Η δύναμη των αδυνάτων. Μια πολύ μεγάλη συναισθηματική απάτη

Η δύναμη των αδυνάτων.

Η μεγαλύτερη δύναμη που δόθηκε ποτέ σε άνθρωπο.
Η πιο μεγάλη υπερδύναμη.
Η πιο μεγάλη απάτη.

Τρυπώνει παντού με μεγάλη ευκολία.
Ξεγελάει ανθρώπους και κοροϊδεύει ψυχές.
Τίποτα δεν υπάρχει πιο καταστρεπτικό από έναν αδύναμο άνθρωπο.

Στην ζωή πάντα να αναμετριέσαι με τους δυνατούς.
Να έχει ένα αξιοπρεπή βαθμό δυσκολίας η μάχη σου.
Να σε γοητεύει το απρόβλεπτο.
Το δύσκολο.

Το προβλέψιμο το κλάμα και η θυματοποίηση είναι μια νοσηρή κατάσταση.

Όταν βλέπεις άνθρωπο στριμμένο και κακότροπο να στέκεσαι απλά λίγο πιο μακριά του, όχι από φόβο αλλά για να έχεις την ηρεμία σου και το κεφάλι σου ήσυχο.

Τον φοβιτσιάρη, τον δήθεν χτυπημένο από όλους και όλα στην ζωή, μόλις τον συναντήσεις να γυρίσεις την πλάτη σου και να φύγεις.
Να φοβάσαι.
Εκεί θα σου χτυπήσει το καμπανάκι του κινδύνου.

Είναι οι κατά παραγγελία αδύναμοι.
Παίρνουν δύναμη από τους άλλους ανθρώπους και τους αποδυναμώνουν.

Όλοι πάντα φταίνε έκτος από εκείνους.
Όλοι τα βάζουνε μαζί τους ενώ αυτοί δεν έκαναν τίποτα ποτέ.
Μυξοκλαίνε σε διάφορες γωνίες, τα λένε σε άλλους και δραματοποιούνε τα γεγονότα όπως τους βολεύει.
Κατηγορούνε την ζωή, τους φίλους, την μοίρα τους.
Όλοι τρέχουνε να τους αγκαλιάσουν και να τους παρηγορήσουν με τα χέρια γεμάτα και γυρνάνε πίσω με τρύπιες τσέπες.

Είναι επίσης οι άνθρωποι που δεν ξέρουν ποτέ τίποτα.
Ακόμα και την ώρα να τους ρωτήσεις θα σου δείξουνε το ρολόι.
Γιατί να την πούνε;
Δική τους είναι; Δεν τους αφορά.
Είναι αδιάφοροι.

Δεν γνωρίζουνε ποτέ τίποτα για το έγκλημα ακόμα και εάν το έχουνε διαπράξει οι ίδιοι.
Βρίσκονται εντελώς τυχαία μπροστά στη σκηνή πάντα και όμως μετά ψάχνουν να δούνε σε ποιανού την τσάντα θα πετάξουν το όπλο.

Είναι τα αιώνια θύματα.
Στην πραγματικότητα γελάνε μέσα από τα δόντια τους...
Θύματα εντωμεταξύ είμαστε όλοι οι άλλοι.

Είναι εκείνοι που πάνε τελευταίοι στην ουρά και θα φύγουνε πρώτοι.
Εκείνοι που δεν θα έχουν εισιτήριο και με την κλάψα θα κάτσουνε πρώτη σειρά.
Είναι μεθοδικοί, ήσυχοι, δήθεν ταπεινοί και στοχεύουνε πάντα στην δύναμη των άλλων.

Εγώ λοιπόν επειδή έχω αλλεργία στην τόση καλοσύνη, προτιμώ να μείνω και να ζήσω μαζί με εκείνους που κυλάει αίμα στις φλέβες τους και όχι πορτοκαλάδα.

Θα μείνω με εκείνους που με τον τσαμπουκά τους θα περάσουνε μπροστά σε μια ουρά και με καυγά θα εξοικονομήσουνε ένα τελευταίο εισιτήριο στην πίσω πίσω σειρά.
Είναι πιο αληθινοί, πιο ντόμπροι, πιο ανθρώπινοι.

Τουλάχιστον αυτοί οι γεννημένοι σκληροί, σε δαγκώνουν ξύπνιο και σε πονάνε ηθελημένα.

Εκείνους που δεν μπορώ είναι τους αδύναμους.
Έρχονται το βράδυ κρυφά, σου τραβάνε το πάπλωμα όταν κοιμάσαι και σε ρίχνουνε στο πάτωμα να ξεπαγιάσεις...
Κατά λάθος εξεπίτηδες...
Δεν το ήθελαν...
Πρώτη φορά το ΞΑΝΑ κάνουνε!