«Ώρες ώρες νιώθω ότι έχω μία καταιγίδα σαν και αυτή μες στο κεφάλι μου, είπε ο Μικρός Δράκος.
Αν αφουγκραστείς προσεκτικά, απάντησε το Μεγάλο Πάντα, θα ακούσεις τις στάλες της βροχής που πέφτουν πάνω στην πέτρα. Μπορείς να βρίσκεις λίγη ηρεμία και γαλήνη ακόμα και εν μέσω μιας καταιγίδας».
Ήταν κάποτε λοιπόν το Μεγάλο Πάντα και ο Μικρός Δράκος που συζητούσανε για γεγονότα, για σκέψεις και για συναισθήματα.
Και συζητούσανε για την καταιγίδα.
Και είναι αλήθεια.... Υπάρχουν στιγμές, περίοδοι μικροί ή μεγάλοι που νιώθουμε ότι αντιμετωπίζουμε μία καταιγίδα, που νιώθουμε ότι ερχόμαστε αντιμέτωποι με δαίμονες, με άγχη και με τους φόβους μας.
Συχνά μπορεί να είμαστε απροετοίμαστοι για την καταιγίδα ή να ξεσπάσει ξαφνικά, χωρίς να το περιμένουμε και να νιώσουμε ότι μας κατακλύζει ή ότι κινδυνεύουμε.
Κατά τη διάρκεια της καταιγίδας τις περισσότερες φορές επικρατούν συναισθήματα όπως είναι το άγχος, η θλίψη, το πένθος, ο φόβος, η ανασφάλεια, το αίσθημα της εγκατάλειψης . . συχνά βιώνουμε τραύματα του παρελθόντος εκ νέου και ανακαλούμε συναισθήματα και γεγονότα του παρελθόντος που μας επηρέασαν . .
Κατά τη διάρκεια της καταιγίδας φοβόμαστε ότι το τέλος της δεν θα έρθει ποτέ, γιατί τις περισσότερες φορές αμφισβητούμε τον εαυτό μας και τις ικανότητές μας, δεν πιστεύουμε σε εμάς και νιώθουμε αίσθημα αδυναμίας και αβοηθησίας... συχνά νιώθουμε ότι οι υπόλοιποι δεν μας καταλαβαίνουν, δυσκολευόμαστε να επικοινωνήσουμε και νιώθουμε ότι είμαστε μόνοι μας χωρίς συμμάχους. .
Κατά τη διάρκεια της καταιγίδας επικρατούν σκέψεις και σενάρια τα οποία μας εγκλωβίζουν σε ένα φαύλο κύκλο σκέψεων, που μας κάνει να νιώθουμε την καταιγίδα ακόμα πιο ισχυρή. .
Όμως...
Μήπως τελικά το θέμα μας δεν είναι η καταιγίδα αλλά ο τρόπος που την αντιμετωπίζουμε;
Σκέψου το λίγο:
Όσο περισσότερο αμφισβητούμε τον εαυτό μας, τόσο περισσότερο αδύναμοι και ευάλωτοι νιώθουμε μέσα στην καταιγίδα, τόσο για παράδειγμα ενισχύεται η αίσθηση των ψυχοσωματικών συμπτωμάτων.
Όσο περισσότερο αμφισβητούμε τον εαυτό μας, τόσο περισσότερο νιώθουμε τις δυνάμεις μας να μας εγκαταλείπουν και φοβόμαστε τον εαυτό μας.
Όσο περισσότερο αμφισβητούμε τον εαυτό μας, τόσο περισσότερο νιώθουμε ότι δεν μπορούμε να στηριχτούμε σε κανέναν και νιώθουμε αβοήθητοι ή μπορεί να φτάσουμε στο αντίθετο άκρο και να εξαρτόμαστε απόλυτα από κάποιον άλλον. .
Όμως... Αν ακούγαμε το Μεγάλο Πάντα;
Αν εστιάζαμε στους ήχους της βροχής και της καταιγίδας και χτίζαμε μηχανισμούς άμυνας και δίναμε χρόνο στην καταιγίδα να περάσει;
Αν χτίζαμε μηχανισμούς χαλάρωσης και αυτο-εξέλιξης και προσπαθούσαμε να στηρίξουμε τον εαυτό μας για να περάσει η καταιγίδα;
Αν αποδεχόμασταν ότι όλοι οι άνθρωποι δικαιούμαστε στιγμές αδυναμίας και ότι πάντα θα υπάρχουν καταιγίδες να μας ταλαιπωρούν;
Αν αποδεχόμασταν ότι το παρελθόν συχνά μας ταλαιπωρεί και λειτουργεί τραυματικά πάνω μας, όμως δικαιούμαστε μία ευκαιρία για το παρόν και το μέλλον μας;
Αν αποδεχόμασταν ότι αυτό που πρέπει να διαχειριστούμε είναι ο φόβος μας για το αύριο και ότι μπορεί να μην τα καταφέρουμε μόνοι μας;
Αν αποδεχόμασταν ότι αυτό που πρέπει να χτίσουμε είναι η ψυχική μας ανθεκτικότητα;
Και... αν αποδεχόμασταν ότι μπουχτίσαμε να παλεύουμε μόνοι μας ακόμα και στις καταιγίδες ;
Και... αν αποδεχόμασταν ότι μπουχτίσαμε να φοβόμαστε τις καταιγίδες;
Μπούχτισα να πεις στον εαυτό σου!
Μπούχτισα να πεις και να το εννοείς και να αναζητήσεις τρόπους που θα λειτουργήσουν καταλυτικά σε εσένα και θα σε βοηθήσουν να αντέξεις τις καταιγίδες της καθημερινότητάς μας.
Μπούχτισα να πεις και να δημιουργήσεις σωσίβια για να στηρίξεις τον εαυτό σου.
Μπούχτισα να πεις και να δώσεις χρόνο για να κατακτήσεις ικανότητες που θα σε βοηθήσουν να αντιμετωπίζεις τις καταιγίδες του νου και της καθημερινότητας.
Μπούχτισα να πεις και να επιλέξεις να εντάξεις ανθρώπους και δραστηριότητες στη ζωή σου, που θα σε βοηθήσουν να εκτονώνεσαι και θα σε κάνουν να δεις πέρα από τους μύχιους φόβους σου και όσα σε κρατάνε πίσω.
Μπούχτισα να πεις και να μην αποφύγεις να αντιμετωπίσεις όσα σε κρατάνε πίσω.
Μπούχτισα να πεις και πρόσθεσε και άλλη μία οπτική στην καταιγίδα.... ακόμα και αν σε τρομοκρατεί, ακόμα και αν σε κάνει να αμφισβητείς τον εαυτό σου, ακόμα και αν φοβάσαι ότι δεν θα περάσει ποτέ, σκέψου ότι χωρίς αυτή την καταιγίδα δεν θα είχες τη δυνατότητα να μάθεις να κολυμπάς καλύτερα. . .
Μπούχτισα να πεις λοιπόν και δώσε στον εαυτό σου τη δυνατότητα και την ευκαιρία να δει πέρα από την καταιγίδα, να ακούσει τις στάλες της βροχής αλλά μην ξεχάσεις να αναγνωρίσεις στον εαυτό σου πως τα κατάφερες.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου