Κι έτσι, έχει δημιουργηθεί μια αιώνια διαμάχη ανάμεσα στην καρδιά και στο μυαλό. Κάθε φορά που ερωτευόμαστε μαίνεται μια μάχη μεταξύ έρωτα και λογικής, με τις δύο πλευρές να πασχίζουν για την επικράτησή τους. Είναι ένας πόλεμος άγριος, το αποτέλεσμα του οποίου κρίνεται τελικά από τις λεπτομέρειες, τον χαρακτήρα του ερωτευμένου κι από το πόσο διατεθειμένος είναι να παραδοθεί σ’ ένα από τα δύο στρατόπεδα.
Βέβαια, έως ότου να συμβεί αυτό -η νίκη δηλαδή ενός εκ των δύο, ή ακόμα καλύτερα μέχρι να καταφέρει το άτομο να δράσει σαν διαπραγματευτής, να φέρει την ειρήνη κι έτσι να καταφέρει να ισορροπήσει αυτήν την έκρυθμη κατάσταση-, οι μάχες που διαδραματίζονται μέσα του, αποσυντονίζουν εντελώς τον ερωτευμένο και μπλέκουν περισσότερο την ήδη μπερδεμένη κατάσταση, με τα παραδείγματα να τείνουν στο άπειρο.
Έχετε σκεφτεί ποτέ λοιπόν, πώς μοιάζει αυτή η εσωτερική πάλη του ερωτευμένου; Έχετε σκεφτεί τους διαλόγους που διαδραματίζονται ανάμεσα στο μυαλό και στην καρδιά του ανθρώπου που παλεύει μεταξύ συναισθημάτων και λογικής; Για παράδειγμα, όταν ο ερωτευμένος συναντά το άτομο του πόθου του, φαντάζομαι, ο διάλογος έχει ως εξής:
Καρδιά: «Έρχεται! Ας χτυπήσω δυνατά και γρήγορα να δείξω τον ενθουσιασμό μου και να επηρεάσω τον άνθρωπο στον οποίο κατοικώ.»
Μυαλό: «Άρχισες πάλι; Πώς είναι δυνατόν να επιταχύνεις τις λειτουργίες σου όντας σε κατάσταση ηρεμίας; Να πω ότι βρίσκεσαι μπροστά σε κίνδυνο ή σε κάποια στρεσογόνα κατάσταση να το καταλάβω. Μάλλον προσπαθείς να με πετάξεις εκτός, αλλά δε θα σ’ αφήσω. Θα δώσω εντολή να ηρεμήσεις και θα το καταφέρω, αφού με τα κόλπα σου έχεις προκαλέσει στον άνθρωπο τρέμουλο. Ε όχι και να ντροπιαστεί έτσι. Δεν το δέχομαι.»
Καρδιά: «Κάνε ό,τι θες. Έτσι κι αλλιώς μόλις έρθει κοντά, θα παρακαμφθεί το σύστημα ασφαλείας σου, με τις κόρες των ματιών να διαστέλλονται και το χαμόγελο να φτάνει ως τ’ αυτιά, εξ’ αιτίας μου.»
Μυαλό: «Ας κερδίσει ο καλύτερος λοιπόν.»
Ένα ακόμα χαρακτηριστικό παράδειγμα, είναι η στιγμή που ο ερωτευμένος φιλά το πάθος του, με τη συζήτηση ανάμεσα στους δύο αντίπαλους να μοιάζει κάπως έτσι:
Καρδιά: «Υπέροχη στιγμή. Μοναδική. Μυαλό είδες πώς σ’ εξουσιάζω κι υποχωρείς; Σε παρέκαμψα τόσο εύκολα, προκαλώντας ανατριχίλα σ’ όλο το κορμί του ανθρώπου μας.»
Μυαλό: «Το επέτρεψα να γίνει στιγμιαία. Μην περηφανεύεσαι. Αν δεν αφήσω και λίγη απόλαυση να εισχωρήσει, ο άνθρωπος μπορεί να μ’ αφήσει στην απ’ έξω εντελώς.»
Καρδιά: «Αυτός ο εγωισμός σου θα σε φάει. Αφέσου και παραδέξου την ήττα σου. Νιώσε το μεθυστικό άρωμα που δημιουργείται καθώς έρχονται κοντά. Κοίτα πόσο πολύ ταιριάζουν. Θα έπρεπε να χαίρεσαι για τον άνθρωπό μας.»
Μυαλό: «Θα χαρώ λίγο, με τον καιρό όμως, όταν ο νέος έρωτας του ανθρώπου μας αποδείξει την καταλληλότητά του να είναι δίπλα του, όταν περάσει επιτυχώς τα τεστ στα οποία θα υποβληθεί σκόπιμα ή μη. Προς το παρόν δεν υπάρχουν αρκετά στοιχεία προς ανάλυση κι επεξεργασία, προκειμένου να βγάλω ασφαλή συμπεράσματα.»
Κι έτσι, ουσιαστικά, η καρδιά προστάζει την άνευ όρων παράδοση, χωρίς να σκέφτεται τις όποιες συνέπειες, ενώ η λογική ζητά την ασφαλή λειτουργία του ανθρώπου για να μη θρηνήσουμε θύματα. Και κάπου εκεί ανάμεσα σ’ αυτές τις σκέψεις, ο ερωτευμένος από τη μία απολαμβάνει αυτά τα πρωτόγνωρα συναισθήματα που τον ξεσηκώνουν και θέλει ν’ αφεθεί όσο τίποτα άλλο, αλλά κι από την άλλη, όντως, δε θέλει να φανεί η αμηχανία του μπροστά στο άλλο άτομο, ούτε επιθυμεί να χάσει τον έλεγχο μαζί του εντελώς. Όσο κι αν ευχαριστιέται αυτές τις μικρές στιγμές, κάπου-κάπου εισχωρεί η λογική η οποία υπενθυμίζει παρελθοντικές πληγές, άσχημες εμπειρίες και τον φόβο για μια μη ευτυχή κατάληξη. Ίσως κάποιες φορές πάλι, ενεργοποιείται κι ο εγωισμός ο οποίος αντιστέκεται σθεναρά στον έρωτα, εξαπολύοντας το δηλητήριό του. Κάπως έτσι λοιπόν, κάθε νέος έρωτας αποτελεί ένα μυστήριο στο ξεκίνημά του. Που θα υποκύψει τελικά ο άνθρωπος; Στην καρδιά ή στο μυαλό;
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου