Η πραγματική ευτυχία είναι σιωπηλή

Η ευτυχία είναι σιωπηλή. Περπατάει αθόρυβα και μιλάει ψιθυριστά. Δε θέλει να την ακούσει και να τη δει κανείς. Δεν αποζητά το θαυμασμό των αγνώστων, δεν επιδιώκει να τραβάει το θαυμασμό των ανθρώπων. Ζει για εκείνη, υπάρχει για εκείνη και για τον άνθρωπο που τη βιώνει. Δεν έχει αγωνία αν θα την πιστέψει κάποιος, δεν αγχώνεται προκειμένου να πείσει τους άλλους για την ύπαρξή της.

Η ευτυχία, η πραγματική ευτυχία, είναι σιωπηλή. Δε θέλει να επιδεικνύεται μέσα από φωτεινές φωτογραφίες, δεν προσπαθεί να δημιουργήσει αυταπάτες και χαμόγελα για να πείσει τους άλλους πως υπάρχει. Υπάρχει για εκείνη, ζει για εκείνη και θέλει να βιώνει τη χαρά της για εκείνη. Οι στιγμές θέλει να είναι δικές της, να μην ανήκουν σε κανέναν άλλον.

Η ευτυχία, η πραγματική ευτυχία, είναι εκείνη που δεν την έχει δει κανείς. Είναι εκείνη που δεν έχει απαθανατιστεί σε καμία φωτογραφία που δημοσιεύεται σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Είναι εκείνη που παραμένει άγνωστη, αφανής, εκείνη που την αισθάνονται μόνο εκείνοι που τη βιώνουν.

Είναι κρυμμένη σε μία στιγμή που δεν την είδε ποτέ η δημοσιότητα, σε μία φωτογραφία που την κράτησε ένας άνθρωπος για τον εαυτό του και την έκρυψε σε ένα βιβλίο για να μείνει αληθινή και μοναδική στη μνήμη του. Είναι σε εκείνο το βραχάκι που έκλεισε μέσα του την ανάμνηση μίας αγκαλιάς, ενός χαδιού που κανένα μέσο κοινωνικής δικτύωσης δε φωτογράφισε ποτέ.

Η πραγματική ευτυχία δεν έχει το άγχος της επιβεβαίωσης από κανέναν. Ξέρει πως ισχύει ακόμα και αν δεν τη γνωρίζει κανείς, γιατί ο άνθρωπος τη βιώνει για τον εαυτό του. Και σημασία έχει πως γνωρίζει εκείνος αν είναι αληθινή και όχι oι άνθρωποι έξω από αυτόν.

Η πραγματική ευτυχία μένει σιωπηλή. Δεν έχει την ανασφάλεια της επιβεβαίωσης, την αλαζονεία της επίδειξης. Ζει κάθε στιγμή, ελεύθερα και αληθινά για εκείνη και ξέρει πως υπάρχει, είτε χίλιοι άνθρωποι, είτε κανείς.