πως όταν γεννήθηκε το παιδί και έπρεπε να του δώσουν όνομα, όλοι περίμεναν να ονομαστεί με το όνομα του πατέρα του, δηλαδή να το βγάλουν ΖΑΧΑΡΙΑ.
Όμως το ονόμασαν ΙΩΑΝΝΗ και όλοι απόρησαν.
Επειδή όμως: ΙΩΑΝΝΗΣ = ΖΑ-ΧΑΡΙΑΣ όπως είπαμε πιο πάνω, συμπεραίνουμε πως το παιδί ονοματίστηκε σωστά, με το όνομα του πατέρα του, αλλά ΑΛΛΑΓΜΕΝΟ σε άλλη γλώσσα.
και επειδή ΖΑ-ΧΑΡΙΑΣ = πολύ χαρούμενος [στα ΕΛΛΗΝΙΚΑ]
πρέπει να συμπεράνουμε πως ο ΖΑΧΑΡΙΑΣ ήθελε να είναι, ήταν, ΕΛΛΗΝΑΣ...
Που μάλλον παντρεύτηκε την Εβραία ΕΛΙΣΣΑΒΕΤ [;] και κάποια στιγμή έγινε ιερέας στον ναό της Ιερουσαλήμ.
Από τον ΖΑΧΑΡΙΑ, αρχίζουν όλα, όπως μας λέει ο Λουκάς.
Επειδή οι ιερείς ήταν ΙΣΟΒΙΟΙ, και επειδή ο Ζαχαρίας ήταν σε προχωρημένη ηλικία, θεωρώ πως ήταν αυτός ο ίδιος που 'δέχθηκε την μικρή Μαριάμ στον ναό'.
Όταν έγινε κοπελίτσα η Μαριάμ η οποία ήταν αγνή και είχε μεγαλώσει σύμφωνα με τα καθιερωμένα του ναού αλλά και του Ζαχαρία, εκτελείται το σχέδιο που είχε ο ιερέας.
Εφαρμόζει τα ΕΛΕΥΣΙΝΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ στην Ιερουσαλήμ.
Υπήρχαν τα ΜΙΚΡΑ και τα ΜΕΓΑΛΑ Ελευσίνια.
Η χρονική τους διαφορά ήταν ακριβώς 6 μήνες.
Έτσι έχουμε τον Ιωάννη να γεννιέται 6 μήνες πριν από τον Ιησού Χριστό.
Στα Μικρά Ελευσίνια ο Ιωάννης
στα Μεγάλα Ελευσίνια ο Ιησούς.
Γεννήθηκε από την ΠΑΡΘΕΝΟ, την ΙΕΡΕΙΑ δηλαδή.
Αυτήν που στην ιερογαμία της Ελευσίνας παρίστανε την Περσεφόνη και ελληνικά επωνομαζόταν 'ΒΡΥΜΩ'.
'ΒΡΥΜΩ έτεκεν ΒΡΥΜΟΝ'.
'Ελεγε ο ιεροφάντης στα Ελευσίνια.
Και έδειχνε στους μύστες 'ένα ΣΤΑΧΥ εν σιωπή τεθερισμένο'.
Μην ξεχνάμε πως από τη στιγμή της 'σύλληψης' του Ιωάννη, ο Ζαχαρίας 'έχασε τη φωνή του', όπως μας λέει ο Λουκάς.
Και την ξαναβρήκε όταν έπρεπε να ονοματιστεί ο γιος του, δηλαδή σε 9 μήνες και κάτι.
Οπότε και τη στιγμή της σύλληψης του Ιησού, ο Ζαχαρίας δεν μπορούσε να μιλήσει.
Μην ξεχνάμε επίσης πως στα Ελευσίνια υπήρχαν ιέρειες που ονομάζονταν 'ΠΑΝΑΓΕΙΣ'. [=πολύ αγνές].
Έτσι ολοκληρώνεται το 'μυστήριο' των Ελευσινίων στον ναό της Ιερουσαλήμ.
Και επαληθεύεται η 'προφητεία' του Ελευσίνιου ποιητή Αισχύλου η οποία υπάρχει στον Προμηθέα Δεσμώτη [στ. 920 κ.εξ]:
'Τοίον παλαιστήν νυν παρασκευάζεται
επ' αυτός αυτών, δυσμαχώτατον τέρας,
ός δή κεραυνού κρείσσον' ευρήσει φλόγα
βροντής θ' υπερβάλλοντα καρτερόν κτύπον,
θαλασσίαν τε γής τινάκτειραν νόσον
τρίαιναν, αιχμήν την Ποσειδώνος, σκεδάι.'
Παλαιστήν νυν = Παλαιστίνην - Παλαιστίνη
Προφήτεψε δηλαδή ο Αισχύλος, ή το ήξερε, πως αυτός που θα νικήσει τον Δία, θα βρει φλόγα δυνατότερη από τον κεραυνό και θα διαλύσει την τρίαινα, το σύμβολο του Ποσειδώνα, ετοιμάζεται [παρασκευάζεται] να γεννηθεί στην Παλαιστίνη.
Όπως και έγινε υπό την επίβλεψη και προστασία του ιερέα Ζαχαρία.
Φαίνεται να το λέει αυτό και ο ίδιος ο Ιησούς, στο κεφ. 12 του Λουκά:
49 Πυρ ηλθον βαλειν επι την γην, και τί θέλω ει ηδη ανήφθη.
Για να γίνει σαφέστερο το μήνυμα, ο Ιησούς έπρεπε να γεννηθεί στην ΒΗΘΛΕΕΜ, που σημαίνει ΤΟΠΟΣ ΑΡΤΟΥ.
Μας λέει επίσης ο Λουκάς πως όταν πήγαν να 'περιτέμουν' τον Ιησού, μια γερόντισσα 'εκ φυλής ΑΣΗΡ' τον ευλόγησε
36 Και ην 'Αννα προφήτις, θυγάτηρ Φανουήλ, εκ φυλης Ασήρ.
38 και αυτη τη ωρα επιστασα ανθωμολογειτο τω θεω και ελάλει περι αυτου πασιν τις προσδεχομένοις λύτρωσιν Ιερουσαλήμ
Ασήρ, πίων αυτού ο άρτος, και αυτός δώσει τρυφήν άρχουσιν.
[είχε πει ο Ιακώβ]
[Μεταφράζουν και το 'Ασήρ' ως: ΕΥΤΥΧΙΑ]
[Ο Ασήρ θα μπορούσε να αντιστοιχιστεί με τον δικό μας ΑΙΓΟΚΕΡΩ, και το Κέρας της Αμαλθείας... ή τον ΠΑΝΑ].
Το αμέσως επόμενο επεισόδιο του ευαγγ. του Λουκά μας δείχνει τον Ιησού να είναι 12 ετών και να βρίσκεται στο Ναό ήδη 3 ημέρες όπου συνομιλούσε με τους αρχιερείς. Όταν του ζήτησαν να ακολουθήσει τους 'γονείς' του, αυτός είπε πως 'βρίσκεται στον Οίκο του ΠΑΤΕΡΑ του'.
Δεν διευκρινίζεται όμως ΑΝ ΖΟΥΣΕ Ο ΖΑΧΑΡΙΑΣ τότε, και αν - ίσως - ο Ιησούς τον θεωρούσε ΠΑΤΕΡΑ του...
Στην επόμενη σκηνή, έχει αλλάξει το ιερατείο και αρχιερείς είναι πλέον ο ΑΝΝΑΣ και ο ΚΑΪΑΦΑΣ.
Είναι ΔΥΟ αρχιερείς τώρα. Μήπως άλλαξε το 'καταστατικό';
Και τι έγινε ο Ζαχαρίας;
Στο κεφ. 11 του Λουκά βρίσκουμε το Χριστό να λέει:
47 ουαί υμιν, ότι οικοδομείτε τα μνημεία των προφητών, οι δε πατέρες υμών απέκτειναν αυτούς.
48 άρα μάρτυρές εστε και συνευδοκειτε τοις εργοις των πατέρων υμων, οτι αυτοι μεν απέκτειναν αυτους υμεις δε οικοδομειτε.
49 δια τουτο και η σοφία του θεου ειπεν, Αποστελω εις αυτους προφήτας και αποστόλους, και εξ αυτων αποκτενουσιν και διώξουσιν,
50 ινα εκζητηθη το αιμα πάντων των προφητων το εκκεχυμένον απο καταβολης κόσμου απο της γενεας ταύτης,
51 απο αιματος Αβελ εως αιματος Ζαχαρίου του απολομένου μεταξυ του θυσιαστηρίου και του οικου. Ναί, λέγω υμιν, εκζητηθήσεται απο της γενεας ταύτης.
Τον ΖΑΧΑΡΙΑ λοιπόν, κάποιοι τον ΣΚΟΤΩΣΑΝ και μάλιστα μέσα στον Ναό.
Και ίσως από τότε αποφασίστηκε να υπάρχουν 2 αρχιερείς.
Αν λοιπόν η σύλληψη του Ιωάννη έγινε τον Σεπτέμβριο, η γέννησή του - μετά 9 μήνες - θα είναι τον επόμενο ΙΟΥΝΙΟ.
Και η εκκλησία μας, πολύ σωστά, τιμά στις 24 Ιουνίου
Το Γενέθλιον του Τιμ. Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου
Αφού η σύλληψις του Ιωάννη έγινε Σεπτέμβριο η σύλληψις του Ιησού θα είναι μετά 6 μήνες, δηλαδή ΜΑΡΤΙΟ
Και βεβαίως στις 25 Μαρτίου γιορτάζουμε τον 'Ευαγγελισμό της Θεοτόκου'.
Και τη γέννηση του Χριστού τη γιορτάζουμε, μετά από 9 μήνες, στις 25 Δεκεμβρίου.
Την δε γιορτή του Αγίου Ζαχαρία την τοποθέτησαν στις 5 Σεπτεμβρίου. Πολύ κοντά δηλ. στην ημερομηνία που τον επισκέφτηκε ο Άγγελος Γαβριήλ.
Την Οσία Ελισάβετ τη γιορτάζουμε στις 24 Απριλίου.
Εδώ πρέπει να σημειώσουμε και κάτι άλλο - οι σημειώσεις είναι ατέλειωτες - πως οι αρχαίοι Έλληνες από τις 15 Αυγούστου ως τις 15 Σεπτεμβρίου είχαν τον μήνα Μεταγειτνιώνα που ήταν ο πρώτος μήνας της οπωροφόρου εποχής ή Οπώρας, και απεικονιζόταν με μία φτερωτή γυναικεία μορφή που κρατάει ένα καλάθι με φρούτα, τον Ηρακλή να μαζεύει τα χρυσά μήλα των Εσπερίδων, την Ήβη, θεά της νεότητας, και την Περσεφόνη με ένα στάχυ στο χέρι. Η τελευταία συμβολίζει τον αστερισμό της Παρθένου.
ΕΛΙΣΑΒΕΤ.
Αν το γράψουμε με Υ αντί για Β θα έχουμε ΕΛΙΣΑΥΕΤ.
Αναγραμματισμένο μας κάνει ΕΛΕΥΣΙΤΑ...
Βεβαίως η ΕΛΙΣΑΒΕΤ ήταν από τον 'οίκο Ααρών'...
Στην δε αρχαία Αθήνα, και προς την πλευρά της αρχ. Αγοράς, θεωρούσαν πως ήταν το σημείο της γης που είχε οργωθεί πρώτο. Τελούσαν λοιπόν μια γιορτή προς τιμήν της Δήμητρας, τα ονομαζόμενα ΑΡΟΣΙΑ.
Στην πλευρά αυτή της Ακρόπολης βρισκόταν και το Ελευσίνιον.
Από τον 'οίκο Ααρών' όμως ήταν και ο άντρας της Ελισάβετ, ο Ζαχαρίας.
Και συγκεκριμένα από τον απόγονο του Ααρών, τον ΑΒΙΑ...
Επί βασιλείας Δαυίδ, είχε αφαιρεθεί η επιτήρηση της Κιβωτού της διαθήκης από τους Λευίτες και δόθηκε στους Ααρωνίτες.
Αυτοί ήταν 24 οικογένειες. 1 από κάθε οικογένεια τελούσε τα απαραίτητα στον Ναό της Ιερουσαλήμ.
Εδώ, ας θυμηθούμε τους 24 ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥΣ της ΑΠΟΚΑΛΥΨΗΣ που ένας απ' αυτούς είναι ο 'καθοδηγητής' και ο συνομιλητής του Ιωάννη στο όραμά του..
Επομένως, ο Ιωάννης συνεχίζει τα μυστήρια του 'Οίκου Ααρών' ή 'Ζαχαρία'.
Αναφορά του Χριστού στα Ελευσίνια Μυστήρια
Η καινή διαθήκη είναι κείμενα που υπέστησαν το περισσότερο κόψε ράψε από κάθε άλλο κείμενο με σκοπό φυσικά την αλλοίωση της πραγματικότητας. Το παρακάτω κείμενο φανερώνει μια πραγματικότητα…
Κατά Ιωάννη 12.20
"Ήσαν μερικοί Έλληνες μεταξύ εκείνων που είχαν ανέβει για να προσκυνήσουν κατά την εορτή. Αυτοί λοιπόν ήλθαν εις τον Φίλιππο, ο οποίος ήταν από την Βησθαιδά της Γαλιλαίας και του είπαν: " Κύριε, θέλουμε να δούμε τον Ιησού". Έρχεται ο Φίλιππος και το λέει στον Ανδρέα και οι δυο μαζί το λένε στον Χριστό. Ο Χριστός αποκρίθηκε: ¨Ήλθεν η ώρα δια να δοξαστεί ο υιός του ανθρώπου. Αλήθεια αλήθεια σας λέω, εάν ο σπόρος του σιταριού δεν πέσει στην γη και πεθάνει, μένει μόνος, εάν όμως πεθάνει φέρνει πολύ καρπό. Εκείνος που αγαπά την ζωή του θα την χάσει, εκείνος που δεν αγαπά την ζωή του στον κόσμο αυτόν (τον θνητό), θα την φυλάξει εις ζωήν αιώνιον."
σημείο 1.
Έλληνες που πήγαν να προσκυνήσουν κατά την εορτή =
Οι Έλληνες δεν προσκυνούσαν αλλόθρησκες εορτές, άρα μιλάμε για Ελληνικές εορτές και όχι Εβραϊκές που αφήνει να εννοηθεί το κείμενο.
σημείο 2.
ΔΕΝ ήταν Ελληνόφωνοι Εβραίοι που κάποιοι ίσως υποστηρίξουν, διότι θα δούμε παρακάτω ότι ο Χριστός μιλάει ξεκάθαρα για τα Ελευσίνια Μυστήρια.
σημείο 3.
Φίλιππος και Ανδρέας είναι Ελληνικότατα ονόματα. Το ότι αναφέρει επίμονα τον τόπο καταγωγής του Φιλίππου με Εβραϊκή ονομασία έχει τους προφανείς λόγους. Οι ονομασίες των πόλεων είναι ένα θέμα προς συζήτηση αν ίσχυαν όπως τις αναφέρουν οι Εβραίοι, διότι μην ξεχνάμε ότι στην περιοχή υπήρχαν 165 Ελληνικές πόλεις οι οποίες δεν αναφέρονται πουθενά στα κείμενα τα συγκεκριμένα…γιατί άραγε;
σημείο 4.
ας παραλληλίσουμε τα εξής: "εάν ο σπόρος του σιταριού δεν πέσει στην γη"
Σπόρος = Περσεφόνη
Σιτάρι = σύμβολο της Δήμητρας
Γη = Δήμητρα (Δα-Μήτηρ δηλ Γη Μήτηρ)
Ο σπόρος μένει τον μισό χρόνο κάτω από την γη και τον άλλο μισό βγαίνει επάνω με μορφή σιταριού, η γενικότερα ανθίζει η φύση (παραλληλίστε το με τον Μύθο της Περσεφόνης και του Πλούτωνα)
σημείο 5.
Η αναφορά στα Ελευσίνια Μυστήρια είναι ξεκάθαρη και πολυεπίπεδη,
¨εάν ο σπόρος του σιταριού δεν πέσει στην γη και πεθάνει¨:
Ο σπόρος ήταν οι Έλληνες που θα ξεκινούσαν την μύηση των Ελευσινίων στην κατεβάσια δηλ κάτω από την γη του ιερού ναού της Δήμητρας, ο θάνατος δεν ήταν σε υλικό επίπεδο αλλά σε πνευματικό, δηλ περνούσαν κάποιες δοκιμασίες φτάνοντας στον θάνατο (έτσι ήταν σκηνοθετημένη η κατάσταση για να νομίζουν ότι φτάνουν στον θάνατο, οπότε βιώναν τον θάνατο)
"μένει μόνος":
δηλ στείρος, δεν παράγει,
"εάν όμως πεθάνει φέρνει πολύ καρπό":
όπως λοιπόν ο σπόρος του σιταριού που πρέπει να μπει στην γη για να φέρει καρπό, έτσι και οι Έλληνες Ελευσίνιοι έπρεπε να μπουν κάτω από την γη, κάτω από το ιερό της Δήμητρας στην Ελευσίνα, να περάσουν αυτές τις δοκιμασίες οι οποίες θα τους εκπαίδευαν με τέτοιο τρόπο, ούτως ώστε όταν τελείωναν την μύηση άρα και την εκπαίδευση θα είχαν αποκτήσει γνώση και του θανάτου παράλληλα με της ζωής που ήδη γνώριζαν, οπότε η κρίση τους θα ήταν κατά κάποιο τρόπο πλήρης για να είναι σε θέση να είναι δίκαιοι και να μπορούν να αντιληφθούν καλύτερα την φιλοσοφία που έλεγε ότι το καλό του συνόλου είναι κατ επέκταση και καλό δικό μας απορρίπτοντας την αντίθετη φορά της έννοιας αυτής. *
"Εκείνος που αγαπά την ζωή του θα την χάσει, εκείνος που δεν αγαπά την ζωή του στον κόσμο αυτόν (τον θνητό), θα την φυλάξει εις ζωήν αιώνιον."
Αυτός λοιπόν που αγαπάει την υλική του ζωή, οπότε αφεθεί στα πάθη και το υλικό σώμα τον τραβήξει προς τα κάτω σημαίνει αυτόματα ότι το πνευματικό σώμα, θα χάσει την ευκαιρία να ανέβει σε πνευματικό επίπεδο ούτως ώστε να μπορέσει να αντιλαμβάνεται πνευματικές καταστάσεις ανωτέρου επιπέδου εκείνο των Ιλισίων πεδίων που βρίσκονται κοντά στον Δημιουργό.
* Ο Σωκράτης είχε πει ότι "Ουδείς εκών κακός" δηλ κανείς δεν είναι κακός με την θέληση του και εκ γεννετής, διότι " η κακία είναι άγνοια" ΑΝ οι απάιδευτοι άνθρωποι γνώριζαν ότι το κακό είναι "μικρό", πράγμα που αποδεικνύει ο Σωκράτης μέσα από τα γραπτά έργα του Πλάτωνος, δεν θα το έκαναν διότι θα ήταν σε επίπεδο που θα "έβλεπαν¨ την μικρότητα και την ματαιότητα της κακίας οπότε το μεγαλείο της καλοσύνης.
* Ο Αριστοτέλης είχε πει για τα Ελευσίνια:
"ου μαθείν, αλλά παθείν και διατεθείν" δηλ δεν σε μαθαίνουν το καλό και το κακό, την ισορροπία από την ανισορροπία, την αρμονία και την δυσαρμονία, αλλά με αυτά που παθαίνουν μέσω της εκπαίδευσης, είναι έτοιμοι να διακρίνουν μόνοι τους την αλήθεια και την πραγματική πραγματικότητα. Αυτό είναι κάτι που έκανε ο Σωκράτης με την μαιευτική, ο οποίος ΔΕΝ μάθαινε κανέναν τίποτα, απλά μέσω των ερωτήσεων εκμαίευε γνώσεις του ίδιου του μαθητή για τον ίδιο τον μαθητή.
Αυτοί ήταν οι "πόνοι της γέννας" οι οποίοι παραλληλίζονται με το "παθείν" των Ελευσινίων. Αυτή είναι και η τεράστια διαφορά της παιδείας των προγόνων μας με εμάς. Η παιδεία εκείνων προερχόταν από το παθείν και διατεθείν, ενώ η δική μας απο το στείρο ¨μαθείν¨ δηλ μας μαθαίνουν "κάποιοι" αυτά που εκείνοι θέλουν οπότε σκεπτόμαστε και με τον τρόπο που εκείνοι θέλουν.
ΔΕΣ: Η ΕΛΕΥΣΙΝΙΑ ΜΥΗΣΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου