Ο κόσμος είναι στάχτη ονείρων
Άλλων που κάποτε λησμόνησαν ζωή
Αλλά δεν πρόλαβαν ούτε εκείνοι
Ερωτευμένοι με το “αύριο” στην αναβολή
Στο γκρίζο, στο μίσος, στη ψευδολογία
Τα πιστεύω τους δεν αντιπροσωπεύουν την ψυχή τους
Στο καθρέπτη δεν κοιτάνε τα μάτια τους
Κτήνη, το “εγώ” πάνω απ’ όλα. Η έπαρση πάει και έρχεται
Δεν δίνουμε απλόχερα, χαρίζουμε μονά για να εισπράξουμε διπλά… και η ζωή συνεχίζεται..
Μισούμε το διαφορετικό, λατρεύουμε το συνηθισμένο
Πυροβολούμε τους ρομαντικούς και αληθινούς ανθρώπους
Μας τρομάζει η λάμψη στο βλέμμα τους
Και ότι δεν ταιριάζει το χλευάζουν, είναι πιο εύκολο από το να αποδεχθούν το ξεχωριστό
Είμαστε στο σύμπαν θρύψαλα αστεριών, μικρές κουκίδες με ημερομηνία λήξης
Και εσύ ανθρωπάκο θαρρείς πως απέχεις και αξίζεις.
Κάποιοι από ψηλά “γελάνε”.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου