Δίναμε λίγα, εισπράτταμε λίγα. Περιμέναμε πολλά, αλλά ποτέ δε μας ήρθαν δίχως αντάλλαγμα. Οπότε καταλάβαμε από πολύ νωρίς πως στις σχέσεις εάν δώσεις πολλά έχεις περισσότερες πιθανότητες να πάρεις πολλά. Όμως ξεχάσαμε τον αστάθμητο παράγοντα «άνθρωπο» και τη φωνούλα που ζει μέσα μας, η οποία ζητά όλο και περισσότερα. Κάποια στιγμή δε μας φτάνουν όσα μπορεί να δώσει ο άλλος ή δεν μπορούμε να αποδεχτούμε πως υπάρχουν πράγματα που αδυνατεί να προσφέρει και κάνουμε λογαριασμό. Όσα δώσαμε ήρθε η ώρα να τα ζητήσουμε πίσω. Με τόκο, παρακαλώ.
Η σχέση είναι επένδυση εξάλλου και κάτι πρέπει να βγει από αυτή, γιατί -κυνικά μιλώντας- ποιος ο λόγος να είμαστε με κάποιον εάν δε μας προσφέρει τίποτα; Το αν αυτό θα το πούμε ασφάλεια, αγάπη, φροντίδα ή διέξοδο, μικρή σημασία έχει. Το ζητούμενο είναι πως κάτι περιμένουμε να κερδίσουμε. Είτε τα παραπάνω, είτε επιβεβαίωση, θαυμασμό, λατρεία. Μπορεί εμείς να τα δίνουμε όλα ή τουλάχιστον αυτό να πιστεύουμε, αλλά εάν δεν αισθανθούμε πως και ο άλλος ανταποκρίνεται, τα χρεώνουμε ως δάνειο. Ένα δάνειο το οποίο περιλαμβάνει θυσίες (που μας κάνουν να νιώθουμε θύματα), υποχωρήσεις δίχως αιτία, υπερβολική ανιδιοτέλεια από μέρους μας και αναγκαστικές δεσμεύσεις που καταλήγουν καταπιεστικές. Θεωρούμε πως δίνοντας τα πάντα, ακόμα και τον εαυτό μας, θα έχουμε τη δυνατότητα και την υποχρέωση προς το πρόσωπό μας να ζητήσουμε την αποπληρωμή του δανείου. Όσα περισσότερα δίνουμε, τόσο μεγαλώνει ο λογαριασμός. Ο άλλος μπορεί να μην έχει την ικανότητα να πληρώσει ή να μη θέλει να το κάνει, να μην το θεωρεί καν αναγκαίο.
Εξαναγκάζουμε τον εαυτό μας ή τον άλλον να καταπιεστεί, να δεχτεί να είναι υπό συνεχώς και να σημειώνει όσα θα ζητήσει στο τέλος. Γιατί αυτό είναι σίγουρο· κανένα χρέος δε μένει απλήρωτο. Κρατάμε τον άλλον άνθρωπο δέσμιό μας, δεν τον αφήνουμε να φύγει, παρά μόνο όταν μας δώσει όσα του προσφέραμε. Ή όλα ή τίποτα. Ή όλη την αγάπη και την έγνοια μας ή τίποτα. Γιατί έτσι μάθαμε να υπολογίζουμε, ή 0 ή 100. Τα ενδιάμεσα μάς φαίνονταν ανούσια και γκρίζα, στο 50 – 50 δεν κερδίζαμε τίποτα, οπότε βρήκαμε πώς θα γινόμασταν πλούσιοι.
Χρωστάμε ο ένας στον άλλον μέχρι να πατσίσουμε και μετά πάλι απ’ την αρχή. Κάποιος πρέπει να δώσει κάτι παραπάνω, κάποιος πρέπει να χρειαστεί κάτι, να του λείψει κάτι για να του το προσφέρουμε εμείς και μετά είναι προαπαιτούμενο να μας ευγνωμονεί. Αλλά εάν ο άλλος ή εμείς κηρύξουμε πτώχευση, αυτό σημαίνει πως με ένα χτύπημα των δαχτύλων, μπορούμε να σταματήσουμε να νοιαζόμαστε για εκείνον; Όλα εξαρτώνται από το ύψος του λογαριασμού και των οφειλών; Κάποιοι θα απαντούσαν «ναι» και παρ’ όλο που στο μυαλό μας δεν είναι τόσο μαθηματικά δομημένο, οι πράξεις και η συμπεριφορά μας δηλώνουν το αντίθετο. Οπότε, το όλα ή τίποτα που θεωρούμε πως υποστηρίζουμε, κάπου σταματά, μπορεί να αλλάξει από τη μια στιγμή στην άλλη αλλά και να χαθεί ολοσχερώς.
Για την ιδέα ή ακόμα και για την υλοποίηση της αγάπης δε θα δίναμε τα πάντα, όχι γιατί δεν μπορούμε, αλλά γιατί εάν το καλοσκεφτούμε δε θα ‘πρεπε. Κάπου πρέπει να χαράξουμε τα όριά μας: πόσα και για πόσο καιρό αντέχουμε. Αφήνουμε τον «άλλον» να μπει στη ζωή μας και να βρεθεί δίπλα στον εαυτό μας, να τον ζήσει στις φωτεινές και στις σκοτεινές του μέρες και αυτή η ιδιότυπη «συγκατοίκηση» απαιτεί παραχωρήσεις που πρέπει να ξέρουμε εάν είμαστε πρόθυμοι να κάνουμε. Παραχωρήσεις όχι στον άλλον αλλά στον εαυτό μας. Παραχωρήσεις που μας αφήνουν περιθώριο να υπάρχουμε ελεύθερα και όχι με τον φόβο εάν θα μας ζητήσει ο άλλος κάτι παραπάνω ή μήπως του πάρουμε κάτι που μας χρωστάει.
Η αγάπη δεν πρέπει να βγαίνει να πλειστηριασμό, ούτε ο εαυτός μας να περνάει από 40 κύματα για να δείξουμε στον άλλον ότι τον αγαπάμε. Πρέπει να ρέει με αρμονία και αρμονία σημαίνει ισότητα, σημαίνει πως «κάνω ό,τι κάνω γιατί σε αγαπώ κι κάνεις ό,τι κάνεις χωρίς να σκέφτεσαι ωφελιμιστικά το αντάλλαγμα». Mην πιστέψεις ότι κάποια υποχρέωση σε δένει. «Tο χρέος σου είναι να καταταχθείς πιστός στρατιώτης, με απλότητα καρδίας, όταν περνά το Σύνταγμα της Hδονής με μουσική και σημαίας» (Κ. Π. Καβάφης).
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου