Η αγάπη δε δημιουργεί καμία αίσθηση εγκλωβισμού μέσα στην ίδια της τη στέγη. Καμία στέρηση ελευθερίας. Δεν έχει σημασία ούτε η ηλικία σου, ούτε η κοινωνική σου τάξη.
Ο άνθρωπος που θέλει να ελέγχει την κάθε σου κίνηση δε θα στο δηλώσει ευθέως. Θα του το παραδώσεις αργά και ασυνείδητα μέχρι που κάποια στιγμή η “αγάπη” αυτή δε θα είναι τίποτα άλλο, παρά ένας κόμπος στο στομάχι. Και θα περάσει καιρός και στην έλλειψη σεβασμού θα πεις “έτσι ήταν πάντα, ιδέα μου είναι”. Στην άσχημη συμπεριφορά θα πεις “έχει κουραστεί σήμερα”. Στην απόρριψη κάθε δικής σου επιθυμίας θα πεις “ενδιαφέρεται για το καλό μου”.
“Το καλό σου” δε σε κάνει να αμφιβάλλεις. Δε σου στερεί κάθε μορφή εξέλιξης για να σε κρατήσει κοντά του. “Το καλό σου” δε χρειάζεται καν να σου εξηγήσει ότι κάνει κάτι προς όφελός σου, γιατί το γνωρίζεις και το νιώθεις ήδη.
Ο χειριστικός σύντροφος δεν θέλει να εξελιχθείς. Έχει σπείρει τις ανασφάλειές του μέσα σου αφήνοντάς σε να πιστεύεις πως είναι και δικές σου ανασφάλειες. Έχει ορίσει κανόνες σύμφωνα με τα δικά του θέλω και πρέπει , δε ρώτησε ποτέ ποια είναι τα δικά σου. Ίσως και να μην γνώριζες ακριβώς τα δικά σου “θέλω” μπροστά στη γοητεία και την εμπιστοσύνη ενός φαινομενικού προστάτη, ή πιο απλά μπροστά στο πάθος ενός έρωτα. Και αυτό είναι εντάξει.
Η εκδοχή του εαυτού σου που εκείνος δημιούργησε στο νου του δεν είναι δική σου ευθύνη. Και αυτό σιγά σιγά θα το νιώσεις. Θα το νιώσεις όταν θα αρχίσεις να βγάζεις το κρυμμένο απ’ το χώμα κεφάλι σου προς τα έξω. Στην αρχή με φόβο, αλλά θα είναι τόσο δυνατή η συνάντηση με τον εαυτό σου, που θα τον νικήσει. Κι αν δεν ξέρεις πώς να κάνεις την αρχή ξεκίνα από τα εύκολα.
Αγνόησε συναντήσεις που δεν έχουν να σου προσφέρουν τίποτα, ανθρώπους που εκβιαστικά εκτιμάς, συνήθειες που σε βλάπτουν είτε σωματικά είτε ψυχικά. Ειδήσεις που θα ακούσεις αλλά και που θα μεταφέρεις. Ξεσκόνισε και φέρε το φως. Μην απορείς αν θα φτάσει η σκούπα μέχρι εκεί που θέλεις. Ένα γενικό καθάρισμα αποκλείεται να αφήσει μέσα στα ντουλάπια τον σκόρο. Όπου σκόρος, ο άνθρωπος με τον οποίο έχεις ζήσει κάποιο “μαζί”. Αφού δε θαμπώνεται απ’ την καθαρότητά σου γιατί να λερώνεσαι απ’ τη λάσπη του;
Μην μπεις σε ρόλο ψυχαναλυτή περιμένοντας να αλλάξει. Δεν είναι όλοι έτοιμοι να δεχθούν το φως και ούτε εσύ είσαι σωτήρας. O καθένας έχει τη δική του στιγμή που θα “φωτίσει”, θα αποκτήσει ενσυναίσθηση και θα σεβαστεί πρώτα τον εαυτό του και μετά εσένα. Και αυτό θα γίνει την κατάλληλη στιγμή από μόνο του. Ή ίσως και να μη γίνει ποτέ. Δεν ξέρεις τι έχει έρθει σε αυτή τη ζωή να εκπληρώσει. Κι αν έχεις μια πρωτόγνωρη αίσθηση όταν απαγκιστρωθείς μην την ερμηνεύσεις ως “κενό”. Είναι η ελεύθερη υπόστασή σου, που έχει απλωθεί τριγύρω σου σαν ασπίδα. Είναι η ολότητα που έχτισες για να γίνεις ένα καλύτερο “εσύ”. Μακριά από ψυχικές επιθέσεις, βία και αμφισβήτηση της δύναμής σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου