Μόνο εκείνοι οι άνθρωποι που είναι ικανοί να μένουν μόνοι τους είναι ικανοί να αγαπήσουν

Η ικανότητα να είμαστε μόνοι είναι η ικανότητα να αγαπάμε. Μπορεί να σας φαίνεται παράδοξο, αλλά δεν είναι. Είναι μια υπαρξιακή αλήθεια: μόνο εκείνοι οι άνθρωποι που είναι ικανοί να μένουν μόνοι τους είναι ικανοί να αγαπήσουν, να μοιραστούν, να μπουν στον βαθύτερο πυρήνα του άλλου ανθρώπου -χωρίς να κατέχουν τον άλλον, χωρίς να εξαρτώνται από τον άλλο, χωρίς να μετατρέπουν τον άλλον σε ένα πράγμα, και χωρίς να εθιστούν στον άλλον. Επιτρέπουν στον άλλον απόλυτη ελευθερία, επειδή ξέρουν ότι αν ο άλλος φύγει, θα είναι το ίδιο ευτυχισμένοι όσο είναι και τώρα. Ο άλλος δεν μπορεί να τους πάρει την ευτυχία, επειδή δεν τους έχει δοθεί από εκείνον.

Τότε γιατί θέλουν να είναι μαζί; Δεν είναι πια μια ανάγκη είναι πολυτέλεια. Προσπαθήστε να το καταλάβετε. Οι αληθινοί άνθρωποι αγαπούν ο ένας τον άλλο ως πολυτέλεια· δεν είναι μια ανάγκη. Απολαμβάνουν να μοιράζονται: έχουν τόση πολλή χαρά, που θέλουν να τη μοιραστούν με κάποιον. Και ξέρουν πώς να παίζουν τη ζωή ως ένα σόλο όργανα. Ο σόλο φλαουτίστας ξέρει πώς να απολαμβάνει το φλάουτό του μόνος. Και αν έρθει και βρει κάποιον που παίζει τάμπλα, κάποιον που παίζει σόλο τάμπλα, θα χαρούν να παίξουν μαζί και να δημιουργήσουν μια αρμονία ανάμεσα στο φλάουτο και στην τάμπλα. Θα το απολαύσουν και οι δύο: θα ρίξουν και οι δύο τον πλούτο τους σε αυτό.