Πόσες φορές συγκράτησες το δάκρυ σου και το άφησες να ποτίσει την ψυχή σου; Είναι κακό να κλαις.
Πόσες φορές ένιωθες το απόλυτο κενό και στολίστηκες για έξω; Είναι κακό να σε λυπούνται.
Πόσες φορές είπες «μπορώ» ενώ ένιωθες ακρωτηριασμένος; Είναι κακό να ‘σαι αδύναμος.
Ψάχνουμε κάποιον να αγαπήσει τις ατέλειές μας και πρώτα-πρώτα μόνοι μας τις κρύβουμε. Κρύβουμε την αλήθεια μας. Ίσως επειδή τη φοβόμαστε και ‘μεις.
Κι ύστερα πώς θα μας αγαπήσουμε πραγματικά;
Κι ύστερα πώς θα μας αγαπήσουνε πραγματικά;
Μένουμε στο τραύμα και το φυλάμε, μην τυχόν και ανοίξει πάλι η πληγή. Φοβόμαστε να πληγωθούμε και προτιμάμε την αδράνεια, το σίγουρο, το ασφαλές, το τίποτα. Μα το τραύμα είσαι εσύ, δεν το βλέπεις;
Κι ύστερα έρχεται η νύχτα, αμείλικτη. Και σου θυμίζει. Σου θυμίζει όνειρα. Σου θυμίζει όλα εκείνα που κάνεις πώς ξέχασες.
Και στριφογυρνάς. Και κάνεις εικόνες. Και φαντάζεσαι. Και ζεις. Και σκέφτεσαι. Και δεν κοιμάσαι. Βασανίζεσαι.
Κι ύστερα πάλι θα ξημερώσει.
Και θα φοράς το ψεύτικο χαμόγελο και τα όμορφα ρούχα και θα λες:
«είμαι καλά».
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου