Παρόλα αυτά ενώ κάποιοι φίλοι μιλούν για Αυτή την Κατάσταση (κι αναγνωρίζω, το ξέρω, ότι μιλούν από εμπειρία, το έχουν βιώσει), στον λόγο τους γίνεται αναφορά στο εγώ, στα προβλήματα που εγείρει, στην ανάγκη να «απαλλαγούμε» από «κάτι»…
Μιλώ και ρωτώ με Αγάπη, από Πραγματικό Ενδιαφέρον… Δεν έχουμε «τελειώσει» με το εγώ;
Δεν Είμαστε Συνέχεια σε Αυτή την Κατάσταση Πέραν;… ξανά-αναδύεται το εγώ; ανησυχία; περιπλοκές;
Μπορούμε ΝΑ ΤΟ ΔΟΥΜΕ ΑΥΤΟ;
Μιλάμε για μια Κατάσταση όπου δεν υπάρχει κανένας διαχωρισμός. Υπάρχει Μόνον αντίληψη, όπου περιλαμβάνονται όλα… δεν υπάρχει «παρατηρητής», ούτε εγώ πλέον. Υπάρχουν μόνο τα Αληθινά Συμβαίνοντα…
Ναι! Μπορούμε να Πάμε Πέραν… Άμεσα… ΠΩΣ; Αυτό είναι το ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΕΡΩΤΗΜΑ… Αλλά είπαμε, το διευκρινίσαμε… Το πώς δεν είναι διαδικασία μέσα στον χρόνο, διαλογισμός, παρατήρηση, οτιδήποτε.
Όσο υπάρχει «παρατηρητής» αυτός που παρατηρεί είναι επίγνωση ανακατεμένη με σκέψη, που παρακολουθεί την σκέψη-εγώ που την έχει διαχωρίσει… Υπάρχει διαχωρισμός.
Στην ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΕΠΙΓΝΩΣΗ δεν υπάρχουν τέτοιοι διαχωρισμοί… η σκέψη, ο χρόνος, η μνήμη, οι διαδικασίες, οι προσπάθειες έχουν τελειώσει όλα… ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΟΛΟΚΑΘΑΡΑ… ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ.
Υπάρχει ΠΕΡΑΣΜΑ Πέραν, Άμεσο
Το Πέρασμα Πέραν μπορεί να γίνει την στιγμή που κατανοώντας το ψέμα του εγώ, αυτό το εγώ φτάνει σε ένα οριστικό τέλος…
Δεν μπορούμε να παραδεχθούμε ότι υπάρχουν πολλοί τρόποι;
Το νερό όταν κυλάει προς την θάλασσα, κυλάει τελείως φυσικά, διαλέγοντας την πιο εύκολη πορεία… υπάρχει τόση σοφία στη πορεία του… Το ίδιο πρέπει να κάνουμε κι εμείς… από τον δρόμο που ταιριάζει στον καθένα… Όχι όμως ότι δεν υπάρχουν κι άλλοι (ίσως και πιο εύκολοι δρόμοι)…
Καμιά συζήτηση δεν είναι μάταιη, όταν αποδεικνύει τα αδιέξοδα της σκέψης….
Στο Χώρο της Πραγματικότητας, και το υποκείμενο, και το αντικείμενο είναι ψευδαίσθηση. Και τα δύο είναι ψευδαίσθηση!
Ο Παρμενίδης (Μαθητής του Ορφέα, μέσω του Πυθαγόρα, έμμεσος) έλεγε πως Μόνο το ΟΝ είναι Αληθινό, όχι η δημιουργία
Κι ο Πλάτωνας (Μαθητής του Ορφέα και του Πυθαγόρα και του Παρμενίδη και του Ηράκλειτου… και του Σωκράτη) έλεγε πως μόνο το «Τελείως Είναι» , είναι απόλυτα πραγματικό, τίποτα άλλο, ούτε νους και ιδέες, ούτε ψυχή, ούτε υλικός κόσμος των φαινομένων…
Τελικά Υπάρχει Μόνο Μια Ουσία (αν και δεν γνωρίζουμε Τι Είναι)… δεν υπάρχει Πνεύμα, Ύλη… αυτές τις διακρίσεις τις κάνει η ανθρώπινη σκέψη… επειδή έχει άγνοια…
Πρέπει να προσεγγίζουμε τα πράγματα που έχουμε μπροστά μας, έτσι όπως είναι… χωρίς θεωρίες… Υπάρχει Αντίληψη, σκέψη, που μας παραπλανά, συναισθήματα, αισθήσεις (που ασφαλώς μας παραπλανούν), ένα σώμα μέσα στο οποίο λειτουργούμε (πραγματικά, βιολογική δομή που προκύπτει από την συμπύκνωση της ενέργειας-ύλης).
Δεν μπορούμε όμως να εντάξουμε την «Συνείδηση» (την Αντίληψη), ούτε καν τον «νου» μέσα στην ενέργεια-ύλη… είναι άλλης τάξης φαινόμενα…
Ο Ντέιβιντ Μπομ το απέδειξε στο βιβλίο του, «Ολότητα και η Ελλοχεύουσα Τάξη».
Πρέπει λοιπόν απλά να αναγνωρίζουμε αυτά που συμβαίνουν, χωρίς θεωρίες, αναλύσεις, συμπεράσματα…
Το Ερώτημα Παραμένει… «Μπορούμε να πάμε πέραν της σκέψης;»… πέραν του διαχωρισμού υποκειμένου-αντικειμένου;… Σε μια Κατάσταση Ολότητας, Ενότητας, Ό,τι Κι αν Είναι Αυτή η Κατάσταση; Πρακτικά.
Και κάτι άλλο: Όλες οι «ανώτερες δυνάμεις», αντίληψη, σκέψη… εκδηλώνονται μέσα στο σώμα (στον εγκέφαλο, στο νευρικό σύστημα, στο σώμα) και μάλιστα με συγκεκριμένο τρόπο, σε συγκεκριμένες περιοχές.
Αυτό σημαίνει – ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΕΞΤΕ ΤΟ ΑΥΤΟ – ότι η Μετάβαση στην «Ανώτερη» Κατάσταση, μπορεί και να υποδειχθεί στο σώμα, στις διάφορες περιοχές που λειτουργούμε…
Η «λογική» μας είναι σκέψη… κι η σκέψη, ό,τι κι αν κάνει παραμένει μέσα στα όρια της σκέψης…
Μετά ο Πλάτωνας, όταν Μιλούσε για το «Τελείως Είναι» μιλούσε για το «Άρρητο Μυστήριο Του Διός», το Οποίο «Γνώρισε» (Βίωσε) στα Ελευσίνια Μυστήρια (κι αναφέρεται σε αυτό το βίωμα, το «Μέγιστο Μάθημα», μόνο στην 7η Επιστολή του… Ο Πλάτωνας δεν λειτουργούσε στο χώρο της διανόησης, ήταν πέραν… ίσως θα έπρεπε να καθίσουμε να «ξαναμελετήσουμε» Πλάτωνα.
Τέλος, Αυτοί που δεν είναι απλά εραστές της γνώσης, αλλά Βιώνουν την Ύστατη Πραγματικότητα, είναι Πέραν του μη μεταδιδόμενου-υποκειμενικού, και πέραν του «ανύπαρκτου»-αντικειμενικού, στον ΧΩΡΟ ΤΟΥ ΑΛΗΘΙΝΑ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟΥ, Πέραν…
Το Πρόβλημα είναι πάλι να Έρθουμε ΕΔΩ (κατά την Αντίληψή μου) ή να Πάμε Εκεί (για όσους δεν Θέλουν να το ΔΟΥΝ).
ΠΩΣ;
Πρέπει να φτάσουμε στο απόλυτο λογικό αδιέξοδο, στο τέλος κάθε προσπάθειας, να Κατανοήσουμε το πώς μέσω της σκέψης…
Μόνο Τότε θα κατορθώσουμε να ΣΠΑΣΟΥΜΕ το ΠΩΣ… (και για την σχέση όλων αυτών με το σώμα, τον εγκέφαλο, ναι … αν είμασταν κοντά θα μπορούσα να δείξω, με συγκεκριμένες κινήσεις τι εννοώ…)
Το που «Είναι» ο καθένας, φαίνεται κι από τον «τρόπο» που χρησιμοποιεί τα μάτια του (ο Κρισναμούρτι είχε αναφερθεί πολλές φορές σε αυτό…).
Μιλάμε απλά για πράγματα που συμβαίνουν, για πράγματα που μπορεί να κάνει ο καθένας, εγώ εσύ, ο καθένας… όπως το να σηκώνουμε το κεφάλι ή να απλώνουμε το χέρι…
Συγκεκριμένα πράγματα, που είναι μέσα στην φύση μας, στις δυνατότητές μας και στην ευχέρεια του καθενός να τα κάνει…
Πόσο πιο απλά να μιλήσω;
Ασφαλώς και δεν υπάρχουν Δάσκαλοι, Αυθεντίες, Φωτισμένοι… αυτά τα πλάθει η φαντασία των ανθρώπων…
Υπάρχει Κάτι που τα Αγκαλιάζει Όλα… Κι αν δεν έχουμε «πραγματική» επαφή μαζί Του, όμως το «διαισθανόμαστε»… Κάποιοι το λένε Πραγματικότητα, Θεό… κάποιοι νοιώθουν πως είναι η Αληθινή Φύση, η Ζωή… Πάντως Υπάρχει Κάτι… Απλά δεν το εμπιστευόμαστε… νομίζουμε πως εμείς (σαν «εγώ») θα τα καταφέρουμε καλύτερα… Ελάχιστοι τα καταφέρνουν… κι αυτοί με το να Επιστρέψουν στο Απεριόριστο που μας Περιβάλει.
Αγαπητοί Φίλοι, αυτό για το οποίο μιλάμε είναι ο Δρόμος που Ακολούθησαν όλοι οι Μεγάλοι Σοφοί…
Είναι η «Μέση Οδός» του Βούδα..
Είναι ο «Δρόμος» του Λάο Τσε…
Είναι «Όλο το Ζεν»…
Είναι το «Seeing without an observer» του Κρισναμούρτι…
Είναι Τελικά ο Δρόμος της Ζωής, χωρίς περιπλοκές…
«Χρειάζεται να σκεφτούμε για να δούμε την ΑΛΗΘΕΙΑ;
Χρειάζεται να ερευνήσουμε για να ακολουθήσουμε το ΔΙΚΑΙΟ;
Χρειάζεται να προσπαθήσουμε για να κάνουμε το ΟΡΘΟ;».
Μήπως Είμαστε υποκριτές; Μήπως απλά δεν θέλουμε;
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου